Η γαλλική πολιτική κρίση: μέχρι πότε, μέχρι ποιο σημείο;

Δεν βρι­σκό­μα­στε, για άλλη μια φορά, μπρο­στά σε μια ακόμα πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας: τώρα πρό­κει­ται για την εφαρ­μο­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πο­λι­τι­κών που εμπνέ­ο­νται άμεσα από τον Μπλερ και τον Σρέ­ντερ. Η οι­κο­νο­μι­κή κρίση απο­τε­λεί την κα­τάλ­λη­λη συ­γκυ­ρία και το όχημα για τη μα­ζι­κή μεί­ω­ση της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης, την επι­σφά­λεια του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, τη διά­λυ­ση της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης και των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, την κα­τάρ­γη­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας.

Μειο­ψη­φι­κό κόμμα και εξου­σία μέσα στη λαί­λα­πα

Αυτές οι ιστο­ρι­κές αλ­λα­γές στις κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κές σχέ­σεις απο­τε­λούν την πηγή της τρέ­χου­σας πο­λι­τι­κής κρί­σης. Απο­τε­λούν επί­σης τη βάση της κρί­σης του PS (Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα). Η γαλ­λι­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία έχει ήδη «με­ταλ­λα­χθεί», εδώ και χρό­νια σε σο­σιαλ-φι­λε­λεύ­θε­ρο κόμμα, αλλά αυτό δεν δια­γρά­φει τις αντι­φά­σεις που σχε­τί­ζο­νται με την ιστο­ρία του κόμ­μα­τος. Τώρα θα πρέ­πει να σπά­σουν το ση­με­ρι­νό πλαί­σιο του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και/ή να το με­τα­τρέ­ψουν σε "αμε­ρι­κα­νι­κού τύπου δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα," πράγ­μα το οποίο εξη­γεί τις βά­ναυ­σες με­θό­δους που χρη­σι­μο­ποιού­νται από την κυ­βέρ­νη­ση και την έκτα­ση της πο­λι­τι­κής κρί­σης, ιδιαί­τε­ρα το γε­γο­νός ότι οι επι­λο­γές της κυ­βέρ­νη­σης είναι μειο­ψη­φι­κές στη χώρα, στην αρι­στε­ρά... και μέσα στο ίδιο το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα. Μέχρι πότε θα κρα­τή­σουν ο πρό­ε­δρος και η κυ­βέρ­νη­ση;

Η κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να «πει­θαρ­χή­σει» την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία της ώστε να υπερ­ψη­φί­σει το άρθρο 49.3, απαι­τώ­ντας ψήφο εμπι­στο­σύ­νης στις πο­λι­τι­κές της. Δεν μπο­ρού­με να απο­κλεί­σου­με το εν­δε­χό­με­νο μιας κυ­βέρ­νη­σης μειο­ψη­φί­ας στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Από εκεί και πέρα υπάρ­χουν δύο δυ­να­τό­τη­τες: είτε μια νέα σο­σια­λι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση με προ­σω­πι­κό­τη­τες σαν την Ομπρί είτε η διά­λυ­ση της Εθνο­συ­νέ­λευ­σης. Η απει­λή της διά­λυ­σης μπο­ρεί να ανα­γκά­σει τους σο­σια­λι­στές βου­λευ­τές να ευ­θυ­γραμ­μι­στούν, γιατί οι εκλο­γές σί­γου­ρα θα ση­μά­νουν μια με­γά­λη νίκη για τη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά καθώς και μια πο­ρεία απο­σύν­θε­σης του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Αλλά οι σο­σια­λι­στές βου­λευ­τές γνω­ρί­ζουν, επί­σης, ότι ο Ολάντ και ο Valls τους οδη­γούν στην άβυσ­σο. Το φάσμα της κα­τάρ­ρευ­σης ή μιας τρο­χιάς πα­ρό­μοιας με αυτή του ελ­λη­νι­κού ΠΑΣΟΚ δια­γρά­φε­ται τώρα για το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα.

Το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα στον πυ­ρή­να

Σε αυτές τις συν­θή­κες, οι από­το­μες στρο­φές είναι ανα­με­νό­με­νες. Όταν οι άρ­χου­σες τά­ξεις και οι πα­ρα­δο­σια­κοί μη­χα­νι­σμοί δεν μπο­ρούν να ρυθ­μί­σουν τα φλέ­γο­ντα προ­βλή­μα­τα της κα­τά­στα­σης με κοι­νο­βου­λευ­τι­κές με­θό­δους, τότε ακρι­βώς ξε­κι­νά­ει η εξέ­γερ­ση των νέων και της ερ­γα­τι­κής τάξης. Αλλά η δυ­να­μι­κή αυτών των εκρή­ξε­ων δεν είναι δε­δο­μέ­νη: αντι­δρα­στι­κές και ρα­τσι­στι­κές δια­δη­λώ­σεις μπο­ρεί επί­σης να βρε­θούν στο προ­σκή­νιο. Ως εκ τού­του, πρέ­πει να κά­νου­με τα πάντα έτσι ώστε η δυ­να­μι­κή της κα­τά­στα­σης να βα­ρύ­νει προς την πλευ­ρά της "τα­ξι­κής πάλης".

Το κοι­νω­νι­κό ζή­τη­μα είναι στον πυ­ρή­να της πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης. Κάθε οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης πρέ­πει να απορ­ρι­φθεί, αλλά δεν θα πρέ­πει να αντι­κα­τα­στα­θεί από μια επι­διόρ­θω­ση ή ένα ξε­σκό­νι­σμα του Συμ­φώ­νου Ευ­θύ­νης και Αλ­λη­λεγ­γύ­ης με την MEDEF1. Πρέ­πει να αντι­τά­ξου­με ένα πρό­γραμ­μα έκτα­κτης ανά­γκης, που να εξυ­πη­ρε­τεί τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, με αφε­τη­ρία της κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα μπο­ρεί να εφαρ­μο­στεί μόνο από μια αντι­πα­ρά­θε­ση με τις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές αγο­ρές και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Αυτές οι κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις θα πρέ­πει επί­σης να συ­νο­δεύ­ο­νται από ρι­ζο­σπα­στι­κά δη­μο­κρα­τι­κά αι­τή­μα­τα. Για την επί­λυ­ση της τρέ­χου­σας πο­λι­τι­κής κρί­σης, πρέ­πει να ξα­να­δώ­σου­με φωνή στους αν­θρώ­πους, και όχι να αντι­κα­τα­στή­σου­με ένα πο­λι­τι­κό συν­δυα­σμό με έναν άλλο μέσα στις ίδιες πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας και τους ση­με­ρι­νούς θε­σμούς.

Για μια "πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία"

Χρειά­ζε­ται μια ση­μα­ντι­κή θε­σμι­κή ανα­τρο­πή: η διά­λυ­ση των θε­σμών της Πέμ­πτης Δη­μο­κρα­τί­ας, για να τε­λειώ­νου­με με την εκλο­γή Προ­έ­δρου Δη­μο­κρα­τί­ας και εκλο­γή με πλειο­ψη­φία σε δύο γύ­ρους, ανοί­γο­ντας μια συ­νταγ­μα­τι­κή δια­δι­κα­σία που το­πο­θε­τεί το κέ­ντρο την "πραγ­μα­τι­κή δη­μο­κρα­τία" και την απο-επαγ­γελ­μα­το­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής: ει­σό­δη­μα ισο­δύ­να­μο με τον μέσο όρο των μι­σθών, εκ πε­ρι­τρο­πής θη­τεία κ.λπ.

"Η Μομφή" δεν θα πρέ­πει να αρ­κεί­ται στους διά­φο­ρους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς ελιγ­μούς ή προς τη δεξιά και την άκρα δεξιά. Θα πρέ­πει να εκ­φρά­ζε­ται στους δρό­μους. Οι νέες γε­νιές, που εμ­φα­νί­στη­καν κατά τη διάρ­κεια των απερ­γιών στην SNCF2, δεί­χνουν ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι, όταν πλη­ρού­νται οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την πάλη, αντι­στέ­κο­νται στις κυ­βερ­νη­τι­κές και ερ­γο­δο­τι­κές επι­θέ­σεις.

Όπως και στη δια­δή­λω­ση στις 12 Απρι­λί­ου, θα πρέ­πει τώρα να ακο­λου­θή­σου­με αυτή την ενω­τι­κή πο­ρεία και να συ­γκε­ντρώ­σου­με όλες εκεί­νες και όλους εκεί­νους που επι­θυ­μούν να αντι­τα­χθούν από τα αρι­στε­ρά, στην πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης πάνω σε αντι­κει­με­νι­κά και συ­γκε­κρι­μέ­να αι­τή­μα­τα, όπως η άρ­νη­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού Ολάντ - Βαλς. Κάθε βήμα προς τα εμπρός για τη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση πρέ­πει να υπο­στη­ρι­χθεί. Αλλά απέ­να­ντι στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό του Βαλς, δεν είναι η ώρα να ανοι­κο­δο­μή­σου­με μια νέα έκ­δο­ση της ένω­σης της αρι­στε­ράς με τους διά­φο­ρους Montebourg3, Hamon 4 και τους “επα­να­στά­τες” που υπο­στή­ρι­ξαν το Σύμ­φω­νο της Ευ­θύ­νης και της Αλ­λη­λεγ­γύ­ης με τη MEDEF, αλλά να οι­κο­δο­μή­σου­με μια προ­ο­πτι­κή αντι-λι­τό­τη­τας που ανοί­γει το δρόμο για μια αντι-κα­πι­τα­λι­στι­κή ρήξη.

*Από το εβδο­μα­διαίο πε­ριο­δι­κό L'anticapitaliste - 255 (09/11/2014)

Ο Φραν­σουά Σα­μπα­τό είναι στέ­λε­χος του γαλ­λι­κού Νέου Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος

1 Κί­νη­ση των Επι­χει­ρή­σε­ων της Γαλ­λί­ας (MEDEF). Είναι μια ορ­γά­νω­ση ερ­γο­δο­τών που ιδρύ­θη­κε το 1998, εκ­προ­σω­πώ­ντας τους διευ­θύ­νο­ντες των γαλ­λι­κών εται­ρειών.

2 Γαλ­λι­κοί Σι­δη­ρό­δρο­μοι

3 Γάλ­λος πο­λι­τι­κός, που υπη­ρέ­τη­σε στην κυ­βέρ­νη­ση της Γαλ­λί­ας ως Υπουρ­γός Βιο­μη­χα­νι­κής Ανα­νέ­ω­σης από το Μάιο του 2012 ως τον Αύ­γου­στο του 2014. Ταυ­τί­ζε­ται με την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος

4 Στις 2 Απρι­λί­ου 2014, διο­ρί­στη­κε Υπουρ­γός Εθνι­κής Παι­δεί­ας, Τρι­το­βάθ­μιας Εκ­παί­δευ­σης και Έρευ­νας στην κυ­βέρ­νη­ση Valls.