Καμία εξόρυξη, κανένας πόλεμος, καμία ΑΟΖ στο ενεργειακό τρελοκομείο της Μεσογείου

Για διάφορους προσωπικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, είχα σταματήσει να γράφω και να στέλνω κείμενα στη φιλόξενη γωνιά του rproject. Όμως, η «αθώα» και στην πραγματικότητα άθλια συζήτηση για «δυναμική» εμπλοκή της μικράς και ανέντιμου Ελλάδας αφενός στον εμφύλιο πόλεμο στη Λιβύη και αφετέρου στη μοιρασιά των ΑΟΖ και των πετρελαϊκών κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, συζήτηση που διαπιστώνει κανείς πως έχει πάρει περίεργες και αδιανόητες έως πρότινος διαστάσεις τουλάχιστον στο ελλαδικό ίντερνετ, μόνο έναν αυτοκαταστροφικό κατήφορο στον πόλεμο και τη δυστυχία προμηνύει και πρέπει να κρουστούν οι καμπάνες του άμεσου κινδύνου.

Δυστυχώς, η χρεοκοπημένη μεταπολιτευτική, μικρά και ανέντιμος Ελλάς θυμάται μερικές από τις πιο μαύρες και καταστροφικές μέρες της [από εκείνες που δεν διδάσκονται επ΄ουδενί λόγω στο ελληνικό σχολειό (sic), που οδεύει πρόσω ολοταχώς σε γενική ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα], όταν ξετυλίγεται το γαϊτανάκι μιας αποστολής στρατού σε ξένη χώρα υποτίθεται για να διασφαλιστούν τα «εθνικά» συμφέροντα – δηλαδή και εν προκειμένω τα συμφέροντα της ελλαδικής, αστικής τάξης, που βύθισε την ελληνική, εργατική τάξη στα τάρταρα του μνημονίου, της αμερικανικής Έξον Μόμπιλ, της γαλλικής Τοτάλ, της ιταλικής Ένι, των Ελληνικών Πετρελαίων, που σύντομα ως φαίνεται θα ανήκουν εξ ολοκλήρου στην οικογένεια Λάτση ή σε κάποιον άλλον αρπακτικό «επενδυτή», που κόβει βόλτες πάνω από τα διυλιστήρια σαν τον γύπα πάνω από το ψοφίμι.

Τα συμφέροντα των μαριονετών που παριστάνουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη ή των συριζαίων προκατόχων τους, ίσως, που έταξαν χιλιάρικα και λαγούς με πετραχήλια στους συνταξιούχους, «αν» δουλέψουν τα τρυπάνια νότια της Κρήτης. Τα αντίστοιχα συμφέροντα του υπό πολλαπλή δικαστική και πολιτική δοκιμασία Ντόναλντ Τραμπ. Τα παράλληλα συμφέροντα της κυβέρνησης Μακρόν που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της στη Γαλλία ή εκείνα της κυβέρνησης Κόντι που βρίσκεται υπό τη διαλυτική προθεσμία της δυσκοίλιας κυβερνητικής συνύπαρξης Πεντάστερων και Δημοκρατικού Κόμματος, με τον Σαλβίνι να καραδοκεί στην φαιά επανάκαμψη των ιταλών νεοφασιστών.

Αυτά θα είναι τα συμφέροντα της μικράς και ανέντιμου Ελλάδας σε αγαστή (έως πότε;) συνεργασία με το Ισραήλ του σάπιου έως το μεδούλι Νετανιάχου και την Αίγυπτο του ανθυποδικτατορίσκου σφαγέα Σίσι;

Γι΄αυτά τα συμφέροντα πυροδοτούν ορισμένοι χρήσιμοι ηλίθιοι μια συζήτηση στρατιωτικής εμπλοκής της Ελλάδας σήμερα στη Λιβύη και αύριο ποιος ξέρει πού; Σε συμμαχία ας πούμε με τον καταχρηστικά αυτοανακηρυγμένο «στρατάρχη» Χαφτάρ ο οποίος στο ούτως ή άλλως μετακανταφικό μπερδεμένο και ματωμένο κουβάρι των πολέμαρχων και υποψήφιων δικτατορίσκων στην πολυδιασπασμένη χώρα και την αιματοκυλισμένη κοινωνία της, έχει συμπεριλάβει, μεταξύ άλλων, στους υποστηρικτές του, τα πάλαι ποτέ διαλυμένα και ανυπόληπτα ισλαμοφασιστικά και τρομοκρατικά παρακλάδια της Αλ Κάιντα στη Βόρεια Αφρική και άλλες ακραίες και σκοταδιστικές ομάδες μισθοφόρων με άμεσες σχέσεις εργολαβίας με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα;

