Μαζική αντίσταση στην πανεπιστημιακή αστυνομία

Εδώ και ένα μήνα, η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει την πανεπιστημιακή αστυνομία στα μέσα στις σχολές, χωρίς επιτυχία ωστόσο. Με την εξαίρεση του ΑΠΘ, στο οποίο κατοικοεδρεύουν οι δυνάμεις των ΜΑΤ, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτίθονταν σε φοιτητές/τριες, καθηγητές, εργαζόμενους/ες στο πανεπιστήμιο, έξω από τις πύλες των ιδρυμάτων. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Υπουργείου για περιπολίες των ΟΠΠΙ μέσα στις σχολές, αυτές ουδέποτε έγιναν.

Νέα «αυταρχική κανονικότητα»

Οι συνεχείς επιθέσεις των ΜΑΤ σε πανεπιστημιακούς χώρους τον τελευταίο μήνα προκαλούν οργή και αγανάκτηση.  Η πιο αντιδραστική και αντιδημοκρατική πτυχή του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που θέλει να έχει εγκατεστημένη την αστυνομία μέσα στις στις σχολές δεν έχει καμία υποστήριξη και είναι καταδικασμένη να μην εφαρμοστεί ποτέ. Ήδη οι κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων αλλά και οι κινητοποίησεις ενάντια στην πολιτική του αυταρχισμού και της καταστολής τον προηγούμενο χρόνο έχουν μέχρι στιγμής εμποδίσει τη γενική-καθολική είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας.

Παρά την έλλειψη ευρείας συναίνεσης τόσο μέσα στην ακαδημαική κοινότητα όσο και ευρύτερα στην κοινωνία, η κυβέρνηση επιμένει στο δόγμα «νόμος και τάξη», επενδύοντας στην καταστολή και τον αυταρχισμό. Η εξήγηση δεν μπορεί να βρεθεί σε ψυχολογικούς ή άλλους λόγους αλλά στην πολιτική. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ενταχθεί σε μία διεθνή τάση αυταρχικοποίησης και γενικότερης περιστολής δημοκρατικών ελευθεριών. Η αμφισβήτηση του δικαιώματος στη διαδήλωση και την απεργία, η απάνθρωπη πολιτική των pushbacks για τους πρόσφυγες, οι μαζικές παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ, η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι όλα κομμάτια του ίδιου παζλ. Στο όνομα της κανονικότητας (της ελευθερίας της αγοράς) και στο όνομα της ασφάλειας -ιδιαίτερα της εθνικής- η κυβέρνηση προσπαθεί να νομιμοποιήσει αυτόν τον αυταρχισμό και ταυτόχρονα να στοχοποιήσει και να συκοφαντήσει κάθε φωνή αντίστασης. Σε αυτή την προσπάθεια αξιοποιεί μία συνεχή προπαγάνδα που παρουσιάζει τα πανεπιστήμια τάχα ως κέντρα εγκληματικότητας, φτάνοντας στο σημείο να οργανώνει επιχειρήσεις με πυροβολισμούς μέρα-μεσημέρι στην πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου.

Ο αυταρχικός κατήφορος της κυβέρνησης πάει χέρι-χέρι με την πολιτική της φτώχειας για τη νεολαία και για την εργατική τάξη. Το κόστος διαβίωσης -ή καλύτερα επιβίωσης- έχει εκτοξευθεί. Η εύρεση και η συντήρηση μίας φοιτητικής κατοικίας έχει γίνει πολυτέλεια. Σχεδόν ο µισός πληθυσµός της χώρας ξοδεύει πάνω από το µισό µηνιαίο εισόδηµά του για την κάλυψη των πάγιων εξόδων και υποχρεώσεων (ενοίκιο, λογαριασµοί). Είναι αυτή η πολιτική που τη στιγμή που το εισόδημα καταβαραθρώνεται από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό επιλέγει να δώσει 50 εκατομμύρια ευρώ για την πανεπιστημιακή αστυνομία και δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για πολεμικούς εξοπλισμούς. Είναι η ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική που μειώνει κάθε χρόνο τις δαπάνες για την παιδεία, αφήνοντας τα πανεπιστήμια και τις φοιτητικές εστίες να καταρρέουν, χωρίς επαρκείς υλικοτεχνικές υποδομές, χωρίς το απαραίτητο εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό. 

Μαζική ενωτική αντίσταση στην καταστολή

Η καταστολή στις σχολές είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα για να μπορέσει να υλοποιηθεί ο νέος νόμος πλαίσιο. Το ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο που θα διοικείται από μανάτζερ και που θέλει η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει ούτε άσυλο, ούτε δημοκρατικές ελευθερίες, ούτε συλλογική πολιτική δράση. Θέλουν να επιβάλλουν τη λειτουργία ενός στείρου πανεπιστημίου στο οποίοι οι φοιητές/τριες θα πηγαίνουν μόνο για το μάθημά τους, υπό το άγρυπνο αστυνομικό βλέμμα. Και όπως κάθε επιχείρηση, χρειάζεται να έχει και την αντίστοιχη «ασφάλεια», μόνο που εδώ αντί για σεκιούριτι έχουμε πάνοπλα σώματα της αστυνομίας που τρομοκρατούν και χτυπούν φοιτητές/τριες και εργαζόμενους/ες.

Η εμπειρία των κοινωνικών αγώνων με βεβαιότητα μπορεί να μας πει ότι βασική προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής είναι η μαζική εμπλοκή συλλογικοτήτων και ανθρώπων: η δύναμή μας δεν μπορεί να βρίσκεται σε κάποια επιχειρησιακή ή «στρατιωτική» υπεροχή απέναντι στην αστυνομία, αλλά στη δυνατότητά μας να υπερασπιζόμαστε με συλλογικό τρόπο τις γειτονιές μας, τις σχολές μας και τα σχολεία μας από τις επιθέσεις της αστυνομίας ή του παρακράτους. Η δύναμή μας βρίσκεται στη μαζικότητα, στη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Απέναντι στην κρατική καταστολή και τα πάνοπλα σώματα της αστυνομίας ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε είναι οι μαζικοί αγώνες ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Υπό αυτό το πρίσμα οι διαδηλώσεις των άμεσων απαντήσεων απέναντι στην αστυνομική βία, χωρίς μεταξύ τους συντονισμό, δεν έχουν να προσφέρουν πολλά και αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι έχουν περιορισμένη δυναμική.

Η απαραίτητη αποφασιστική αντίσταση του φοιτητικού κινήματος στις πύλες των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, δεν αρκεί από μόνη της, δυστυχώς. Για να μπορέσει να μπει φρένο στον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης, χρειάζεται να συναντηθεί η αντίσταση των φοιτητών/τριών με τη δύναμη του εργατικού κινήματος, σε μία κατεύθυνση ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς.

Η δύναμη όμως του εργατικού κινήματος, η δύναμη της απεργίας, είναι αυτή που μπορεί να δημιουργήσει μεγάλους τριγμούς στο σύστημα και να βάλει τις βάσεις για μεγαλύτερες ανατροπές. Κάθε υπονόμευση αυτής της συνάντησης, είναι υπονόμευση της προοπτικής του αγώνα.

Οι διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος ενάντια στην καταστολή και υπεράσπισης ενός πραγματικά δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου μπορούν και πρέπει να συναντηθούν με τις διεκδικήσεις για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για την καταπολέμηση της ακρίβειας, για αύξηση των δαπανών για υγεία και παιδεία. Αυτά είναι τα αιτήματα που αφενός μπορούν να ενώσουν δυνάμεις και αφετέρου αποδεικνύουν σε όλη την κοινωνία και τους εργαζόμενους το δίκαιο των αιτημάτων των φοιτητών/τριών. Η γενική απεργία στις 9 Νοέμβρη είναι η ευκαιρία να συναντηθούν στο δρόμο του αγώνα όλες οι αντιστάσεις, η αγανάκτηση για την πολιτική της φτώχειας, της καταστολής και των επιδομάτων πείνας με τη μεγάλη δύναμη των συνδικάτων. Το αμέσως επόμενο διάστημα χρειάζεται με κάθε τρόπο, σε κάθε σχολή να γίνει καμπάνια προπαγάνδας και οργάνωσης της απεργίας, με εξορμήσεις και παρεμβάσεις (και στους εργαζομένους των πανεπιστημίων), με μαζικές γενικές συνελεύσεις των συλλόγων. Κάθε δύναμη της φοιτητικής αριστεράς θα κριθεί σε αυτό τον στόχο.

Ο αγώνας ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία είναι αγώνας υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου αλλά και αγώνας υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών. Είναι αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά