Η κατάσταση στην Αριστερά: Από πού πάνε στο μέτωπο;

Πα­ρό­λα αυτά, είναι φα­νε­ρό –τόσο εμπει­ρι­κά, όσο πλέον και δη­μο­σκο­πι­κά– ότι ζούμε μια κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο όπου δια­μορ­φώ­νο­νται οι αυ­ρια­νοί δια­φο­ρε­τι­κοί συ­σχε­τι­σμοί πο­λι­τι­κής δύ­να­μης. Η πε­ρί­ο­δος αυτή μπο­ρεί, ανά πάσα στιγ­μή, να επι­τα­χυν­θεί. 

Σε μια τέ­τοια πε­ρί­ο­δο, η πα­ρέμ­βα­ση των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς είναι θε­με­λιώ­δης προ­ϋ­πό­θε­ση για το πώς θα απα­ντή­σει ο κό­σμος μας και κατά συ­νέ­πεια τι δυ­να­τό­τη­τες θα δια­μορ­φω­θούν. Δυ­στυ­χώς, σε αυτό το κρί­σι­μο πεδίο, τα νέα δεν είναι ευ­χά­ρι­στα. 

Η πα­ρέμ­βα­ση της ορ­γα­νω­μέ­νης Αρι­στε­ράς κα­θο­ρί­ζε­ται από τη συ­νάρ­θρω­ση της στρα­τη­γι­κής της με την τα­κτι­κή και τη μέ­θο­δο που κι­νεί­ται μέσα στον κόσμο. Λέμε από την αρχή τη δική μας θέση: Η στρα­τη­γι­κή οφεί­λει να είναι ανα­τρε­πτι­κή-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, οι δρά­σεις πρέ­πει να εντάσ­σο­νται σε μια «συ­νο­λι­κή αφή­γη­ση», σε ένα «σκοπό», που στον ώριμο κα­πι­τα­λι­σμό του 21ου αιώνα δεν μπο­ρεί να είναι άλλος από τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση της ερ­γα­ζό­με­νης πλειο­ψη­φί­ας. Όμως αυτό, ακόμα και στην κα­θα­ρό­τε­ρη εκ­δο­χή του, δεν είναι αρ­κε­τό. Η τα­κτι­κή συν­δέ­ει τη στρα­τη­γι­κή με την υπάρ­χου­σα σή­με­ρα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, που κα­θο­ρί­ζε­ται από το συ­νο­λι­κό πλαί­σιο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επί­θε­σης του κε­φα­λαί­ου αλλά και από το συ­γκε­κρι­μέ­νο επί­πε­δο των δια­θέ­σε­ων της ερ­γα­τι­κής τάξης και το επί­πε­δο ανά­πτυ­ξης του κι­νή­μα­τος. 

Η τα­κτι­κή σή­με­ρα δεν μπο­ρεί παρά να είναι με­τα­βα­τι­κή: να ξε­κι­νά από αι­τή­μα­τα και αιχ­μές όπου πλατύ τμήμα της τάξης μας και του κό­σμου κα­τα­λα­βαί­νει και απο­δέ­χε­ται ότι πρέ­πει να πα­λέ­ψει άμεσα και να επι­χει­ρεί μέσα από την εμπει­ρία του αγώνα να διευ­ρύ­νει τα μέ­τω­πα, να κλι­μα­κώ­σει μαζί με τον κόσμο την αντι­πα­ρά­θε­ση. Η υπο­τί­μη­ση ή και η συ­κο­φά­ντη­ση της με­τα­βα­τι­κής τα­κτι­κής και του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος (πα­ρό­τι απο­τε­λούν ανα­ντι­κα­τά­στα­το τμήμα της λε­νι­νι­στι­κής πα­ρά­δο­σης) είναι μια βα­σι­κή αδυ­να­μία της σύγ­χρο­νης Αρι­στε­ράς στην Ελ­λά­δα. Και τέλος, η μέ­θο­δος ση­μαί­νει έμ­φα­ση στο από τα κάτω, ση­μαί­νει δου­λειά μέσα στον κόσμο και μαζί με τον κόσμο, ση­μαί­νει συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων για να γίνει εφι­κτό να διεκ­δι­κη­θούν νίκες. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες η μέ­θο­δος δεν μπο­ρεί παρά να είναι ενω­τι­κή, να απο­σκο­πεί στο σο­βα­ρό συ­ντο­νι­σμό δυ­νά­με­ων, μέσα σε πα­ρα­τε­τα­μέ­νες προ­σπά­θειες για να κι­νη­θεί σο­βα­ρά ο κό­σμος μας. Κατά τη γνώμη μας, η πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς θα όφει­λε να είναι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή στη στρα­τη­γι­κή, ρι­ζο­σπα­στι­κή-με­τα­βα­τι­κή στην τα­κτι­κή, ενω­τι­κή/σο­βα­ρή και σχε­δια­σμέ­νη στη μέ­θο­δό της. Δυ­στυ­χώς, σε πολλά από αυτά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εκ­δη­λώ­νο­νται ση­μα­ντι­κές απο­κλί­σεις, δια­φο­ρε­τι­κές σε κάθε «χώρο» της Αρι­στε­ράς, αλλά τε­λι­κά με ση­μα­ντι­κό κό­στος. 

Σε αυτό το άρθρο δεν θα κα­τα­πια­στού­με με τα ζη­τή­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πα­ρό­τι η διεκ­δί­κη­ση και το κέρ­δι­σμα κό­σμου που πα­ρα­μέ­νει στην επιρ­ροή του είναι πάντα ένα κρί­σι­μο κα­θή­κον. Όμως η ακραία εκλο­γο­κε­ντρι­κή «νέα αρχή» του Τσί­πρα θέτει πλέον τα προ­βλή­μα­τα της σχέ­σης ανά­με­σα στην ορ­γα­νω­μέ­νη πα­ρέμ­βα­ση στο κί­νη­μα, τη συ­γκρό­τη­ση στο κόμμα και τη διεκ­δί­κη­ση πο­λι­τι­κής/εκλο­γι­κής επιρ­ρο­ής, σε δια­φο­ρε­τι­κή βάση απ’ ό,τι στις άλλες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς. 

Το ΚΚΕ

Στο χώρο του ΚΚΕ τα πράγ­μα­τα είναι ποιο­τι­κά δια­φο­ρε­τι­κά. Κρατά ένα ση­μα­ντι­κό κόσμο, σε ορ­γα­νω­μέ­νη σχέση με την τάξη και το κί­νη­μα, και με μια γραμ­μή που του επι­τρέ­πει να στέ­κε­ται στο χώρο του ως αρι­στε­ρός αγω­νι­στής/στρια. 

Η πα­ρού­σα κα­θο­δη­γη­τι­κή στε­λέ­χω­ση του ΚΚΕ έχει δια­θέ­σει χρόνο και ενέρ­γεια σε μια ιδε­ο­λο­γι­κή δου­λειά που θα μπο­ρού­σε να έχει ως τίτλο την απο­κα­τά­στα­ση του επα­να­στα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα των ιδεών του κόμ­μα­τος. Είχαν ση­μα­σία οι επε­ξερ­γα­σί­ες της ΚΕ σε μια σειρά από θέ­μα­τα ιστο­ρί­ας του κόμ­μα­τος και του κι­νή­μα­τος. Εξε­τά­ζο­ντες αυτές τις επε­ξερ­γα­σί­ες, έχου­με ισχυ­ρι­στεί ότι αυτές οι αυ­το­κρι­τι­κές είναι ανε­παρ­κείς και αντι­φα­τι­κές και εξα­κο­λου­θούν να αφή­νουν ακά­λυ­πτα κε­ντρι­κά ζη­τή­μα­τα. Στο θέμα, όμως, που απα­σχο­λεί το παρόν άρθρο ας δε­χθού­με ότι το ΚΚΕ πραγ­μα­το­ποιεί μια ιδε­ο­λο­γι­κή στρο­φή προς τα αρι­στε­ρά. 

