Από την εθνική ανάσταση στην κοινωνική επανάσταση;
Αργά ή γρήγορα ήταν γραφτό να συμβεί, και... όντως συνέβη: Στην πρώτη επέτειο του ιστορικού και νικηφόρου δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας και τη δημιουργία της ανεξάρτητης Καταλανικής Δημοκρατίας, το στρατόπεδο των ανεξαρτησιακών δυνάμεων -που πλειοψηφούν στο καταλανικό κοινοβούλιο- διασπάστηκε. Και διασπάστηκε μάλλον ανεπανόρθωτα καθώς οι “από πάνω”, δηλαδή η καταλανική κυβέρνηση, δεν δίστασαν να διατάξουν την αστυνομία τους (τους Mossos) να χτυπήσουν, και μάλιστα άγρια, τους χιλιάδες αριστερούς ριζοσπάστες των “από κάτω” που διαδήλωναν με μοναδικό αίτημα την άμεση υλοποίηση του αποτελέσματος του περυσινού δημοψηφίσματος. Δηλαδή, την οριστική και αμετάκλητη απόσχιση από το Ισπανικό (μοναρχικό) Κράτος της νεαρής Καταλανικής Δημοκρατίας (Republica Catalana)!…
Ας μη νομιστεί όμως ότι αυτή η διάσπαση του ανεξαρτησιακού μετώπου αφορά μόνο μια -έστω πλατιά- “πρωτοπορία” ορκισμένων ακροαριστερών όπως είναι τα μέλη και οι ψηφοφόροι της “αντικαπιταλιστικής, αντιρατσιστικής και οικοσοσιαλιστικής” CUP. Εδώ πρόκειται για κάτι πολύ μεγαλύτερο, για έναν ολάκερο λαϊκό κόσμο που συσπειρώνεται στις ενωτικές και ακομμάτιστες Επιτροπές Υπεράσπισης της Δημοκρατίας (CDR-Comitès de Defensa de la República) των σχεδόν 400 τοπικών οργανώσεων όχι μόνο στην Καταλωνία, αλλά και σε όλο το Ισπανικό Κράτος ή ακόμα και σε δεκάδες -πια- πόλεις του εξωτερικού! (1) Και αυτό επειδή ήταν κυρίως οι CDR που χτυπήθηκαν από τους Mossos κατ’εντολή του υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης της Βαρκελώνης την ώρα που διαδήλωνων με το εύγλωττο -παλλαϊκό πλέον- σύνθημα «Ο λαός αποφασίζει, η κυβέρνηση υπακούει»...
Όμως, οι εξελίξεις επιταχύνονται αφάνταστα και γίνονται χιονοστιβάδα καθώς τώρα βλέπουμε το ρήγμα να γιγαντώνεται και να γίνεται αληθινή λαϊκή κατακραυγή και εξέγερση ενάντια στα μισόλογα, στην απραξία, στις υποχωρήσεις και στις τάσεις συμφιλίωσης με τις αρχές της Μαδρίτης των δυο μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων της Καταλονίας της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς (Esquerra Republicana) και του Δημοκρατικού Κόμματος (PdeCAT) του τωρινού πρωθυπουργού Κιμ Τόρρα. Τρανή απόδειξη η ρήξη με την καταλανική κυβέρνηση και τα κόμματά της στην οποία προχώρησε το περασμένο σαββατοκύριακο η ANC (Εθνική Καταλανική Συνέλευση), που μαζί με την OMNIUM είναι οι δυό μαζικές «πολιτιστικές» οργανώσεις του καταλανικού λαού, που συσπειρώνουν, οργανώνουν, επιμορφώνουν και κινητοποιούν την καταλανική κοινωνία πολύ περισσότερο από κάθε πολιτικό κόμμα... (2)
Και πράγματι, οι τρεις αποφάσεις που υιοθέτησε με μεγάλη πλειοψηφία η «έκτακτη ολομέλεια της Εθνικής Γραμματείας» της -μέχρι πρότινος προσκείμενης στα κυβερνητικά κόμματα- ANC συνιστούν ουσιαστική κήρυξη πολέμου στη κυβέρνηση Τόρρα καθώς της δίνει διορία μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου για να αλλάξει ριζικά πολιτική ή να αδειάσει τη γωνιά και να κάνει τόπο σε μιαν άλλη που θα κάνει πράξη το αποτέλεσμα του περυσινού δημοψηφίσματος και θα προχωρήσει ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ και χωρίς «ναι μεν αλλά» στην άμεση κήρυξη της ανεξαρτησίας και της απόσχισης από το Ισπανικό Κράτος!
Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι οι αποφάσεις της ANC όχι μόνο υιοθετούν ουσιαστικά τις θέσεις και προτάσεις των CDR και της CUP, αλλά και πηγαίνουν πέρα από αυτές ειδικά όταν τονίζουν την (καθοριστικής σημασίας) ανάγκη τόσο της ενότητας του ανεξαρτησιακού μετώπου όσο και του εμπλουτισμού του με καθαρά κοινωνικές διεκδικήσεις των «από κάτω». Χωρίς αμφιβολία, έχουμε εδώ την απτή απόδειξη της όλο και πιο έντονης ριζοσπαστικοποίησης και διεύρυνσης του ανεξαρτησιακού κινήματος στη διάρκεια του τελευταίου χρόνου, καθώς μάλιστα οι παραδοσιακές του ηγεσίες βλέπουν να χάνουν σταδιακά τον έλεγχό του και διστάζουν να συγκρουστούν ανοικτά με το καθεστώς της Μαδρίτης φοβούμενες ότι η ανοικτή σύγκρουση θα ανοίξει το δρόμο για την οριστική μετεξέλιξη της εθνικής σε κοινωνική εξέγερση, της εθνικής ανάστασης σε κοινωνική επανάσταση!
Να λοιπόν γιατί οι Καταλανοί κυβερνητικοί εταίροι περιορίζονται σε λεονταρισμούς, συμβολικές χειρονομίες και παχιά λόγια χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, και να γιατί γκρινιάζουν και αλληλοτρώγονται με αποτέλεσμα να προσφέρουν το θλιβερό θέαμα μιας καταλανικής κυβέρνησης παράλυτης και χωρίς μπούσουλα, την ώρα μάλιστα που ο «ρεαλισμός» τούς οδηγεί να κάνουν στις αρχές της Μαδρίτης την πιο «αφελή», απίθανη και εξωπραγματική πρόταση, που δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα ούτε καν να γίνει αντικείμενο συζήτησης και διαλόγου : Την αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση και τη διοργάνωση ενός κοινά αποδεκτού δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας! Και να επίσης, γιατί σύσσωμη η λαϊκή βάση του ανεξαρτησιακού κινήματος καταγγέλλει την κυβέρνηση Τόρρα για «αυτονομισμό» δηλαδή, ότι στην πραγματικότητα, δεν θέλει παρά τη βελτίωση της «αυτονομίας» της Καταλωνίας, που όμως ήδη ισχύει και εφαρμόζεται βάσει του Ισπανικού Συντάγματος από το 1978...
Βέβαια, οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» Καταλανοί ηγέτες δεν έχουν άδικο να φοβούνται την αντίδραση της Μαδρίτης στη μονομερή κήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Πράγματι, δεν είναι μόνο ότι η Καταλονία είναι σήμερα εντελώς άοπλη απέναντι σε ένα υπεροπλισμένο Ισπανικό Κράτος, ούτε ότι η Μαδρίτη έχει ήδη δείξει ότι είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, ακόμα και το πιο βίαιο, ενάντια στην «ατίθαση» Καταλονία. Είναι και ότι οι πάντες στην Καταλονία γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που κάποιοι ανόητοι Έλληνες αριστεροί αγνοούν όταν κάνουν πως «απορούν» και αναρωτιούνται... τι έχουν αυτοί οι προνομιούχοι Καταλανοί και θέλουν την ανεξαρτησία τους; Δηλαδή, ότι το καθεστώς της Μαδρίτης, κάνει περιοδικά πράξη την εξής (παλιά) ρήση που ακούγεται εσχάτως όλο και πιο συχνά ακόμα και μέσα στο Ισπανικό Κοινοβούλιο: «Για το καλό της Ισπανίας, η Βαρκελώνη πρέπει να βομβαρδίζεται μια φορά κάθε πενήντα χρόνια»! Η απόδειξη; Η Βαρκελώνη βομβαρδίστηκε από το στρατό της Μαδρίτης τουλάχιστον τέσσερις φορές στα τελευταία 320 χρόνια: το 1697, το 1713-1714, το 1842 και το 1937-1938. Και κάθε φορά ο βομβαρδισμός (από ξηράς ή από αέρος) μετέτρεψε την πόλη σε ερείπια και κατέληξε σε λουτρό αίματος, με μεγαλύτερο εκείνο του 1937-1938 όταν εκτός από το στρατό του Φράνκο, την Βαρκελώνη βομβάρδισαν και οι αεροπορίες του Χίτλερ και του Μουσολίνι...
Με δεδομένο λοιπόν τον διχασμό της ανεξαρτησιακής παράταξης και τα αποκαλυπτήρια ενός ριζοσπαστικού ανεξαρτησιακού κινήματος με έντονα κοινωνικά (και ταξικά) χαρακτηριστικά, αποκτά σήμερα πρόσθετη σημασία το ζήτημα της επαναφοράς των 16 νόμων που είχε ψηφίσει η προηγούμενη καταλανική Βουλή και κατάργησε η Μαδρίτη μέσω του διαβόητου Συνταγματικού της Δικαστηρίου. Φυσικά, δεν είναι διόλου τυχαίο ούτε ότι αυτοί οι καταργημένοι νόμοι έχουν ιδιαίτερα κοινωνικό και προοδευτικό περιεχόμενο ούτε ότι το ζήτημα της επαναφοράς τους έχει γίνει σημαία και προτεραιότητα των ριζοσπαστών και των «από κάτω», καθώς μάλιστα πολλοί από αυτούς τους καταργημένους νόμους είναι άμεσης ζωτικής σημασίας για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και παράδειγμα προς μίμηση για όλη την Ευρώπη. Για παράδειγμα, νόμοι σαν κι αυτούς που απαγορεύουν ρητά τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, που επιβάλουν τη φορολόγηση των άδειων διαμερισμάτων και γραφείων, που διευρύνουν την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους μετανάστες, που νομιμοποιούν την κάνναβη ή που θεσπίζουν δραστικά μέτρα για την πιο προχωρημένη -πανευρωπαϊκά και ίσως παγκοσμίως- αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, καταργήθηκαν από το καθεστώς της Μαδρίτης και για τον προφανή λόγο ότι μπορούν να αποτελέσουν «κακό προηγούμενο» για όλη την Ισπανία αλλά και πέρα από αυτήν. Αν όμως, η Μαδρίτη και οι (νεοφιλελεύθεροι) Ευρωπαίοι σύμμαχοί της κάνουν απλώς τη δουλειά τους χτυπώντας ανελέητα 
-το επικίνδυνο για αυτούς- «κακό» καταλανικό προηγούμενο, τι μπορούμε να πούμε και να σκεφτούμε για τους ποικίλους αριστερούς που, κάνοντας το άσπρο μαύρο, εξακολουθούν να αναμασούν το χονδροειδές ψέμμα περί του αντιδραστικού και δεξιόστροφου περιεχομένου του ανεξαρτησιακού καταλανικού κινήματος; Σε τελευταία ανάλυση, ίσως να είναι σημείο των χαλεπών καιρών ότι πολλοί από αυτούς τους αριστερούς γυρνάνε τόσο επιδεικτικά την πλάτη στο μαζικό καταλανικό κίνημα την ίδια ακριβώς ώρα που κοιτάνε με έκδηλη συμπάθεια το «ιταλικό πείραμα» του αποτρόπαιου Ματέο Σαλβίνι...
Αυτή τη φορά, το συμπέρασμά μας δεν μπορεί παρά να είναι αισιόδοξο: Ναι, το ανεξαρτησιακό κίνημα του καταλανικού λαού δεν διαψεύδει τις προσδοκίες: Προχωράει, απλώνεται, ριζοσπαστικοποιείται και καθώς γίνεται όλο και πιο ταξικό, μπαίνει τώρα αισίως στη δεύτερη φάση του. Σε μια δεύτερη και ίσως τελική φάση του ηρωϊκού του αγώνα, στην οποία οι εθνικές διεκδικήσεις αποκτούν όλο και πιο ριζοσπαστικό κοινωνικό περιεχόμενο. Ακριβώς όπως συνέβη και το 1936...
Σημειώσεις
1. Για περισσότερες πληροφορίες για τις CDR, βλέπε το άρθρο μας «Οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Δημοκρατίας (CDR) φέρνουν τα πάνω κάτω στην Καταλονία!»: https://www.contra-xreos.gr/arthra/1260-cdr.html
2. Σε λίγες μέρες κλείνουν ένα χρόνο έγκλειστοι στις ισπανικές φυλακές χωρίς να έχουν ποτέ δικαστεί οι διάσημοι «δυο Jordis» (Γιώργηδες), οι πρόεδροι της ANC Jordi Sanchez και της Omnium Jordi Cuixart. Έγκλειστοι στις ισπανικές φυλακές χωρίς δίκη, παραμένουν επίσης δεκάδες Καταλανοί, μεταξύ των οποίων σχεδόν οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης Πουτσντεμόντ (οι άλλοι μισοί είναι εξόριστοι), δήμαρχοι, απλοί πολίτες, πανεπιστημιακοί και καλλιτέχνες, ενώ άλλοι διωκόμενοι βρίσκουν άσυλο στο εξωτερικό. Όπως π.χ. ο γνωστός Καταλανός ράπερ Valtònyc που αντιμετωπίζει την κατηγορία της... «τρομοκρατίας» για ένα τραγούδι του ενάντια στη μοναρχία. Δυστυχώς, οι αριστεροί Έλληνες ευρωβουλευτές επιμένουν να απουσιάζουν μόνιμα από τις πάρα πολλές κινήσεις υποστήριξης και αλληλεγγύης στους φυλακισμένους Καταλανούς δημοκράτες στις οποίες πρωτοστατούν εδώ και ένα χρόνο πάμπολλοι συνάδελφοι και σύντροφοί τους Ευρωβουλευτές της ευρωπαϊκής αριστεράς (GUE/NGL). Δυστυχώς...
ΠΗΓΗ: www.contra-xreos.gr
