Ο πρόεδρος, ο εκδότης και εγώ...

Έκπληκτος διαπίστωσα μέσα στην άγρια νύχτα ότι η μεγαλύτερη χρεοκοπημένη εφημερίδα της φιλόξενης Ελλάδας σας, κρίνει σκόπιμο να αφιερώσει ένα ρεπορτάζ στην ταπεινή παρουσία μου, ανάμεσα σε δύο σύγχρονους τιτάνες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, έναν πρόεδρο που έγινε πρωθυπουργός, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του δικέφαλου αετού που κουβαλάει μαζί του ο Φλαμπουράρης, και έναν δημοσιογράφο που έγινε εκδότης, κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες του γιου του ιδρυτή αυτής της χρεοκοπημένης εφημερίδας και του ομίλου που την κυκλοφορεί. Ότι η κυριακάτικη εφημερίδα ανάμεσα στις πολλές λέξεις που αφιερώνει, θα προέκρινε και μια τόσο εκτενή αναφορά στη διακριτική μου παρουσία εντός του ταπεινού διαμερίσματος της διόλου ταπεινής αφεντικίνας μου, ξεπέρασε κάθε προσδοκία την οποία έτρεφα για αυτήν την τόσο ασήμαντη, γατίσια ζωή μου. Αλλά, όπως τόσα και τόσα ζωντανά αυτού του μεγάλου πλανήτη, τα οποία αδυνατώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή πλην του αιώνιου προτύπου δημοσιότητας, την ταπεινή σκυλίτσα Λάικα του διαστήματος, τελικά ήρθε και η δική μου ώρα για τα κάτι παραπάνω από δεκαπέντε λεπτά.

Η Λάικα ήταν πάντα μέσα στην καρδιά μου, παρά το γεγονός ότι ανήκε στο αιώνιο αντίπαλο είδος ζώου. Δυστυχώς την ώρα της συνάντησης των δύο τιτάνων δεν είχα και μια φωτογραφική μηχανή τύπου Λάικα να αρχίσω να τραβάω φωτογραφίες από το κρυφό ραντεβού και να κάνω την τύχη μου πουλώντας τες. Αλλά ας όψονται τα κακά αντανακλαστικά μου. Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να συστηθώ. Μάι νέημ ιζ Μαντού. Κατμαντού... Η αφεντικίνα μου είναι φανατική οπαδός του Ντάνιελ Κρεγκ και από την ώρα που έγινε ο επίσημος Τζέμις Μποντ, με βάζει και συστήνομαι κατά αυτόν τον άθλιο τρόπο. Επίσης, όπως αντιλαμβάνεστε, το όνομα μου προέρχεται από τον τόπο καταγωγής μου, τα Ιμαλάϊα, αν και ματαίως προσπαθώ να πείσω τα γατιά της γειτονιάς ότι προσωπικά προέρχομαι από την πολύπαθη επαρχία του Κασμίρ.

Το Κασμίρ όπως ίσως γνωρίζεις αγαπητέ αναγνώστη, υποφέρει από τις διαρκείς αψιμαχίες, τους πολέμους, τις συρράξεις, τα ψυχρά (πολύ ψυχρά, μέσα στο κρύο και το χιόνι και το μεγάλο υψόμετρο) και τα θερμά επεισόδια ανάμεσα στους Ινδούς και τους Πακιστανούς, που το διεκδικούν ως δική τους αποκλειστικά επαρχία. Το ίδιο κλίμα, αντιλαμβάνομαι, ότι επικρατεί μεταξύ του προέδρου και του εκδότη. Ένα κλίμα έντασης και ακήρυχτου, διαρκούς πολέμου, ένα κλίμα Κασμίρ. Άλλοτε πιο ψυχρό, άλλοτε πιο θερμό, με περιόδους ειρήνης και περιόδους συρράξεων, περιόδους που κάνουν ναζάκια μεταξύ τους, σαν ερωτευμένες γάτες που δεν μπορούν να ζήσουν τον έρωτα τους Φλεβάρη μήνα, και περιόδους αλληλοϋπονόμευσης, περιόδους γαλήνης και περιόδους... τηλεοπτικών αδειών. Έπαθλο φυσικά όπως και στην περίπτωση του Κασμίρ είναι το ποιος θα κάνει κουμάντο σε αυτήν την ευρωπαϊκή επαρχία, ποιος θα την έχει ολοκληρωτικά δική του. Ο πρόεδρος ή ο εκδότης;

Εκείνα τα στοιχεία που πρέπει να συγκρατήσεις από το εκπληκτικό ρεπορτάζ-εκπληκτικό επειδή περιλαμβάνομαι φυσικά εγώ... - και τις πολεμικές ανακοινώσεις που ακολούθησαν τη διαδικτυακή ανάρτηση του είναι τα εξής και τα επισημαίνω με την ιδιότητα  του μοναδικού αυτόπτη μάρτυρα:

1. Καταρχάς όπως έχεις καταλάβει και δεν κατάλαβαν ούτε ο εκδότης ούτε ο πρόεδρος, είμαι γάτος και όχι γάτα. Είμαι αρσενικός, και όχι θηλυκό. Προφανώς και ο εκδότης και ο πρόεδρος έχουν τσακωθεί με την αλήθεια εδώ και καιρό και όχι μόνο στην περίπτωση του φύλου μου. Ο ένας έφερνε για παράδειγμα τον Ερντογάν στην Αθήνα, ώστε να συναντηθεί με τον τότε πρωθυπουργό Καραμανλή, και ο Ερντογάν ουδέποτε μπήκε στο αεροπλάνο. Ο άλλος καταργούσε τη λιτότητα και ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος και μετά γινόταν η προσωποποίηση της λιτότητας και κάθε λέξη από το τρίτο μνημόνιο. Γενικώς και οι δύο έχουν πάρει διαζύγιο από την αλήθεια, την ειλικρίνεια και τη διαφάνεια, μη σου πω και τη δημοκρατία. Στο λέω μετά λόγου γνώσεως, είμαι γάτος με πέταλα και δεν με ξεγέλασαν στο κρυφό ραντεβού τους.

2. Αυτοί λοιπόν οι δύο τύποι που έχουν τσακωθεί προ πολλού με την αλήθεια, συμφώνησαν σε κάτι μεταξύ τους και αυτό φαίνεται και στις ανακοινώσεις τους. Αντικείμενο της συνάντησης και στο επιβεβαιώνω παίρνοντας όρκο στον Παπουτσωμένο Γάτο, ήταν τα δάνεια του εκδότη. Ο μεν εκδότης στο εκπληκτικό ρεπορτάζ του, που όμως το υπογράφει ένα από τα χαϊδεμένα του παιδιά στον ΔΟΛ, και όχι ο ίδιος, ισχυρίζεται ότι ο πρόεδρος δεσμεύτηκε να του διαγράψει τα δάνεια όταν γίνει πρωθυπουργός. Ο πρόεδρος που τώρα είναι πρωθυπουργός παραδέχεται ότι όντως έγινε συζήτηση για τα δάνεια, αλλά όχι ότι δεσμεύτηκε για κάτι τέτοιο. Το θέμα των δανείων το έθεσε, μάλλον... αθώα, ο εκδότης. Εκδότης λοιπόν και πρόεδρος – πρωθυπουργός συμφωνούν στο αντικείμενο της συζήτησης, τα δάνεια του πρώτου, διαφωνώντας ως προς το τι ειπώθηκε ή τι υπήρξε το συμπέρασμα της συνάντησης. Πάντως η συνάντηση έγινε και αυτό δεν το διαψεύδει ο πρόεδρος πρωθυπουργός. Και όχι μόνο μια φορά...

3. Ότι πρόεδρος και εκδότης συζητούν για τα δάνεια του δεύτερου την ώρα που είχαν ξεκινήσει οι προκαταρκτικές διαδικασίες δικαστικής εξέτασης της νομιμότητας λήψης και υλοποίησης του από την εμπλεκόμενη τράπεζα, μάλλον αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στην ευρωπαϊκή επαρχία σας και δεν θεωρείται επ΄ουδενί ούτε καν ξώφαλτσα παρέμβαση στο έργο της... ανεξάρτητης δικαιοσύνης... Εδώ ταιριάζει αυτό που λέτε και εσείς, τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.

4. Τέλος, δύο λεπτομέρειες που αναφέρονται και στο εκπληκτικό ρεπορτάζ. Όντως, ο «ιστορικός εκδότης» ήταν ντυμένος με μπλε σακάκι και πουκάμισο με κόκκινη ρίγα. Προσωπικά μου θύμισε την φανέλα του άλλου πραγματικά Ιστορικού, του Πανιωνίου, έτσι όπως το μπλε έδενε με το κόκκινο πουκάμισο, αλλά και από τη συζήτηση (για τα δάνεια) φάνηκε ότι ο εκδότης μάλλον τα έχει βάψει μαύρα, ενώ είχε ντυθεί σαν τον Θωμά Μαύρο στην Πλατεία. Επίσης και όντως τους καφέδες εσπρέσο  έφτιαξε και σέρβιρε ο πρόεδρος και νυν πρωθυπουργός. Με προβλημάτισε αυτή η κίνηση αγαπητέ αναγνώστη. Επειδή όμως είμαι γάτος με παιδεία και κουλτούρα, ένεκα και της βρετανικής κυριαρχίας στην ινδική υποήπειρο, ανέτρεξα στα αποφθέγματα του μεγάλου βρετανού πολιτικού Ουίνστο Τσώρτσιλ. Όταν ο εν λόγω πολιτικός συνάντησε σε μια δεξίωση τη λαίδη Άστορ, με την οποία τον χώριζε αβυσσαλέο μίσος, την άκουσε να λέει ότι «αν ήσασταν ο άνδρας μου, θα σας έριχνα δηλητήριο στον καφέ σας». «Αν ήμουν ο άνδρας σας αυτόν τον καφέ θα τον έπινα», απάντησε χωρίς περιστροφές ο Ουίνστον, αφήνοντας την σύξυλη.

Προσαρμόζοντας αυτόν τον ιστορικό διάλογο στον πρόεδρο και τον εκδότη, ποιος θα έριχνε δηλητήριο στον καφέ ποιου και ποιος θα τον έπινε ευχαρίστως; Ίσως  και οι δύο ή ίσως κανένας.

Ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία...