Καταλονία: Ραγδαία η αριστερή ριζοσπαστικοποίηση του ανεξαρτησιακού κινήματος!

Αργά ή γρή­γο­ρα ήταν γρα­φτό να συμ­βεί, και... όντως συ­νέ­βη: Στην πρώτη επέ­τειο του ιστο­ρι­κού και νι­κη­φό­ρου δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για την ανε­ξαρ­τη­σία της Κα­τα­λο­νί­ας και τη δη­μιουρ­γία της ανε­ξάρ­τη­της Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, το στρα­τό­πε­δο των ανε­ξαρ­τη­σια­κών δυ­νά­με­ων -που πλειο­ψη­φούν στο κα­τα­λα­νι­κό κοι­νο­βού­λιο- δια­σπά­στη­κε. Και δια­σπά­στη­κε μάλ­λον ανε­πα­νόρ­θω­τα καθώς οι “από πάνω”, δη­λα­δή η κα­τα­λα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, δεν δί­στα­σαν να δια­τά­ξουν την αστυ­νο­μία τους (τους Mossos) να χτυ­πή­σουν, και μά­λι­στα άγρια, τους χι­λιά­δες αρι­στε­ρούς ρι­ζο­σπά­στες των “από κάτω” που δια­δή­λω­ναν με μο­να­δι­κό αί­τη­μα την άμεση υλο­ποί­η­ση του απο­τε­λέ­σμα­τος του πε­ρυ­σι­νού δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Δη­λα­δή, την ορι­στι­κή και αμε­τά­κλη­τη από­σχι­ση από το Ισπα­νι­κό (μο­ναρ­χι­κό) Κρά­τος της νε­α­ρής Κα­τα­λα­νι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας (Republica Catalana)!…

Ας μη νο­μι­στεί όμως ότι αυτή η διά­σπα­ση του ανε­ξαρ­τη­σια­κού με­τώ­που αφορά μόνο μια -έστω πλα­τιά- “πρω­το­πο­ρία” ορ­κι­σμέ­νων ακρο­α­ρι­στε­ρών όπως είναι τα μέλη και οι ψη­φο­φό­ροι της “αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, αντι­ρα­τσι­στι­κής και οι­κο­σο­σια­λι­στι­κής” CUP. Εδώ πρό­κει­ται για κάτι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο, για έναν ολά­κε­ρο λαϊκό κόσμο που συ­σπει­ρώ­νε­ται στις ενω­τι­κές και ακομ­μά­τι­στες Επι­τρο­πές Υπε­ρά­σπι­σης της Δη­μο­κρα­τί­ας (CDR-Comitès de Defensa de la República) των σχε­δόν 400 το­πι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων όχι μόνο στην Κα­τα­λω­νία, αλλά και σε όλο το Ισπα­νι­κό Κρά­τος ή ακόμα και σε δε­κά­δες -πια- πό­λεις του εξω­τε­ρι­κού! (1) Και αυτό επει­δή ήταν κυ­ρί­ως οι CDR που χτυ­πή­θη­καν από τους Mossos κα­τ’ε­ντο­λή του υπουρ­γού Εσω­τε­ρι­κών της κυ­βέρ­νη­σης της Βαρ­κε­λώ­νης την ώρα που δια­δή­λω­νων με το εύ­γλωτ­το -παλ­λαϊ­κό πλέ­ον- σύν­θη­μα «Ο λαός απο­φα­σί­ζει, η κυ­βέρ­νη­ση υπα­κού­ει»...

Όμως, οι εξε­λί­ξεις επι­τα­χύ­νο­νται αφά­ντα­στα και γί­νο­νται χιο­νο­στι­βά­δα καθώς τώρα βλέ­που­με το ρήγμα να γι­γα­ντώ­νε­ται και να γί­νε­ται αλη­θι­νή λαϊκή κα­τα­κραυ­γή και εξέ­γερ­ση ενά­ντια στα μι­σό­λο­γα, στην απρα­ξία, στις υπο­χω­ρή­σεις και στις τά­σεις συμ­φι­λί­ω­σης με τις αρχές της Μα­δρί­της των δυο με­γά­λων κυ­βερ­νη­τι­κών κομ­μά­των της Κα­τα­λο­νί­ας της Ρε­που­μπλι­κα­νι­κής Αρι­στε­ράς (Esquerra Republicana) και του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος (PdeCAT) του τω­ρι­νού πρω­θυ­πουρ­γού Κιμ Τόρρα. Τρανή από­δει­ξη η ρήξη με την κα­τα­λα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση και τα κόμ­μα­τά της στην οποία προ­χώ­ρη­σε το πε­ρα­σμέ­νο σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο η ANC (Εθνι­κή Κα­τα­λα­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση), που μαζί με την OMNIUM είναι οι δυό μα­ζι­κές «πο­λι­τι­στι­κές» ορ­γα­νώ­σεις του κα­τα­λα­νι­κού λαού, που συ­σπει­ρώ­νουν, ορ­γα­νώ­νουν, επι­μορ­φώ­νουν και κι­νη­το­ποιούν την κα­τα­λα­νι­κή κοι­νω­νία πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε πο­λι­τι­κό κόμμα... (2)

Και πράγ­μα­τι, οι τρεις απο­φά­σεις που υιο­θέ­τη­σε με με­γά­λη πλειο­ψη­φία η «έκτα­κτη ολο­μέ­λεια της Εθνι­κής Γραμ­μα­τεί­ας» της -μέ­χρι πρό­τι­νος προ­σκεί­με­νης στα κυ­βερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα- ANC συ­νι­στούν ου­σια­στι­κή κή­ρυ­ξη πο­λέ­μου στη κυ­βέρ­νη­ση Τόρρα καθώς της δίνει διορία μέχρι τις 21 Δε­κεμ­βρί­ου για να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά πο­λι­τι­κή ή να αδειά­σει τη γωνιά και να κάνει τόπο σε μιαν άλλη που θα κάνει πράξη το απο­τέ­λε­σμα του πε­ρυ­σι­νού δη­μο­ψη­φί­σμα­τος και θα προ­χω­ρή­σει ΜΟ­ΝΟ­ΜΕ­ΡΩΣ και χωρίς «ναι μεν αλλά» στην άμεση κή­ρυ­ξη της ανε­ξαρ­τη­σί­ας και της από­σχι­σης από το Ισπα­νι­κό Κρά­τος!

Φυ­σι­κά, δεν είναι τυ­χαίο ότι οι απο­φά­σεις της ANC όχι μόνο υιο­θε­τούν ου­σια­στι­κά τις θέ­σεις και προ­τά­σεις των CDR και της CUP, αλλά και πη­γαί­νουν πέρα από αυτές ει­δι­κά όταν το­νί­ζουν την (κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας) ανά­γκη τόσο της ενό­τη­τας του ανε­ξαρ­τη­σια­κού με­τώ­που όσο και του εμπλου­τι­σμού του με κα­θα­ρά κοι­νω­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις των «από κάτω». Χωρίς αμ­φι­βο­λία, έχου­με εδώ την απτή από­δει­ξη της όλο και πιο έντο­νης ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης και διεύ­ρυν­σης του ανε­ξαρ­τη­σια­κού κι­νή­μα­τος στη διάρ­κεια του τε­λευ­ταί­ου χρό­νου, καθώς μά­λι­στα οι πα­ρα­δο­σια­κές του ηγε­σί­ες βλέ­πουν να χά­νουν στα­δια­κά τον έλεγ­χό του και δι­στά­ζουν να συ­γκρου­στούν ανοι­κτά με το κα­θε­στώς της Μα­δρί­της φο­βού­με­νες ότι η ανοι­κτή σύ­γκρου­ση θα ανοί­ξει το δρόμο για την ορι­στι­κή με­τε­ξέ­λι­ξη της εθνι­κής σε κοι­νω­νι­κή εξέ­γερ­ση, της εθνι­κής ανά­στα­σης σε κοι­νω­νι­κή επα­νά­στα­ση!

Να λοι­πόν γιατί οι Κα­τα­λα­νοί κυ­βερ­νη­τι­κοί εταί­ροι πε­ριο­ρί­ζο­νται σε λε­ο­ντα­ρι­σμούς, συμ­βο­λι­κές χει­ρο­νο­μί­ες και παχιά λόγια χωρίς πρα­κτι­κό αντί­κρυ­σμα, και να γιατί γκρι­νιά­ζουν και αλ­λη­λο­τρώ­γο­νται με απο­τέ­λε­σμα να προ­σφέ­ρουν το θλι­βε­ρό θέαμα μιας κα­τα­λα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης πα­ρά­λυ­της και χωρίς μπού­σου­λα, την ώρα μά­λι­στα που ο «ρε­α­λι­σμός» τούς οδη­γεί να κά­νουν στις αρχές της Μα­δρί­της την πιο «αφελή», απί­θα­νη και εξω­πραγ­μα­τι­κή πρό­τα­ση, που δεν έχει την πα­ρα­μι­κρή πι­θα­νό­τη­τα ούτε καν να γίνει αντι­κεί­με­νο συ­ζή­τη­σης και δια­λό­γου : Την ανα­γνώ­ρι­ση του δι­καιώ­μα­τος στην αυ­το­διά­θε­ση και τη διορ­γά­νω­ση ενός κοινά απο­δε­κτού δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για την ανε­ξαρ­τη­σία της Κα­τα­λο­νί­ας! Και να επί­σης, γιατί σύσ­σω­μη η λαϊκή βάση του ανε­ξαρ­τη­σια­κού κι­νή­μα­τος καταγ­γέλ­λει την κυ­βέρ­νη­ση Τόρρα για «αυ­το­νο­μι­σμό» δη­λα­δή, ότι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δεν θέλει παρά τη βελ­τί­ω­ση της «αυ­το­νο­μί­ας» της Κα­τα­λω­νί­ας, που όμως ήδη ισχύ­ει και εφαρ­μό­ζε­ται βάσει του Ισπα­νι­κού Συ­ντάγ­μα­τος από το 1978...

Βέ­βαια, οι λε­γό­με­νοι «με­τριο­πα­θείς» Κα­τα­λα­νοί ηγέ­τες δεν έχουν άδικο να φο­βού­νται την αντί­δρα­ση της Μα­δρί­της στη μο­νο­με­ρή κή­ρυ­ξη της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της Κα­τα­λο­νί­ας. Πράγ­μα­τι, δεν είναι μόνο ότι η Κα­τα­λο­νία είναι σή­με­ρα εντε­λώς άοπλη απέ­να­ντι σε ένα υπε­ρο­πλι­σμέ­νο Ισπα­νι­κό Κρά­τος, ούτε ότι η Μα­δρί­τη έχει ήδη δεί­ξει ότι είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει κάθε μέσο, ακόμα και το πιο βίαιο, ενά­ντια στην «ατί­θα­ση» Κα­τα­λο­νία. Είναι και ότι οι πά­ντες στην Κα­τα­λο­νία γνω­ρί­ζουν πολύ καλά αυτό που κά­ποιοι ανό­η­τοι Έλ­λη­νες αρι­στε­ροί αγνο­ούν όταν κά­νουν πως «απο­ρούν» και ανα­ρω­τιού­νται... τι έχουν αυτοί οι προ­νο­μιού­χοι Κα­τα­λα­νοί και θέ­λουν την ανε­ξαρ­τη­σία τους; Δη­λα­δή, ότι το κα­θε­στώς της Μα­δρί­της, κάνει πε­ριο­δι­κά πράξη την εξής (παλιά) ρήση που ακού­γε­ται εσχά­τως όλο και πιο συχνά ακόμα και μέσα στο Ισπα­νι­κό Κοι­νο­βού­λιο: «Για το καλό της Ισπα­νί­ας, η Βαρ­κε­λώ­νη πρέ­πει να βομ­βαρ­δί­ζε­ται μια φορά κάθε πε­νή­ντα χρό­νια»! Η από­δει­ξη; Η Βαρ­κε­λώ­νη βομ­βαρ­δί­στη­κε από το στρα­τό της Μα­δρί­της του­λά­χι­στον τέσ­σε­ρις φορές στα τε­λευ­ταία 320 χρό­νια: το 1697, το 1713-1714, το 1842 και το 1937-1938. Και κάθε φορά ο βομ­βαρ­δι­σμός (από ξηράς ή από αέρος) με­τέ­τρε­ψε την πόλη σε ερεί­πια και κα­τέ­λη­ξε σε λου­τρό αί­μα­τος, με με­γα­λύ­τε­ρο εκεί­νο του 1937-1938 όταν εκτός από το στρα­τό του Φράν­κο, την Βαρ­κε­λώ­νη βομ­βάρ­δι­σαν και οι αε­ρο­πο­ρί­ες του Χί­τλερ και του Μου­σο­λί­νι...

Με δε­δο­μέ­νο λοι­πόν τον δι­χα­σμό της ανε­ξαρ­τη­σια­κής πα­ρά­τα­ξης και τα απο­κα­λυ­πτή­ρια ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού ανε­ξαρ­τη­σια­κού κι­νή­μα­τος με έντο­να κοι­νω­νι­κά (και τα­ξι­κά) χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, απο­κτά σή­με­ρα πρό­σθε­τη ση­μα­σία το ζή­τη­μα της επα­να­φο­ράς των 16 νόμων που είχε ψη­φί­σει η προη­γού­με­νη κα­τα­λα­νι­κή Βουλή και κα­τάρ­γη­σε η Μα­δρί­τη μέσω του δια­βό­η­του Συ­νταγ­μα­τι­κού της Δι­κα­στη­ρί­ου. Φυ­σι­κά, δεν είναι διό­λου τυ­χαίο ούτε ότι αυτοί οι κα­ταρ­γη­μέ­νοι νόμοι έχουν ιδιαί­τε­ρα κοι­νω­νι­κό και προ­ο­δευ­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο ούτε ότι το ζή­τη­μα της επα­να­φο­ράς τους έχει γίνει ση­μαία και προ­τε­ραιό­τη­τα των ρι­ζο­σπα­στών και των «από κάτω», καθώς μά­λι­στα πολ­λοί από αυ­τούς τους κα­ταρ­γη­μέ­νους νό­μους είναι άμε­σης ζω­τι­κής ση­μα­σί­ας για με­γά­λα τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού και πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση για όλη την Ευ­ρώ­πη. Για πα­ρά­δειγ­μα, νόμοι σαν κι αυ­τούς που απα­γο­ρεύ­ουν ρητά τους πλει­στη­ρια­σμούς και τις εξώ­σεις, που επι­βά­λουν τη φο­ρο­λό­γη­ση των άδειων δια­με­ρι­σμά­των και γρα­φεί­ων, που διευ­ρύ­νουν την δω­ρε­άν ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη στους με­τα­νά­στες, που νο­μι­μο­ποιούν την κάν­να­βη ή που θε­σπί­ζουν δρα­στι­κά μέτρα για την πιο προ­χω­ρη­μέ­νη -πα­νευ­ρω­παϊ­κά και ίσως πα­γκο­σμί­ως- αντι­με­τώ­πι­ση της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής, κα­ταρ­γή­θη­καν από το κα­θε­στώς της Μα­δρί­της και για τον προ­φα­νή λόγο ότι μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν «κακό προη­γού­με­νο» για όλη την Ισπα­νία αλλά και πέρα από αυτήν. Αν όμως, η Μα­δρί­τη και οι (νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι) Ευ­ρω­παί­οι σύμ­μα­χοί της κά­νουν απλώς τη δου­λειά τους χτυ­πώ­ντας ανε­λέ­η­τα -το επι­κίν­δυ­νο για αυ­τούς- «κακό» κα­τα­λα­νι­κό προη­γού­με­νο, τι μπο­ρού­με να πούμε και να σκε­φτού­με για τους ποι­κί­λους αρι­στε­ρούς που, κά­νο­ντας το άσπρο μαύρο, εξα­κο­λου­θούν να ανα­μα­σούν το χον­δροει­δές ψέμμα περί του αντι­δρα­στι­κού και δε­ξιό­στρο­φου πε­ριε­χο­μέ­νου του ανε­ξαρ­τη­σια­κού κα­τα­λα­νι­κού κι­νή­μα­τος; Σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση, ίσως να είναι ση­μείο των χα­λε­πών και­ρών ότι πολ­λοί από αυ­τούς τους αρι­στε­ρούς γυρ­νά­νε τόσο επι­δει­κτι­κά την πλάτη στο μα­ζι­κό κα­τα­λα­νι­κό κί­νη­μα την ίδια ακρι­βώς ώρα που κοι­τά­νε με έκ­δη­λη συ­μπά­θεια το «ιτα­λι­κό πεί­ρα­μα» του απο­τρό­παιου Ματέο Σαλ­βί­νι...

Αυτή τη φορά, το συ­μπέ­ρα­σμά μας δεν μπο­ρεί παρά να είναι αι­σιό­δο­ξο: Ναι, το ανε­ξαρ­τη­σια­κό κί­νη­μα του κα­τα­λα­νι­κού λαού δεν δια­ψεύ­δει τις προσ­δο­κί­ες: Προ­χω­ρά­ει, απλώ­νε­ται, ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποιεί­ται και καθώς γί­νε­ται όλο και πιο τα­ξι­κό, μπαί­νει τώρα αι­σί­ως στη δεύ­τε­ρη φάση του. Σε μια δεύ­τε­ρη και ίσως τε­λι­κή φάση του ηρω­ϊ­κού του αγώνα, στην οποία οι εθνι­κές διεκ­δι­κή­σεις απο­κτούν όλο και πιο ρι­ζο­σπα­στι­κό κοι­νω­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο. Ακρι­βώς όπως συ­νέ­βη και το 1936...

Ση­μειώ­σεις

1. Για πε­ρισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες για τις CDR, βλέπε το άρθρο μας «Οι Επι­τρο­πές Υπε­ρά­σπι­σης της Δη­μο­κρα­τί­ας (CDR) φέρ­νουν τα πάνω κάτω στην Κα­τα­λο­νία!»: https://​www.​contra-​xreos.​gr/​arthra/​1260-​cdr.​html

2. Σε λίγες μέρες κλεί­νουν ένα χρόνο έγκλει­στοι στις ισπα­νι­κές φυ­λα­κές χωρίς να έχουν ποτέ δι­κα­στεί οι διά­ση­μοι «δυο Jordis» (Γιώρ­γη­δες), οι πρό­ε­δροι της ANC Jordi Sanchez και της Omnium Jordi Cuixart. Έγκλει­στοι στις ισπα­νι­κές φυ­λα­κές χωρίς δίκη, πα­ρα­μέ­νουν επί­σης δε­κά­δες Κα­τα­λα­νοί, με­τα­ξύ των οποί­ων σχε­δόν οι μισοί υπουρ­γοί της κυ­βέρ­νη­σης Πουτσ­ντε­μόντ (οι άλλοι μισοί είναι εξό­ρι­στοι), δή­μαρ­χοι, απλοί πο­λί­τες, πα­νε­πι­στη­μια­κοί και καλ­λι­τέ­χνες, ενώ άλλοι διω­κό­με­νοι βρί­σκουν άσυλο στο εξω­τε­ρι­κό. Όπως π.χ. ο γνω­στός Κα­τα­λα­νός ράπερ Valtònyc που αντι­με­τω­πί­ζει την κα­τη­γο­ρία της... «τρο­μο­κρα­τί­ας» για ένα τρα­γού­δι του ενά­ντια στη μο­ναρ­χία. Δυ­στυ­χώς, οι αρι­στε­ροί Έλ­λη­νες ευ­ρω­βου­λευ­τές επι­μέ­νουν να απου­σιά­ζουν μό­νι­μα από τις πάρα πολ­λές κι­νή­σεις υπο­στή­ρι­ξης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους φυ­λα­κι­σμέ­νους Κα­τα­λα­νούς δη­μο­κρά­τες στις οποί­ες πρω­το­στα­τούν εδώ και ένα χρόνο πά­μπολ­λοι συ­νά­δελ­φοι και σύ­ντρο­φοί τους Ευ­ρω­βου­λευ­τές της ευ­ρω­παϊ­κής αρι­στε­ράς (GUE/NGL). Δυ­στυ­χώς...

ΠΗΓΗ: www.​contra-​xreos.​gr