Σχεδόν δύο μήνες μετά το νικηφόρο αποτέλεσμα της 25ης Γενάρη, η κυβέρνηση εξακολουθεί να εκβιάζεται από τους δανειστές (και όχι «εταίρους», όπως με οξύμωρο τρόπο αποκαλούνται). Η κυβέρνηση παραπονείται ότι αυτό συμβαίνει παρότι η ίδια τηρεί τη συμφωνία. Τι σημαίνει όμως «τηρεί τη συμφωνία»;
Σημαίνει ότι η τρόικα έγινε κουαρτέτο και τα σημαντικότερα φιλολαϊκά μέτρα που θα αναιρούσαν τις συνέπειες του μνημονίου είτε μετατέθηκαν στο σχετικά αόριστο μέλλον –όπως η επανακαθιέρωση των 751 ευρώ– είτε πετσοκόφτηκαν σημαντικά –όπως δείχνουν οι κουτσουρεμένες παροχές που προβλέπει το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, η έλλειψη οποιασδήποτε αναδιανομής πλούτου σε βάρος των πλούσιων στις φορολογικές ρυθμίσεις, αλλά και το κολοβό νομοσχέδιο για την επανασύσταση της ΕΡΤ–, ή ακόμη εξαφανίστηκαν τελείως –όπως η μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.
Αν οι περικοπές και οι υπαναχωρήσεις είναι αρνητικό στοιχείο, ακόμη χειρότερη είναι η αντιστροφή των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ: η μη διάλυση του ΤΑΙΠΕΔ και η ένταξη ακόμη περισσότερης δημόσιας περιουσίας στον έλεγχό του, η συζήτηση για το τίμημα που θα δώσει ο Λάτσης για το Ελληνικό, αποτελούν ανατροπή των θέσεων για τις ιδιωτικοποιήσεις.
Και είναι επακόλουθο ότι αυτές οι υπαναχωρήσεις/ανατροπές συνοδεύονται από χρησιμοποίηση των «κατάλληλων» προσώπων. Στην ΤτΕ, στις διοικήσεις των νοσοκομείων και αλλού παραμένουν οι εκλεκτοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ την ίδια στιγμή ο υπ. Οικονομικών συλλέγει ως συμβούλους μεγαλόσχημους υπαλλήλους των διεθνών τοκογλύφων.
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί εξαντλήθηκαν ΗΔΗ τα όρια μιας στρατηγικής που θεωρούσε ότι μπορούσαν να παρθούν στοιχειώδη φιλολαϊκά μέτρα με την ανοχή των δανειστών. Αυτό φαίνεται ότι δεν μπορεί να γίνει. Πριν εξανεμιστεί η λαϊκή υποστήριξη που γνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ εντός και εκτός Ελλάδας, είναι η ώρα η κυβέρνηση να προχωρήσει στην πλήρη και άμεση υλοποίηση των εξαγγελιών της ΔΕΘ. Αλλιώς κινδυνεύει είτε να συρθεί σε ένα νέο μνημόνιο είτε να καταρρεύσει.
Η βασικότερη των δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον απέναντι στον ελληνικό λαό αλλά και απέναντι στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, υπήρξε η ανατροπή της λιτότητας. Αυτή η ανατροπή είναι ο πολιτικός όρος ύπαρξης του κόμματος. Κι αφού έτσι κι αλλιώς η ανατροπή αυτή αποτελεί για τους δανειστές μονομερή ενέργεια, η ρήξη με την ευρωζώνη (αλλά και με τους ντόπιους καπιταλιστές) είναι αναπόφευκτη.
Και αφού είναι αναπόφευκτες οι μονομερείς ενέργειες και η ρήξη, αναπόφευκτο θα αποδειχθεί και το εργαλείο της στάσης πληρωμών. Τα επόμενα στάδια και επίπεδα της ρήξης μπορεί να επιτάσσουν κι άλλες τακτικές κινήσεις (νομισματικές επιλογές, ακόμη και γεωπολιτικές συμμαχίες), ωστόσο όλα πρέπει να υποτάσσονται στον εργατικό διεθνιστικό στρατηγικό στόχο της περιόδου: κάτω η λιτότητα!
