Η υποκρισία για τη θανατική ποινή

Ασφαλώς μια τέτοια εξέλιξη, θα αποτελέσει μια αντιδραστική οπισθοδρόμηση, και μια πραγματική απειλή για χιλιάδες αγωνιστές της τουρκικής Αριστεράς και του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος. Γιατί σε βάρος αυτών θα εφαρμοστεί τελικά μια τέτοια απόφαση, παρότι περιστασιακά και σε πρώτη φάση μπορεί να αφορά τους γκιουλενιστές, τους πραξικοπηματίες και άλλους αντιπάλους του Ερντογάν εντός του αστικού στρατοπέδου.

Είναι εξάλλου σαφές για το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς ότι η θανατική ποινή δεν μπορεί να είναι θεσμοθετημένη τακτική όχι μόνο για τα πολιτικά αλλά και για τα ποινικά ζητήματα: όπου εφαρμόζεται, έχει το χαρακτήρα εκδίκησης για λογαριασμό των θυμάτων ή των συγγενών τους και δεν μειώνει την εγκληματικότητα. Σε κάθε περίπτωση η ανθρώπινη ζωή έχει αυταξία και δεν μπορεί η οργανωμένη κοινωνία να αντιδρά όπως θα αντιδρούσε ένας άνθρωπος εν βρασμώ ψυχής εκδικούμενη με την αφαίρεση ζωής.

Ωστόσο, η «φρίκη», η «οργή» και η «απαξία» που νιώθουν ο ένας μετά τον άλλο οι Ευρωπαίοι ηγέτες ενώπιον του ενδεχομένου να επανέλθει η θανατική ποινή στην Τουρκία είναι απολύτως υποκριτική. Οι ευρωπαϊκές χώρες, χωριστά η καθεμία αλλά και συλλογικά ως Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεργάζονται μία χαρά και έχουν άριστες εμπορικές σχέσεις -και κοινές επιχειρήσεις- με την Ιαπωνία, την Ινδία, τη Σαουδική Αραβία, τη Βραζιλία και την Αίγυπτο, χώρες που όλες τους αποτελούν μέρος του παγκόσμιου «λόμπι του θανάτου».

Το επιχείρημα είναι ότι αυτές οι χώρες δεν θέλουν να γίνουν μέλη της ΕΕ, είναι γελοίο. Ειδικά με την Ιαπωνία η συνεργασία είναι ιδιαίτερα έντονη, καθώς η χώρα αυτή έχει  εγκαταστήσει στην Ευρώπη εκατοντάδες μονάδες παραγωγής (αυτοκινήτων, ηλεκτρονικών), ουσιαστικά λειτουργώντας εντός της ΕΕ.

Αλλά δεν είναι μόνον η Ιαπωνία. Η ΕΕ ήταν έτοιμη να υπογράψει τη συμφωνία TTIP με τις Ηνωμένες Πολιτείες –το δεύτερο μεγαλύτερο «εκτελεστή» ανθρώπων μετά την Κίνα–, μια συμφωνία που θα ήταν υπέρτερη των εθνικών και κοινοτικών νόμων, δηλ. θα επρόκειτο για οικονομική ένωση υπέρτερη της ΕΕ. Ο μόνος λόγος που «κόλλησε» αυτή η συμφωνία δεν ήταν βέβαια οι απάνθρωπες εκτελέσεις (πολύ συχνά αποδεδειγμένα αθώων ανθρώπων) που πραγματοποιούνται ξημερώματα στις εκατοντάδες φυλακές των ΗΠΑ όπου στοιβάζονται εκατομμύρια άνθρωποι. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελε να την υπογράψει ο Ντ. Τραμπ.

Αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ δεν είναι αληθές ότι δεν ισχύει η θανατική ποινή. Γιατί δυστυχώς ισχύει, απλώς πρόκειται για εξωδικαστικές εκτελέσεις: Εκατοντάδες άνθρωποι, που ανήκουν στις στοχοποιημένες ομάδες (μαύροι, μελαψοί, μουσουλμάνοι, μετανάστες, νεολαίοι, αριστεροί, συνδικαλιστές) έχουν δολοφονηθεί από τις δυνάμεις καταστολής σε σειρά χωρών της ΕΕ τα τελευταία χρόνια, και τις περισσότερες φορές οι δράστες-αστυνομικοί όχι μόνο δεν έχουν τιμωρηθεί, αλλά έχουν παρασημοφορηθεί. Μάλιστα, όπως και στις δικαστικές εκτελέσεις στις ΗΠΑ, έτσι και στις εξωδικαστικές στην ΕΕ, συχνά αποκαλύπτεται μετά ότι το θύμα όχι απλώς δεν ήταν «τρομοκράτης» ή «ληστής» αλλά ήταν εντελώς άσχετος ή άνθρωπος με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά ποια σχέση έχει η αλήθεια με την ΕΕ του 2017;