Η μεγάλη εργατική-λαϊκή νίκη του ΟΧΙ, πρόλογος της καθοριστικής μάχης που έρχεται

1. Η σα­ρω­τι­κή επι­κρά­τη­ση του ΟΧΙ, που πήρε δια­στά­σεις πέρα από κάθε πρό­βλε­ψη απο­τε­λεί μια με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή νίκη. Ο κό­σμος διά­βα­σε σωστά το ερώ­τη­μα που τέ­θη­κε μπρο­στά του: Έγκρι­ση ή απόρ­ρι­ψη της πο­λι­τι­κής της υπερ­λι­τό­τη­τας, όπως την δια­μόρ­φω­σαν τα μνη­μό­νια και όπως απαι­τούν ξανά οι δα­νει­στές. Η απά­ντη­ση δεί­χνει τις πραγ­μα­τι­κές προ­θέ­σεις της κοι­νω­νί­ας «από τα κάτω», δεί­χνει τη δυ­να­μι­κή του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης, όπως έχει δια­μορ­φω­θεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια στην Ελ­λά­δα, στην Ελ­λά­δα της βα­θιάς κρί­σης και της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης.

2. Στο στρα­τό­πε­δο του ΟΧΙ, στοι­χή­θη­καν ολο­φά­νε­ρα, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην πόλη και στην ύπαι­θρο, οι άνερ­γοι, οι φτω­χοί. Ο κό­σμος αυτός εκ­φρά­στη­κε απο­φα­σι­στι­κά, ανα­λαμ­βά­νο­ντας με­γά­λα ρίσκα: είχε ήδη αι­σθαν­θεί τις συ­νέ­πειες από το κλεί­σι­μο των τρα­πε­ζών, δε­χό­ταν απει­λές για μα­ζι­κές απο­λύ­σεις, αντι­με­τώ­πι­ζε τις προει­δο­ποι­ή­σεις ότι η στάση του θα οδη­γού­σε πι­θα­νό­τα­τα στη ρήξη με το ευρώ, αντι­με­τώ­πι­ζε την ασύ­στο­λη προ­πα­γάν­δα που μι­λού­σε για πείνα, για ελ­λεί­ψεις στα φάρ­μα­κα, στα καύ­σι­μα κλπ. Η μα­ζι­κή επι­μο­νή του στο ΟΧΙ, απο­τε­λεί μια ρητή εντο­λή για ρήξη με τη λι­τό­τη­τα. Στο στρα­τό­πε­δο του ΝΑΙ, βρέ­θη­κε η κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τα ανώ­τε­ρα με­σο­στρώ­μα­τα, αυτοί που έχουν συμ­φέ­ρον για μια «με κάθε θυσία» (των άλλων…) συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές.

3.  Αυτή η σαφής τα­ξι­κή διά­κρι­ση αντι­στοι­χή­θη­κε πο­λι­τι­κά. Η ψυχή του ΟΧΙ ήταν η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, γε­γο­νός που θα έχει κα­θο­ρι­στι­κές συ­νέ­πειες στο μέλ­λον.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που η ηγε­σία του βρήκε τη δύ­να­μη να αρ­νη­θεί την άνευ όρων υπο­γρα­φή την οποία απαι­τού­σε η ηγε­σία της ΕΕ, που βρήκε τη δύ­να­μη να ζη­τή­σει με το δη­μο­ψή­φι­σμα να εκ­φρα­στεί η θέ­λη­ση του λαού, είναι ο με­γά­λος νι­κη­τής των εξε­λί­ξε­ων.

Οι δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, με το δικό τους πο­λι­τι­κό πλαί­σιο και τη δική τους δια­κρι­τό­τη­τα, πήραν κα­θα­ρά θέση στο στρα­τό­πε­δο του ΟΧΙ. Εγκα­τέ­στη­σαν έτσι νέες σχέ­σεις με τον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σχέ­σεις που θα είναι ση­μα­ντι­κές στις μάχες που έρ­χο­νται.

Αντί­θε­τα το ΚΚΕ, με τη γραμ­μή του ανα­χω­ρη­τι­σμού, του απα­ρά­δε­κτου άκυ­ρου, αρ­νή­θη­κε να κάνει την επι­λο­γή τού μαζί με ποιον και ενά­ντια σε ποιον το­πο­θε­τεί­ται. Επι­λο­γή που, αν και δεν ακο­λου­θή­θη­κε από με­γά­λο τμήμα των οπα­δών και της βάσης του, θα συ­νο­δεύ­ει την ηγε­σία του για με­γά­λο διά­στη­μα.

4. Το απο­τέ­λε­σμα πα­ρα­λύ­ει τις αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. Η κα­τάρ­ρευ­ση του Σα­μα­ρά, λίγες ημέ­ρες μετά την πα­ραί­τη­ση του Βε­νι­ζέ­λου, απο­δει­κνύ­ει ότι η μνη­μο­νια­κή και ταυ­τι­σμέ­νη με τους δα­νει­στές κυ­ρί­αρ­χη τάξη, έχει μεί­νει χωρίς εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Οι «με­τα-πο­λι­τι­κοί» σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ροι στο Πο­τά­μι, δεν είναι και δεν μπο­ρούν να γί­νουν λύση στο πρό­βλη­μα αυτό. Η κα­τα­γρα­φή αυτού του γε­γο­νό­τος, μέσα από την κρί­σι­μη κάλπη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, δη­μιουρ­γεί μια με­γά­λη ευ­και­ρία για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και με­τα­φέ­ρει πρω­το­φα­νείς πιέ­σεις στο εσω­τε­ρι­κό του.

5. Η με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή νίκη στο δη­μο­ψή­φι­σμα, μέσα σε πρω­το­φα­νείς συν­θή­κες τρα­πε­ζι­κού στραγ­γα­λι­σμού και ερ­γο­δο­τι­κών εκ­βια­σμών, κα­θι­στά ακόμα πιο κρί­σι­μη την επό­με­νη ημέρα, με πρώτο ση­μείο μέ­τρη­σης των αντο­χών την επα­νέ­ναρ­ξη της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές.

Κα­τα­νο­ού­με τις πιέ­σεις και τα δι­λήμ­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση – και ει­δι­κά τον με­γά­λης κλί­μα­κας εκ­βια­σμό των δα­νει­στών με την απει­λή πάνω στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα. Απει­λή που είναι δυ­να­τόν να απα­ντη­θεί μόνο με την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και την εγκα­τά­στα­ση δη­μό­σιου, δη­μο­κρα­τι­κού, ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, σε αυτόν τον κρί­σι­μο τομέα για τη λει­τουρ­γία όλης της οι­κο­νο­μί­ας.

Το ΟΧΙ ανέ­δει­ξε ένα αδια­πραγ­μά­τευ­το αί­τη­μα για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Είναι ένα κά­λε­σμα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να υλο­ποι­ή­σει το ρι­ζο­σπα­στι­κό-αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μά του απο­φα­σι­στι­κά, λαμ­βά­νο­ντας προς την κα­τεύ­θυν­ση αυτή κάθε ανα­γκαίο οι­κο­νο­μι­κό, πο­λι­τι­κό και νο­μι­σμα­τι­κό μέτρο.

Από την κα­τεύ­θυν­ση αυτή δεν πρέ­πει να υπο­χω­ρή­σει η κυ­βέρ­νη­ση και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μια συμ­φω­νία, στην ουσία της μνη­μο­νια­κή, θα εγκα­θι­στού­σε συν­θή­κες φθο­ράς, ρευ­στο­ποί­η­σης της νίκης του ΟΧΙ. Θα δη­μιουρ­γού­σε ευ­και­ρί­ες ανα­σύ­ντα­ξης του αστι­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού και αντε­πί­θε­σής του, με στόχο την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης το συ­ντο­μό­τε­ρο δυ­να­τόν. Γιατί, όπως έχουν δη­λώ­σει ισχυ­ροί εκ­πρό­σω­ποι των ευ­ρω­η­γε­σιών, μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς σή­με­ρα, στη «στιγ­μή» της βα­θιάς κρί­σης, είναι ασύμ­βα­τη με τις κυ­ρί­αρ­χες πο­λι­τι­κές, τόσο σε ευ­ρω­παϊ­κό όσο και σε εθνι­κό επί­πε­δο.

Σε αυτή τη δια­πί­στω­ση οφεί­λε­ται άλ­λω­στε και η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη προς την ερ­γα­τι­κή τάξη και την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα, που εκ­δη­λώ­θη­κε με συ­γκι­νη­τι­κό τρόπο σε πολλά ση­μεία του πλα­νή­τη.

Αυτήν την προ­ο­πτι­κή δεν έχου­με δι­καί­ω­μα να δια­ψεύ­σου­με. Και αυτό δη­μιουρ­γεί κρί­σι­μες υπο­χρε­ώ­σεις στην κυ­βέρ­νη­ση, κρί­σι­μα κα­θή­κο­ντα στα μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και σε όλους και όλες που αγω­νί­στη­καν για το ΟΧΙ.

Οι μέρες που έρ­χο­νται θα είναι κα­θο­ρι­στι­κές για την εμπέ­δω­ση και την αξιο­ποί­η­ση μιας με­γά­λης εκλο­γι­κής νίκης.