Η επιδρομή Μπαράκ Ομπάμα στην Ελλάδα

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, ο «πολύς» Τόμας Φρίντμαν, δημοσιογράφος, αρθρογράφος και γκουρού της παγκοσμιοποίησης, κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Το Lexus και η Ελιά» (στα ελληνικά, εκδόσεις Ωκεανίδα) - ένα πόνημα - συμπύκνωση των βασικών θέσεων της νεοφιλελεύθερης, αμερικανικής διανόησης για την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, τις οικονομικές και εμπορικές ευκαιρίες που αυτή έφερνε στις κοινωνίες, τις οικονομικές και εμπορικές ευκαιρίες που αυτή πρόσφερε στο αμερικανικό, κυρίως, κεφάλαιο.

Σε αυτό το βιβλίο ο Φρίντμαν έκανε λόγο για τον, στα δικά του μάτια, διχασμό του κόσμου στον οποίο έπρεπε να διακλαδωθούν τα οφέλη της νέας εποχής- στη Μέση Ανατολή, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι τσακώνονταν, κατά τον συγγραφέα, για την κυριότητα ενός κορμού ελιάς, στις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, κάθε εξάρτημα ενός αυτοκινήτου Lexus άρχιζε να κατασκευάζεται σε εργοστάσια του Μεξικού, της Βραζιλίας, της Ινδονησίας ή της Κίνας και μετά έπαιρνε τον δρόμο της συναρμολόγησης, της διακίνησης, του εμπορίου και της κυκλοφορίας στους δρόμους της Ευρώπης ή της Αμερικής. Οι προτιμήσεις του συγγραφέα έρεπαν, ολοφάνερα, στην επέκταση του δεύτερου κόσμου. Το εμπόριο, οι επιχειρηματικές ευκαιρίες, οι επενδύσεις, η βιομηχανική παραγωγή και η τεχνολογία θα έφερναν έναν κόσμο των Lexus, έναν κόσμο ευημερίας και ασφάλειας, μια εποχή ειρήνευσης και καταλλαγής των παθών, που θα άφηνε πίσω της τις «παρωχημένες» και «ακατανόητες» διενέξεις, προστριβές και διαμάχες για τον κορμό μιας προϊστορικής ελιάς.

Το Ηλεκτρονικό Κοπάδι και ο πρόεδρος... βίσωνας

Πρωταγωνιστές στην προώθηση και την εμπέδωση αυτού του κλίματος ευκαιριών, επενδύσεων και ευημερίας, θα ήταν, κατά τον Φρίντμαν, εκείνοι που ο ίδιος βάφτιζε Ηλεκτρονικό Κοπάδι - μια ομάδα πρωτοπόρων, ευκατάστατων και βαθύπλουτων διαχειριστών κεφαλαίων ή ιδιοκτητών κολοσσιαίων επιχειρήσεων, οι οποίοι, πάντοτε με την αρωγή και την υποστήριξη των ισχυρών κυβερνήσεων, θα φρόντιζαν κάθε φορά να κινούνται ελεύθερα ανά την υφήλιο, με μοναδικό κριτήριο την όσφρηση τους για ελκυστικές και προσοδοφόρες επενδύσεις και αξιοποιώντας τη τελευταία λέξη των τεχνολογιών, των χρηματοπιστωτικών εργαλείων και της διασύνδεσης τους στο διαδίκτυο με κάθε είδους φορητή συσκευή πληροφόρησης. Ο Φρίντμαν παρομοίαζε αυτή την κατάσταση σαν ένα κοπάδι βισώνων των απέραντων, αμερικανικών πεδιάδων, που θα ακολουθούσαν την όσφρηση και το ένστικτο του επικεφαλής βούβαλου, θα έμπαιναν στα ανοικτά, οικονομικά και επιχειρηματικά, λιβάδια της υφηλίου και αφού θα έβοσκαν για τα καλά θα άφηναν πίσω τους ένα «καλύτερο περιβάλλον για τις τοπικές κοινωνίες». Φυσικά, όπως ο ίδιος ο Φρίντμαν τόνιζε, τίποτα δεν εμπόδιζε το Ηλεκτρονικό του Κοπάδι αφενός να μην αφήσει πίσω του ούτε δείγμα χορταριού και ζωής στο ξέφραγο λιβάδι και αφετέρου να αποχωρήσει εν ριπή οφθαλμού εφόσον αντιλαμβανόταν ότι σε παρακείμενη έκταση οι... ευκαιρίες βόσκησης θα ήταν και καλύτερες και πλουσιότερες και φορολογικά επωφελέστερες.

Ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, θεωρείται ως ο πιο μελετηρός πρόεδρος στη σύγχρονη ιστορία του Λευκού Οίκου - αφιερώνει πολύ χρόνο στο διάβασμα και σίγουρα είχε διαβάσει και το παραπάνω βιβλίο - Βίβλο εκθειασμού της παγκοσμιοποίησης. Κάτω από αυτό το πρίσμα, αν και απερχόμενος πρόεδρος, δηλαδή μια «κουτσή πάπια» όπως ειρωνεύονται οι ίδιοι οι Αμερικανοί τους προέδρους τους, όταν βρίσκονται στο μεσοδιάστημα μεταξύ της εκλογής του διαδόχου τους και της παραμονής τους υπό προθεσμία «μετάβασης» στην εξουσία, ο Ομπάμα μόνο... κουτσός και μόνο πάπια δεν είναι. Περισσότερο μοιάζει με τον επικεφαλής βούβαλο του Ηλεκτρονικού Κοπαδιού, ο οποίος θα κατέβει πρώτος τη σκάλα του αεροπλάνου στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», ενώ θα τον ακολουθούν οι κεφαλαιούχοι, οι επιχειρηματίες, οι μεταπράτες και οι ντίλερς. Και η βαλίτσα απαιτήσεων, σχεδιασμών και συμφωνιών που κουβαλά μαζί του ο Ομπάμα είναι εκρηκτική - έμμεσα, αλλά εύγλωττα το αποκαλύπτει και στη συνέντευξη του στην «Καθημερινή της Κυριακής» και - ποιον άλλον!; - τον Αλέξη Παπαχελά.

Ενέργεια, εξοπλισμοί και «αγορές του αιώνα» στη βαλίτσα του Ομπάμα.

Τι μας είπε ο αμερικανός πρόεδρος σε αυτή τη συνέντευξη; Καταρχάς για τις εν εξελίξει διαβουλεύσεις στο Κυπριακό, ότι η κατάληξη τους «θα δημιουργούσε ευκαιρίες για αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις (σ.σ. δραστηριοποιούμενες στην ενέργεια) - μια συμμαχία συμφερόντων και οικονομικής ανάπτυξης στην περιοχή». Με απλά λόγια, οι ΗΠΑ απαιτούν το απόλυτο προβάδισμα στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην κυπριακή και όχι μόνο ΑΟΖ και η όποια «κατάληξη» των συνομιλιών ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή πλευρά θα πρέπει να λάβει κάτι παραπάνω από σοβαρά υπόψιν της αυτόν τον παράγοντα.

Έτσι, ο Ομπάμα έρχεται στην Ελλάδα, ώστε να ασκήσει την πρέπουσα πίεση προς την Αθήνα η οποία με τη σειρά της θα πιέσει (αν χρειάζεται αυτή η πίεση...) τη Λευκωσία, προκειμένου οι δραστηριοποιούμενες στον κλάδο της ενέργειας, αμερικανικές εταιρείες να τύχουν «ευνοϊκής και προνομιακής μεταχείρισης», όταν θα έρθει η επίσπευση της ώρας για να δουλέψουν τα τρυπάνια.

Σε δεύτερο χρόνο, ο Ομπάμα προετοιμάζει το έδαφος για τον νέο γύρο εξοπλιστικών προγραμμάτων και την εξασφάλιση των απαιτήσεων του στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου της χώρας του, σε όλη την Νοτιανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Σε αυτό το σημείο και πάντα στη συνέντευξη του, ο αμερικανός πρόεδρος κρίνει σκόπιμο να... ευχαριστήσει (!!!) την Ελλάδα αφενός για τη «στενή συνεργασία στη Σούδα» και αφετέρου για το γεγονός ότι η χώρα μας παραμένει «μια από τις πέντε χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, που δαπανούν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους στην άμυνα (σ.σ. μια άλλη είναι διόλου τυχαία, η Τουρκία...)».

Η Ελλάδα, μεσογειακό και βαλκανικό κέντρο του μιλιταριστικού Big Brother

Τι μας λέει εδώ ο Ομπάμα, σε απλά ελληνικά; Πρώτον ότι η συνεργασία στη Σούδα πρέπει να επεκταθεί και σε άλλες, στην κυριολεξία, βάσεις, καθώς όπως θεωρεί η Ουάσιγκτον η Σούδα «στόμωσε» το τελευταίο διάστημα, λόγω της αυξημένης κινητικότητας προσωπικού, στόλων και αεροσκαφών - και είναι κοινό μυστικό στο υπουργείο Άμυνας, ότι οι Αμερικανοί θέλουν να κλείσουν (...χθες) το ζήτημα των υπερπτήσεων μη επανδρωμένων αεροσκαφών που θα εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα και θα περιπολούν σε ολόκληρη την Νοτιανατολική Μεσόγειο, από τις βορειοαφρικανικές ακτές έως την Κύπρο, αλλά (ιδιαίτερη προσοχή εδώ...) και πάνω από πόλεις και περιοχές αμερικανικού «ενδιαφέροντος» στη χώρα μας - ένας αμερικανονατοϊκός Big Brother πάνω από τα κεφάλια μας.

Πρώτη υποψήφια βάση στάθμευσης και απογείωσης τους, είναι το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι Πεδιάδος, στην Κρήτη. Επειδή όμως, η κατασκευή αυτού του αεροδρομίου μόλις πρόσφατα επανεκκινήθηκε [με τη συνδρομή μάλιστα και κατασκευαστικής κοινοπραξίας ελληνο-ινδικών, επιχειρηματικών συμφερόντων (ΤΕΡΝΑ-GMR)...], το αμερικανικό Πεντάγωνο ζητά μια προσωρινή διευθέτηση του ζητήματος, με την ίδρυση αμερικανονατοϊκής βάσης αεροσκαφών στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας.

Δεύτερον, η Ελλάδα, που κατά Ομπάμα δαπανά «σταθερά» και «παρά τις οικονομικές της δυσκολίες» το 2% του ΑΕΠ της, στις νατοϊκές, στρατιωτικές της υποχρεώσεις, δηλαδή πετά στο πιθάρι των Δαναΐδων και της παράλογης κούρσας εξοπλισμών περίπου 4 δισ. κάθε χρόνο (σταθερές τιμές ΑΕΠ 2010), όχι μόνο δεν πρέπει να διανοηθεί να κόψει κάτι (ακόμη και τα περίφημα 400 εκατομμύρια από τον συνολικό προϋπολογισμό του υπουργείου Άμυνας), αλλά να εξετάσει και να δρομολογήσει άμεσα τη σχετική αύξηση τους.