Η μικρά και ανέντιμος Ελλάς σήμερα με κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη έχει «εθνικά» συμφέροντα που ταυτίζονται με εκείνα της μεταμορφωμένης Αλ Κάιντα της Βόρειας Αφρικής; Τέτοιους συμμαχικούς δεσμούς υπαγορεύουν και σφυρηλατούν οι εξορυκτικοί τυχοδιωκτισμοί και οι προπολεμικές προετοιμασίες στο Μέγαρο Μαξίμου και τις ενδιαφερόμενες Πρεσβείες;

Η πολιτική και στρατιωτική ιστορία στον σύντομο, ελληνικό 20ο αιώνα έχει αποδείξει πως όλες οι επεμβάσεις ελληνικού στρατού σε τρίτες χώρες για τη διασφάλιση «εθνικών» συμφερόντων υπήρξαν μια παταγώδης αποτυχία με βαρύτατες «εθνικές» απώλειες, χιλιάδες θύματα και ανυπολόγιστες ζημιές, με αποκορύφωμα πρώτα τη Μικρασία και κατόπιν φυσικά τον αιματηρό, εδαφικό, κοινωνικό και πολιτικό ακρωτηριασμό της Κύπρου.

Όταν ο ιδιώνυμος εθνάρχης, Ελευθέριος Βενιζέλος έστελνε το εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία για να συμπαραταχθεί με τους στρατούς των Λευκών και της Αντάντ απέναντι στους μπολσεβίκους και τον Κόκκινο Στρατό, με αντάλλαγμα την εδαφική εξάπλωση στη Μικρασία και την αστυνομική επιτήρηση της περιοχής Σμύρνης, τοποθετούσε τον θεμέλιο λίθο για τη μικρασιατική τραγωδία και την καταστροφή στο Αλή Βεράν. Η πορσελάνινη Συνθήκη των Σεβρών γινόταν κομμάτια και θρύψαλα στον Σαγγάριο και την Αλμυρά Έρημο. Και φυσικά το εκστρατευτικό σώμα της Ουκρανίας, με ηγέτες τον Κονδύλη, τον Πλαστήρα και τον Μαζαράκη-Αινιάνα, υπέστη δεινές ήττες όπως και το σύνολο των λευκών στρατών από τον Κόκκινο Στρατό με αποτέλεσμα να αποσυρθεί άρον-άρον για να αποβιβαστεί στο Κε της Σμύρνης κάτω από τις πρόσκαιρες επευφημίες των εκεί Ελλήνων – μετά ήρθε η καταστροφή.

Όταν το 1950, «ο στρατός μας πήγε στην Κορέα», οι προπαγανδιστικές, αμερικανικές, στρατιωτικές εφημερίδες καλωσόριζαν «εκείνους που κατανίκησαν τον κομμουνισμό στα ελληνικά βουνά (μόλις είχε επικρατήσει ο Εθνικός Στρατός στον Εμφύλιο)» και το βασιλικό τάγμα πεζικού που είχε διοικητή τον αντισυνταγματάρχη, Διονύση Αρμπούζη, φρόντιζε, πέραν των μαχών στα υψώματα 381, να οργανώσει με τον λόχο στρατονομίας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για του νοτιοκορεάτες κομμουνιστές, τα οποία λειτούργησαν ως κολαστήρια, κατά τα πρότυπα της Μακρονήσου, σε δυο νησιά στον κόλπο της Σεούλ. Φυσικά, και πέρα από τα διαπιστευτήρια που έδιναν οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα ανάκτορα του Παύλου Γκλύξμπουργκ (και της Φρειδε(φ)ρίκης) προς την Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, η προπαγάνδα γύρω από το εκστρατευτικό σώμα της Κορέας ισχυροποίησε περαιτέρω στο εσωτερικό της χώρας τις (παρα)στρατιωτικές συνωμοτικές οργανώσεις, με πρώτον τον ΙΔΕΑ και τη σταθερά αντιδημοκρατικ, παρασκηνιακή δράση τους για την επιβολή στρατιωτικής χούντας, στα δυο πραξικοπήματα, το «αόρατο» του 1951 και το «πετυχημένο» του 1967.

Η αντίστοιχη αποστολή της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛΔΥΚ) στο στρατόπεδο της Λευκωσίας, στο πλαίσιο της εφαρμογής των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και της απίθανης πρόβλεψης περί… προστάτιδων δυνάμεων της νεαρής κυπριακής δημοκρατίας, που είχε συνομολογήσει και υπογράψει ο γνωστός κιουπκιοϊάρχης της Δεξιάς, και με πρώτο διοικητή (διόλου τυχαία…) ξανά τον συνταγματάρχη πια, Διονύση Αρμπούζη, οδήγησε εν συνεχεία και έπειτα από 14 χρόνια, με τις ανάλογες και κατάλληλες τοποθετήσεις συνωμοτών αξιωματικών στο χουντικό και ιωαννιδικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1974 για να επιτευχθεί «δυναμικά» η ένωση με την Ελλάδα που εντέλει κατέληξε στην ενεργοποίηση των όρων για «δυναμική» επέμβαση της άλλης προστάτιδας δύναμης, Τουρκίας με τα γνωστά, αιματηρά, ακρωτηριαστικά και διχοτομικά αποτελέσματα.

Με τέτοια… προϊστορία, τι ακριβώς θα εξασφαλίσει μια ενδεχόμενη «δυναμική» εμπλοκή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του ελληνικού στρατού στα εσωτερικά της Λιβύης; Μια ακόμη παταγώδη αποτυχία; Μια ακόμη τραγωδία; Έναν ακόμη πόλεμο στη χειρότερη δυνατή στιγμή για την ελληνική κοινωνία; Αυτό το μέλλον θα πουλήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στους Έλληνες, μιας και η «ανάπτυξις» χάνεται στον δρόμο και όλες οι ενδείξεις προδικάζουν μια νέα υποτροπή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης με απρόβλεπτες συνέπειες; Ένα μέλλον πολέμου και δυστυχίας;

Ας κλείσει χθες η συζήτηση για τις εξορύξεις και τις ΑΟΖ στη Μεσόγειο, καθώς αυτή, όσο συντηρείται και φουντώνει, ολοφάνερα μόνο την πόρτα του πολεμικού τρελοκομείου ανοίγει. Καμία εξόρυξη, καμία ΑΟΖ, κανένας πόλεμος για κοιτάσματα και έναν ορυκτό «πλούτο», που η κατανάλωση του έχει σημάνει οριστικά το σημείο μηδέν για την κλιματική κρίση που βρίσκεται σε ραγδαία επιδείνωση και τη μελλοντική επιβίωση του ανθρώπινου είδους πάνω στον πλανήτη σε συνθήκες βαθιάς και πλήρους κλιματικής αποσταθεροποίησης-οι πρόσφατες μετααποκαλυπτικές εικόνες από την πυρπολημένη Αυστραλία δεν επιτρέπουν πια αμφιβολίες και στους τελευταίους άπιστους Θωμάδες της κλιματικής κρίσης.

Και όσοι χρήσιμοι ηλίθιοι ξεκινούν «αθώα» τη συζήτηση για στρατιωτικές επεμβάσεις της μικράς και ανέντιμου Ελλάδας σε τρίτες χώρες, είτε ως «δημοσιογράφοι», είτε ως «αναλυτές», είτε ως πολιτικοί, ας το βουλώσουν καλύτερα και ας πετάξουν τα πληκτρολόγια τους από το πλησιέστερο παράθυρο.

Έχουν ήδη κάνει τεράστια ζημιά. Ας μην πράξουν και την ακόμη μεγαλύτερη με έναν εντελώς παράλογο και τυχοδιωκτικό πόλεμο.

Εξάλλου, η Ελλάς παραμένει μια εξαιρετικά «μικρή» χώρα για να διαπράττει τόσο μεγάλες, διεθνώς, ατιμίες. Η φράση δεν ανήκει σε μένα – ανήκει στον ιδιώνυμο εθνάρχη, Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν αυτός καλούταν από τους κωνσταντινικούς πολιτικούς του αντιπάλους να σκίσει το πολιτικοστρατιωτικό σύμφωνο συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης με τη Σερβία, στο ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου τάχα ο θρόνος του γερμανόφιλου Κωνσταντίνου να κρατήσει τη χώρα έξω από τον πόλεμο (η παράδοση του Γ’ Σώματος Στρατού στους Γερμανοβουλγάρους, άλλα απέδειξε). Ο πολιτικά και οικογενειακά (η προγιαγιά του υπήρξε αδερφή του Ελευθερίου) απόγονος του ιδιώνυμου εθνάρχη, Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον θα πρέπει να διαβάσει την επανάληψη της ιστορίας όχι ως τραγωδία αλλά ως φάρσα – κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στη Λιβύη επιβεβαιώνει πως μια «μικρά» χώρα που ανθυπομεγαλίζει και δευτεροϊμπεριαλίζει δεν μπορεί να διαπράττει τόσο μεγάλες ατιμίες στους σύγχρονους πολέμους διά αντιπροσώπων σήμερα σε αφρικανικό έδαφος και αύριο πιθανώς σε μεσογειακά πελάγη.