ΚΑΙ μαζικά, ΚΑΙ ενωτικά, ΚΑΙ ριζοσπαστικά
Η φασιστική επίθεση στον Μπουτάρη έχει ιδιαίτερη σημασία. Για διάφορους λόγους. Ο ένας από αυτούς συνδέεται άμεσα με ό,τι αντιπροσωπεύει ο Μπουτάρης: την ανοικτή φιλελεύθερη ολιγαρχία της Θεσσαλονίκης, που βλέπει τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή σαν μια μεγάλη ευκαιρία για οικονομική διείσδυση και επενδύσεις. Γι’ αυτές τις επιδιώξεις, η Θεσσαλονίκη πρέπει να πάψει να είναι η «πόλη των φαντασμάτων» και να μεταμορφωθεί σε ένα μεγάλο σύγχρονο κέντρο επιχειρηματικών, χρηματιστικών και πολιτιστικών δράσεων. Αυτό το φιλελεύθερο επεκτατικό όραμα βρίσκει την αντίθεση όχι μόνο των «από κάτω» που παλεύουν ενάντια στη λιτότητα και την ανεργία, αλλά και του παλιού μαύρου κατεστημένου της πόλης (ιερατείο, αστυνομικό κράτος και παρακράτος, πατριωτικοί σύλλογοι που ζουν από τις κρατικές επιχορηγήσεις κλπ). Πάνω σ’ αυτούς τους κύκλους στηρίχθηκε το σχέδιο των φασιστών τραμπούκων. Αλλά απέτυχε πολιτικά, γιατί σκόνταψε στον όγκο των δυνάμεων που βρέθηκαν πίσω από τον Μπουτάρη.
Ταυτόχρονα, όμως, η υπόθεση Μπουτάρη προκάλεσε μέσα στην Αριστερά μια συζήτηση για το περιεχόμενο και τις συμμαχίες του αντιφασισμού. Σ’ αυτή τη συζήτηση η μία πλευρά εκφράζεται με τη θέση «οι αντίπαλοι του φασισμού είναι ο πολιτικός διάλογος, ο πολιτισμός και η δημοκρατία».
Αλλά έτσι ο φασισμός ξεφτίζει σαν έννοια και ξεπέφτει σε πρώτο επίπεδο σε ένα είδος συμπεριφοράς χουλιγκάνων και σε ένα δεύτερο επίπεδο στην ταύτιση των φασιστών με κάθε αντίπαλο της διεφθαρμένης φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
H πρακτική συνέπεια αυτής της λογικής είναι η συμμαχία με τον Μπουτάρη, που αποκτά ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα. Παίρνει χαρακτήρα μακράς πνοής και το εύρος της περιλαμβάνει και κυβερνητικούς παράγοντες, που με πρόσχημα τον αντιφασισμό ξεπλένουν τη μνημονιακή πολιτική. Να γιατί αμέσως μετά την επίθεση των τραμπούκων, άρχισαν δημόσια οι ζυμώσεις για τις δημοτικές εκλογές και τη συγκρότηση του «προοδευτικού πόλου» στη Θεσσαλονίκη, που θα αρχίζει από τους κύκλους γύρω από τον Μπουτάρη και θα φτάνει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στη συγκυρία που ζούμε και δρούμε, είναι υποχρέωσή μας να υποστηρίζουμε τις στοιχειώδεις αρχές της Αριστεράς. Ο αντιφασισμός, όπως και ο φασισμός, δεν είναι άδειοι απο κοινωνικό περιεχόμενο. Για την αστική τάξη η τελευταία λύση που διαθέτει για να ξεφύγει απο την κρίση, κρατώντας την εξουσία στα χέρια της, είναι ο φασιστικός όχλος που χτυπάει με λύσσα το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Αντίθετα για τον εργατικό αντιφασισμό, η υπεράσπιση των δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων των μαζών και η αντίσταση στη φασιστική βία δεν είναι ανεξάρτητη από την πάλη κατά της ανεργίας και της φτώχειας. Αυτή η πολιτική γραμμή, τη δύσκολη εποχή του μεσοπολέμου, ονομαζόταν «ενιαίο εργατικό μέτωπο». Αυτή την παράδοση θέλουμε να υπερασπίσουμε. Έτσι για μας, ενώ είναι αυτονόητο ότι καταγγέλουμε την επίθεση στον Μπουτάρη ως φασιστική, την ίδια ώρα είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα προχωρήσουμε μαζί του στη συνέχεια. Στα μέτωπα των πλειστηριασμών και των ιδιωτικοποιήσεων, της πάλης κατά του πολέμου και της ιμπεριαλιστικής κατοχής της Παλαιστίνης κ.ο.κ θα είμαστε αντίπαλοι με τον Μπουτάρη και ό,τι αυτός συμβολίζει κοινωνικά και πολιτικά.
Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα (πέρα από τις συμμαχίες) που πρέπει να απασχολήσει το αντιφασιστικό κίνημα και το έκανε επίκαιρο ξανά η τραμπούκικη επίθεση στον Μπουτάρη. Είναι το ζήτημα των μορφών πάλης. Ένα κομμάτι του κινήματος, αγριεμένο από τη χυδαιότητα του φασιστικού όχλου και τη βαναυσότητα της φασιστικής βίας, και με δεδομένο την υποχώρηση των μαζικών αγώνων, έχει επιλέξει την τακτική της «άμεσης - στρατιωτικής – απάντησης».Το δηλώνουμε ξεκάθαρα: είναι μια τακτική λανθασμένη. Πρώτο, γιατί η τακτική αυτή υποτιμά όλες τις άλλες πολιτικές πλευρές της πάλης για τη διάλυση των φασιστών. Δεύτερο, γιατί είναι μια τακτική που μπορεί να στηριχθεί μόνο από ομάδες «ειδικών», που υποκαθιστούν αναγκαστικά το μαχητικό μαζικό κίνημα. Γι’ αυτό είναι και μια τακτική αναποτελεσματική.
Παρότι η φασιστική απειλή στη χώρα μας δεν είναι άμεση αυτή τη στιγμή, δεν πρέπει να την υποτιμήσουμε. Η δυναμική ανάπτυξης που έχουν οι φασιστικές κινήσεις σε όλη την Ευρώπη και η πολιτική αστάθεια της περιόδου μπορεί να μας φέρουν γρήγορα σε δύσκολες καταστάσεις. Οι δράσεις μας όμως, μικρές ή μεγάλες, πρέπει να έχουν σταθερά μαζικό, ενωτικό και ταξικό προσανατολισμό.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