Αεροσκάφη αντί για κοινωνικό κράτος

Το κλίμα για τη νέα «αγορά του αιώνα» έχουν προετοιμάσει τόσο οι πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν για «τα σύνορα της καρδιάς» του, τη Λωζάνη και το αραχνιασμένο, παρωχημένο και ξεπερασμένο από τις ιστορικές εξελίξεις και τις διεθνείς συμφωνίες «Εθνικό Συμβόλαιο» και άλλες, παρόμοιες εθνικιστικές κορώνες, όσο κυρίως και συγκεκριμένα ελληνικά ΜΜΕ (όπως διόλου τυχαία η «Καθημερινή της Κυριακής» και ο Σκάι, ιδιοκτησίας και συμφερόντων Αλαφούζου) που δεν χάνουν ευκαιρία να προβάλουν και την τελευταία ανθυποδήλωση Ερντογάν ή τούρκων αξιωματούχων, ώστε να προχωρήσει η νέα διακρατική εξοπλιστική συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η «Καθημερινή της Κυριακής» (δύο συνεχόμενες εβδομάδες, σε ρεπορτάζ Βασίλη Νέδου) κάνει εκτενές αφιέρωμα πρώτα με συγκριτικούς πίνακες, των στρατιωτικών δυνάμεων «άμεσης επέμβασης» που διαθέτουν η Ελλάδα και η Τουρκία και τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες (όπου η Ελλάδα, με φανερή στοχοθέτηση, εμφανίζεται να... υπολείπεται κατά πολύ των γειτόνων...) και εν συνεχεία περιγράφοντας «αποστασιοποιημένα» και «ουδέτερα» τις αμερικανικές απαιτήσεις στον τομέα.

Τι απαιτεί η Ουάσιγκτον; Πρώτον, τη δρομολόγηση του εκσυγχρονισμού των 155 αεροσκαφών F- 16 που έχει η Ελλάδα και δεύτερον την αγορά τουλάχιστον 30 αεροσκαφών νέας γενιάς F - 35 (τροφή για σκέψη: είναι ο ίδιος τύπος αεροσκάφους, στον οποίον η τουρκική πολεμική βιομηχανία έχει καταστεί εμπορικός εταίρος και συμπαραγωγός της αμερικανικής, αεροπορικής βιομηχανίας...). Μόνο για την αγορά των F - 35 η Ελλάδα θα κληθεί να δαπανήσει περίπου 5 δισ. ευρώ (!) και άλλα τόσα για τον «εκσυγχρονισμό». Επειδή ο αριθμός από μόνος του δεν λέει πολλά, ας θυμηθούμε ότι το ελληνικό κράτος δαπανά για το σύνολο του κοινωνικού κράτους περίθαλψης, υγείας, σύνταξης και πρόνοιας (ΕΣΥ, ΕΟΠΥΥ, ασφαλιστικά ταμεία) κάτι λιγότερο από 7 δισ. τον χρόνο (σταθερές τιμές ΑΕΠ 2010, κοινωνικός προϋπολογισμός 2016). Και τα ψίχουλα και όχι μόνο το εξαφανισμένο, ούτως ή άλλως, κοινωνικό βούτυρο οδεύουν στο αδηφάγο στόμα της κάνης των κανονιών.

Η αρμάδα του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ήρθε για να μείνει, επικίνδυνα παιχνίδια με τις τύχες των λαών

Πάντα στην ίδια συνέντευξη του στην «Καθημερινή της Κυριακής», ο Ομπάμα αφήνει δύο (ευθύτατα όσο και επικίνδυνα) υπονοούμενα: Πρώτον, η αρμάδα του ΝΑΤΟ που περιπολεί στο Αιγαίο δήθεν για να τερματιστεί η «παράνομη διέλευση» προσφύγων και μεταναστών, δεν πρόκειται να απομακρυνθεί από τα ύδατα αυτά, ακόμη και αν επιλυθεί (...αύριο) όλο το κουβάρι οξέων προβλημάτων που και η δική του προεδρία κληροδότησε στη Μέση Ανατολή, με κυρίαρχο τον πόλεμο των ΗΠΑ και της Ρωσίας, διά αντιπροσώπων, συμμάχων και μισθοφόρων στη Συρία.

Δεύτερον, σε ερώτηση του Παπαχελά για την τουρκική (δηλαδή...ερντογανική) αμφισβήτηση διεθνών συμφωνιών «που έχουν εξασφαλίσει την ειρήνη στη Μεσόγειο και την Νοτιανατολική Ευρώπη για δεκαετίες, η απάντηση Ομπάμα, ενώ φαινομενικά είναι «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», στην πραγματικότητα τοποθετεί ως μοναδικό πλαίσιο και πεδίο επίλυσης, διευθέτησης και προσδιορισμού πιθανών διακρατικών διαφορών και προστριβών «τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ» και το υπονοούμενο είναι κάτι περισσότερο από σαφές : Αν ορισμένοι βαυκαλίζονταν ότι, μεταξύ άλλων, μια ανάρρηση Ντόναλντ Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα θα άλλαζε τις προτεραιότητες, το πολιτικό αποτύπωμα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, το Αιγαίο, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, μάλλον πρέπει να αλλάξουν πλευρό. Επιπρόσθετα, είναι ολοφάνερη η νύξη ότι μόνο η συμμετοχή της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και της πρώτης στην ΕΕ παράγει έννομα, διακρατικά αποτελέσματα και διεθνείς δεσμεύσεις ανεξάρτητα από προηγηθείσες χρονικά, ιστορικά και πολιτικά, συμφωνίες και συμβάσεις - και ένα τέτοιο υπονοούμενο είναι πάντα ικανό να ανοίξει «στα καλά καθούμενα» τον ασκό του Αιόλου στην ευρύτερη περιοχή.

Ένας πρώην «πλανητάρχης» βάζει αγγελία ανεύρεσης εργασίας...

Τέλος, ο αναγνώστης ας μην ξεχνά και το εξής. Ο Μπάρακ Ομπάμα τερματίζει τη διπλή θητεία του ως πρόεδρος των ΗΠΑ σε ηλικία μόλις 55 ετών. Και ένας (πρώην) πρόεδρος με την πολυπραγμοσύνη και τα έργα και τις ημέρες του πλέον πολεμοχαρούς προέδρου στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ (συγκριτική έρευνα και παράθεση στοιχείων στην «Εφημερίδα των Συντακτών») είναι πάντα «κελεπούρι» για τον επιχειρηματικό κόσμο της υπερδύναμης, και όχι μόνο - όπως ο Γκέρχαρντ Σρέντερ μεταπήδησε στη ρωσική Γκάζπρομ και ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο στην αμερικανική Γκόλντμαν Σακς, αποτελώντας τις δύο ίσως πιο κραυγαλέες περιπτώσεις πρώην πολιτικών και ανώτατων αξιωματούχων σε καλή ηλικία που βρήκαν ανώτατες θέσεις στο Ηλεκτρονικό Κοπάδι της παγκοσμιοποίησης. Επομένως, και με σκαλοπάτι το ταξίδι στην Ελλάδα, ο Ομπάμα βάζει πλώρη και δηλώνει διαθέσιμος για την αξιοποίηση του (με το αζημίωτο...) από κάθε πιθανό ενδιαφερόμενο εργοδότη, ο οποίος υπήρξε και ευνοούμενος των πολιτικών πρωτοβουλιών και ενεργειών του.

Τούτων δοθέντων, η επίσκεψη Ομπάμα μόνο σαν επιδρομή στο προνομιακό για τις ΗΠΑ λιβάδι οικονομικών, ενεργειακών και στρατιωτικών συμφερόντων μπορεί να ειδωθεί, παρά τις συγκυβερνητικές κορώνες ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για... το χρέος και τις καλές διαθέσεις προς την Ελλάδα.

Το βάρος της ευθείας και καθολικής καταδίκης και αποτροπής (και) των αμερικανικών σχεδίων πέφτει στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, που θα κληθεί να πληρώσει ξανά πρώτα το μάρμαρο των στρατιωτικών εξοπλισμών και μετά το κόστος της υφαρπαγής των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη λεκάνη της νοτιανατολικής Μεσογείου. Με αυτά τα δεδομένα, καθίστανται πιο επίκαιρα από τότε τόσο το μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου όσο και το πολιτικό διακύβευμα της εμβάθυνση της συνεργασίας και της συμπόρευσης ανάμεσα στις ριζοσπαστικές, αριστερές, αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Κύπρο.