Το κίνημα #metoo, που ξεδιπλώθηκε το τελευταίο διάστημα στη χώρα, άνοιξε τη συζήτηση για την παρενόχληση που υφίστανται οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα στους χώρους εργασίας, αλλά η συζήτηση δεν απλώθηκε παντού.
Ήταν ένα πρώτο και σημαντικό βήμα, όμως χρειάζονται πολύ περισσότερα. Στο χώρο της μουσικής η συζήτηση δεν άνοιξε ποτέ. Στα μαγαζιά της νύχτας για παράδειγμα, όπου οι γυναίκες μουσικοί κρίνονται από την εμφάνισή τους και από το πόσο «σέξυ» είναι, προκειμένου να μπορέσουν να εργαστούν, υπάρχει σιγή νεκροταφείου για το ζήτημα. Οι γυναίκες έχουν αποδεχτεί στωικά το ρόλο που τους έχει ανατεθεί, ως αναγκαίο κακό, για να βγει το μεροκάματο. Πολύ συχνά τον ενσωματώνουν και τον υπερασπίζονται ως μέρος μιας θηλυκότητας που δεν θέλουν να χάσουν και «να καταντήσουν όπως οι άχαρες φεμινίστριες».
Απέναντι σε αυτές τις αντιλήψεις το γυναικείο κίνημα, ως τμήμα του εργατικού, έχει πολλή δουλειά να κάνει. Πώς όμως, όταν πολλοί άντρες συνδικαλιστές όχι μόνο δεν ενθαρρύνουν την καταγγελία αλλά στις σπάνιες περιπτώσεις που αυτή γίνεται, την αγνοούν;
Στην πρόσφατη εκλογοαπολογιτική συνέλευση του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου (ΠΜΣ), του μεγαλύτερου καλλιτεχνικού σωματείου της χώρας, δεν ακούσαμε ούτε μια λέξη για το ζήτημα. Μέσα στην, ομολογουμένως, αρκετά σημαντική δράση που επέδειξε ο ΠΜΣ τα δύο χρόνια της θητείας της απερχόμενης διοίκησης (προσκείμενης στο ΠΑΜΕ), η οποία αναμένεται να επανεκλεγεί, δεν είδαμε ούτε καν μια σχετική ανακοίνωση. Ο αγώνας των γυναικών αγνοήθηκε πλήρως. Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο σύλλογος ήταν απών από το κίνημα καταγγελιών έμφυλης βίας και σεξουαλικής κακοποίησης» ήταν ότι οι συνδικαλιστές του ΣΕΗ (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών) είναι τηλεαστέρες και προβάλλουν τον εαυτό τους μέσα από τα ΜΜΕ και όχι τα αιτήματα του κλάδου, ξεχνώντας ότι χάρη στον αγώνα του κλάδου δύο κακοποιητές ηθοποιοί βρίσκονται προφυλακισμένοι.
Οι γυναίκες συνδικαλίστριες και οι άνδρες συμπαραστάτες μας πρέπει να διεκδικήσουμε να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση σε όλους τους χώρους δουλειάς. Τα συνδικάτα πρέπει να καλέσουν τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα να προβούν σε καταγγελίες, να αντιμετωπιστούν αυτές συλλογικά από τον κλάδο, να δημιουργηθούν δομές στα σωματεία που να τις επιτρέπουν και να τις διευκολύνουν, να γίνουν καμπάνιες ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται οι γυναίκες, να διεκδικηθεί πραγματική ισότητα, σε μισθούς, συμπεριφορές, υλικές παροχές κοινωνικής φροντίδας που να διευκολύνουν τη συμμετοχή τους σε κάθε συλλογική κι εργασιακή διαδικασία.
Η υπόθεση της έμφυλης βίας αφορά πρωτίστως τα σωματεία και τους συλλόγους μας και αυτά είναι που θα μπορέσουν να προστατεύσουν πραγματικά τα μέλη τους από κάθε παρενόχληση και βία και όχι οι εργοδότες, όπως προβλέπει ο νόμος Χατζηδάκη, ο οποίος προσχηματικά αναγκάζεται να δείξει ότι ασχολείται με τη σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση στον κόσμο της δουλειάς.
*Η Φύλλη Γεωργιάδου είναι μέλος ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
