Ο Τραμπ, η Παλαιστίνη και ο αντιιμπεριαλισμός

Έχο­ντας ήδη τους πρώ­τους νε­κρούς Πα­λαι­στί­νιους από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, έχει με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον να θυ­μί­σου­με ότι ο κυ­βερ­νών ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που κά­πο­τε δια­δή­λω­νε ως κόμμα αντι­πο­λί­τευ­σης με πα­λαι­στι­νια­κές μα­ντί­λες φω­νά­ζο­ντας «λευ­τε­ριά στην Πα­λαι­στί­νη/νίκη στην Ιντι­φά­ντα», σή­με­ρα συ­σφίγ­γει πο­λι­τι­κές, οι­κο­νο­μι­κές και στρα­τιω­τι­κές σχέ­σεις στον από­λυ­το βαθμό με το κρά­τος-τρο­μο­κρά­τη, όπως και με τον Νο1 μα­κε­λά­ρη των λαών, τις ΗΠΑ. Στο όνομα της «Με­γά­λης Ιδέας» της κοι­νής ΑΟΖ με την Κύπρο, το Ισ­ρα­ήλ και τη χού­ντα της Αι­γύ­πτου, με στόχο τον απο­κλει­σμό της Τουρ­κί­ας, θυ­σιά­ζο­νται και τα δι­καιώ­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων.

Ο Ντό­ναλντ Τραμπ, στρα­τη­γι­κός σύμ­μα­χος της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, με τον οποίο ο Αλ. Τσί­πρας «μοι­ρά­ζε­ται κοι­νές αξίες», έχει απο­δει­χθεί στη διάρ­κεια της θη­τεί­ας του εξί­σου και ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο επι­θε­τι­κός από τους προ­κα­τό­χους του. Έχου­με ήδη δει το χτύ­πη­μα σε στρα­τιω­τι­κή βάση στη Συρία, την κλι­μά­κω­ση των απει­λών απέ­να­ντι στο Ιράν, την κλι­μά­κω­ση της εμπλο­κής του αμε­ρι­κα­νι­κού στρα­τού στο Ιράκ, την έντα­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας στο Αφ­γα­νι­στάν, την επι­θε­τι­κή ρη­το­ρι­κή κατά της Κίνας και τις αντί­στοι­χες στρα­τιω­τι­κές κι­νή­σεις στον Ει­ρη­νι­κό Ωκε­α­νό, τις απει­λές ολο­κλη­ρω­τι­κού πο­λέ­μου κατά της Βό­ρειας Κο­ρέ­ας, τη στή­ρι­ξη στην ισο­πέ­δω­ση της Υε­μέ­νης από τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Και τώρα, μια σκλη­ρή πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στους Πα­λαι­στί­νιους, που προει­δο­ποιεί για τα χει­ρό­τε­ρα.

Τί σή­μαι­νε τε­λι­κά το «Πρώτα η Αμε­ρι­κή»;

Ότι η προ­ε­δρία Τραμπ απο­τε­λεί απει­λή για τον πλα­νή­τη θε­ω­ρεί­ται σή­με­ρα αυ­το­νό­η­το. Γι' αυτό και η σύσ­σω­μη η Αρι­στε­ρά σή­με­ρα κα­ταγ­γέ­λει και στέ­κε­ται απο­φα­σι­στι­κά απέ­να­ντι στους σχε­δια­σμούς της Ουά­σινγ­κτον. Γι' αυτό και τώρα σαφώς είναι ώρα για δράση, και η Αρι­στε­ρά επι­φορ­τί­ζε­ται με με­γά­λα αντι­πο­λε­μι­κά και αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κά κα­θή­κο­ντα.

Αξί­ζει ωστό­σο να θυ­μί­σου­με ότι τα ση­με­ρι­νά «αυ­το­νό­η­τα» δεν ήταν πάντα έτσι. Ακόμα και μέσα στις γραμ­μές της Αρι­στε­ράς, είχε εμ­φα­νι­στεί μια κά­ποια «αι­σιο­δο­ξία» σχε­τι­κά με τις συ­νέ­πειες της νίκης του Τραμπ, με ανα­λύ­σεις που ξε­κι­νώ­ντας από το δί­καιο χα­ρα­κτη­ρι­σμό «γε­ρα­κί­να» για την Χί­λα­ρι Κλί­ντον ή/και την εκτί­μη­ση ότι αυτή εκ­φρά­ζει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, έδει­χναν να ελ­πί­ζουν σε πιο... φι­λει­ρη­νι­κή πο­λι­τι­κή από το νέο πλα­νη­τάρ­χη.

Τον τόνο έδι­ναν ανα­λυ­τές του «πα­τριω­τι­κού χώρου» και μιας θολής «αντι-πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης».

Ο Νίκος Ιγ­γλέ­σης έγρα­φε ότι «Ένας πρω­το­εμ­φα­νι­ζό­με­νος –στην πο­λι­τι­κή σκηνή– επι­χει­ρη­μα­τί­ας, ο Ντό­ναλντ Τραμπ κα­τέ­θε­σε μια ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­συ­στη­μι­κή ατζέ­ντα», στην οποία ο Ν.Ι. πε­ρι­λάμ­βα­νε (ως «ρι­ζο­σπα­στι­κό»;) τον φραγ­μό στη με­τα­νά­στευ­ση και τις απε­λά­σεις, αλλά και την πίεση στα κρά­τη-μέ­λη του ΝΑΤΟ «να ανα­λά­βουν το οι­κο­νο­μι­κό βάρος που τους ανα­λο­γεί»! Σύμ­φω­να με τον αρ­θρο­γρά­φο, στις αμε­ρι­κα­νι­κές εκλο­γές «...η σύ­γκρου­ση ήταν ανά­με­σα στους «globalists» (τους οπα­δούς της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης) και τις «local societies» (τις το­πι­κές κοι­νω­νί­ες – τους λαούς των κρα­τών)», με τον Τραμπ δη­λα­δή να ηγεί­ται των «λαών των κρα­τών»!

Ενώ ο Απ. Απο­στο­λό­που­λος έγρα­φε «Η ανα­τρο­πή, με τη νίκη του Τραμπ, επήλ­θε. Θρη­νούν οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ροι οπα­δοί της Πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης. Μαζί τους μι­ξο­κλαί­ει η αρι­στε­ρά αλά Μπλερ, των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των ως πρό­σχη­μα αι­μα­τη­ρών επεμ­βά­σε­ων από το Ιράκ και τη Λιβύη, έως τη Συρία, την Ου­κρα­νία κλπ. Ο Τραμπ κέρ­δι­σε επει­δή οι άν­θρω­ποι θέ­λουν πίσω τη δου­λειά και τα ει­σο­δή­μα­τά τους και δεν θέ­λουν πό­λε­μο....». Ευ­τυ­χώς που λίγο πα­ρα­κά­τω διευ­κρι­νί­ζε­ται ότι «ο Τραμπ δεν είναι ο αμε­τα­κί­νη­τος φίλος της Ει­ρή­νης, ο Άγ­γε­λος της Ου­το­πί­ας» (!).

Αλλά και σε ανα­λύ­σεις αρι­στε­ρών στε­λε­χών, συχνά η αρ­θρο­γρα­φία εστί­α­ζε ετε­ρο­βα­ρώς στην οργή ενά­ντια στο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα ως εξή­γη­ση της νίκης του Τραμπ (πχ, Δε­λα­στίκ για τη «βόμβα Τραμπ»: «Οι ψη­φο­φό­ροι οι Αμε­ρι­κα­νοί δεν είναι ”αντι­συ­στη­μι­κοί”. Κάθε άλλο. Υπέρ του κα­πι­τα­λι­σμού τάσ­σο­νται. Στις συν­θή­κες όμως της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης έχουν υπο­στεί βίαιη πτώση του βιο­τι­κού τους επι­πέ­δου. Τά­χθη­καν λοι­πόν αυτή την φόρα κατά του πο­λι­τι­κού τους συ­στή­μα­τος όχι επει­δή είναι ”αντι­συ­στη­μι­κοί”, αλλά επει­δή θέ­λουν κα­λύ­τε­ρη και δι­καιό­τε­ρη κα­τα­νο­μή του πλού­του που πα­ρά­γει η χώρα τους... Κρί­νουν -και πολύ σωστά, κατά τη γνώμη μας- ότι το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα των ΗΠΑ αδια­φο­ρεί για τους πο­λί­τες της πλα­νη­τι­κής αυτής υπερ­δύ­να­μης») ή στις ανη­συ­χί­ες άλλων ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων («έχει προ­κα­λέ­σει πα­νι­κό στους Γερ­μα­νούς»). Δια­πι­στώ­σεις σω­στές, αλλά πολύ «με­ρι­κές», που έτσι δεν βοη­θού­σαν να ξε­πε­ρα­στεί ένα διά­χυ­το «κλίμα» σύγ­χυ­σης για το πώς απο­τι­μά­ται η νίκη Τραμπ, την ώρα που Αμε­ρι­κα­νοί σύ­ντρο­φοι προει­δο­ποιού­σαν ότι «Η εκλο­γή του Ντό­ναλντ Τραμπ στην προ­ε­δρία των ΗΠΑ απο­τε­λεί μια σο­κα­ρι­στι­κή και επι­κίν­δυ­νη εξέ­λι­ξη –όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά για ολό­κλη­ρο τον κόσμο. ... Η πο­λι­τι­κή του, που συ­μπυ­κνώ­νε­ται στο σύν­θη­μα «Η Αμε­ρι­κή πρώτα» μπο­ρεί να οξύ­νει τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές αντι­πα­λό­τη­τες...» ή όταν επε­σή­μα­ναν ότι «Η νίκη του Τραμπ σί­γου­ρα στη­ρί­χθη­κε σε ένα βαθμό στον εθνι­κι­σμό, την αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή ρη­το­ρι­κή και την ισλα­μο­φο­βία» και διευ­κρί­νι­ζαν ότι «Οι υπο­σχέ­σεις του να υπε­ρα­σπι­στεί τον «απλό άν­θρω­πο» είναι ωμά ψέ­μα­τα για να κα­μου­φλά­ρει ένα πρό­γραμ­μα που θα βοη­θή­σει το 1% με γι­γά­ντιες φο­ρο­α­παλ­λα­γές και άλλα πα­ρό­μοια μέτρα».

Όπως προει­δο­ποιού­σα­με τότε, η εκλο­γή Τραμπ θα σή­μαι­νε κλι­μά­κω­ση και όχι άμ­βλυν­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας των ΗΠΑ, οι εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί θα κλι­μα­κώ­νο­νταν, ο «εκλε­κτός» της ακρο­δε­ξιάς πτέ­ρυ­γας του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος (και γε­νι­κό­τε­ρα, ο πρό­ε­δρος των ΗΠΑ με ό,τι αυτή η θέση συ­νε­πά­γε­ται) δεν θα μπο­ρού­σε παρά να απο­τε­λέ­σει άλλη μια πο­λε­μο­χα­ρή εκ­δο­χή προ­ε­δρί­ας, πι­θα­νόν με ανε­ξέ­λεγ­κτες τά­σεις. Από την αρ­θρο­γρα­φία των ημε­ρών στο RP, “το πιο σο­βα­ρό λάθος που μπο­ρεί να γίνει, είναι η πρό­βλε­ψη ότι ο Τραμπ θα είναι πιο «ήπιος» από τα γε­ρά­κια τύπου Χί­λα­ρι στη διε­θνή σκηνή... Η υστε­ρία για τη Β. Κορέα και τη Θά­λασ­σα της Κίνας, δεί­χνουν ότι η Ανατ. Ασία θα γίνει ένα «καυτό» μέ­τω­πο για τις ΗΠΑ. Όμως απο­λύ­τως δι­καιο­λο­γη­μέ­νη είναι η ανη­συ­χία και για τις εξε­λί­ξεις στη Μ. Ανα­το­λή και την ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή. Την επο­μέ­νη της νίκης του Τραμπ, ο Νε­τα­νιά­χου χαι­ρέ­τη­σε με εν­θου­σια­σμό την εκλο­γή του, δη­λώ­νο­ντας με πλήρη έλ­λει­ψη δι­πλω­μα­τι­κής αβρό­τη­τας προς τον Ομπά­μα, ότι το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ «υπέ­φε­ρε» στα προη­γού­με­να 8 χρό­νια από τη «δι­στα­κτι­κό­τη­τα» της ηγε­σί­ας των ΗΠΑ... Η δή­λω­ση του Τραμπ ότι «θα συ­ντρί­ψει άμεσα το ISIS» είναι προει­δο­ποί­η­ση ότι αυτοί οι χλω­μοί «αυ­το­πε­ριο­ρι­σμοί» στην αμε­ρι­κα­νι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα στη Μ. Ανα­το­λή θα τε­θούν πι­θα­νό­τα­τα σε επα­νε­κτί­μη­ση... Κα­νείς-και ει­δι­κά μέσα στην Αρι­στε­ρά!-δεν μπο­ρεί να έχει αυ­τα­πά­τες για έναν πιο φι­λει­ρη­νι­κό ρόλο ενός αντι­δρα­στι­κού πο­λι­τι­κού ρεύ­μα­τος, όπως αυτό του Τραμπ. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με ότι στην ιστο­ρία του κα­πι­τα­λι­σμού, το ρεύμα του «εθνι­κού προ­στα­τευ­τι­σμού» δεν απέ­κλειε τον πό­λε­μο, το αντί­θε­το μά­λι­στα.”

Αυτή η απο­τί­μη­ση έχει αξία σή­με­ρα, γιατί με «φαι­νό­με­να» τύπου Τραμπ θα έχει να ανα­με­τρη­θεί ξανά και ξανά η Αρι­στε­ρά διε­θνώς, στο φόντο της οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής κρί­σης, και θα είναι απα­ραί­τη­τες οι ανα­λύ­σεις που προ­σα­να­το­λί­ζουν έγκαι­ρα τον κόσμο του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς απέ­να­ντι σε με­γά­λες προ­κλή­σεις. (εν­δει­κτι­κά, για τη φύση των ζη­τη­μά­των που έχει να αντι­με­τω­πί­σει η Αρι­στε­ρά, βλ. πα­λιό­τε­ρο άρθρο στο Rp για την «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» και τον «λαϊ­κι­σμό»).

Για την Πα­λαι­στί­νη

Σή­με­ρα η Αρι­στε­ρά βρί­σκε­ται αντι­με­τώ­πη με την κο­ρύ­φω­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας επί Τραμπ, στο κο­ρυ­φαίο ζή­τη­μα του πα­λαι­στι­νια­κού. Και καθώς θα ξε­δι­πλώ­νε­ται ο αγώ­νας, χρειά­ζε­ται να υπεν­θυ­μί­ζου­με με­ρι­κά πράγ­μα­τα.

Όχι μόνο η Ιε­ρου­σα­λήμ, αλλά και όλες οι άλλες πό­λεις που έχουν κα­τα­στρα­φεί από το Ισ­ρα­ήλ για να χτι­στούν επάνω τους και­νούρ­γιες, ανή­κουν στην Πα­λαι­στί­νη. Το Ισ­ρα­ήλ είναι ένα κρά­τος-απαρτ­χάιντ, ένα κρά­τος εποί­κων που χτί­στη­κε πάνω στα εδάφη της Πα­λαι­στί­νης και πλη­ρώ­θη­κε με το αίμα και τον βίαιο εκτο­πι­σμό του πα­λαι­στι­νια­κού λαού, με τις ευ­λο­γί­ες τότε των Δυ­τι­κών Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων και της ΕΣΣΔ. Είναι το κρά­τος που σφυ­ρη­λα­τή­θη­κε τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες ως μα­ντρό­σκυ­λο του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού απέ­να­ντι στους αρα­βι­κούς λαούς και η ύπαρ­ξή του είναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με ένα σχέ­διο εθνο­κά­θαρ­σης του πα­λαι­στι­νια­κού λαού, που σή­με­ρα απο­τε­λεί τον πιο φτωχό λαό στον πλα­νή­τη. Η στάση του Τραμπ και των ΗΠΑ είναι η πλέον κραυ­γα­λέα από­δει­ξη ότι η παλιά γνω­στή ιδέα περί «ει­ρη­νευ­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που οδη­γεί στη λύση των δυο κρα­τών», είναι ένα φύλλο συκής, πίσω από το οποίο συ­νε­χί­ζε­ται απρό­σκο­πτα η εμπέ­δω­ση/επέ­κτα­ση της κυ­ριαρ­χί­ας του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ και η κα­τα­πί­ε­ση των Πα­λαι­στι­νί­ων, με τις ΗΠΑ που υπο­τί­θε­ται ότι προ­ω­θούν αυτές τις συ­νο­μι­λί­ες, να απο­τε­λούν τον βα­σι­κό σπόν­σο­ρα της πο­λε­μι­κής μη­χα­νής του Ισ­ρα­ήλ. Γι' αυτό και η λύση περνά από την αχρή­στευ­σή του ως κρά­τος αστυ­νό­μευ­σης στη Μέση Ανα­το­λή, και από τη δράση του αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος στη Δύση, που θα κα­θι­στούν «βρα­χνά» για τους ιμπε­ρια­λι­στές τη συ­νέ­χεια της αδρής χρη­μα­το­δό­τη­σης, στή­ρι­ξης και εξο­πλι­σμού του Ισ­ρα­ήλ. Έτσι θα εκλεί­ψουν οι υλι­κοί όροι που στη­ρί­ζουν την επι­βί­ω­ση ενός κα­θε­στώ­τος τύπου απαρτ­χάιντ, και θα μπο­ρέ­σουν να δη­μιουρ­γη­θούν οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να δη­μιουρ­γη­θεί ένα ενιαίο κρά­τος της Πα­λαι­στί­νης από κοι­νού από τον πα­λαι­στι­νια­κό και εβραϊ­κό λαό. Μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή περνά από έναν με­γά­λο ξε­ση­κω­μό των αρα­βι­κών λαών ενά­ντια στα ντό­πια κα­θε­στώ­τα και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις που θα ανοί­γει μια κα­λύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή για τους λαούς της πε­ριο­χής. Αυτό ση­μαί­νει ότι η στή­ρι­ξή μας στον αγώνα των Πα­λαι­στι­νί­ων ενά­ντια στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, το «στρα­τη­γι­κό σύμ­μα­χο» του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, είναι ολό­πλευ­ρη και χωρίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις.

Γνω­ρί­ζου­με τις δυ­να­τό­τη­τες και τα όρια των ση­με­ρι­νών ηγε­σιών του πα­λαι­στι­νια­κού λαού ή/και τα αντι­δρα­στι­κά τους χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που δυ­σκο­λεύ­ουν την πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση. Αλλά στη­ρί­ζου­με την υπαρ­κτή αντί­στα­ση απέ­να­ντι στο σιω­νι­στι­κό κρά­τος και τον δυ­τι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. Αφε­νός γιατί οι Πα­λαι­στί­νιοι χρειά­ζο­νται τη διε­θνή αλ­λη­λεγ­γύη για να απο­κρού­σουν, για να αντέ­ξουν, για να πε­ριο­ρί­σουν τις απώ­λειες, για να πιε­στεί και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για να απο­τρα­πεί η επι­θε­τι­κό­τη­τα του Ισ­ρα­ήλ. Αφε­τέ­ρου, γιατί η διευ­κό­λυν­ση και η ενί­σχυ­ση της προ­σπά­θειας που κά­νουν οι σύ­ντρο­φοι της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρι­στε­ράς, περνά και από την δράση της Αρι­στε­ράς στη Δύση υπέρ του πα­λαι­στι­νια­κού αγώνα.

Να θυ­μί­σου­με ότι οι τα­ξι­κοί αγώ­νες, που δίνει το κάθε κί­νη­μα στη χώρα του, έχουν την τάση να εμπνέ­ε­ουν διε­θνώς. Να θυ­μί­σου­με επί­σης την αρ­χι­κή ευ­φο­ρία που υπήρ­ξε στις πα­λαι­στι­νια­κές ορ­γα­νώ­σεις την εποχή της ανό­δου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν αυτός ακόμα δια­δή­λω­νε υπέρ της Πα­λαι­στί­νης. Ή τους δε­σμούς που σφυ­ρη­λα­τεί μια νέα γενιά Πα­λαι­στι­νί­ων αγω­νι­στών με ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς, που εμπλέ­κο­νται στο διε­θνές κί­νη­μα BDS. Τέ­τοιες εμπει­ρί­ες δεί­χνουν τον τρόπο με τον οποίο μπο­ρεί να «επι­κοι­νω­νή­σει» η Αρι­στε­ρά με το πα­λαι­στι­νια­κό κί­νη­μα, και άρα να συμ­βά­λει στη δη­μιουρ­γία όρων να χτι­στούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά ερ­γα­λεία αντί­στα­σης -τα­ξι­κά, σο­σια­λι­στι­κά- στην ίδια την Πα­λαι­στί­νη. Μέχρι εκεί­νο το ση­μείο όμως έχου­με πολύ δρόμο. Μέχρι τότε, οι Πα­λαι­στί­νιοι έχουν το δι­καί­ω­μα να αντι­στέ­κο­νται όπως μπο­ρούν κι εμείς την υπο­χρέ­ω­ση να τους στη­ρί­ζου­με όπως μπο­ρού­με.

Αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμός και αντιε­θνι­κι­σμός

Στην Ελ­λά­δα που εξε­λίσ­σε­ται σε ενερ­γό­τα­το και προ­θυ­μό­τα­το μέλος του «άξονα» που υπο­στη­ρί­ζει το Ισ­ρα­ήλ και τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό στην πε­ριο­χή, γί­νε­ται ακόμα πιο κε­ντρι­κή η πάλη για τη διε­θνή απο­μό­νω­ση, για τη δια­κο­πή δι­πλω­μα­τι­κών, στρα­τιω­τι­κών κι εμπο­ρι­κών σχέ­σε­ων με το Ισ­ρα­ήλ, για να σπά­σει η Ελ­λά­δα τον «άξονα» μαζί του.

Ο πα­λαι­στι­νια­κός αγώ­νας πάντα απο­τε­λού­σε προ­τε­ραιό­τη­τα στην αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή ατζέ­ντα της Αρι­στε­ράς. Σή­με­ρα μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει και την πυ­ξί­δα για τον προ­σα­να­το­λι­σμό του αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Το οποίο για να συ­γκρου­στεί με τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, βρί­σκε­ται μπρο­στά στο κα­θή­κον να συ­γκρου­στεί με μια αμε­ρι­κα­νι­κή πο­λι­τι­κή ηγε­σία που εκ­φρά­ζει ένα ρεύμα «εθνι­κής προ­τε­ραιό­τη­τας». Το οποίο επί­σης για να συ­γκρου­στεί σή­με­ρα με τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό, οφεί­λει να συ­γκρου­στεί με­τω­πι­κά και με την ελ­λη­νι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και τις ιε­ραρ­χή­σεις που κάνει ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός για να υπε­ρα­σπι­στεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης.