Η Επανάσταση της Αιγύπτου Επιστρέφει στους Δρόμους

Για μήνες μετά την πτώση του Μουμπάρακ, η άμεση νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική εξουσία ήταν στα χέρια των στρατηγών, και μάλιστα με τη συναίνεση της λαϊκής πλειοψηφίας.

Ήταν το μαζικό κίνημα που έσπασε αυταπάτες για το ρόλο του στρατού και τον υποχρέωσε να αποσυρθεί στο παρασκήνιο. Ήταν η φθορά που υπέστη που τον περιορίζει σήμερα σε ρόλο «διακριτικού παρατηρητή» στη σύγκρουση της επανάστασης με τον Μόρσι. Το σημείο-κλειδί σε αυτήν την εξέλιξη, ίσως η κορυφαία στιγμή της αιγυπτιακής επανάστασης μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ και πριν την μετωπική σύγκρουση με τον Μόρσι, ήταν η εξέγερση του Νοέμβρη του 2011. Δημοσιεύουμε συνέντευξη που έδωσε στο socialistworker.orgεκείνες τις μέρεςο Αιγύπτιος αγωνιστής και δημοσιογράφος Μοσταφά Αλί, μαζί με την εισαγωγή του SWπου περιγράφει συνοπτικά το πολιτικό υπόβαθρο του Νοέμβρη του 2011 στην Αίγυπτο.

Ο Μοσταφά Αλί θα είναι στο διεθνές τριήμερο του Rproject, ομιλητής στη συζήτηση «Η καρδιά των αραβικών εξεγέρσεων χτυπάει στην Αίγυπτο».

----------------------------------------------------------------------

Μια επίθεση της αστυνομίας σε μια μικρή καθιστική διαμαρτυρία εκατό 100 διαδηλωτών στην πλατεία Ταχριρ στις 19 Νοεμβρίου έχει μετατραπεί σε μια μαζική πρόκληση προς το στρατιωτικό καθεστώς της Αιγύπτου, καθώς εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους του Καΐρου και άλλων πολέων, οι οποίοι απαιτούσαν την εκδίωξη του στρατωτικού καθεστώτος.

Η κινητοποίηση – που ξεκίνησε ακριβώς μια εβδομάδα πριν τις προγραμματισμένες κοινοβουλευτικές εκλογές για την ανάδειξη βουλής για την κατάρτιση νέου συντάγματος— ήταν ανάλογη με τις μαζικές διαμαρτυρίες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου που οδήγησαν στην ανατροπή της υποστηριζόμενης εξ Αμερικής  κυβέρνηση του Χόσνι Μουμπάρακ.

Μετά από πολύημερες βίαιες επιθέσεις σε διαδηλωτές από τις δυνάμεις ασφαλείας (στμ: αντίστοιχα με τα δικά μας ΜΑΤ) και την στρατιωτικής αστυνομία, που άφησαν τουλάχιστον 33 νεκρούς, ο ουσιαστικός κυβερνήτης της Αιγύπτου, στρατάρχης Μοχάμεντ Χουσείν Ταντάουι, υποσχέθηκε την μεταβάση σε ένα δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο μέχρι τον Ιούλη, περίπου έξι μήνες νωρίτερα από ότι είχε αρχικά προταθεί. (στμ: Ταντάουι: είχε υπηρετήσει το καθεστώς Μουμπάρακ ως υπουργός άμυνας επί μια 20ετία).

Το στρατιωτικό καθεστώς που έχει κυβερνήσει την Αίγυπτο μετά την πτώση του Μουμπάρακ, αποτελούμενο από το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΣΕΔ), έκανε επίσης κι άλλες παραχωρήσεις, συμπεριλαμβανομένου μιας διαταγής η οποία απαγορεύει τα πρωην μέλη του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NPD) του Μουμπάρακ να αναμιχθούν ενεργά με την πολιτική για πέντε χρόνια. Εντωμεταξύ, η αστική κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Εσάμ Σαράφ, παραιτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου ύπο την πίεση του μαζικού κινήματος.

Παρόλαυτά, ο Ταντάουι αρνήθηκε να αποσύρει ένα σχέδιο, για την επιβολή ενός συντάγματος που θα έδινε στον στρατό τον απόλυτο έλεγχο των δικών του οικονομικών υποθέσεων και θα διασφαλίζε ότι οι στρατηγοί θα παραμείνουν οι απόλυτοι ρυθμιστές της πολιτικής σκηνής. Αυτή η στάση του απλώς συσπείρωσε διαδηλωτές με ανταγωνιστικά αιτήματα, να απαιτήσουν όλοι μαζί την άμεση αποχώρηση του στρατιωτικού καθεστώτος.

Ο Μοσταφά Αλί, ένα μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών Αιγύπτου και δημοσιογράφος της Ahram Online, μίλησε με τον LeeSustar(Λι Σάσταρ) σχετικά με την δυναμική του κινήματος και τις προοπτικές για μια ανανέωση της επαναστατικής κίνησης της Αιγύπτου.

ΤΙ ΗΤΑΝ αυτό που πυροδότησε την τελευταία κρίση στην Αιγυπτο;

Η αφορμή για την πυροδότηση αυτή ήταν ένα περιστατικό που σημειώθηκε το Σάββατο 19 Νοέμβριου, όταν η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει μια καθιστική διαμαρτυρία εκατό περίπου ατόμων στον κεντρικό κόμβο της Πλατείας Ταχρίρ. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν τραυματιστεί στην εξέγερση της 25 Ιανουαρίου που οδήγησε στην ανατροπή του Μουμπάρακ.

Η καθιστική διαμαρτυρία ήρθε ως συνέχεια μιας μεγάλης πορείας της προηγούμενης μέρας, στην οποία κυριαρχούσαν οι Ισλαμιστές, και απαιτούσε το Ανώτατο Συμβούλιο των Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΣΕΔ) να παραδώσει την εξουσία σε μια κυβέρνηση πολιτικών μέχρι τον Απρίλιο του 2012. Η μέρα πήγε περίφημα. Αλλά ένας αρχηγός των Ισλαμιστών, ένας συντηρητικός Σαλαφιστής, απέσυρε το σχέδιο του για την καθιστική διαμαρτυρία και έφυγε με τους υποστηρικτές του, και γι’ αυτό το λόγο παρέμειναν εκεί μόνο 100 άτομα περίπου για την διανυκτέρευση. Η αστυνομία ήρθε το επόμενο πρωί και ξεκίνησε να τους επιτίθεται με ασύστολη βία και τους οδήγησε εκτός της πλατείας.

Όμως χιλιάδες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα εναντίον αυτής της βίαιης καταστολής, με τον ερχομό τους στην πλατεία με στόχο την επανακατάληψη της. Μέχρι την επόμενη μέρα, υπήρχαν ξανά χιλιάδες κόσμου στην πλατεία Ταχρίρ, και απωθήσαν την αστυνομία έξω απο αυτήν. Αυτό ήταν που ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση για την σύγκρουση, με την έννοια της άμεσης αφορμής.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι υπήρχαν πολλές διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος και των στρατοδικείων εναντίον πολιτών που πραγματοποιούνται σταθερά τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Μπορεί να μην ήταν πολυάριθμες αυτές οι διαδηλώσεις –2000 με 5000 πολίτες κατά περίπτωση. Ωστόσο, είχαν συγκεντρώσει όμως ατμό, που υποδείκνυε ότι κάτι πιο μεγάλο μπορεί να συμβεί.

Τις τελευταίες εβδομάδες, υπήρχε ένα αυξανόμενο χτίσιμο εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης μεταξύ των οικογενειών εκείνων που βρίσκονταν στις στρατιωτικές φυλακές και τους ακτιβιστές που μάχονταν εναντίον των στρατοδικείων. Μπορείς να το ξανασκεφτείς τώρα και να διαπιστώσεις ότι υπήρχε μια ετοιμότητα να συγκεντρωθούν στην πλατεία, -να πολεμήσουν την αστυνομία και να επανακαταλάβουν την πλατεία Ταχρίρ.

Ο κυριότερος λόγος είναι ότι η κυβέρνηση και το ΑΣΕΔ έχουν αποτύχει οικτρά στο να φέρουν οποιαδήποτε οικονομική ή κοινωνική μεταρρύθμιση που θα βελτιώνε τις ζωές των ανθρώπων τους τελευταίους εννιά μήνες. Απέτυχαν να αυξήσουν το κατώτατο ημερομίσθιο, όπως οι ίδιοι είχαν υποσχεθεί τον Μάρτιο, και απέτυχαν να θεσμοθετήσουν οποιαδήποτε σύστημα ελέγχου τιμών στα βασικά είδη διατροφής.

Στην πραγματικότητα, το τελευταίο διάστημα των πέντε μηνών, το ΑΣΕΔ όχι μόνο αποφάσισε ότι θα αρνηθεί να κάνει ουσιαστικές οικονομικές παραχωρήσεις, αλλά και ξεκίνησε να επαναφέρει ολόκληρο τον μηχανισμό καταπίεσης του Μουμπάρακ. Οι αρχηγοί του προσπαθούν όλους αυτούς τους μήνες να αποκαταστήσουν το ηθικό της αστυνομίας. Οι Κεντρικές Δυνάμεις Ασφαλείας (στμ: αντίστοιχα με τα δικά μας ΜΑΤ), το κυριότερο σώμα καταστολής της Αστυνομίας, αφέθηκαν να επιτεθούν ελεύθεροι , χωρίς κανένα περιορισμό σε απεργούς, ανθρώπους καθιστικής διαμαρτυρίας κ.α.

Έτσι αντί να πραγματοποιήσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, το ΑΣΕΔ αποφάσισε ότι θα περιορίσει κάθε διαδήλωση, διαμαρτύρια και απεργία. Και ενώ υποσχέθηκε ότι δεν θα επιτρέψει στο κόμμα του Μουμπάρακ NPDνα πάρει μέρος στις εκλογές, πρωην μέλη του NPDσχημάτισαν οκτώ καινούρια κόμματα. Με άλλα λόγια, το ΑΣΕΔ επανασχεδίασε την πολιτική σκηνή με όλους του παλιούς ανθρώπους του NPD, οι οποίοι επρόκειτο να κατάφερναν την επανείσοδο τους στην βουλή.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ η αντίδραση του λαού σε όλο αυτό;

Η πλειοψηφια του κόσμου που είναι στους δρόμους σήμερα πιθανόν να υποστήριζε το ΑΣΕΔ τον Φεβρουάριο και πίστευε ότι θα έπαιρνε το μέρος του κόσμου και θα διέλυε το καθεστώς του Μουμπάρακ. Χρειάστηκαν εννιά μήνες συνεχών απογοητεύσεων από τις οικονομικές πολιτικές του καθεστώτος και από την αυξανόμενη καταστολή για να αλλάξει αυτή η πεποίθηση. Πολλοί νέοι άνθρωποι και πολλοί εργάτες που πίστεψαν στο ΑΣΕΔ πέρασαν από μια διαδικασία αλλαγής συνειδήσεων από τον Φεβρουάριο και μετά.

Υπάρχει κι ένας άλλος λόγος για την λαϊκή οργή, που είναι απόρροια του γεγονότος ότι φάνηκε καθαρά πως τα φιλελεύθερα και ισλαμιστικά κόμματα αναζητούσαν τρόπους για να μοιραστούν την εξουσία με το NPDκαι το ΑΣΕΔ μέσω των κοινοβουλευτικών και των προεδρικών εκλογών.

Οπότε η συνείδητότητα του κόσμου άλλαζε με ένα υπόγειο τρόπο, αλλά έλειπε η αυτοπεποίθηση του κόσμου αυτού για να αντιδράσει. Όμως, ξαφνικά, απρόσμενα, κύματα και κύματα κόσμου βγήκαν από την πολύμηνη σιωπή τους. Η μέχρι τότε διάβρωση του ηθικού μετατράπηκε ξαφνικά στο αντίθετό της.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η στάση των Ισλαμιστικών κομμάτων προς την κυβέρνηση και το ΑΣΕΔ; Πως ανταποκρίθηκαν στην κινητοποίηση του κόσμου;

Οι ισλαμιστικές ομάδες έχουν υποστηρίξει το ΑΣΕΔ και ανέφεραν ότι δεν θα κριτικάρουν ουσιαστικά τον στρατό και το στρατιωτικό συμβούλιο. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, πιο συγκεκριμένα, επενέβηκαν εναντίον πολλών κοινωνικών αγώνων με στόχο τον περιορισμό τους, -και σε απεργίες, για να τις σπάσουν. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι προσπάθησαν να σπάσουν δύο απεργίες των γιατρών μέσα στην Άνοιξη και το Καλοκαίρι. Στήριζαν εκατό τοις εκατό το στρατιωτικό συμβούλιο.

Αλλά τότε ο στρατός ανακοίνωσε ότι θα έπαιρνε ύπο τον έλεγχο του την κατάρτιση του νέου συντάγματος, θα έθετε δικαίωμα βέτο σε οποιαδήποτε νομοθεσία αφορά τις Ένοπλες Δυνάμεις, και τα οικονομικά τους θα παρέμεναν απόρρητα. Η διαμάχη αυτή διήρκεσε ένα ολόκληρο μήνα, δημιουργώντας ένα ρήγμα μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων και των Ισλαμιστών.

Από την δικιά τους πλευρά, οι Ισλαμιστές φοβήθηκαν ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις θα τους εμπόδιζαν να βάλουν θρησκευτικές αναφορές στο Σύνταγμα, να επιτρέψουν δηλαδή την ισλαμιστική νομοθεσία – την Σαρία. Αυτός ήταν ο λόγος για την διαδήλωση της Παρασκευής, 19 Νοεμβρίου – ήταν μια προσπάθεια των Αδελφών Μουσουλμάνων να ασκήσουν πίεση στο ΑΣΕΔ να τους επιτρέψει την θεσμοθέτηση του νόμου της Σαρίας στο νέο σύνταγμα.

Την Παρασκευή, οι Ισλαμιστές απαίτησαν το ΑΣΕΔ να παραδώσει την εξουσία σε μια αστική κυβέρνηση μέχρι τον Απρίλιο. Μέχρι την Τρίτη, το σύνθημα στην πλατεία Ταχρίρ ήταν : “Ο λαός απαιτεί να φύγουν οι στρατάρχες εδώ και τώρα”. Επιπλέον, υπήρχε οργή για τους ηγέτες του Ισλαμιστικού κινήματος. Ένας από αυτούς –με υποψηφιότητα για την προεδρεία- προπηλακίστηκε στην πλατεία. Κάποιος άλλος, τον νούμερο δύο των Αδελφών Μουσουλμάνων κυνηγήθηκε και εκδιώχθηκε από την πλατεία.

Οπότε αυτό που έχουμε είναι ένα νέο μαζικό κίνημα –και όλο αυτό συνέβη μέσα σε 72 ώρες. Αυτό οδηγεί πραγματικά σε μια κόντρα μεταξύ των χιλιάδων νεολαίων υποστηρικτών των Αδελφών Μουσουλμάνων και της ηγεσίας της οργάνωσης. Πολλοί νεαροί υποστηρικτές τους συμμετείχαν στις διαδηλώσεις παρά τις διαταγές και τις συστάσεις της ηγεσίας τους.

Οπότε υπάρχουν φιλελεύθεροι, ανεξάρτητοι, αριστεροί και ισλαμιστές στην πλατεία. Αυτό δημιουργεί διαχωρισμούς στο ισλαμιστικό μπλοκ. Τα φτωχώτερα και εργατικής τάξης μέλη τους αισθάνονται ότι πρέπει να κατέβουν να υπερασπιστούν την πλατεία Ταχριρ ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα. Περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώποι κατέβηκαν στους δρόμους την Τρίτη 22 Νοεμβρίου, και χιλιάδες κόσμου σε άλλες πόλεις της χώρας, κι όλα αυτά σε λιγότερο από 48 ώρες μετά την ανακοίνωση.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ο ρόλος των Η.Π.Α. σε αυτήν την κρίση;

Αξιωματούχοι των ΗΠΑ ανέφεραν ότι ήταν σε συνεχή επαφή και διαπραγματεύσεις με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Ανέφεραν ότι ετοιμάζαν μια κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ των Αδελφών Μουσουλμάνων, πρώην μέλη του NPDκαι κάποιους φιλελεύθερους. Οι εκλογές είχαν προφανώς στηθεί έτσι ώστε να φέρουν στο κοινοβούλιο μια σχεδόν πανομοιότυπη σύνθεση με την εποχή Μουμπάρακ. Οι ΗΠΑ και το ΑΣΕΔ είχαν την βέβαια πεποίθηση ότι θα μπορούσαν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση –ότι θα τραβούσαν το χαλί κάτω από το επαναστατικό κίνημα.

Γι αυτό το λόγο η αστυνομία κατέστειλε βίαια την καθιστική διαμαρτυρία του Σαββάτου – όπως είχαν κάνει και με τόσες άλλες στο παρελθόν. Σπάσε μερικά κεφάλια, μερικά κόκκαλα κι αυτό θα είναι όλο – αυτό ήταν το σκεπτικό. Δεν περίμεναν αυτό το κύμα οργής και αυτήν την προθυμία για μαχητική αντιπαράθεση.

Φάνηκε ότι οι ισλαμιστές ήταν σχεδόν έτοιμοι να σχηματίσουν μια κυβέρνηση με την σύμφωνη γνώμη του ΑΣΕΔ. Αλλά τώρα, όλη η ισορροπία των δυνάμεων άλλαξε. Πήρε 48 ώρες στο κίνημα για να κερδίσει ένα αίτημα που είχε παραμείνει ανεκπλήρωτο για εννιά μήνες –μια απαγόρευση σε πρώην μέλη του NPD, (κόμματος του Μουμπάρακ) να μετέχουν στο κοινοβούλιο για πέντε χρόνια, αν και πολλοί από αυτούς είναι υποψήφιοι για τις εκλογές που θα γίνουν σε λιγότερο από μία εβδομάδα.

Το πιο σημαντικό, το ΑΣΕΔ ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει να ερευνά αυτό τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από την στρατιωτική αστυνομία και αντ’ αυτού θα εξεταστούν όλες οι κατηγορίες από τις εισαγγελικές αρχές. Αυτό ήταν ένα κυρίαρχο αίτημα από τις  9 Οκτώβρη, όταν η στρατιωτική αστυνομία πραγματοποίησε την σφαγή πολιτών κατά την διάρκεια μια διαδήλωσης των Χριστιανών Κοπτών.

ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ οι διαδηλωτές να καταλάβουν την πλατεία Ταχρίρ παρά την καταστολή;

Καθώς μιλάμε την Τρίτη 22 Νοεμβρίου, εκατομμύρια ανθρώπων διαδηλώνουν ειρηνικά στην πλατεία Ταχριρ. Αλλά στους παράπλευρους δρόμους έχουμε γίνει μάρτυρες συνεχών συγκρούσεων για 72 ώρες.

Ένας δρόμος πιο κάτω από την πλατεία Ταχρίρ, κοντά στους κοιτώνες του παλιού Αμερικάνικου πανεπιστήμιου μοιάζει με πεδίο μάχης του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες αστυνομικοί προσπαθούν να υπερασπιστούν το κτίριο του Υπουργείου Εσωτερικών. Έριχναν δακρυγόνα στο πλήθος κάθε πέντε λεπτά για τέσσερις συνεχομένες μέρες, χάριν σε μια ανεξάντλητη προμήθεια εκ μέρους των ΗΠΑ. Έκαναν χρήση επίσης και πλαστικών σφαιρών.

Αλλά αυτή δεν είναι η συνηθισμένη αστυνομική βαρβαρότητα. Μετά την πρώτη επίθεση της αστυνομίας το πρωί του Σαββάτου, ήρθαν ξανά την Κυριακή στις 5 το πρωί, όταν παρεβρίσκονταν στην πλατεία 30.000 με 40.000 κόσμου. Αλλά αυτήν την φορά, ήρθαν μαζί με την στρατιωτική αστυνομία, και τότε ξεκίνησε η σφαγή. Πεθάναν ανθρώποι και από πλαστικές σφαίρες και από αληθινά πυρά. Αυτό ήρθε ως αποτέλεσμα ενός σχεδίου εκτέλεσης από ελεύθερους σκοπευτές και δολοφονικών χτυπημάτων των Κεντρικών Δυνάμεων Ασφαλείας –οι γιατροί αναφέρουν πως τα τραύματα των διαδηλωτών ήταν συγκεντρωμένα στο λαιμό και στο κεφάλι.

Αφού σκοτώθηκε κόσμος, η αστυνομία μάζεψε τα πτώματα στο πεζοδρόμιο. Έσυραν ένα από τα πτώματα δεκάδες μέτρα μακρυά και το πέταξαν σε ένα μεγάλο κάδο απορριμάτων. Σε κάποιο άλλο σημείο, χτυπούσαν τα πτώματα στο κεφάλι με τα γκλόμπς για να βεβαιωθούν ότι ήταν νεκροί  –ο κόσμος λέει ότι αυτά είναι χειρότερα από τις μέρες του Μουμπάρακ.

Η συμπεριφορά του στρατού μετέβαλε την στάση της κοινή γνώμης – σόκαρε ανθρώπους που πίστευαν ότι οι χειρότερες μέρες του Μουμπάρακ είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Μπορεί να μην τους άρεσε το ΑΣΕΔ, αλλά πιστεύαν ότι τουλάχιστον δεν ήταν τόσο άσχημα όπως ο Μουμπάρακ. Τώρα ο κόσμος λέει, “Δεν έχουμε ένα Μουμπάρακ, έχουμε 16 Μουμπάρακ”, μια αναφορά στον αριθμό των μελών του στρατιωτικού συμβουλίου.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η κοινωνική διαστρωμάτωση των διαδηλωτών στην Πλατεία Ταχριρ;

Είναι αρκετά παρόμοια με αυτήν του Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου, αλλά λιγότεροι από την μεσαία τάξη, και περισσότεροι από την εργατική τάξη. Οι περισσότεροι που πέθαναν στα χέρια της αστυνομίας είναι φτωχά, νεαρά άτομα από την εργατική τάξη που προέρχονται από τις παραγκουπόλεις –νεαροί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα μετά από χρόνια εγκατάλειψης.

Ένας από αυτούς που σκοτώθηκε βοηθούσε μια νεαρή γυναίκα, καθώς αυτή έσπαγε πέτρες για να τις πετάξει στην αστυνομία. “Είμαι αγράμματος, δεν έχω κανένα μέλλον. Η αστυνομία θα με σκοτώσει κάποια μέρα ούτως ή άλλως. Θα πεθάνω εδώ –φύγε εσύ. Εσύ είσαι σπουδαγμένη, θα βοηθήσεις το κίνημα”.

Εαν αυτή η κινητοποίηση συνεχιστεί, μπορείς να αναμένεις περισσότερους νεους υποστηρικτές των Αδελφών Μουσουλμάνων και των Σαλαφιστών να ενταχθούν. Οι περισσότεροι από τους γιατρούς που περιθάλπτουν τους τραυματισμένους, είναι υποστηρικτές των Αδελφών Μουσουλμάνων, και λένε ότι ήρθαν με δική τους πρωτοβουλία, εξαιτίας του καλέσματος της συνείδησης τους.

ΚΑΠΟΙΟΙ έθεσαν θέμα την πιθανότητα μιας γενικής απεργίας ως το επόμενο βήμα στον αγώνα. Είμαστε κοντά σε κάτι τέτοιο;

Το Σεπτέμβριο, ήρθαμε κοντά σε μια κατάσταση γενικής απεργίας, όταν είχαν πανεθνική απεργία οι δασκάλοι (η πρώτη μετά το 1951), μια απεργία οι οδηγοί λεωφορείων του Καϊρου για σχεδόν 20 μέρες και δύο μεγάλες πανεθνικές απεργίες από τους γιατρούς του Δημοσίου. Τουλάχιστον 750.000 εργαζόμενοι σε θέσεις κλειδιά της οικονομίας ήταν σε απεργία κατά διαστήματα τον Σεπτέμβριο. Πολλοί άνθρωποι στην Αριστερά σκέφτηκαν ότι μια γενική απεργία μπορούσε να συμβεί τότε.

Αυτές οι απεργίες δεν έχασαν, αλλά ούτε και κέρδισαν. Αυτό προκάλεσε μια διάβρωση στο ηθικό πολλών  ανθρώπων. Οι εργάτες δεν είναι αρκετά οργανωμένοι για να τα βάλουν με το ΑΣΕΔ. Σήμερα, εαν απεργήσεις, δεν θα είναι η αστυνομία, αλλά ο στρατός που θα έρθει να σπάσει ή να περιορίσει την απεργία σου.

Σήμερα, δεν υπάρχουν μαζικές απεργίες, αλλά υπάρχουν πολλές απεργίες συνέχεια. Και δεν υπάρχει αμφιβολιά ότι οι τελευταίες 72 ώρες έδωσαν αυτοπεποίθηση στον κόσμο να τα βάλει με το ΑΣΕΔ. Ο αριθμός των ανεξάρτητων συνδικάτων έκανε άλμα από τα 90 στην αρχή του καλοκαιριού στα 250 σήμερα. Αλλά, αν και υπάρχουν πολλά συνδικάτα, δεν υπάρχει καμιά πολιτική οργάνωση για τους εργάτες σε όλη την χώρα.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ; Μπορούν οι εκλογές να διεξαχθούν οπως έχουν προγραμματιστεί;

Τους τελευταίους πέντε μήνες υπήρξε μια περίοδο ύπνωσης της επαναστατικής ορμής, παρόλες τις απεργίες και την σχεδόν γενική απεργία του Σεπτεμβρίου. Το ΑΣΕΔ είχε το πάνω χέρι, και υπήρξε στον κόσμο μέγαλη έλλειψη διάθεσης. Αλλά έτσι στο ξαφνικά, η κατάσταση άλλαξε.

Μπορούν να διεξάγουν τις εκλογές σε πέντε μέρες; Η μάχη ακόμα συνεχίζεται. Αλλά αποτελεί ήδη μια μεγάλη νίκη το ότι η κυβέρνηση του Εσαμ Σαράφ έπεσε. Ο Σαράφ υποσχέθηκε να είναι ο πρωθυπουργός της πλατείας Ταχριρ, αλλά επανέφερε ανρθώπους του κόμματος του Μουμπάρακ σε όλες σχεδόν τις θέσεις –εκτός από 3-4.

Αυτή την στιγμή, η απαίτηση του κινήματος είναι μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, χωρίς την συμμετοχή ανθρώπων του NPD. Οι διαπραγματεύσεις αφορούν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης, με την συμμετοχή των ισλαμιστών, φιλελευθέρων και ίσως ακόμα και ανθρώπων της Αριστεράς.

Αυτή η νέα κυβέρνηση θα κληθεί να αναλάβει σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ο κόσμος ισχυρίζεται ότι όταν ανεβάσαμε την κυβέρνηση του Σαράφ τον Μάρτη, τους δώσαμε μια λευκή επιταγή, και αυτοί μας έκλεψαν την επανάσταση. Αυτή την φορά, θα τους ελέγχουμε διαρκώς ώστε να μας δίνουν λογαριασμό.

Αυτή δεν είναι απλά μια ακόμη διαδήλωση εναντίον του ΑΣΕΔ. Όλο αυτά γίνονται τώρα με ένα πολύ υψηλό επίπεδο συνειδητότητας.