«Να διεκδικήσουμε την πόλη και τις ανάγκες μας»

Ως Ανυπότακτη Αθήνα, είναι μεγάλη μας χαρά που βρισκόμαστε εδώ και ιδιαίτερη χαρά για εμένα να χαιρετίζω αυτή την εκδήλωση.

Ο δρόμος ήταν μακρύς για όλες κι όλους μας. Γιατί οι προσπάθειες για τη δημιουργία της Ανατρεπτικής Συμμαχίας για την Αθήνα μπορεί να ξεκίνησαν τον τελευταίο χρόνο, απλώνουν όμως τις ρίζες τους στο παρελθόν. Περνάνε από τα κινήματα πόλης της προ-μνημονιακής εποχής για μια Αθήνα των κατοίκων, πηγάζουν στις πρώτες Λαϊκές Συνελεύσεις όπου άρχισε να αναπλάθεται το αίτημα για ανατροπή και διατρέχουν όλους τους αγώνες της τελευταίας περιόδου για δημοκρατία, ελεύθερη μετακίνηση, εργασιακά δικαιώματα, αγώνες για να πάρουμε ξανά τη ζωή μας στα χέρια μας. Είμαστε γέννημα αυτών των αγώνων και αυτούς θέλουμε να εκφράσουμε και να ενισχύσουμε.

Για εμάς η Αθήνα δεν είναι ένα σκαλοπάτι στην κλίμακα της πολιτικής καριέρας. Ο ένας μετά τον άλλον οι Δήμαρχοι των τελευταίων ετών συναγωνίζονται σε έργα βιτρίνας, έργα εμβληματικά με τα οποία θα μπορέσουν να εγγράψουν το όνομά τους σε γειτονιές, κτίρια, τελευταία μάλιστα και… πεζοδρόμια στην πόλη μας. Ο μεγάλος περίπατος, η πλατεία Ομόνοιας, η Ακαδημία Πλάτωνα, η ανάπλαση των  Λόφων Στρέφη, Φιλοπάππου και Λυκαβηττού, το Πάρκο Δρακόπουλου, τα διάφορα πάρκα τσέπης αλλά και πολλές άλλες τέτοιες αναπλάσεις δεν είναι παρά η προσπάθεια του απερχόμενου δημάρχου να εγγράψει στη συνείδηση των Αθηναίων ότι δήθεν «άφησε έργο». Έργο το έργο, όμως, αυτό το επικοινωνιακό μύθευμα που πάσχισε να χτίσει καταρρέει.  Γιατί όλα είναι έργα που υλοποιήθηκαν χωρίς καμία διαβούλευση, πολλές φορές ούτε καν μέσα από τις διαδικασίες του Δημοτικού και των Κοινοτικών Συμβουλίων, άλλες φορές από δήθεν χορηγίες «με το αζημίωτο», άλλες φορές χωρίς καν τις νόμιμες άδειες, χωρίς μελέτες συντήρησης της βλάστησης. Έργα όπου κατασπαταλήθηκαν χρήματα εις βάρος των πραγματικών αναγκών των κατοίκων.

Κι όταν οι κάτοικοι αντιδρούν ο Δήμαρχος τους καταγγέλλει ως τραμπούκους και τους χαρακτηρίζει περιφερόμενο θίασο. Μέχρι εκεί φτάνει η σχέση του με τον πολιτισμό στην πόλη μας. Ε, λοιπόν, εμείς αυτό το χαρακτηρισμό τον φοράμε για παράσημο, γιατί θα υπερασπιστούμε την πόλη μας σε κάθε πάρκο και πλατεία, σε κάθε γειτονιά. Και αυτός ας κοιτάξει να μαζέψει τους σαλτιμπάγκους του που έχει εξαπολύσει σε κάθε γωνιά της πόλης μπας και πείσουν ότι τα πεζοδρόμια δεν είναι κατεστραμμένα, ότι υπάρχουν αρκετές παιδικές χαρές, ότι το πράσινο αυξήθηκε με τον χλοοτάπητα που πρόσθεσε, ότι τα σιντριβάνια που έβραζαν στον καύσωνα, δροσίζουν την πόλη.

Εμείς θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε ελεύθερα δημόσια πάρκα και πλατείες, προσβάσιμα από όλες/ους/α με αποκλειστική Δημοτική Διαχείριση του Πρασίνου.

Τέσσερα χρόνια πριν, στην προεκλογική περίοδο του 2019 ο κύριος Μπακογιάννης κατηγορούσε την αριστερά στον Δήμο ότι από ιδεολογική εμμονή υπέρ του Δημοσίου διεκδικεί την διατήρηση και ενίσχυση των Δημοτικών Υπηρεσιών. Αυτό ήταν μόνο ο προάγγελος αυτού που ακολούθησε. Μερικές από τις σημαντικότερες υπηρεσίες του Δήμου αυτή τη στιγμή έχουν ήδη ιδιωτικοποιηθεί ως προς το περιεχόμενο και βλέπουμε ήδη τα αποτελέσματα:

Η υπηρεσία πρασίνου όχι μόνο δεν διεξάγει πλέον τις μελέτες για την αναβάθμιση του πρασίνου, αλλά κατέχει μόνο ρόλο επόπτη. Η υπερεργολαβία της UNISON είχε ακριβώς τα αποτελέσματα που περιμέναμε. Κουτσούρεμα των δέντρων, κλαδέματα και φυτεύσεις σε λάθος εποχές και τη μεγαλύτερη απώλεια δέντρων (των μουριών) στην Αθήνα τις τελευταίες δεκαετίες. Έχει οδηγήσει σε μία περιβαλλοντική υποβάθμιση άνευ προηγουμένου.

Η υπηρεσία κτηριακών υποδομών διαμοιράστηκε σαν πίτα σε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες. Και τα αποτελέσματα είναι πάλι τα ίδια: σχολεία που πέφτουν σοβάδες στα παιδιά, κτίρια που στάζουν τα ταβάνια, μέχρι και πρόσφατα σχολεία που αρχίζουν να επισκευάζονται μετά την εκκίνηση της σχολικής χρονιάς.

Τα ίδια με τις υπηρεσίες ηλεκτροφωτισμού, τεχνικών έργων, τμήματα της κοινωνικής πολιτικής και άλλα. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να αντιστρέψουμε τον χαρακτηρισμό στον κύριο Μπακογιάννη και να του πούμε ότι η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του Δήμου έχει ήδη δείξει τα αποτελέσματά της και είναι καταστροφικά με υπερπολλαπλάσιο κόστος για τον πολίτη, να του πούμε ότι πρέπει να σταματήσει να επιμένει από ιδεολογική εμμονή. Όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν είναι θέμα εμμονής, αλλά πολιτικής επιλογής για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Γιατί αν μία Δημοτική αρχή υπερασπιζόταν τα δικά μας συμφέροντα, δεν θα βιώναμε αυτή την πρωτόγνωρη στεγαστική κρίση. Ζούμε σε μία πόλη όπου δεν υπάρχει καταγραφή της πραγματικής αστεγίας. Μηδενική πρόβλεψη για κοινωνική κατοικία για ευάλωτους πληθυσμούς. Καθημερινά  υπερχρεωμένα  νοικοκυριά απειλούνται από πλειστηριασμούς και εξώσεις. Προσφύγισσες και μετανάστες αφημένοι στην τύχη τους ενώ τα ελάχιστα προγράμματα που υλοποιούνται από τον Δήμο είναι ολιγόμηνα και καταλήγουν να ανακυκλώνουν δικαιούχους και μαζί τους την δυστυχία. Σε αυτό το υπόβαθρο η Δημοτική Αρχή ενισχύει με κάθε μέσο την τουριστικοποίηση η οποία μέσω των ανεξέλεγκτων βραχυχρόνιων μισθώσεων μειώνει ακόμα περισσότερο το οικιστικό απόθεμα και εκτοξεύει τα ενοίκια και το κόστος της στέγης σε ιστορικό υψηλό τόσο για την πόλη μας όσο και σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Η στρατηγική της απερχόμενης δημοτικής αρχής ήταν καθαρή από την αρχή: συρρίκνωση της κοινωνικής πολιτικής και περιορισμός της σε επί μέρους μνημόνια συνεργασίας με διάφορες ΜΚΟ ενώ ταυτόχρονα ενίσχυση του τουριστικού κεφαλαίου και προσέλκυση νέων επενδύσεων μέσω του εξευγενισμού που επιχειρείται στην πόλη. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, η χρηματοδότηση του μεγάλου περίπατου: στην πρώτη του φάση του έργου (την περίοδο της καραντίνας) η υλοποίησή του αιτιολογήθηκε ως μέτρο περιβαλλοντικής αναβάθμισης για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων του COVID κι έτσι απορρόφησε τα χρήματα που έπρεπε να δοθούν για κοινωνική πολιτική, για συσσίτια, για το πρόγραμμα Βοήθεια στο Σπίτι, για κοινωνικά παντοπωλεία και βοήθεια αστέγων. Και είναι ένα έργο που υπερψηφίστηκε απ’ όλες τις Δημοτικές παρατάξεις πλην αυτών της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Γιατί στον Δήμο αυτό, μπορεί τα πρόσωπα ν’ αλλάζουν και η Δημοτική Αρχή να αλλάζει απόχρωση, μπορεί οι εργολαβίες να αλλάζουν χέρια για να εξυπηρετήσουν κάθε φορά διαφορετικά συμφέρονται και να φαίνεται σαν να υπάρχει αλλαγή κατεύθυνσης, όμως η πολιτική τους έχει συνέχεια.

Είναι η πολιτική που κλείνει τις πόρτες των συμβουλίων απέναντι στους κατοίκους κάτι που επιχειρούν πλέον με τον νέο νόμο για τους ΟΤΑ να το επικυρώσουν και θεσμικά.

Είναι η πολιτική που αυξάνει την αστεγία και μειώνει τους ελεύθερους χώρους. Είναι η πολιτική που μας θέλει τουρίστες μέσα στην ίδια μας την πόλη.

Ως Ανατρεπτική Συμμαχία για την Αθήνα έχουμε τις ρίζες μας σε όλους τους αγώνες του παρελθόντος, αλλά φτάσαμε σήμερα εδώ για να εκφράσουμε την μεγαλύτερη αγωνία και ανάγκη που διατρανώνεται ειδικά τους τελευταίους μήνες: την ενότητα της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς προκειμένου ν’ αποτελέσουμε φραγμό σε αυτή την καταστροφική πολιτική, να διεκδικήσουμε την πόλη και τις ανάγκες μας.

Και για εμάς, ο αγώνας αυτός δεν τελειώνει αυτή την Κυριακή, αλλά αρχίζει την ερχόμενη Δευτέρα. Σας καλούμε να δώσουμε αυτό τον αγώνα μαζί, ώστε την επαύριο των εκλογών να είμαστε ακόμα περισσότερες και περισσότεροι, να υπάρχουν περισσότερα χαμόγελα, να ακούμε περισσότερες άγνωστες γλώσσες στις γειτονιές μας να γίνουμε ένα πολύμορφο σώμα που διεκδικεί τη ζωή του. Γιατί έτσι μας αρέσει η πόλη μας και θα την διεκδικήσουμε.