Στο επί­πε­δο της τα­κτι­κής εμ­φα­νί­ζο­νται τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα. Στην πρό­σφα­τη προ­συ­νε­δρια­κή συ­ζή­τη­ση, εμ­φα­νί­στη­καν στις θέ­σεις της ΚΕ κά­ποια «ανοίγ­μα­τα» για μια πιο ευ­έ­λι­κτη αντι­με­τώ­πι­ση αγω­νι­στι­κών πρω­το­βου­λιών σε ερ­γα­τι­κές αντι­στά­σεις όπου το ΚΚΕ δεν έχει τον πρω­ταρ­χι­κό ρόλο (και τον έλεγ­χο). Αυτή η πιο ευ­έ­λι­κτη τα­κτι­κή έγινε ορατή σε κά­ποιες κι­νη­μα­τι­κές «στιγ­μές». Όμως, άλλες θέ­σεις της ΚΕ έσπευ­σαν αμέ­σως να «μα­ζέ­ψουν» αυτήν τη τάση, βά­ζο­ντας την έμ­φα­ση σε επι­χει­ρή­μα­τα όπως «δεν είναι εφι­κτή η επί­τευ­ξη στα­θε­ρών κα­τα­κτή­σε­ων μέσα στον κα­πι­τα­λι­σμό» ή χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντας την ελ­πί­δα για (έστω πε­ριο­ρι­σμέ­νες) ερ­γα­τι­κές νίκες εδώ και τώρα, σαν τη «βάση ανά­πτυ­ξης μι­κρο­α­στι­κών πιέ­σε­ων πάνω στο κόμμα…». 

Στο φε­τι­νό φε­στι­βάλ της ΚΝΕ οι νι­κη­φό­ροι απερ­γοί της e-food έγι­ναν δε­κτοί με εν­θου­σια­σμό. Η απερ­γία στην e-food στη­ρί­χτη­κε στον προ­ω­θη­μέ­νο συ­ντο­νι­σμό των προ­σπα­θειών, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σε μια «συμ­μα­χία» με­τα­ξύ της ΣΒΕΟΔ και του Συν­δι­κά­του Επι­σι­τι­σμού-Του­ρι­σμού. Αυτή η «συμ­μα­χία», και η στε­λέ­χω­σή της μέσα στους συ­γκε­κρι­μέ­νους χώ­ρους, επι­χεί­ρη­σε ένα «άλμα»: έθεσε ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο στόχο, ιδιαί­τε­ρα ση­μα­ντι­κό για τους ερ­γα­ζό­με­νους στο χώρο της, τον πά­λε­ψε απο­φα­σι­στι­κά, ζή­τη­σε και πήρε την πιο πλα­τιά αλ­λη­λεγ­γύη, απέ­δει­ξε με τον τρόπο που πά­λε­ψε τις αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές προ­θέ­σεις της, και τόλ­μη­σε… να νι­κή­σει, ανοί­γο­ντας έναν ευ­ρύ­τε­ρο δρόμο για όλους μας. Τι από αυτά ήταν λάθος; Γιατί οι ισχυ­ρό­τε­ρες και πιο ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις του ΚΚΕ σε άλ­λους ση­μα­ντι­κούς ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους δεν επι­χει­ρούν ανά­λο­γα «άλ­μα­τα»; Η απά­ντη­ση της ηγε­σί­ας του ΚΚΕ στη­ρί­ζε­ται σε μια σύμ­φυ­ση της τα­κτι­κής με τη στρα­τη­γι­κή: τέ­τοιες ερ­γα­τι­κές νίκες μπο­ρούν να διεκ­δι­κη­θούν, γε­νι­κό­τε­ρα, μόνο στα πλαί­σια της διεκ­δί­κη­σης της λαϊ­κής εξου­σί­ας και λαϊ­κής οι­κο­νο­μί­ας, και η διεκ­δί­κη­σή τους μπο­ρεί να στη­ρί­ζε­ται μόνο στην ενό­τη­τα όσων συμ­φω­νούν με το ΚΚΕ για το τι είναι λαϊκή εξου­σία και λαϊκή οι­κο­νο­μία. Η τα­κτι­κή του ΚΚΕ στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας τη διεκ­δί­κη­ση «αλ­μά­των» νίκης, πε­ριο­ρί­ζε­ται σε μια ανα­πα­ρα­γω­γή των κομ­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων μέσα στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα. Η στα­σι­μό­τη­τα του ΠΑΜΕ, τόσα χρό­νια (και τι χρό­νια!) μετά την ίδρυ­σή του, δεν ήταν μια μοι­ραία προ­κα­θο­ρι­σμέ­νη εξέ­λι­ξη. 

Δυ­στυ­χώς η ταύ­τι­ση της στρα­τη­γι­κής με την τα­κτι­κή εγκυ­μο­νεί βα­ρύ­τε­ρες συ­νέ­πειες στον πο­λι­τι­κό αγώνα. Το ΚΚΕ στις δια­κη­ρύ­ξεις του έχει ανοί­ξει τη βε­ντά­λια της αντι­πα­ρά­θε­σης με τον ιμπε­ρια­λι­σμό/κα­πι­τα­λι­σμό, εφ’ όλης της ύλης: πχ ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ασφα­λι­στι­κό, εξο­πλι­σμοί, κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών, ρα­τσι­σμός, πε­ρι­βάλ­λον κ.ο.κ. Ας αδια­φο­ρή­σου­με, προς στιγ­μή, για ση­μα­ντι­κά ζη­τή­μα­τα γραμ­μής σε κά­ποια από αυτά, για να συ­γκε­ντρω­θού­με στο κομ­βι­κό: σε συν­θή­κες όπου το σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό ΠΑΣΟΚ έχει συρ­ρι­κνω­θεί και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ βυ­θί­ζε­ται σε κρίση με­τάλ­λα­ξης, ποιο είναι το στοι­χείο που εμπο­δί­ζει το ΚΚΕ να πάρει «με­γά­λες» πρω­το­βου­λί­ες σε αυτά τα θέ­μα­τα, να προ­κα­λέ­σει κλι­μά­κω­ση της πάλης και να επι­διώ­ξει «άλ­μα­τα» στην ανά­πτυ­ξη του κι­νή­μα­τος, αλλά και της επιρ­ρο­ής του;

Για να κα­λύ­ψει αυτά τα ζη­τή­μα­τα, πέρα από την ταύ­τι­ση της τα­κτι­κής με τη στρα­τη­γι­κή, το ΚΚΕ κα­τα­φεύ­γει σε δύο αυ­το­πε­ριο­ρι­στι­κές δέ­σμες «επι­χει­ρη­μά­των». 

Αφε­νός, στην ταύ­τι­ση της με­τα­βα­τι­κής πο­λι­τι­κής και του με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος με τον… οπορ­του­νι­σμό και τον ρε­φορ­μι­σμό. Στις στή­λες των εντύ­πων του, κάθε πα­ραλ­λα­γή του επί­θε­του «με­τα­βα­τι­κός» χρη­σι­μο­ποιεί­ται πλέον με έντο­να αρ­νη­τι­κή χροιά. Εί­μα­στε σί­γου­ροι ότι στις γραμ­μές του ΚΚΕ υπάρ­χουν άν­θρω­ποι που θυ­μού­νται ότι αυτά τα στοι­χεία ήταν κε­ντρι­κά στην τε­λευ­ταία με­γά­λη συ­ζή­τη­ση μέσα στην Κο­μι­ντέρν, ζώ­ντος του Λένιν (3ο και 4ο συ­νέ­δριο), και γνω­ρί­ζουν ότι η απά­λει­ψή τους από το μαρ­ξι­στι­κό οπλο­στά­σιο μπο­ρεί, σε συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, να οδη­γή­σει ένα ερ­γα­τι­κό κόμμα σε ση­μα­ντι­κές ήττες. Άλ­λω­στε το ΚΚΕ έχει μια τέ­τοια πρό­σφα­τη εμπει­ρία: η ήττα του από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στα χρό­νια του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος του 2010-12 δεν ήταν κα­θό­λου, μα κα­θό­λου, προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη…

Αφε­τέ­ρου, η θε­ω­ρία των «ανα­χω­μά­των». Το ΚΚΕ χα­ρα­κτή­ρι­σε, το 2015, όσους απο­χώ­ρη­σαν από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως «ανα­χώ­μα­τα» που στή­νει ο κα­πι­τα­λι­σμός για… να πε­ριο­ρί­σει την επιρ­ροή του ΚΚΕ. Χα­ρα­κτη­ρί­ζει «ανα­χώ­μα­τα» την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και την άλλη άκρα Αρι­στε­ρά. Το να το λέει αυτό ένα κόμμα που στην ιστο­ρία του έχει κάνει τις πιο απί­θα­νες πο­λι­τι­κές συ­νερ­γα­σί­ες, θυ­μί­ζει αυτόν που έχει καεί με το χυλό και φυ­σά­ει και το για­ούρ­τι. Η τάση του ΚΚΕ προς την ανα­πα­ρα­γω­γή αυτής της θε­ω­ρί­ας, είναι τμήμα τη προ­σπά­θειας να πα­ρου­σιά­σει την απόρ­ρι­ψη της ενό­τη­τας στη δράση ως, τάχα, αντι­κει­με­νι­κά επι­βε­βλη­μέ­νη. 

Η συ­νι­στα­μέ­νη όλων αυτών είναι η κα­τά­λη­ξη ότι, και στο πο­λι­τι­κό πεδίο, το ΚΚΕ πε­ριο­ρί­ζε­ται στην ανα­πα­ρα­γω­γή της πο­λι­τι­κής/εκλο­γι­κής δύ­να­μής του για μακρά πε­ρί­ο­δο. Και μά­λι­στα σε επί­πε­δα χα­μη­λά σε σύ­γκρι­ση με την ορ­γα­νω­τι­κή δύ­να­μή του. 

Κά­ποιοι μαρ­ξι­στές θε­ω­ρη­τι­κοί επι­μέ­νουν ότι η πεμ­πτου­σία της λε­νι­νι­στι­κής τα­κτι­κής είναι η διεκ­δί­κη­ση για «Άλ­μα­τα! Άλ­μα­τα! Άλ­μα­τα!». Όσο το ΚΚΕ απέ­χει από αυτό το στοι­χείο θα αντι­με­τω­πί­ζε­ται από τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις με εκεί­νο το πα­γε­ρό «δια­φω­νού­με με το ΚΚΕ, αλλά το σε­βό­μα­στε…». Αν επι­χει­ρή­σει έξοδο από τον αυ­το­πε­ριο­ρι­σμό, θα συ­να­ντή­σει την άλλη γλώσ­σα.

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ

Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ υπήρ­ξε τα τε­λευ­ταία χρό­νια το «βα­σι­κό σχήμα» αυτού του χώρου. Μετά από αρ­κε­τά χρό­νια στε­νής συ­νερ­γα­σί­ας, αυτοί οι σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες θα έπρε­πε να ανα­με­τρώ­νται με τα κα­θή­κο­ντα της με­τα­τρο­πής τους σε ένα ενιαίο (σχε­τι­κά) μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό κόμμα, ξε­περ­νώ­ντας τα όρια ενός χα­λα­ρού με­τώ­που, καθώς οι ορ­γα­νώ­σεις που συμ­με­τέ­χουν στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ δη­λώ­νουν όλες μαρ­ξι­στι­κές και μά­λι­στα υπέρ του επα­να­στα­τι­κού δρό­μου, έχο­ντας απορ­ρί­ψει τον ρε­φο­ρι­σμό. Αντ’ αυτού, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ βρί­σκε­ται σε μια κα­τά­στα­ση δια­τή­ρη­σης ενός brand name, μιας δυ­νά­μει κοι­νής εκλο­γι­κής λί­στας, λόγω έλ­λει­ψης εναλ­λα­κτι­κών, ενό­ψει εκλο­γών. Οι αντι­θέ­σεις ανά­με­σα στις βα­σι­κές ορ­γα­νώ­σεις της –το ΝΑΡ και το ΣΕΚ– έχουν γίνει δη­μό­σιες και οι αλ­λη­λο­κρι­τι­κές όλο και πιο σκλη­ρές. 

Κατά τη γνώμη μου, οι ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές με­τα­ξύ μας σή­με­ρα, δεν έχουν «βάθος», αντα­να­κλούν πε­ρισ­σό­τε­ρο αδυ­να­μί­ες στη συ­γκε­κρι­μέ­νη ανά­λυ­ση της συ­γκε­κρι­μέ­νης κα­τά­στα­σης και μια τάση να απα­ντη­θούν οι δυ­σκο­λί­ες της επο­χής με μια απο­γεί­ω­ση στα λόγια, που δεν φρο­ντί­ζει να μετρά τις φρά­σεις με τις συ­νέ­πειές τους, όπως και με τις πραγ­μα­τι­κές εμπει­ρί­ες των αν­θρώ­πων γύρω μας. 

