Αν κάποιος/α παρατηρούσε «απ’ έξω» τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, τι γράφει, λέει, διακηρύττει και τι όντως πράττει, θα έβρισκε στο ρητό που χρησιμοποιείται στον τίτλο μια πολύ ικανοποιητική απάντηση.
Μετρώντας ήδη ενάμιση χρόνο ζωής, μετά την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το Δεκέμβρη του 2013, εξακολουθεί να είναι κατώτερη των περιστάσεων και των αναγκών που έχει η νεολαία, όχι κυρίως σε επίπεδο προτάσεων ή θέσεων (υπάρχουν, και πολλές μάλιστα), αλλά στο επίπεδο μιας πρωτοπόρας και ριζοσπαστικής νεολαιίστικης παρέμβασης. Μια συζήτηση που αναγκαία πρέπει να κάνουμε, μπροστά στο 1ο Συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν γίνει αυτό.
Ολημερίς τη χτίζαμε, το βράδυ γκρεμιζόταν...
Εδώ και ενάμιση χρόνο, υποτίθεται ότι οικοδομούμε τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ως μαζική, ριζοσπαστική, αυτόνομη οργάνωση νεολαίας, αλλά μάλλον αυτή δεν λέει να οικοδομηθεί και η απάντηση είναι κατεξοχήν πολιτική. Μπορεί μεν τα μέλη της οργάνωσης να φτάνουν τα 2000, ωστόσο ο βαθμός ενεργοποίησης και στράτευσης των μελών είναι δυσανάλογος και αυτό αποτυπώνεται στις παρεμβάσεις της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έγινε προσπάθεια τέτοιας συγκρότησης παρά ένας εσωτερικός πόλεμος συσχετισμών με ελάχιστη αναφορά στις υπαρκτές κοινωνικές-πολιτικές παρεμβάσεις και με αρκετά θολές τις πολιτικές –όσο πολιτικές ήταν– διαφωνίες. Εδώ, σύντροφοι και συντρόφισσες από άλλες τάσεις θα μπορούσαν να αρχίσουν να εκτοξεύουν κατηγορίες (κυρίως οργανωτικού περιεχόμενου) σφυρίζοντας αδιάφορα στο υπαρκτό πολιτικό κενό που βασανίζει εδώ και καιρό τα μέλη και τα στελέχη της Νεολαίας, οδηγώντας ακόμα και μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου στην αποχώρηση και την αποστράτευση.
Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή της είχε σημαντική και ουσιαστική εμπλοκή σε μια σειρά από αγώνες, όπως το κίνημα στις Σκουριές, ο νικηφόρος –πλέον– αγώνας των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις (ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «έλαμπε» διά της απουσίας του) κτλ. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η συμμετοχή μας στο δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης στην απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, όπου το κόμμα ήταν παρόν μόνο μέσω του κοινοβουλευτικού πεδίου. Εξίσου σημαντική ήταν και η δημόσια πολιτική τοποθέτηση σε πιο «δύσκολα» ζητήματα, όπως η εκλογή του ΠτΔ ή η καταγγελία της αστυνομικής παρέμβασης στην κατειλημμένη πρυτανεία.
Όλα τα παραπάνω μπορούν συνοπτικά να αποτυπώσουν τη σημερινή κατάσταση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Μια κατάσταση αντιφατική, που ως εκ τούτου κρύβει δυνατότητες, οι οποίες χρειάζονται προσπάθεια –πολιτικά και οργανωτικά– ώστε να απελευθερωθούν και ο χρόνος πλέον μόνο σύμμαχος δεν είναι.
Το «αγκάθι» της σχέσης με το κόμμα
Ένα βασικό σημείο αντιπαράθεσης ήδη από τη Συνδιάσκεψη του 2013 ήταν η σχέση νεολαίας και κόμματος. Οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου και της Αριστερής Πλατφόρμας υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε ότι η Νεολαία δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από τις ΟΜ του κόμματος.
Καταρχήν, η νεολαία ως κοινωνική κατηγορία δε συγκροτεί κοινωνικό υποκείμενο με ταξικά συμφέροντα ενιαία και συνεπώς δεν υπάρχει κάποια αυτόνομη στρατηγική για τη νεολαία. Αυτό που υπάρχει είναι η ανάγκη σύνδεσης του νεολαιίστικου και του εργατικού (και ευρύτερα λαϊκού) κινήματος.
Επιπλέον, ο συντονισμός, η πολιτική ώσμωση και ο από κοινού σχεδιασμός της παρέμβασης των οργανώσεων της νεολαίας και του κόμματος ενισχύουν αποφασιστικά την αποτελεσματικότητά των παρεμβάσεών μας.
Αυτό υποβαθμίστηκε όλο αυτό το διάστημα από την πλειοψηφία των συντρόφων και συντροφισσών. Όμως, όπου έγιναν τέτοια βήματα, τα αποτελέσματα ήταν παραπάνω από θετικά.
Το συνέδριο και ένα διπλό στοίχημα
Πριν απ’ όλα πρέπει να απαντήσουμε σε τι εξυπηρετεί η διεξαγωγή ενός συνεδρίου σε αυτή την πολιτικά κρίσιμη περίοδο, επειδή φαίνεται ότι η ημερομηνία διεξαγωγής θα είναι μετά τον Ιούνιο, δηλαδή μετά την κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς θα εξυπηρετήσει.
Τα συνέδρια για τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς είναι κορυφαίες διαδικασίες και δεν γίνονται για «ψύλλου πήδημα», ούτε για οργανωτικά τερτίπια. Το ζητούμενο θα ήταν να ανοίξει μια πλατιά πολιτική συζήτηση στις οργανώσεις της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επανατοποθετηθούμε στη νέα συγκυρία, στην οποία ομολογουμένως στεκόμαστε με αμηχανία. Η προοικονομία αυτής της αμηχανίας ήταν η άρνηση των πλειοψηφικών τάσεων να συζητήσουμε τα μεγάλα επίδικα –και προφανώς να πάρουμε θέση!– ήδη από τη συνδιάσκεψη ως οργάνωση, κάτι που συνεχίστηκε (άλλοτε ισχυρότερα, άλλοτε ασθενέστερα) σε όλο το διάστημα μέχρι σήμερα. Άρα, αυτή η πολιτική συζήτηση είναι αναγκαίο να οργανωθεί άμεσα, ανεξάρτητα από το πότε θα γίνει τελικά το συνέδριο.
Είμαστε λοιπόν στο σημείο όπου η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή δεν έχει τοποθετηθεί πολιτικά για την πορεία της κυβέρνησης, διολισθαίνοντας στην κατεύθυνση μιας κυβερνητικής νεολαίας, έστω κι αν αυτό δεν γίνεται εσκεμμένα. Αδυνατούμε έτσι να παίξουμε έναν ρόλο ώστε να συμβάλουμε στη δημιουργία εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων προς την κυβέρνηση για να αποφύγουμε έναν οδυνηρό συμβιβασμό, που θα βάλει ταφόπλακα στις ελπίδες που γέννησε για τους εργαζόμενους και τη νεολαία η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλωστε, αν ήμασταν συνεπείς ως προς τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης και αν ήμασταν πραγματικά μια αυτόνομη (πολιτικά και οργανωτικά) οργάνωση, δεν θα μπορούσαμε παρά να έχουμε υιοθετήσει μια στάση «κριτικής υποστήριξης» της κυβέρνησης, που προφανώς θα την υποστηρίζουμε σε κάθε θετικό μέτρο και απέναντι στις επιθέσεις του συστήματος, αλλά θα είμαστε απέναντι όταν αυτή υποχωρεί, οργανώνοντας πιέσεις και αγώνες με γνώμονα τις θέσεις μας και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Και αυτό επιμένοντας πάντα στην ενότητα και τη μετωπική δράση της ριζοσπαστικής και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Αυτή η πολιτική αδυναμία –αλλά όχι μόνο αυτή– είναι καθοριστική στο κατά πόσο μπορεί η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πολιτικό εργαλείο στα χέρια των χιλιάδων νέων ανθρώπων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση ούτε μόνο κάποιες οργανωτικές αστοχίες που δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε τη νεολαία –της ανεργίας, της επισφάλειας, της μετανάστευσης...– να αγωνιστεί και να στρατευτεί μαζί μας. Διότι ούτε στράτευση ούτε μαζικοποίηση (πόσο μάλλον πρωτοπόρα κοινωνική παρέμβαση) υπάρχει χωρίς ένα καθαρό πολιτικό σχέδιο ρήξης και ανατροπής.
Αυτό είναι λοιπόν το διπλό στοίχημα: η συγκρότηση, ακόμα και στο «και 5», ενός τέτοιου πολιτικού σχεδίου ρήξης και ανατροπής και ταυτόχρονα η αναβάθμιση της παρέμβασής μας ώστε να μπορέσει η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να γίνει η οργάνωση των πιο αγωνιστικών κομματιών της νεολαίας και να μπορέσει να παίξει ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στην ταξική πάλη.
*Ο Χρήστος Σταυρακάκης είναι μέλος της γραμματείας του ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
