Κάλεσμα για συμπόρευση και ενότητα της Αριστεράς

Η Ελ­λά­δα συ­νε­χί­ζει να μα­στί­ζε­ται από μια με­γά­λη οι­κο­νο­μι­κή κρίση, τη με­γα­λύ­τε­ρη από την εποχή του Δευ­τέ­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου με αρ­νη­τι­κές επι­πτώ­σεις όχι μόνο οι­κο­νο­μι­κές, αλλά και κοι­νω­νι­κές, πνευ­μα­τι­κές και στην υγεία των πο­λι­τών της χώρας. Το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα λι­τό­τη­τας εφαρ­μο­σμέ­νο από τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει συρ­ρι­κνώ­σει τη με­σαία τάξη, φτω­χο­ποι­ή­σει την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, έχει οδη­γή­σει τους νέους στην ανερ­γία ή στη φυγή από τη χώρα. Την ίδια εποχή αυ­ξά­νει το χρέος, κα­τα­στρέ­φει τον πα­ρα­γω­γι­κό ιστό της χώρας, και βάζει ως ενέ­χυ­ρο τον εθνι­κό πλού­το που ξε­που­λιέ­ται στους δα­νει­στές με εξαι­ρε­τι­κά χα­μη­λό τί­μη­μα. Μά­λι­στα, η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­βα­ρύ­νε­ται ιδιαί­τε­ρης ευ­θύ­νης αφού οι­κειο­ποι­ή­θη­κε το μνη­μό­νιο και φι­λο­δο­ξεί να είναι ο κύ­ριος εκ­φρα­στής των δα­νει­στών και των κυ­ρί­αρ­χων με­ρί­δων του ξένου και του ντό­πιου κε­φα­λαί­ου και ταυ­τό­χρο­να, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας επι­κοι­νω­νια­κά κόλπα και αρι­στε­ρή φρα­σε­ο­λο­γία, δη­μιουρ­γεί αμη­χα­νία σε με­γά­λα τμή­μα­τα της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας.

Όμως η οι­κο­νο­μι­κή κρίση πέρα από τα πολλά αρ­νη­τι­κά και δεινά απο­τε­λέ­σμα­τα που έχει επι­φέ­ρει στην οι­κο­νο­μία και στην κοι­νω­νία, απο­τε­λεί ίσως και μια ευ­και­ρία για κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή. Είναι μια πρό­κλη­ση για όλους εμάς για την απο­δό­μη­ση μιας σα­θρής νο­ο­τρο­πί­ας και συ­μπε­ρι­φο­ράς και την ανά­δει­ξη μιας υγιούς συλ­λο­γι­κής συ­νεί­δη­σης η οποία θα βοη­θή­σει σε με­γά­λο βαθμό να πάμε πιο μπρο­στά και να προ­ο­δεύ­σου­με ως κοι­νω­νία.

Κα­λού­με λοι­πόν για την ενό­τη­τα των αντι­μνη­μο­νια­κών αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων της χώρας παίρ­νο­ντας υπόψη τις δυ­σκο­λί­ες, τις πα­ρα­δό­σεις, την πο­λι­τι­κή, ορ­γα­νω­τι­κή κουλ­τού­ρα του κάθε τμή­μα­τος της Αρι­στε­ράς στη χώρα μας και στην Ευ­ρώ­πη, εκτι­μώ­ντας βαθιά τη με­γά­λη προ­σφο­ρά των κομ­μου­νι­στών, των ρι­ζο­σπα­στών αρι­στε­ρών στον κόσμο της ερ­γα­σί­ας και του μό­χθου, τη με­γά­λη προ­σφο­ρά στον κόσμο των γραμ­μά­των, του πο­λι­τι­σμού και της τέ­χνης, εκτι­μώ­ντας, βά­σι­μα, ότι οι μέρες που έρ­χο­νται θα είναι πιο δύ­σκο­λες και οδυ­νη­ρές για τους ερ­γα­ζό­με­νους αν δεν επι­χει­ρή­σου­με όλοι μαζί να κό­ψου­με τις γέ­φυ­ρες προς τα πίσω, θέ­λο­ντας να συμ­βά­λου­με ώστε οι ρόδες να μη γυ­ρί­ζουν στον αέρα.

Να ξα­να­δού­με, να κου­βε­ντιά­σου­με σχε­τι­κά με την πο­λι­τι­κή σ' ό,τι αφορά την κοινή δράση, τον κοινό βη­μα­τι­σμό, πάνω στα προ­βλή­μα­τα. Κοινή δράση ση­μαί­νει, όπως εμείς το κα­τα­λα­βαί­νου­με, «πάμε μαζί εκεί όπου συμ­φω­νού­με» και όχι «υπο­τα­γή στη δική μου αλή­θεια», όχι υπερ­προ­βο­λή του μά­ξι­μουμ για άρ­νη­ση και του μί­νι­μουμ. Πι­στεύ­ου­με ότι η κοινή δράση, χωρίς σκο­πι­μό­τη­τες, απο­τε­λεί τη βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση και για την ευ­ρύ­τε­ρη ενό­τη­τα, αύριο, αλλά και το έδα­φος πάνω στο οποίο θα βρε­θούν οι απα­ντή­σεις στα με­γά­λα ερω­τή­μα­τα και οι λύ­σεις στα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα που γεν­νή­θη­καν τα τε­λευ­ταία χρό­νια.

Δεν υπο­τι­μά­με κα­θό­λου τις δυ­σκο­λί­ες από τις κατά και­ρούς θε­σμι­κές ρυθ­μί­σεις σε αντι­δρα­στι­κή, αντι­λαϊ­κή κα­τεύ­θυν­ση. Η γνώση, όμως, αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας απέ­χει πολύ από το να καλ­λιερ­γού­νται αντι­λή­ψεις που οδη­γούν στον ανα­χω­ρη­τι­σμό και στην απόρ­ρι­ψη των όποιων δυ­να­το­τή­των πα­ρου­σιά­ζο­νται. Είναι στο χέρι των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς να προ­ω­θή­σουν με απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα ένα πλαί­σιο πα­ρέμ­βα­σης, κοι­νής δρά­σης και κοι­νών εμ­φα­νί­σε­ων, αξιο­ποιώ­ντας το γε­γο­νός ότι, έτσι κι' αλ­λιώς, ο χώρος αυτός προ­σφέ­ρε­ται για λαϊκή συ­νά­ντη­ση, για λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση με ποι­κί­λους τρό­πους.

Στη βάση των πα­ρα­πά­νω σκέ­ψε­ων και ανη­συ­χιών μας προ­τεί­νου­με τη διε­ρεύ­νη­ση της δυ­να­τό­τη­τας για συ­γκρό­τη­ση κοι­νής επι­τρο­πής απ' όλες τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, ώστε ισό­τι­μα, σ' ένα τρα­πέ­ζι ει­λι­κρι­νούς δια­λό­γου, να δια­πι­στω­θεί που μπο­ρού­με να πάμε μαζί με μια ιε­ράρ­χη­ση των σο­βα­ρών προ­βλη­μά­των που βα­σα­νί­ζουν το λαό και τον τόπο, όπως:

Η διαρ­κής λι­τό­τη­τα και η διαρ­κής επί­θε­ση στην κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση, το συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό, και τα ερ­γα­σια­κά.

Η με­γά­λη ανερ­γία ει­δι­κά στους νέους.

Η κα­τά­στα­ση στην υγεία και στην παι­δεία.

Η δρα­μα­τι­κή εξέ­λι­ξη της μό­λυν­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Τα δη­μο­κρα­τι­κά, συν­δι­κα­λι­στι­κά, κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες.

Να αντι­με­τω­πί­σου­με το φαι­νό­με­νο της ξε­νο­φο­βί­ας και της κα­τα­πά­τη­σης των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των των ξένων.

Να δια­μορ­φώ­σου­με τους όρους για την κοινή αντί­στα­ση στις επι­λο­γές του ιμπε­ρια­λι­σμού και των πο­λυ­ε­θνι­κών εται­ριών, για την από­κρου­ση του αντι­δρα­στι­κού εθνι­κι­σμού και την ανά­δει­ξη του καλώς εν­νο­ού­με­νου πα­τριω­τι­σμού.

Χωρίς αμ­φι­βο­λία, για τις πα­ρα­πά­νω γε­νι­κές δια­πι­στώ­σεις ή για τις ανη­συ­χί­ες που ση­μειώ­νου­με, θα υπάρ­χει αντί­λο­γος. Να υπάρ­ξει. Αρκεί να κι­νεί­ται στο πλαί­σιο της επι­στη­μο­νι­κής κρι­τι­κής και όχι του αφο­ρι­σμού και της συ­κο­φα­ντί­ας. Απλά, πι­στεύ­ου­με ότι, μέσα από μια νη­φά­λια, όσο γί­νε­ται, συ­ζή­τη­ση, χωρίς οχυ­ρώ­σεις πίσω από «αλά­θη­τα», θα «δια­βα­στεί» σω­στό­τε­ρα η κρίση που μα­στί­ζει τη χώρα, θα ξα­να­δια­βα­στεί η θε­ω­ρία του επι­στη­μο­νι­κού σο­σια­λι­σμού, θα εντο­πι­στούν οι πραγ­μα­τι­κές αδυ­να­μί­ες και λάθη στην εφαρ­μο­γή της, απα­ραί­τη­τος όρος για ένα κί­νη­μα προ­ο­πτι­κής και ελ­πί­δας, με αυ­το­πε­ποί­θη­ση ότι το μέλ­λον του κό­σμου πρέ­πει να είναι δια­φο­ρε­τι­κό από αυτό της ση­με­ρι­νής κα­πι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας.

Ανε­ξάρ­τη­τα από το ιδε­ο­λο­γι­κό, πο­λι­τι­κό «διά ταύτα» στο οποίο κα­τα­λή­γει ο κα­θέ­νας και η κάθε μια αρι­στε­ρή δύ­να­μη από τη μεριά της και την οχύ­ρω­σή της πίσω από αυτό το ιδε­ο­λο­γι­κό «δια ταύτα», ένα είναι γε­γο­νός: Λο­γι­κά, όπως το αντι­λαμ­βά­νε­ται ο κάθε απλός άν­θρω­πος, δεν μπο­ρεί, όλοι και για όλα, να έχουν δίκιο. Και από την άποψη αυτή, ο διά­λο­γος χωρίς προ­α­παι­τού­με­να, όσο και αν πο­νά­ει, πρέ­πει να ανοί­ξει απο­φα­σι­στι­κά. Πο­λι­τι­κή, όμως, δεν είναι μόνο συ­ζή­τη­ση και το χει­ρό­τε­ρο βυ­ζα­ντι­νο­λο­γία, και το ακόμα πιο χει­ρό­τε­ρο ανό­η­τη ισχυ­ρο­γνω­μο­σύ­νη. Είναι πρώτα και κύρια δράση. 

Το πρό­βλη­μα της Αρι­στε­ράς δεν είναι η έλ­λει­ψη πο­λι­τι­κών κομ­μά­των αλλά η αδυ­να­μία να ανα­δει­χτεί το κύριο και βα­σι­κό σε κοινά απο­δε­κτό πεδίο συ­μπό­ρευ­σης και συ­νερ­γα­σί­ας. Συχνά δευ­τε­ρεύ­ου­σες δια­φο­ρές και για διά­φο­ρες σκο­πι­μό­τη­τες, ανά­γο­νται σε προ­ϋ­πο­θέ­σεις ενό­τη­τας με απο­τέ­λε­σμα να ακυ­ρώ­νε­ται στην πράξη κάθε προ­σπά­θεια για την κοινή δράση, για τη συ­μπό­ρευ­ση. Απαί­τη­ση των και­ρών είναι η προ­σπά­θεια για την ενό­τη­τα δρά­σης όλων των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων πάνω στα κρί­σι­μα προ­βλή­μα­τα του λαού και του τόπου, στη βάση της κλα­σι­κής μαρ­ξι­στι­κής αντί­λη­ψης της σχέ­σης του με­ρι­κού με το γε­νι­κό, στη βάση ακόμα και της κοι­νής λο­γι­κής ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι που δέ­χο­νται απα­νω­τά πλήγ­μα­τα απαι­τούν ευ­ρύ­τε­ρη συ­σπεί­ρω­ση δυ­νά­με­ων, κυ­ρί­ως εκεί­νων των δυ­νά­με­ων οι οποί­ες ορα­μα­τί­ζο­νται και προ­τεί­νουν μιαν άλλη κοι­νω­νία στη θέση του ση­με­ρι­νού βάρ­βα­ρου και απάν­θρω­που συ­στή­μα­τος κα­πι­τα­λι­στι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης.

Τί­θε­ται, λοι­πόν, ξανά το ζή­τη­μα της συ­νερ­γα­σί­ας, ή, αρ­χι­κά, της κοι­νής δρά­σης των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, χωρίς δια­κρί­σεις, αλλά και σε δια­φο­ρε­τι­κή βάση απ' ότι χτες. Δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που πρέ­πει να προ­σαρ­μο­σθούν στην νέα βά­ναυ­ση πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να απο­λέ­σουν πα­λιές ξε­πε­ρα­σμέ­νες πο­λι­τι­κές πρα­κτι­κές με ιε­ραρ­χί­ες, κα­πε­τα­νά­τα και αρ­χη­γί­σκους. Να κτι­σθεί μια Αρι­στε­ρά από τα κάτω, αμε­σο­δη­μο­κρα­τι­κή με σε­βα­σμό στις απο­φά­σεις των μελών και των πο­λι­τών που την υπο­στη­ρί­ζουν.

Τί­θε­ται ξανά το ζή­τη­μα της ευ­θύ­νης των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι σ' έναν ολό­κλη­ρο κόσμο, που στέλ­νει κατ' εξα­κο­λού­θη­ση, αγω­νιώ­δη μη­νύ­μα­τα. Ο κό­σμος υπο­φέ­ρει, αγω­νιά για το μέλ­λον του και των παι­διών του και δεν μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει άλλο! Δεν έχει καιρό για μι­κρο­κομ­μα­τι­κά κα­μώ­μα­τα και ίντρι­γκες, και θέλει λύ­σεις στα προ­βλή­μα­τα του τώρα!

Σή­με­ρα λοι­πόν που εάν δεν δώσει λύ­σεις η Αρι­στε­ρά θα δώσει η Δεξιά ή η Ακρο­δε­ξιά ας θυ­μη­θού­με τα σοφά λόγια του Δη­μή­τρη Γλη­νού στο κεί­με­νό το για το Εθνι­κό Απε­λευ­θε­ρω­τι­κό Μέ­τω­πο: «Όποιος, κρα­τώ­ντας οποιουσ­δή­πο­τε προ­σω­πι­κούς υπο­λο­γι­σμούς, συμ­φέ­ρο­ντα, μίση, αντι­πά­θειες, συ­μπά­θειες και φι­λο­δο­ξί­ες και “ιδε­ο­λο­γί­ες”, κα­τα­πο­λε­μά­ει ή υπο­νο­μεύ­ει ή μα­ταιώ­νει την ενό­τη­τα του εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώνα, την ενό­τη­τα στους σκο­πούς, στην ορ­γά­νω­ση και στην κα­θο­δή­γη­σή του, αυτός οπου­δή­πο­τε και να βρί­σκε­ται, οπωσ­δή­πο­τε και να λέ­γε­ται, είναι συ­νερ­γά­της των ξένων κα­τα­χτη­τών, θε­λη­μα­τι­κά η άθελα, προ­δό­της του εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώνα».

Απευ­θυ­νό­μα­στε επο­μέ­νως προς όλες τις δυ­νά­μεις τις Αρι­στε­ράς. Στους συ­ντρό­φους κομ­μου­νι­στές που στους δύ­σκο­λους και­ρούς της με­γά­λης μας Εθνι­κής Αντί­στα­σης δεν δί­στα­σαν για το κοινό καλό να δώ­σουν το χέρι ακόμα και σε πο­λι­τι­κούς αντι­πά­λους πόσο μάλ­λον στις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις. Στους συ­ντρό­φους των κι­νη­μά­των ενά­ντια στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση του κε­φα­λαί­ου και τον κοι­νω­νι­κό και φυ­λε­τι­κό ρα­τσι­σμό και των κι­νη­μά­των της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης και της προ­στα­σί­ας του πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Στους συ­ντρό­φους της κομ­μου­νι­στο­γε­νούς και μη Αρι­στε­ράς που μέσα από με­γά­λες δυ­σκο­λί­ες συ­νε­χί­ζουν να δί­νουν τον παρόν τους. Σε όλους εκεί­νους τους συ­ντρό­φους μας, ερ­γα­ζό­με­νους και δια­νο­ού­με­νους, που για διά­φο­ρους λό­γους επέ­λε­ξαν τη σιωπή, τη μη ενερ­γή συμ­με­το­χή στην πο­λι­τι­κή και συχνά τη μα­ζι­κή δράση και να τους πούμε ότι απο­τε­λούν μια ση­μα­ντι­κή εφε­δρεία του λαού και ακόμη πως όταν οι άν­θρω­ποι σιω­πούν ουρ­λιά­ζουν τα τσα­κά­λια! 

Δη­μή­τρης Μπα­τσά­κης

Χάρης Μπί­σιας

Μα­νώ­λης Ντου­ντου­νά­κης

Νίκος Τζά­ρας,

Νίκος Φρα­γκο­νι­κο­λά­κης

Χανιά, 2018