Η γαλλική πολιτική κρίση: μέχρι πότε, μέχρι ποιο σημείο;

Δεν βρισκόμαστε, για άλλη μια φορά, μπροστά σε μια ακόμα πολιτική λιτότητας: τώρα πρόκειται για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εμπνέονται άμεσα από τον Μπλερ και τον Σρέντερ. Η οικονομική κρίση αποτελεί την κατάλληλη συγκυρία και το όχημα για τη μαζική μείωση της αγοραστικής δύναμης, την επισφάλεια του εργατικού δυναμικού, τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και των δημόσιων υπηρεσιών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και της εργατικής νομοθεσίας.

Μειοψηφικό κόμμα και εξουσία μέσα στη λαίλαπα

Αυτές οι ιστορικές αλλαγές στις κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις αποτελούν την πηγή της τρέχουσας πολιτικής κρίσης. Αποτελούν επίσης τη βάση της κρίσης του PS (Σοσιαλιστικό Κόμμα). Η γαλλική σοσιαλδημοκρατία έχει ήδη «μεταλλαχθεί», εδώ και χρόνια σε σοσιαλ-φιλελεύθερο κόμμα, αλλά αυτό δεν διαγράφει τις αντιφάσεις που σχετίζονται με την ιστορία του κόμματος. Τώρα θα πρέπει να σπάσουν το σημερινό πλαίσιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος και/ή να το μετατρέψουν σε "αμερικανικού τύπου δημοκρατικό κόμμα," πράγμα το οποίο εξηγεί τις βάναυσες μεθόδους που χρησιμοποιούνται από την κυβέρνηση και την έκταση της πολιτικής κρίσης, ιδιαίτερα το γεγονός ότι οι επιλογές της κυβέρνησης είναι μειοψηφικές στη χώρα, στην αριστερά... και μέσα στο ίδιο το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Μέχρι πότε θα κρατήσουν ο πρόεδρος και η κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση μπορεί να «πειθαρχήσει» την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ώστε να υπερψηφίσει το άρθρο 49.3, απαιτώντας ψήφο εμπιστοσύνης στις πολιτικές της. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης μειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση. Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο δυνατότητες: είτε μια νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση με προσωπικότητες σαν την Ομπρί είτε η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Η απειλή της διάλυσης μπορεί να αναγκάσει τους σοσιαλιστές βουλευτές να ευθυγραμμιστούν, γιατί οι εκλογές σίγουρα θα σημάνουν μια μεγάλη νίκη για τη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά καθώς και μια πορεία αποσύνθεσης του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αλλά οι σοσιαλιστές βουλευτές γνωρίζουν, επίσης, ότι ο Ολάντ και ο Valls τους οδηγούν στην άβυσσο. Το φάσμα της κατάρρευσης ή μιας τροχιάς παρόμοιας με αυτή του ελληνικού ΠΑΣΟΚ διαγράφεται τώρα για το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Το κοινωνικό ζήτημα στον πυρήνα

Σε αυτές τις συνθήκες, οι απότομες στροφές είναι αναμενόμενες. Όταν οι άρχουσες τάξεις και οι παραδοσιακοί μηχανισμοί δεν μπορούν να ρυθμίσουν τα φλέγοντα προβλήματα της κατάστασης με κοινοβουλευτικές μεθόδους, τότε ακριβώς ξεκινάει η εξέγερση των νέων και της εργατικής τάξης. Αλλά η δυναμική αυτών των εκρήξεων δεν είναι δεδομένη: αντιδραστικές και ρατσιστικές διαδηλώσεις μπορεί επίσης να βρεθούν στο προσκήνιο. Ως εκ τούτου, πρέπει να κάνουμε τα πάντα έτσι ώστε η δυναμική της κατάστασης να βαρύνει προς την πλευρά της "ταξικής πάλης".

Το κοινωνικό ζήτημα είναι στον πυρήνα της πολιτικής κατάστασης. Κάθε οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να απορριφθεί, αλλά δεν θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια επιδιόρθωση ή ένα ξεσκόνισμα του Συμφώνου Ευθύνης και Αλληλεγγύης με την MEDEF1. Πρέπει να αντιτάξουμε ένα πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης, που να εξυπηρετεί τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, με αφετηρία της κοινωνικές ανάγκες. Ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από μια αντιπαράθεση με τις χρηματοπιστωτικές αγορές και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι κοινωνικές αντιδράσεις θα πρέπει επίσης να συνοδεύονται από ριζοσπαστικά δημοκρατικά αιτήματα. Για την επίλυση της τρέχουσας πολιτικής κρίσης, πρέπει να ξαναδώσουμε φωνή στους ανθρώπους, και όχι να αντικαταστήσουμε ένα πολιτικό συνδυασμό με έναν άλλο μέσα στις ίδιες πολιτικές λιτότητας και τους σημερινούς θεσμούς.

Για μια "πραγματική δημοκρατία"

Χρειάζεται μια σημαντική θεσμική ανατροπή: η διάλυση των θεσμών της Πέμπτης Δημοκρατίας, για να τελειώνουμε με την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και εκλογή με πλειοψηφία σε δύο γύρους, ανοίγοντας μια συνταγματική διαδικασία που τοποθετεί το κέντρο την "πραγματική δημοκρατία" και την απο-επαγγελματοποίηση της πολιτικής: εισόδημα ισοδύναμο με τον μέσο όρο των μισθών, εκ περιτροπής θητεία κ.λπ.

"Η Μομφή" δεν θα πρέπει να αρκείται στους διάφορους κοινοβουλευτικούς ελιγμούς ή προς τη δεξιά και την άκρα δεξιά. Θα πρέπει να εκφράζεται στους δρόμους. Οι νέες γενιές, που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια των απεργιών στην SNCF2, δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι, όταν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την πάλη, αντιστέκονται στις κυβερνητικές και εργοδοτικές επιθέσεις.

Όπως και στη διαδήλωση στις 12 Απριλίου, θα πρέπει τώρα να ακολουθήσουμε αυτή την ενωτική πορεία και να συγκεντρώσουμε όλες εκείνες και όλους εκείνους που επιθυμούν να αντιταχθούν από τα αριστερά, στην πολιτική της κυβέρνησης πάνω σε αντικειμενικά και συγκεκριμένα αιτήματα, όπως η άρνηση του προϋπολογισμού Ολάντ - Βαλς. Κάθε βήμα προς τα εμπρός για τη λαϊκή κινητοποίηση πρέπει να υποστηριχθεί. Αλλά απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό του Βαλς, δεν είναι η ώρα να ανοικοδομήσουμε μια νέα έκδοση της ένωσης της αριστεράς με τους διάφορους Montebourg3, Hamon 4 και τους “επαναστάτες” που υποστήριξαν το Σύμφωνο της Ευθύνης και της Αλληλεγγύης με τη MEDEF, αλλά να οικοδομήσουμε μια προοπτική αντι-λιτότητας που ανοίγει το δρόμο για μια αντι-καπιταλιστική ρήξη.

*Από το εβδομαδιαίο περιοδικό L'anticapitaliste - 255 (09/11/2014)

Ο Φρανσουά Σαμπατό είναι στέλεχος του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος

1 Κίνηση των Επιχειρήσεων της Γαλλίας (MEDEF). Είναι μια οργάνωση εργοδοτών που ιδρύθηκε το 1998, εκπροσωπώντας τους διευθύνοντες των γαλλικών εταιρειών.

2 Γαλλικοί Σιδηρόδρομοι

3 Γάλλος πολιτικός, που υπηρέτησε στην κυβέρνηση της Γαλλίας ως Υπουργός Βιομηχανικής Ανανέωσης από το Μάιο του 2012 ως τον Αύγουστο του 2014. Ταυτίζεται με την αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος

4 Στις 2 Απριλίου 2014, διορίστηκε Υπουργός Εθνικής Παιδείας, Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και Έρευνας στην κυβέρνηση Valls.