Μπροστά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ΛΑΕ: Πόλος μαζικής αντιμνημονιακής Αριστεράς*

Μέσα στο 2015 υπο­χρε­ώ­θη­καν να βα­δί­σουν από την «καυτή πε­ριο­χή» –της ελ­πί­δας για μια αντι­μνη­μο­νια­κή αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ανα­τρο­πή– στον «πάγο» της συν­θη­κο­λό­γη­σης της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την υπο­γρα­φή του Μνη­μο­νί­ου 3.

Αυτή η δο­κι­μα­σία έχει επι­φέ­ρει απο­θάρ­ρυν­ση και απώ­λειες, αλλά όχι συ­ντρι­πτι­κό πλήγ­μα. Ση­μα­ντι­κό φορ­τίο σε αυτή την εξέ­λι­ξη σή­κω­σαν οι δυ­νά­μεις που συ­γκρό­τη­σαν τη ΛΑΕ. Αν και όχι μόνες, πά­ντως σε με­γά­λο βαθμό: Τα χτυ­πή­μα­τα «κάτω από τη μέση» που εξα­κο­λου­θεί να κα­θο­δη­γεί το επι­τε­λείο του Μα­ξί­μου –κυ­ρί­ως μέσω του μι­ντια­κού μη­χα­νι­σμού που έχει συ­γκρο­τή­σει– απο­δει­κνύ­ουν του λόγου το αλη­θές.

Η 1η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ οφεί­λει να επι­βε­βαιώ­σει αυτή τη δυ­να­μι­κή. Όπως κάθε σχε­τι­κά μα­ζι­κό πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα στην αρχή του, η ΛΑΕ αντι­με­τω­πί­ζει προ­βλή­μα­τα «εφη­βεί­ας», τα οποία θα πρέ­πει να ξε­πε­ρα­στούν στη Συν­διά­σκε­ψη, για να προ­ε­τοι­μα­στεί μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση σε συ­γκυ­ρία απο­λύ­τως κρί­σι­μη.

Η ει­ση­γη­τι­κή εκτί­μη­ση ότι η οι­κο­νο­μι­κή και κατά συ­νέ­πεια και η πο­λι­τι­κή κρίση πα­ρα­τεί­νο­νται και βα­θαί­νουν, η εκτί­μη­ση ότι το μνη­μο­νια­κό μπλοκ κέρ­δι­σε μάχες, αλλά όχι τον πό­λε­μο, είναι απο­λύ­τως ορθή. Και ταυ­το­χρό­νως βάζει τα θε­μέ­λια για έναν μά­χι­μο πο­λι­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, για μια τα­κτι­κή με έμ­φα­ση στην ορ­γά­νω­ση της αντί­στα­σης του κό­σμου, με στόχο τη νίκη και όχι την «τιμή των όπλων», όχι την «κα­τα­γρα­φή» στα λόγια.

Γι’ αυτό από τη μεριά μας υπο­στη­ρί­ζου­με ότι όχι μόνον είναι απα­ραί­τη­τη η δια­τή­ρη­ση της ενό­τη­τας του υπαρ­κτού μέχρι σή­με­ρα δυ­να­μι­κού της ΛΑΕ, αλλά είναι ανα­γκαία η διεύ­ρυν­σή του. Αυτό που υπο­στη­ρί­ζα­με τον Σε­πτέμ­βρη του 2015 («η ΛΑΕ να οι­κο­δο­μη­θεί ως κοινή κοίτη της αντι­μνη­μο­νια­κής-ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς») είναι σή­με­ρα πιο ανα­γκαίο από ποτέ. Γι’ αυτό ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι χρειά­ζε­ται, επί­σης, μια ενι­σχυ­τι­κή τομή στη δη­μο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση της ΛΑΕ. Η δη­μο­κρα­τία στη λει­τουρ­γία των πο­λι­τι­κών φο­ρέ­ων της Αρι­στε­ράς ενι­σχύ­ει την ενό­τη­τα και τη συ­σπεί­ρω­ση, αλλά, επί­σης, διευ­κο­λύ­νει τη διεύ­ρυν­ση.

Όλα αυτά συν­δέ­ο­νται με μια συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή «πρό­τα­ση», που παρά τα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα (και πώς θα μπο­ρού­σε να είναι αλ­λιώς), επί­σης τί­θε­ται ει­ση­γη­τι­κά προς την 1η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη. Τη σύν­δε­ση της αντι­μνη­μο­νια­κής μάχης, της πάλης για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, με μια σειρά κρί­σι­μων «εν­διά­με­σων» με­τα­βα­τι­κών στό­χων: Δια­γρα­φή του χρέ­ους με όπλο τη στάση πλη­ρω­μών. Εθνι­κο­ποί­η­ση των Τρα­πε­ζών. Αντί­στα­ση στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ και Ορ­γα­νι­σμών. Έξο­δος από τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη φυ­λα­κή του ευρώ, πο­λι­τι­κή απει­θαρ­χί­ας-σύ­γκρου­σης-ρή­ξης απέ­να­ντι στην ΕΕ. Και τέλος (τέλος!) έντα­ξη αυτού του προ­γράμ­μα­τος στην προ­ο­πτι­κή της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης, σε διά­κρι­ση με τις κεϊν­σια­νές ή εθνο­κε­ντρι­κές –τάχα αντι­μνη­μο­νια­κές–  αντι­λή­ψεις για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. Αυτή η «πρό­τα­ση» αξί­ζει, κατά τη γνώμη μας, να δο­κι­μα­στεί ως οδη­γός για δράση, έχο­ντας συ­μπυ­κνώ­σει στις γραμ­μές της τις θε­τι­κές και τις αρ­νη­τι­κές πλευ­ρές της πλού­σιας, αλλά και σκλη­ρής εμπει­ρί­ας της τε­λευ­ταί­ας 10ε­τί­ας στην Ελ­λά­δα. Και πα­ράλ­λη­λα, όχι απλώς θα πρέ­πει να μεί­νει ανοι­χτή, θα πρέ­πει να ενι­σχυ­θεί απο­φα­σι­στι­κά η πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση μέσα στις γραμ­μές της ΛΑΕ για τα «κενά» αυτού του σχε­δί­ου, για κάθε ανα­γκαία τρο­πο­ποί­η­σή του.

Οι πο­λι­τι­κές ιδέες για να αλ­λά­ξου­με τον κόσμο έχουν μια βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση: να συν­δέ­ο­νται υλικά και συ­γκε­κρι­μέ­να, να συγ­χω­νεύ­ο­νται με έναν πλατύ κόσμο της κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης. Η ΛΑΕ ξε­κι­νά από ένα ικα­νο­ποι­η­τι­κό ση­μείο αφε­τη­ρί­ας: Οι εγ­γρα­φές στις ορ­γα­νώ­σεις βάσης ανα­δει­κνύ­ουν ένα πο­λύ­τι­μο δυ­να­μι­κό, ένα σύ­νο­λο αγω­νι­στών-τριών της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­τι­μή­σει. Η ΛΑΕ εν­σω­μα­τώ­νει στην πείρα της την αντι­μνη­μο­νια­κή αρι­στε­ρή ρήξη με την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά επί­σης και τη «θε­τι­κή» εκ­παί­δευ­ση με­γά­λου τμή­μα­τος των στε­λε­χών της στη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή και στη μα­ζι­κή δράση, στην ανα­γκαία ρήξη με τα θερ­μο­κή­πια που σε­χτα­ρι­σμού και του βερ­μπα­λι­σμού. Αυτός ο συν­δυα­σμός (του αριθ­μη­τι­κού δυ­να­μι­κού-της συ­γκρο­τη­μέ­νης ύπαρ­ξης ορ­γα­νώ­σε­ων βά­σης-της εν­σω­μά­τω­σης μιας ση­μα­ντι­κής πο­λι­τι­κής εμπει­ρί­ας) ανα­δει­κνύ­ει τη ΛΑΕ ως κρί­σι­μο «τόπο», ως πο­λύ­τι­μο ση­μείο στή­ρι­ξης για την ανα­γκαία αρι­στε­ρή αντε­πί­θε­ση στους μήνες (γιατί με αυτή τη μο­νά­δα θα πρέ­πει να με­τρά­με τον πο­λι­τι­κό χρόνο) που βρί­σκο­νται μπρο­στά μας.

Και αυτές τις προ­ο­πτι­κές οφεί­λει να επι­βε­βαιώ­σει –χωρίς δι­καί­ω­μα απο­τυ­χί­ας– η 1η Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη της ΛΑΕ. Δί­νο­ντας την ευ­θύ­νη, την αρ­μο­διό­τη­τα και τε­λι­κά την «εξου­σία» στα μέλη του εγ­χει­ρή­μα­τος, ενό­ψει μιας κα­θο­ρι­στι­κής πο­λι­τι­κής πε­ριό­δου.

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην εφη­με­ρί­δα "Έξο­δος 133" (φ.8-24/6)