Η επιδημία του κοροναϊού να μη γίνει αφορμή για καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων
Η επιδημία του κοροναϊού βρίσκει την εργατική τάξη σε πολύ δύσκολη θέση. Είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε με νύχια και με δόντια να μείνουμε όρθιοι, να μείνουμε ζωντανοί. Και ταυτόχρονα χρειάζεται να είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση και αν χρειαστεί και διεκδίκηση για να μπορέσουμε να αποτρέψουμε την οποιαδήποτε προσπάθεια να χτυπηθούν τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που έχουν αφήσει όρθια τα μνημόνια της λιτότητας από το 2009 ως και σήμερα.
Ακόμα και οι πιο καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι είναι δεδομένο ότι θα ξεμείνουν από χρήματα καθώς όλα δείχνουν ότι η περίοδος της αναγκαστικής καραντίνας θα διευρυνθεί πέραν των 14 ημερών που ισχύει αυτή τη στιγμή. Το γεγονός που ζούμε έρχεται να ολοκληρώσει τις ούτως ή άλλως τεράστιες δυσκολίες που θα προέκυπταν για το εργατικό κίνημα από το νέο βάθεμα της κρίσης που ήταν δεδομένο σύμφωνα με τις προβλέψεις σχεδόν όλων των οικονομολόγων φιλοσυστημικών και μη.
Οι απώλειες θα είναι μεγάλες και εισοδηματικά, καθώς για τις επιχειρήσεις που κλείνουν με κυβερνητική απόφαση δεν θα υπάρχει και μισθός για τους εργαζόμενους σε αυτές, ενώ δεν έχει απαντηθεί πως θα τα βγάλουν πέρα με ένα επίδομα πείνας δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι. Στην καλύτερη περίπτωση το επίδομα αυτό θα είναι κοντά στα 400 ευρώ. Πως θα πληρώσουν τους λογαριασμούς ρεύματος, νερού και τηλεπικοινωνίας. Πως θα πληρώσουν τις δόσεις και τα χρέη στην εφορία, όπου άν χαθεί η δόση χάνεται όλη η ρύθμιση;
Την ώρα μάλιστα που θα υπάρξουν αυξημένες ανάγκες εξόδων για την αγορά προστατευτικών μέσων για τις οικογένειες τους και για τους ίδιους και όχι μόνο. Αν κάποιος εργαζόμενος θεωρήσει ότι πρέπει να εξεταστεί το δείγμα του κατά προτεραιότητα και πάει σε ιδιωτικό φορέα, θα πληρώσει σχεδόν όλο το επίδομα που θα πάρει εκεί. Ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι πέρα από αυτά τα βάρη θα χάσουν και ασφαλιστικές εισφορές. Η κυβέρνηση των ηθικών αυτουργών για τους θανάτους από τον κοροναϊό αφήνει ακάλυπτους τους εργαζόμενους ενώ είναι έτοιμη να δώσει τα πάντα για να στηρίξει το σύστημα. Καθώς βλέπεται οι εργαζόμενοι μπορεί να γίνουν και ανυπάκουοι την ώρα που ο εκπρόσωπος των ξενοδόχων δήλωνε στην κρατική τηλεόραση ότι οι ξενοδόχοι θα δώσουν μάχη όχι για να σωθούν άνθρωποι αλλά για να σωθεί το σύστημα μαζί με την κυβέρνηση.
Από τη μεριά τους οι εργαζόμενοι και πολλά συνδικάτα, από τους εργαζόμενους στο ΤΕΕ και τους εργαζόμενους στο χώρο των τηλεπικοινωνιών, μέχρι τους εργαζόμενους στο υπουργείο Εργασίας, στην ΕΥΔΑΠ, στα Public και αλλού απαιτούν και προειδοποιούν ότι δεν πρέπει να είναι οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα αυτοί που θα πληγούν περισσότερο από την επιδημία. Γιατί δεν ήταν αυτοί που αποφάσισαν για το πως θα λειτουργεί η δημόσια υγεία και η έρευνα. Δεν ήταν αυτοί που δεν πλήρωναν εισφορές. Δεν ήταν αυτοί που δημιούργησαν την κρίση.
Πρώτο μέλημα όλων των εργαζομένων στην προσπάθεια να προστατευτούν οι ίδιοι, οι συνάδελφοί τους και οι οικογένειές τους είναι η παροχή μέτρων προφύλαξης και η παροχή Μέσων Ατομικής Προστασίας. Σαπούνια, μάσκες, γάντια και αντισηπτικά σε όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Λειτουργία των επιχειρήσεων με τρόπο που να αποφεύγεται ο συνωστισμός. Άδεια με πλήρεις αποδοχές σε εργαζόμενους που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και στις εγκύους και βέβαια σε όσους νοσούν. Για όλα αυτά τα έξοδα πρέπει να βαρύνουν τους εργοδότες και το κράτος. Σε αυτά τα μέτρα χρειάζεται να περιλαμβάνεται και η παροχή γονικής άδειας με αποδοχές για τη φύλαξη των παιδιών τους. Μέτρο που παρότι εφαρμόζεται από την κυβέρνηση έχει πολλά προβλήματα καθώς πρώτον δίνεται με πολύ δυσκολία λόγω του ταξικά μεροληπτικού υπέρ των εργοδοτών πλαισίου που έχουν θέσει οι μνημονιακοί νόμοι. Στους περισσότερους εργαζόμενους κυριαρχεί ο φόβος ότι λόγω της κρίσης αν ζητήσουν την άδεια θα είναι οι πρώτοι που θα απολυθούν. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτήσουν την απαγόρευση των απολύσεων.
Η για λόγους υγείας τηλεργασία από την ως τώρα εμπειρία της Κίνας και της Ευρώπης δείχνει να οδηγεί σε μειώσεις μισθών και απώλεια θέσεων εργασίας. Αυτό σημαίνει ότι διεκδικούμε εκτός από την απαγόρευση των απολύσεων η τηλεργασία να γίνεται όπου είναι απαραίτητη χωρίς μείωση μισθών και χωρίς να είναι σταθερό μέτρο. Η τηλεργασία πρέπει να σταματήσει όταν σταματήσει και η μάχη με τον ιό ή όταν έχει λήξει ο παραμικρός κίνδυνος μόλυνσης των εργαζομένων. Προφανώς τα έξοδα κι εδώ πρέπει να βαραίνουν τον εργοδότη.
Επίσης σημαίνει ότι πρέπει να προσληφθούν άμεσα μερικές χιλιάδες επιθεωρητές εργασίας που θα επιβλέπουν αν εφαρμόζονται τα μέτρα προστασίας, ασφάλειας και υγιεινής των επιχειρήσεων που παραμένουν ανοιχτές και αν δίνονται κανονικά οι γονικές άδειες. Προσλήψεις όμως ακόμη κι αν χρειαστεί με κρατικά έξοδα και χωρίς αποζημίωση των εργοδοτών πρέπει να γίνουν σε σούπερ μάρκετ, ντελιβεράδικα και φαρμακεία. Με πλήρης μισθούς και ασφάλιση. Ειδικά σώματα εργαζομένων που θα προσληφθούν στο δημόσιο θα πρέπει να ελέγχουν την ποιότητα (ειδικά στα τρόφιμα) και τις τιμές των προϊόντων. Ειδικά στα προϊόντα που υπάρχει μεγάλη ζήτηση.
Ασφαλώς χρειάζεται να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και μονιμοποίηση των συμβασιούχων στα δημόσια νοσοκομεία μέχρι να καλυφθούν όλα τα κενά που είναι σύμφωνα με τα σωματεία της υγείας 45.000. Αντίστοιχη στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών των δήμων και των νοσοκομείων και δομών ψυχικής υγείας με άλλες τόσες μονιμοποιήσεις και προσλήψεις. Οι ανάγκες των εργαζομένων περιλαμβάνουν στις περιπτώσεις που δουλεύουν και όχι μόνο, την φροντίδα ανήμπορων ηλικιωμένων, την φροντίδα ατόμων με αναπηρία και δεν θα σταματήσουν όταν νικηθεί η επιδημία. Θα είναι οι ίδιοι που θα έχουν ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης καθώς λόγω της ανικανότητας των καπιταλιστών η επιδημία θα στοιχίσει σε ανθρώπινες ζωές.
Οι εργαζόμενοι για να κινδυνεύσουν λιγότερο πρέπει να απαιτήσουν να μπορούν να πάνε γρήγορα και με ασφάλεια στη δουλειά τους. Αυτό σημαίνει ότι στα μέσα μαζικής μεταφοράς δε γίνεται να υπάρχει συνωστισμός και άρα χρειάζεται ενίσχυση των δρομολογίων, του στόλου και του προσωπικού στις δημόσιες συγκοινωνίες (λεωφορεία, τρόλει, μετρό, τραμ) αλλά και στα τρένα.
Για όσες επιχειρήσεις μείνουν κλειστές χρειάζεται να πληρωθούν κανονικά οι εργαζόμενοι. Είτε από τους εργοδότες είτε από το κράτος. Σε διαφορετική περίπτωση θα πρέπει να παγώσουν τα ενοίκια και οι πληρωμές των τιμολογίων για ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες και να χαριστούν οι δόσεις στην εφορία με διαγραφή τους για όσο διάστημα χρειαστούν τα μέτρα περιορισμού. Τέλος για τους ανέργους χρειάζεται επίσης να δοθεί σε όλους το ταμείο ανεργίας και να τους γίνει δωρεάν χορήγηση των ατομικών μέσων προστασίας και υγιεινής.
Αυτά τα μέτρα είναι εφικτό να γίνουν πραγματικότητα. Η επιδημία έχει στριμώξει τις κυβερνήσεις καθώς όλοι καταλαβαίνουν ποιος φταίει που θα χαθούν ανθρώπινες ζωές. Αυτό που θα κρίνει το αν μετά τη μάχη με την επιδημία θα μπορούν να είναι οι εργαζόμενοι οι νικητές ή οι χαμένοι των εξελίξεων θα είναι αν αρχίσουν να διεκδικούν αυτά τα αιτήματα και να προετοιμάζουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Αλλιώς το μέλλον προβλέπεται ζοφερό καθώς ήδη στην Ιρλανδία έχουν γίνει με το πρόσχημα της επιδημίας 140.000 απολύσεις.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
