Η μονομερής διαγραφή του Δημόσιου χρέους εφαλτήριο εξελίξεων σε όφελος του λαού

Η 1η, η Ιδρυ­τι­κή Συν­διά­σκε­ψη, δεν μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να αδι­κή­σει τον εαυτό της και να πε­ριο­ρι­στεί σε μια γε­νι­κή συμ­φω­νία «σε αυτά που μας ενώ­νουν», διότι αυτό μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει αυ­το­χει­ρια­σμό. Πρέ­πει, με οξυ­μέ­νο πνεύ­μα αυ­το­κρι­τι­κής και διεισ­δυ­τι­κό μάτι, να αξιο­ποι­ή­σει δη­μιουρ­γι­κά «την συ­μπυ­κνω­μέ­νη εμπει­ρία των τε­λευ­ταί­ων 15 μηνών» και την κα­τε­κτη­μέ­νη συ­νεί­δη­ση από αυτή την εμπει­ρία, και να πιά­σει το νήμα που θα την οδη­γή­σει στην πλα­τιά ανα­γνώ­ρι­ση και κα­τα­ξί­ω­ση σαν το πο­λι­τι­κό-αντι­μνη­μο­νια­κό εκεί­νο μέ­τω­πο που μπο­ρεί να παί­ξει κα­τα­λυ­τι­κό ρόλο για την ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και την εφαρ­μο­γή πο­λι­τι­κής εξό­δου από την κρίση σε όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης και του ερ­γα­ζό­με­νου λαού. Πράγ­μα απα­ραί­τη­το για την ύπαρ­ξη, την πλαι­σί­ω­ση και την ενερ­γή στή­ρι­ξη του εγ­χει­ρή­μα­τος.

Η κλήση του σο­σια­λι­σμού σε πολ­λές πτώ­σεις, στο πλαί­σιο του κει­μέ­νου των «θέ­σε­ων», σε τί­πο­τα δεν πρό­κει­ται να βοη­θή­σει το εγ­χεί­ρη­μα. Το λε­γό­με­νο με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα δεν έχει τί­πο­τα το σο­σια­λι­στι­κό. Το άμεσο κοινό κα­θή­κον μας είναι η ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών. Πράγ­μα που σή­με­ρα, για εμάς τους κομ­μου­νι­στές, αντι­κει­με­νι­κά ταυ­τί­ζε­ται με την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας και την εγκα­θί­δρυ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του η οποία απο­τε­λεί την μο­να­δι­κή πόρτα για την εί­σο­δο στην ατα­ξι­κή-ακρα­τι­κή κοι­νω­νία, στο σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Αυτό όμως δεν μπαί­νει σαν όρος για την συ­γκρό­τη­ση αντι­μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού με­τώ­που. Αυτό στο οποίο πρέ­πει να ρί­ξου­με το βάρος είναι οι κρί­κοι εκεί­νοι οι οποί­οι, αν τους πιά­σου­με και τους κρα­τή­σου­με γερά, μπο­ρούν να οδη­γή­σουν τις εξε­λί­ξεις σχε­δόν νο­μο­τε­λεια­κά. 

Κρί­σι­μο ζή­τη­μα που θα παί­ξει σο­βα­ρό ρόλο στην εξέ­λι­ξη της μάχης που έχου­με μπρο­στά μας, της μάχης με τους το­κο­γλύ­φους, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τους κε­φα­λαιο­κρά­τες, για την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων, είναι η στάση και η θέση μας σε ότι αφορά στο δη­μό­σιο χρέος, η δια­γρα­φή του οποί­ου είναι απα­ραί­τη­τος και κα­θο­ρι­στι­κός όρος για την έξοδο από την κρίση σε όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης και του ερ­γα­ζό­με­νου λαού.

Σύμ­φω­να με το «Κεί­με­νο θέ­σε­ων και προ­γραμ­μα­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων για την πα­νελ­λα­δι­κή ιδρυ­τι­κή Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ» (στο εξής «Θέ­σεις»): «Το δη­μό­σιο χρέος της χώρας απο­τε­λεί βα­σι­κό μοχλό για την εφαρ­μο­γή των Μνη­μο­νί­ων και των αντι­λαϊ­κών πο­λι­τι­κών». Και στο Τέ­ταρ­το Κε­φά­λαιο, στην πα­ρά­γρα­φο 6, η θέση της πλειο­ψη­φί­ας του ΠΣ της ΛΑΕ, είναι: «στάση πλη­ρω­μών-διεκ­δί­κη­ση δια­γρα­φής του», η οποία διεκ­δί­κη­ση « θα στη­ρι­χτεί στην κυ­ρί­αρ­χη από­φα­ση του ελ­λη­νι­κού λαού να απαλ­λα­γεί από τη λι­τό­τη­τα και από την ανερ­γία».

Το ερώ­τη­μα που προ­κύ­πτει και πρέ­πει να απα­ντη­θεί με σα­φή­νεια από τη Συν­διά­σκε­ψη, είναι το εξής: είναι εφι­κτός ένας τέ­τοιος στό­χος και με πιο τρόπο θα επι­τευ­χθεί; Από ποιόν θα διεκ­δι­κή­σου­με τη δια­γρα­φή του χρέ­ους;

Η απά­ντη­ση στα ερω­τή­μα­τα αυτά δεν απο­τε­λεί συ­ζή­τη­ση για το φύλλο των αγ­γέ­λων. Αντί­θε­τα, η κάθε απά­ντη­ση, συ­νι­στά πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα η οποία συ­γκρο­τεί­ται γύρω από αυτό τον άξονα και προ­κύ­πτουν δια­φο­ρε­τι­κά κα­θή­κο­ντα και προ­τε­ραιό­τη­τες. Το ζή­τη­μα της δια­γρα­φής του χρέ­ους δεν είναι δευ­τε­ρεύ­ον ζή­τη­μα που μπο­ρεί να λυθεί με μια αντί­στοι­χη τρο­πο­λο­γία και μια διόρ­θω­ση-διευ­κρί­νι­ση στο πλαί­σιο του κει­μέ­νου των «θέ­σε­ων» της πλειο­ψη­φί­ας του ΠΣ. Η κάθε απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα «πώς θα δια­γρά­ψου­με το χρέος» συ­νι­στά μια αφε­τη­ρια­κά δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή που οι προ­ε­κτά­σεις της εκτεί­νο­νται σε όλο το εύρος των «θέ­σε­ων». Για το λόγο αυτό άλ­λω­στε κα­τα­τέ­θη­κε δια­φο­ρε­τι­κό κεί­με­νο από αυτό της πλειο­ψη­φί­ας του ΠΣ της ΛΑΕ.

Στην πλειο­ψη­φία των δυ­νά­με­ων που εκ­προ­σω­πού­νται στο ΠΣ φαί­νε­ται να έχει εμπε­δω­θεί η άποψη της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές. Αυτό προ­κύ­πτει από την έκ­φρα­ση «διεκ­δί­κη­ση δια­γρα­φής του χρέ­ους». Και αυτό διότι, κατά την ίδια άποψη, «μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή του χρέ­ους, χωρίς την συμ­φω­νία των πι­στω­τών, δεν μπο­ρεί να γίνει». Αυτό όμως είναι σωστό μόνο από τη σκο­πιά των πι­στω­τών που δεν πρό­κει­ται ποτέ να ανα­γνω­ρί­σουν τη δια­γρα­φή του χρέ­ους και την απώ­λεια των κε­φα­λαί­ων τους.

Όμως, κάθε άλλο παρά ισχύ­ει αυτό από τη σκο­πιά των λαών που στε­νά­ζουν υπό το βάρος των χρεών. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο μόνος τρό­πος δια­γρα­φής χρεών είναι η μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή, η μη ανα­γνώ­ρι­σή του, και αυτή γί­νε­ται μόνο στη βάση της ισχύ­ος και του συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων. Η πλειο­ψη­φία, υιο­θε­τώ­ντας τη θέση, και στο βαθμό που επι­μεί­νει σε αυτή,  ότι δεν μπο­ρεί να γίνει δια­γρα­φή χρέ­ους χωρίς την ανα­γνώ­ρι­σή της από τους πι­στω­τές, υιο­θε­τεί το «δίκιο» των πι­στω­τών.

Η προ­σφυ­γή σε διε­θνή δι­κα­στή­ρια και στον ΟΗΕ και η επί­κλη­ση σω­στών, κατά τα άλλα, επι­χει­ρη­μά­των, πολλά εκ των οποί­ων πε­ρι­γρά­φο­νται στις «Θέ­σεις», μόνο επι­κου­ρι­κό και προ­πα­γαν­δι­στι­κό ρόλο μπο­ρεί να παί­ξει. Απου­σιά­ζει οποιο­δή­πο­τε πα­ρά­δειγ­μα που με από­φα­ση κά­ποιων διε­θνών δι­κα­στη­ρί­ων επι­βλή­θη­κε δια­γρα­φή του χρέ­ους κά­ποιας χώρας. Ούτε φυ­σι­κά μπο­ρεί να προσ­δο­κά κά­ποιος μια ανά­λο­γη από­φα­ση του ΟΗΕ, η οποία θα μπο­ρεί να έχει και κά­ποιο πρα­κτι­κό απο­τέ­λε­σμα. Όπως κα­νέ­να πρα­κτι­κό απο­τέ­λε­σμα δεν είχαν για πα­ρά­δειγ­μα οι απο­φά­σεις κα­τα­δί­κης της κα­το­χής της Κύ­πρου και της Πα­λαι­στί­νης.

Η επί­κλη­ση του πα­ρα­δείγ­μα­τος της δια­γρα­φής χρέ­ους της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νί­ας το 1953, επί­σης, μόνο επι­κου­ρι­κό και προ­πα­γαν­δι­στι­κό ρόλο μπο­ρεί να παί­ξει. Διότι οι συν­θή­κες είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κές. Οι χώρες που ανέ­λα­βαν το βάρος και την ευ­θύ­νη της δια­γρα­φής χρέ­ους της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νί­ας, δεν ήταν άλλες από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες, την Αμε­ρι­κή, την Αγ­γλία και την Γαλ­λία, οι οποί­ες έπρε­πε να στη­ρί­ξουν την ιμπε­ρια­λι­στι­κή Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία απέ­να­ντι στο κοινό αντί­πα­λο δέος, το Σο­βιε­τι­κό μπλοκ και την Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία, για να απο­δεί­ξουν στην πα­γκό­σμια ερ­γα­τι­κή τάξη και στους λαούς του κό­σμου την ανω­τε­ρό­τη­τα του κα­πι­τα­λι­στι­κού κό­σμου και την ανω­τε­ρό­τη­τα της Δυ­τι­κής ένα­ντι της Ανα­το­λι­κής Γερ­μα­νί­ας. Η από­φα­ση ήταν πρω­τί­στως πο­λι­τι­κή. Έχει κά­ποια σχέση η πε­ρί­πτω­ση της Ελ­λά­δας με την πε­ρί­πτω­ση της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νί­ας; Καμία!

Σή­με­ρα, δεν υπάρ­χει αντί­πα­λο δέος. Αυτό είναι κα­θή­κον μας να το δη­μιουρ­γή­σου­με και δεν βοη­θά­με στη δη­μιουρ­γία του με το να ανα­πα­ρά­γου­με την αντί­λη­ψη ενός εύ­κο­λου δρό­μου απαλ­λα­γής από το χρέος ο οποί­ος θα στη­ρί­ζε­ται στη συ­ναί­νε­ση των δα­νει­στών. Επι­πλέ­ον, οι με­γά­λες κα­πι­τα­λι­στι­κές δυ­νά­μεις, οι πι­στω­τές μας, είναι αυτές που εφαρ­μό­ζουν μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές σε όλες τις χώρες της Ευ­ρώ­πης και στο εσω­τε­ρι­κό των χωρών τους. Αν το 1953 ήθε­λαν να επι­δεί­ξουν τη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία ως πρό­τυ­πο κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης, σή­με­ρα θέ­λουν πάση θυσία να απο­φύ­γουν το πα­ρά­δειγ­μα μιας χώρας σαν την Ελ­λά­δα που θα σπάει τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, που θα ακο­λου­θεί μια πο­λι­τι­κή σε όφε­λος του ερ­γα­ζό­με­νου λαού της και όχι σε όφε­λος των κα­πι­τα­λι­στών και των πι­στω­τών της.

Οι συ­να­γω­νι­στές που λένε ότι «θα κά­νου­με στάση πλη­ρω­μών και κα­τό­πιν θα δια­πραγ­μα­τευ­τού­με με αυτό το όπλο τη δια­γρα­φή του συ­ντρι­πτι­κά με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του» και «οι πι­στω­τές θα δε­χθούν κού­ρε­μα του χρέ­ους προ­κει­μέ­νου να μην χά­σουν το σύ­νο­λο των κε­φα­λαί­ων τους», πέ­φτουν έξω. Και αυτό διότι οι πι­στω­τές, που είναι κυ­ρί­ως τα με­γά­λα κα­πι­τα­λι­στι­κά κράτη, μπο­ρούν να πε­ρι­μέ­νουν για χρό­νια. Όπως μπο­ρούν να κά­νουν επι­μή­κυν­ση του χρό­νου απο­πλη­ρω­μής του στα 60 και στα 80 χρό­νια. Φυ­σι­κά οι πι­στω­τές δεν θα πε­ρι­μέ­νουν με σταυ­ρω­μέ­να χέρια. Ευθύς εξαρ­χής θα υπο­νο­μεύ­σουν και θα σα­μπο­τά­ρουν την κυ­βέρ­νη­ση που θα αρ­νη­θεί να πλη­ρώ­σει το χρέος, με σκοπό να την ανα­τρέ­ψουν.

Εκτός αν νο­μί­ζουν κά­ποιοι ότι οι ιμπε­ρια­λι­στές θα ανα­γνω­ρί­σουν τη στέ­ρεα νο­μι­κή βάση της δια­γρα­φής του χρέ­ους και με­γα­λό­ψυ­χα θα την απο­δε­χτούν.

Οι συ­να­γω­νι­στές που έχουν την άποψη της δια­πραγ­μά­τευ­σης φαί­νε­ται ότι εξα­κο­λου­θούν να εμ­φο­ρού­νται από αυ­τα­πά­τες του πα­ρελ­θό­ντος και να τις ανα­πα­ρά­γουν, και δεν φαί­νε­ται να παίρ­νουν υπόψη τους τη «συ­μπυ­κνω­μέ­νη πείρα των τε­λευ­ταί­ων 15 μηνών». Δεν παίρ­νουν υπόψη τους ότι οι πι­στω­τές απέ­δει­ξαν ήδη ότι δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να δια­πραγ­μα­τευ­τούν τη δια­γρα­φή των κε­φα­λαί­ων τους. Μια ανά­λο­γη πο­λι­τι­κή οδή­γη­σε τους πε­ρισ­σό­τε­ρους από αυ­τούς που έχουν αυτήν την άποψη σε πο­λι­τι­κό  στρα­πά­τσο, στο πλαί­σιο της κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο οποί­ος ξε­κί­νη­σε με την εντο­λή και τη δέ­σμευ­ση ότι θα υλο­ποι­ή­σει το πρό­γραμ­μά του, ανε­ξάρ­τη­τα από την στάση των δα­νει­στών, και θα δια­πραγ­μα­τευ­τεί το χρέος, και πολύ σύ­ντο­μα έφτα­σε να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται το πρό­γραμ­μά του αντί του χρέ­ους.

Με άλλα λόγια, εμ­φο­ρού­νται από την αντί­λη­ψη ότι το βα­σι­κό λάθος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ότι δεν δια­πραγ­μα­τεύ­θη­κε όσο σκλη­ρά θα έπρε­πε, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας και το όπλο της στά­σης πλη­ρω­μών και του νο­μί­σμα­τος. Ότι αυτό που χρεια­ζό­μα­στε είναι πιο «σκλη­ροί» δια­πραγ­μα­τευ­τές. Ίσως, να φα­ντά­ζο­νται τον εαυτό τους σε αυτή τη θέση. Όμως, δυ­στυ­χώς, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πιο σκλη­ρή από τον πιο σκλη­ρό δια­πραγ­μα­τευ­τή. Οποιοσ­δή­πο­τε βρε­θεί στη θέση του δια­πραγ­μα­τευ­τή θα πρέ­πει να έχει καλές απα­ντή­σεις σε πολύ σκλη­ρά ερω­τή­μα­τα, όπως:

--Πώς θα απα­ντή­σει στην κα­τάρ­ρευ­ση των ελ­λη­νι­κών τρα­πε­ζών, στην δια­κο­πή ρευ­στό­τη­τας και την απώ­λεια των κα­τα­θέ­σε­ων των ερ­γα­ζό­με­νων με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται;

--Πώς θα απα­ντή­σει στο μπλο­κά­ρι­σμα των επι­δο­τή­σε­ων και των προ­γραμ­μά­των ΕΣΠΑ, αλλά και στο εμπάρ­γκο σε ει­σα­γω­γές και εξα­γω­γές, που είναι μέτρα στα οποία σί­γου­ρα θα προ­βούν οι δα­νει­στές μας αν δια­κη­ρύ­ξου­με στάση πλη­ρω­μών με την απαί­τη­ση να τους κα­θί­σου­με στο τρα­πέ­ζι για να ανα­γνω­ρί­σουν τη δια­γρα­φή του χρέ­ους;

--Και, κυ­ρί­ως, πώς θα απα­ντή­σει στην αντί­δρα­ση «του αστι­κού κό­σμου», όπως προει­δο­ποί­η­σε ο Μεϊ­μα­ρά­κης το βράδυ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και όπως απο­δεί­χθη­κε με τις προ­ε­τοι­μα­σί­ες για το «τεί­χος ασφα­λεί­ας» στο Νο­μι­σμα­το­κο­πείο,  και τις κι­νή­σεις πρα­ξι­κο­πή­μα­τος που απο­κά­λυ­ψε ο Στουρ­νά­ρας;

Η θέση τους αυτή, για δια­πραγ­μά­τευ­ση του χρέ­ους, δεν είναι άσχε­τη με την με­σο­βέ­ζι­κη αλλά και αντι­φα­τι­κή στάση τους απέ­να­ντι στην ΕΕ, για την οποία οι «Θέ­σεις» προ­βλέ­πουν  «ανυ­πα­κοή- σύ­γκρου­ση και ρήξη με τις πο­λι­τι­κές και τις συν­θή­κες της», όχι όμως και έξοδο από αυτή. Η άρ­νη­ση σα­φούς θέσης για έξοδο από την ΕΕ, η οποία συ­νο­δεύ­ε­ται από την προ­σπά­θεια απα­ξί­ω­σης της άπο­ψης για άμεση έξοδο από αυτή, αναι­ρεί­ται από το ίδιο το επι­χεί­ρη­μα της διε­ξα­γω­γής Δη­μο­ψη­φί­σμα­τος με το ερώ­τη­μα της εξό­δου ή μη από την ΕΕ. Στο οποίο Δη­μο­ψή­φι­σμα η θέση της ΛΑΕ, η οποία υπο­τί­θε­ται τότε θα είναι στην κυ­βέρ­νη­ση για να μπο­ρεί να απο­φα­σί­σει και να ορ­γα­νώ­σει ένα τέ­τοιο Δη­μο­ψή­φι­σμα, θα είναι υπέρ της εξό­δου από την ΕΕ! Δη­λα­δή, η ΛΑΕ θα έρθει στην κυ­βέρ­νη­ση χωρίς σαφή θέση υπέρ της εξό­δου από την ΕΕ και στο Δη­μο­ψή­φι­σμα θα ψη­φί­σει υπέρ της εξό­δου από αυτή!

Η λο­γι­κή της «σκλη­ρής δια­πραγ­μά­τευ­σης» με όπλο τη στάση πλη­ρω­μών αυτήν τη φορά, και ίσως ενός «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» στο πλαί­σιο της ΕΕ, επα­νέρ­χε­ται κε­κα­λυμ­μέ­νη. Αυτή η πο­λι­τι­κή τσα­κί­στη­κε στα βρά­χια της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας της ΕΕ και του ΔΝΤ, πράγ­μα που κα­τά­λα­βε ολό­κλη­ρη η κοι­νω­νία, αλλά μυαλό δεν φαί­νε­ται να έβα­λαν οι υπο­στη­ρι­χτές της. Στην πε­ρί­πτω­ση αυτή, «το δις εξα­μαρ­τείν ουκ αν­δρός σοφού».

Είναι φα­νε­ρό ότι η προ­σέγ­γι­ση την οποία πε­ριέ­γρα­ψα, η οποία πλειο­ψή­φη­σε στο ΠΣ της ΛΑΕ, σαν προ­ϊ­όν πο­λι­τι­κού συμ­βι­βα­σμού, έχει κοινά στοι­χεία με την πο­λι­τι­κή η οποία συ­ντρί­φτη­κε στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν από την ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Για τον λόγο αυτό ο πο­λι­τι­κός συμ­βι­βα­σμός που επε­τεύ­χθη πάνω στις «θέ­σεις», δεν είναι προ­ω­θη­τι­κός αλλά πα­ρα­λυ­τι­κός. Και αυτό επει­δή, αφε­νός δεν  παίρ­νει υπόψη την συ­μπυ­κνω­μέ­νη εμπει­ρία των τε­λευ­ταί­ων 15 μηνών και την κα­τα­κτη­μέ­νη συ­νεί­δη­ση, και αφε­τέ­ρου το­πο­θε­τεί την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με το κε­φά­λι κάτω και τα πόδια ψηλά, όπως θα προ­σπα­θή­σου­με να απο­δεί­ξου­με ευθύς αμέ­σως.

Με το ξέ­σπα­σμα της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, κά­ποιες μι­κρές κομ­μου­νι­στι­κές δυ­νά­μεις, ανα­δεί­ξα­με την κρι­σι­μό­τη­τα και το ρόλο του βα­σι­κού κρί­κου που παί­ζει η δια­γρα­φή του χρέ­ους σε ολό­κλη­ρη την αλυ­σί­δα της τα­ξι­κής πάλης. Το ρόλο και τη ση­μα­σία του χρέ­ους ανα­γνώ­ρι­σαν σε μια πο­ρεία όλες σχε­δόν οι Αρι­στε­ρές, αλλά και άλλες δη­μο­κρα­τι­κές, δυ­νά­μεις και υιο­θέ­τη­σαν την ανα­γκαιό­τη­τα της δια­γρα­φής του. Ανα­δεί­χθη­κε επί­σης και στη­ρί­χθη­κε με μα­ζι­κό τρόπο στις Πε­ρι­φε­ρεια­κές εκλο­γές του 2010. Και σή­με­ρα το κα­τα­νο­εί, στον άλφα ή βήτα βαθμό, η με­γά­λη πλειο­ψη­φία του Ελ­λη­νι­κού λαού.

Η μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή του χρέ­ους είναι ανα­γκαία και απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την επι­τυ­χία οποιασ­δή­πο­τε προ­σπά­θειας ανά­καμ­ψης της οι­κο­νο­μί­ας και βελ­τί­ω­σης του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της ερ­γα­τι­κής τάξης, καθώς το στα­μά­τη­μα της εξυ­πη­ρέ­τη­σης του χρέ­ους θα απε­λευ­θε­ρώ­σει τε­ρά­στιους δη­μό­σιους πό­ρους, ικα­νούς να χρη­μα­το­δο­τή­σουν το κοι­νω­νι­κό κρά­τος και με­γά­λα προ­γράμ­μα­τα δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων.

Η μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή του χρέ­ους μπο­ρεί να επι­βλη­θεί πο­λι­τι­κά μόνον εκτός Ευ­ρω­ζώ­νης, ΕΕ, και ΝΑΤΟ και με ρι­ζι­κά αλ­λαγ­μέ­νο το ισχύ­ον Σύ­νταγ­μα, που δια­κη­ρύσ­σει το ανα­παλ­λο­τρί­ω­το της ιδιω­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και κα­το­χυ­ρώ­νει τα προ­νό­μια των δια­βό­η­των «κε­φα­λαί­ων εξω­τε­ρι­κού». Η απαί­τη­ση της μο­νο­με­ρούς δια­γρα­φής του χρέ­ους συν­δέ­ει σε μιαν άρ­ρη­κτη ενό­τη­τα τον κα­θη­με­ρι­νό αγώνα για την ικα­νο­ποί­η­ση των άμε­σων οι­κο­νο­μι­κών αι­τη­μά­των της ερ­γα­τι­κής τάξης και του ερ­γα­ζό­με­νου λαού με τον αγώνα για την απο­τί­να­ξη της ιμπε­ρια­λι­στι­κής κη­δε­μο­νί­ας. Η δια­γρα­φή του δη­μό­σιου χρέ­ους της χώρας μπο­ρεί να γίνει μόνο με μο­νο­με­ρή από­φα­ση. Όλες οι άλλες ενέρ­γειες, προ­σφυ­γή σε δι­κα­στή­ρια και στον ΟΗΕ, αξιο­ποί­η­ση των συ­μπε­ρα­σμά­των της Επι­τρο­πής Αλή­θειας για το χρέος, ή η δη­μιουρ­γία Επι­τρο­πής Λο­γι­στι­κού Ελέγ­χου, κλπ, μπο­ρούν να γί­νουν και να αξιο­ποι­η­θούν γνω­ρί­ζο­ντας εκ των προ­τέ­ρων ότι ο ρόλος τους είναι επι­κου­ρι­κός και όχι κα­θο­ρι­στι­κός.

Το αί­τη­μα της δια­γρα­φής του χρέ­ους, όπως και αυτά της εξό­δου από την ΕΕ και την Ευ­ρω­ζώ­νη, απο­τε­λούν ερ­γα­τι­κά αι­τή­μα­τα και μπο­ρούν να ικα­νο­ποι­η­θούν από μια αντί­στοι­χη κυ­βέρ­νη­ση.

Επο­μέ­νως, η πρώτη ενέρ­γεια μιας κυ­βέρ­νη­σης που υπη­ρε­τεί τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, θα είναι η παύση πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές και η δή­λω­ση μη ανα­γνώ­ρι­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους. Από την παύση πλη­ρω­μών θα εξαι­ρε­θούν τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, προς τα οποία οι υπο­χρε­ώ­σεις του κρά­τους πρέ­πει να απο­πλη­ρω­θούν στο ακέ­ραιο.

Η μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή του δη­μό­σιου χρέ­ους συ­νι­στά μια με­γά­λης κλί­μα­κας απαλ­λο­τρί­ω­ση κε­φα­λαί­ου και απο­τε­λεί πα­ρα­βί­α­ση των θε­με­λιω­δών αρχών της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης.

Η ίδια η εμπει­ρία, δεί­χνει ότι δεν υπάρ­χει καμία πε­ρί­πτω­ση, οι πι­στώ­τριες χώρες που χά­νουν δε­κά­δες δισ. ευρώ από τη δια­γρα­φή του χρέ­ους να μην αντι­δρά­σουν και να μην χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν όλα τους τα όπλα στη μάχη με την κυ­βέρ­νη­ση, όπως: τη δια­κο­πή κάθε χρη­μα­το­δό­τη­σης (επι­δο­τή­σεις, ΕΣΠΑ κ.ά., την υλο­ποί­η­ση των οποί­ων πρέ­πει να ανα­λά­βει πλέον το κρά­τος και η κυ­βέρ­νη­ση δί­νο­ντας τους φι­λο­λαϊ­κό προ­σα­να­το­λι­σμό), τον απο­κλει­σμό του –κρα­τι­κού– τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος από το ενιαίο σύ­στη­μα πλη­ρω­μών γε­γο­νός που θα δη­μιουρ­γή­σει προ­βλή­μα­τα στο του­ρι­στι­κό συ­νάλ­λαγ­μα, την άμεση δια­κο­πή του ELA και την απαί­τη­ση επι­στρο­φής των κε­φα­λαί­ων που έχουν χο­ρη­γη­θεί στις τρά­πε­ζες, το εμπάρ­γκο σε εξα­γω­γές και ει­σα­γω­γές.

Αυτό που έχει να αντι­με­τω­πί­σει μια κυ­βέρ­νη­ση απο­φα­σι­σμέ­νη να υλο­ποι­ή­σει ένα πρό­γραμ­μα ερ­γα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων, η οποία θα αρ­νη­θεί την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους,  είναι ότι πρώτα θα βγει από την ΕΕ και ως πα­ρά­πλευ­ρη απώ­λεια θα βγει και από την Ευ­ρω­ζώ­νη. Και σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που επι­κα­λού­νται ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα, πρέ­πει να προ­ε­τοι­μά­σουν το λαό.

Το αντί­θε­το, ότι μια κυ­βέρ­νη­ση μπο­ρεί να εφαρ­μό­σει ένα φι­λο­λαϊ­κό πρό­γραμ­μα με την έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη και χωρίς, του­λά­χι­στον κα­ταρ­χήν, έξοδο από την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση είναι απλώς όνει­ρο θε­ρι­νής νυ­κτός.

Το μόνο σχέ­διο που μπο­ρεί να υπάρ­χει για έξοδο από την Ευ­ρω­ζώ­νη χωρίς έξοδο από την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, και φυ­σι­κά χωρίς δια­γρα­φή του χρέ­ους, είναι αυτό του Σόι­μπλε, μόνο που δεν είναι φι­λο­λαϊ­κό σχέ­διο!

Με αυτά τα δε­δο­μέ­να και τις προ­τε­ραιό­τη­τες, το εφαλ­τή­ριο για τις εξε­λί­ξεις προς όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης και του ερ­γα­ζο­μέ­νου λαού, είναι η μο­νο­με­ρής δια­γρα­φή του δη­μό­σιου χρέ­ους. Η έξο­δος της χώρας από την ΕΕ είναι επι­βε­βλη­μέ­νη εκ των πραγ­μά­των, όπως και η έξο­δος από το ΝΑΤΟ και η απο­μά­κρυν­ση των βά­σε­ων και των Να­τοϊ­κών Στρα­τη­γεί­ων, καθώς και η απο­δυ­νά­μω­ση και συρ­ρί­κνω­ση των κα­τα­σταλ­τι­κών μη­χα­νι­σμών του κρά­τους, για την προ­στα­σία των αλ­λα­γών και τη θω­ρά­κι­ση της φι­λο­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής και την προ­στα­σία της κυ­βέρ­νη­σης η οποία θέλει να εξυ­πη­ρε­τή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα της ερ­γα­τι­κής τάξης και του ερ­γα­ζό­με­νου λαού.

Όποιος λοι­πόν μι­λά­ει για την «λυ­τρω­τι­κή, εναλ­λα­κτι­κή λύση του αρι­στε­ρού, λαϊ­κού, δη­μο­κρα­τι­κού Grexit», χωρίς να παίρ­νει υπόψη του όλα τα δε­δο­μέ­να και χωρίς να παίρ­νει σαφή θέση σε σχέση με την ανα­γκαιό­τη­τα της μο­νο­με­ρούς δια­γρα­φής του χρέ­ους, τότε κιν­δυ­νεύ­ει να κα­τη­γο­ρη­θεί:

1.            ότι μπο­ρεί να υπη­ρε­τή­σει, εκ των πραγ­μά­των, αντί­πα­λα σχέ­δια,

2.            ότι ανα­πα­ρά­γει τις αυ­τα­πά­τες για κά­ποιο βε­λού­δι­νο δια­ζύ­γιο χωρίς να στά­ξει αίμα στο χαλί,

3.            ότι θα συρ­θεί σε δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, για μια υπο­τι­θέ­με­νη δια­γρα­φή χρέ­ους, που θα τον οδη­γή­σουν ξανά, με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια, στο συμ­βι­βα­σμό και στην υπο­τα­γή.

Στην πο­ρεία προς τη Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ, στην ίδια την Συν­διά­σκε­ψη και κυ­ρί­ως στην πο­ρεία προς την κοι­νω­νία, κρί­σι­μο ζή­τη­μα απο­τε­λεί η σα­φή­νεια του λόγου μας και ο ερ­γα­τι­κός-φι­λο­λαϊ­κός χα­ρα­κτή­ρας και η πει­στι­κό­τη­τα του προ­γράμ­μα­τός μας. Κυ­ρί­ως στα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα, όπως αυτό του χρέ­ους, της ΕΕ, και του χα­ρα­κτή­ρα της κυ­βέρ­νη­σης την οποία προ­βά­λου­με σαν απά­ντη­ση στις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, δεν χω­ρά­νε αμ­φι­ση­μί­ες και τα­χτι­κι­σμοί. Αν δεν ξε­κα­θα­ρί­σου­με αυτά τα ζη­τή­μα­τα, δεν νο­μί­ζω  ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει σο­βα­ρή προ­ο­πτι­κή.

Επί­σης, στην πο­ρεία προς τη Συν­διά­σκε­ψη κα­τα­τέ­θη­καν δύο σχέ­δια προ­γράμ­μα­τος τα οποία έχουν δια­φο­ρε­τι­κή αφε­τη­ρία: αυτό της πλειο­ψη­φί­ας του ΠΣ που θε­ω­ρεί αφε­τη­ρία των εξε­λί­ξε­ων την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη, και φτά­νει να προ­βά­λει την αυ­θαί­ρε­τη συ­νε­πα­γω­γή «πρέ­πει να φύ­γου­με από την ευ­ρω­ζώ­νη για να δια­γρά­ψου­με το χρέος», χωρίς να λέει με σα­φή­νεια από πού και πώς προ­κύ­πτει αυτή η συ­νε­πα­γω­γή και πως θα γίνει αυτή η δια­γρα­φή. 

Και αυτό μιας μειο­ψη­φί­ας που θε­ω­ρεί αφε­τη­ρία φι­λο­λαϊ­κών εξε­λί­ξε­ων την μο­νο­με­ρή δια­γρα­φή του δη­μό­σιου χρέ­ους με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται.

Στους συ­να­γω­νι­στές που θε­ω­ρούν αφε­τη­ρία των εξε­λί­ξε­ων την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη, θέ­λου­με να θέ­σου­με ένα τε­λευ­ταίο ερώ­τη­μα: η ΕΕ και το ΔΝΤ, τι είναι πιο πι­θα­νό να δε­χθούν να  δια­πραγ­μα­τευ­τούν; την έξοδο από την ευ­ρω­ζώ­νη ή την δια­γρα­φή του Δη­μό­σιου χρέ­ους; Η απά­ντη­ση στο πα­ρα­πά­νω ερώ­τη­μα μπο­ρεί να κα­τα­δεί­ξει και το πραγ­μα­τι­κό δίλ­λη­μα που έχου­με μπρο­στά μας να απα­ντή­σου­με.

Πρέ­πει επί­σης να επι­ση­μά­νου­με το γε­γο­νός ότι στις πα­ρου­σιά­σεις των «θέ­σε­ων» στις το­πι­κές επι­τρο­πές, πολλά στε­λέ­χη της ΛΑΕ, πα­ράλ­λη­λα με την επι­σή­μαν­ση των ψη­φι­σμά­των του ΟΗΕ,  δια­βε­βαιώ­νουν ότι στο ζή­τη­μα του χρέ­ους «δεν θα κά­νου­με πίσω όπως έκανε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», αλλά «θα συ­νε­χί­σου­με την στάση πλη­ρω­μών μέχρι να δε­χτούν την δια­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους». Αν έτσι έχουν τα πράγ­μα­τα, τότε το δεύ­τε­ρο κεί­με­νο, αυτό της μειο­ψη­φί­ας, πρέ­πει να υπερ­ψη­φι­στεί από την Συν­διά­σκε­ψη διότι πε­ρι­γρά­φει τις συ­νέ­πειες μιας τέ­τοιας μο­νο­με­ρούς ενέρ­γειας και τα κα­θή­κο­ντα που προ­κύ­πτουν από αυτή.

Οι κατά τό­πους ορ­γα­νώ­σεις της ΛΑΕ πρέ­πει να λά­βουν γνώση πάνω στα δύο αυτά κεί­με­να-πο­λι­τι­κά σχέ­δια, και να πά­ρουν θέση. Η Συν­διά­σκε­ψη πρέ­πει να πάρει την τε­λι­κή από­φα­ση για το ποιο σχέ­διο, ου­σια­στι­κά για το ποια πο­λι­τι­κή θα ακο­λου­θή­σει η ΛΑΕ: την χρε­ο­κο­πη­μέ­νη πο­λι­τι­κή της δια­πραγ­μά­τευ­σης και των στα­δί­ων ή την πο­λι­τι­κή της ρήξης με τους το­κο­γλύ­φους, και την συ­νε­πα­γό­με­νη έξοδο από την ΕΕ και την ευ­ρω­ζώ­νη;  

Τέλος, όσον αφορά στο δήθεν τε­ρά­στιο δίλ­λη­μα που βα­σα­νί­ζει και τα­λα­νί­ζει την ΛΑΕ: «θα συ­νερ­γα­στού­με ή όχι με τα μι­κρο­με­σαία αστι­κά στρώ­μα­τα;», η απά­ντη­ση είναι απλή, αφού το­πο­θε­τή­σου­με πρώτα σωστά το ερώ­τη­μα: σε ποια βάση μπο­ρού­με να συ­νερ­γα­στού­με με τα μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα; Και η απά­ντη­ση πρέ­πει να είναι σαφής: στη βάση ενός ερ­γα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος!     

*μέλος της ΛΑ.Ε Τρι­κά­λων