Δυ­στυ­χώς όμως, αυτή η τάση έχει απλω­θεί σε όλη την πο­λι­τι­κή ύλη, κα­τα­λή­γο­ντας να απο­τε­λεί εμπό­διο σε μια ενω­τι­κή και σο­βα­ρή αντι­με­τώ­πι­ση της κα­τά­στα­σης. Ας στα­χυο­λο­γή­σου­με:

-«Ολέ­θρια η αντι­δε­ξιά γραμ­μή, απαι­τεί­ται αντι­συ­στη­μι­κή πο­λι­τι­κή», μας λέει το «Πριν». Ασφα­λώς πάντα απαι­τεί­ται αντι­συ­στη­μι­κή πο­λι­τι­κή, ακόμα και στον αγώνα για τις τα­πει­νό­τε­ρες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις. Η ΣΒΕΟΔ έκανε υψηλή αντι­συ­στη­μι­κή πο­λι­τι­κή, διεκ­δι­κώ­ντας δου­λειά με σύμ­βα­ση και όχι με μπλο­κά­κι. Η αντι­συ­στη­μι­κή πο­λι­τι­κή, για να είναι πο­λι­τι­κή, οφεί­λει να ξε­κι­νά από την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, να αντι­με­τω­πί­ζει με συ­στη­μα­τι­κό τρόπο τα υπαρ­κτά κα­θή­κο­ντα, και έτσι η αντι­δε­ξιά πάλη είναι υπο­χρε­ω­τι­κή και απο­λύ­τως εφι­κτό να ξε­δι­πλω­θεί με τρό­πους τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κούς από τη συ­ναί­νε­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των άλλων συ­στη­μι­κών δυ­νά­με­ων. Η υπο­τί­μη­σή της, και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η εγκα­τά­λει­ψή της, είναι μια ολέ­θρια ταύ­τι­ση της στρα­τη­γι­κής, του ανα­γκαί­ου ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού πλαι­σί­ου, με τα κα­θή­κο­ντα της τα­κτι­κής. Φρά­σεις όπως «ενά­ντια στο κρά­τος του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού ολο­κλη­ρω­τι­σμού, στην προ­ο­πτι­κή του τσα­κί­σμα­τός του, για την ανα­τρο­πή του πλαι­σί­ου της μνη­μο­νια­κής επι­τρο­πεί­ας…» απο­τε­λούν σπά­νια πο­λι­τι­κά αυ­το­γκόλ: Αλή­θεια σύ­ντρο­φοι, η ανα­τρο­πή του μνη­μο­νια­κού πλαι­σί­ου δεν είναι εφι­κτή πριν να δια­μορ­φω­θούν οι συν­θή­κες που θα επι­τρέ­πουν το «τσά­κι­σμα του κρά­τους»; Μέχρι τότε τι κά­νου­με αν ανα­κη­ρύ­ξου­με την ανα­τρο­πή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων ως ανέ­φι­κτο στόχο;

-«Η από τα κάτω ανα­τρε­πτι­κή ενό­τη­τα των αγω­νι­ζό­με­νων τμη­μά­των και ο συ­ντο­νι­σμός τους έξω και ενά­ντια στη ΓΣΕΕ είναι μο­νό­δρο­μος…». Με ανά­λο­γες φρά­σεις, ξε­δι­πλώ­νε­ται μια τα­κτι­κή που τσου­βα­λιά­ζει τα συν­δι­κά­τα γε­νι­κά με τη ΓΣΕΕ της επο­χής του Πα­να­γό­που­λου. Ασφα­λώς, η αντι­με­τώ­πι­ση της εκ­φυ­λι­σμέ­νης και εκ­φυ­λι­στι­κής γραμ­μής της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας είναι κε­ντρι­κό κα­θή­κον της πε­ριό­δου. Όμως αυτό δεν ταυ­τί­ζε­ται ευ­θύ­γραμ­μα ούτε με το «έξω», ούτε με το «ενά­ντια» στις λει­τουρ­γί­ες γε­νι­κά των ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ, ούτε και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο των συν­δι­κά­των εν γένει. Δεν είναι τυ­χαίο ότι η τα­κτι­κή στις απερ­για­κές συ­γκε­ντρώ­σεις των συν­δι­κά­των είναι ένα θέμα που τα­λα­νί­ζει την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες δεν μπο­ρεί κα­νείς να υπο­τι­μά οποια­δή­πο­τε ευ­και­ρία, οποιο­δή­πο­τε «γή­πε­δο», για να ενι­σχύ­σει την «ανα­τρε­πτι­κή ενό­τη­τα των αγω­νι­ζό­με­νων τμη­μά­των…» (ακόμα και μέσα στα «κί­τρι­να», στα αντι­δρα­στι­κά συν­δι­κά­τα, μας προ­έ­τρε­πε πριν από δε­κα­ε­τί­ες ο Βλα­δί­μη­ρος…). Οι «εναλ­λα­κτι­κές» συ­γκε­ντρώ­σεις, στη­ριγ­μέ­νες σε μια μειο­ψη­φι­κή νε­ο­λαι­ί­στι­κη πα­ρου­σία, είναι μια τα­κτι­κή που έχει δο­κι­μα­στεί από καιρό και έχει απο­δει­χθεί ότι απέ­χει από το να απο­τε­λεί «αντί­πα­λο δέος» στη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία. 

-Οι σύ­ντρο­φοι, κυ­ρί­ως του ΝΑΡ, έχουν πάρει την Πρω­το­βου­λία για ένα σύγ­χρο­νο Κομ­μου­νι­στι­κό Πρό­γραμ­μα και Κόμμα. Δι­καί­ω­μά τους, ακόμα και υπο­χρέ­ω­σή τους. Μας είναι εξαι­ρε­τι­κά προ­σφι­λής κάθε προ­σπά­θεια αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων για να βελ­τιώ­σουν τη συ­γκρό­τη­σή τους. Το πρό­βλη­μα εμ­φα­νί­ζε­ται όταν η πο­ρεία αυτής της προ­σπά­θειας πα­ρου­σιά­ζε­ται ως «προ­ϋ­πό­θε­ση» και μά­λι­στα «πρω­ταρ­χι­κής ση­μα­σί­ας» για την επι­τυ­χή αντι­με­τώ­πι­ση των κα­θη­κό­ντων της συ­γκυ­ρί­ας. Οι σύ­ντρο­φοι αυτού του χώρου φτά­νουν να ανα­πα­ρά­γουν τις συ­νή­θειες του ΚΚΕ που κα­ταγ­γέ­λει «ανα­χώ­μα­τα». Το «Πριν» και το ΝΑΡ κα­τήγ­γει­λαν την ίδρυ­ση της Αρι­στε­ρής Πρω­το­βου­λί­ας Δια­λό­γου και Δρά­σης ως «βια­στι­κή εκλο­γι­κή σύ­μπρα­ξη» (σσ: παρά τη δική της αντί­θε­τη δή­λω­ση), που απέ­χει από το ανα­γκαίο «πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο σε ρήξη με την αστι­κή πο­λι­τι­κή και τον αστι­κό δι­κομ­μα­τι­σμό, χωρίς δια­χει­ρι­στι­κές και κυ­βερ­νη­τι­κές αυ­τα­πά­τες». 

Απέ­να­ντι σε αυτό το δυ­να­μι­κό της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος, εμείς δεν αι­σθα­νό­μα­στε την ανά­γκη για ενί­σχυ­ση των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών. Υπο­στη­ρί­ζου­με συ­στη­μα­τι­κά την ενό­τη­τα δρά­σης μέσα στις υπο­χρε­ώ­σεις των αγώ­νων, στο πιο σο­βα­ρό-επε­ξερ­γα­σμέ­νο και διαρ­κές επί­πε­δο που μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί. Υπο­στη­ρί­ζου­με ότι είναι εφι­κτός ένας ευ­ρύ­τε­ρος πο­λι­τι­κός συ­ντο­νι­σμός –πέρα από τα άμεσα ζη­τή­μα­τα δρά­σης– που θα έπρε­πε να πε­ρι­λαμ­βά­νει κα­μπά­νιες και πο­λι­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες μα­κρό­τε­ρης πνοής. Θε­ω­ρού­με, μέσα από μια τέ­τοια πο­ρεία, ως εφι­κτή μια αυ­θε­ντι­κή με­τω­πι­κή πα­ρέμ­βα­ση στα καυτά κι­νη­μα­τι­κά και πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα που έρ­χο­νται κατά πάνω στον κόσμο μας στο επό­με­νο διά­στη­μα. Οι εμπει­ρί­ες μας των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων μας πεί­θουν ότι η αυ­τό­νο­μη κα­λύ­τε­ρη συ­γκρό­τη­ση του κάθε ρεύ­μα­τος και της κάθε ορ­γά­νω­σης, όχι μόνο δεν είναι σε αντί­φα­ση με τέ­τοια «με­τω­πι­κή» προ­ο­πτι­κή, αλλά αντί­θε­τα απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­σή της. Αυτή η συ­ζή­τη­ση πρέ­πει να διε­ξα­χθεί σε εντι­μό­τη­τα, σο­βα­ρό­τη­τα αλλά και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. 

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά