Πολύ συχνά ακούει κανείς σε συζητήσεις μεσηλίκων φράσεις όπως «τίποτα δεν κουνιέται στο κίνημα, κοίτα τη νεολαία, το μόνο που κάνει είναι να κάθεται στις καφετέριες» ή σε συζητήσεις νεολαίων που προσπαθούν να βρουν τρόπους για δράση «ρε φίλε, τι να κάνουμε, οι συμμαθητές μας δεν ενδιαφέρονται, κοιτάνε μόνο την πάρτη τους». Η απελπισία και απογοήτευση για τις προοπτικές της νεολαίας, τουλάχιστον τα τελευταία δυο χρόνια ήταν διάσπαρτη: μια χαμένη γενιά που μαστιγώνεται από την ανεργία, τους μισθούς σκλάβου, την εντατικοποίηση, την υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και δέχεται το μαστίγωμα χωρίς να αντιδρά. ‘Η μήπως όχι;
Η γενιά της κρίσης αντιστέκεται
Οι μαθητές, με τις κινητοποιήσεις τους τις τελευταίες δύο εβδομάδες αποδεικνύουν πως το ματς δεν έχει τελειώσει. Η νεολαία μπορεί να μην είναι τελικά η γενιά που έχασε υποταγμένη, μα η γενιά που αντιστάθηκε, αγωνίστηκε και νίκησε.
Εν μέσω μιας υποχώρησης του κινήματος (αν και ορισμένοι φοιτητικοί σύλλογοι προσπαθούν να αντισταθούν τις τελευταίες μέρες στα σχεδία κυβέρνησης και Φορτσάκη), οι μαθητές αποφασίζουν να κινητοποιηθούν και να οργανώσουν μια μονοήμερη κατάληψη στις 3 Νοεβρίου. Η συμμετοχή είναι πολύ μεγάλη , πάνω από 500 σχολεία βρίσκονται σε κατάληψη και πολλά περισσότερα κάνουν αποχή. Οι καταλήψεις και κινητοποιήσεις (αν και μειωμένες σε αριθμό)αντέχουν μια βδομάδα και συνεχίζουν και δεύτερη με την προοπτική. Η σκληρή επίθεση που δέχονται οι μαθητές μέσα από το νέο Λύκειο σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι «δεν έχουν μέλλον» στην Ελλάδα των μνημονίων, τους πεισμώνει και τους κάνει πιο μαχητικούς. Εκτός αυτού, οι αγώνες που είχαν δοθεί από τη νεολαία (ενάντια στο άρθρο 16, η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008) και συνολικά από το κίνημα ιδιαίτερα την περίοδο 2010-2012 (πλατείες, απεργίες) αλλά και πιο πρόσφατα (όπως η απεργία των καθηγητών και ο αντιφασιστικός αγώνας πέρυσι το Σεπτέμβρη), δημιούργησαν μια παράδοση αντίστασης και βοηθούσαν στην ανάπτυξη ενός ικανοποιητικού πολιτικού επιπέδου που εκφράστηκε κυρίως μέσα από τον πολιτικό χαρακτήρα των αιτημάτων .
Τα προβλήματα που εμφανίζονται και κάποιες προτάσεις για τη λύση τους
Για να μπορέσει το κίνημα των μαθητών να αντέξει και να συσπειρώσει γύρω του καθηγητές, γονείς, φοιτητές και άλλους εργαζομένους χρειάζεται να ξεπεράσει προβλήματα που προκύπτουν αλλά παράλληλα να βοηθηθεί από την αριστερά. Οι παρακάτω σκέψεις θέλουν να συνεισφέρουν προς αυτήν την κατεύθυνση.
1) Συμμαχίες και όχι απομόνωση
Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολλές φορές φανερό πω , εφόσον το κράτος έχει γίνει αυταρχικότερο και κυβέρνηση και αστική τάξη δεν είναι διατεθειμένες για συμβιβασμούς, κανένας αγώνας δεν μπορεί να κερδίσει αν δεν συσπειρώσει γύρω του μια μεγάλη δυναμική ώστε να συγκρουστεί με την κυβέρνηση. Το παράδειγμα των καθαριστριών είναι το πλέον ενδεικτικό. Έδωσαν μια τεράστια μάχη, αρχικά η δικαιοσύνη τις δικαίωσε και διέταξε να επαναπροσληφθούν μα η κυβέρνηση παρενέβη και δεν δέχτηκε την απόφαση με το έτσι θέλω. Αντίστοιχα, ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί το ουσιαστικό και κεντρικό αίτημα των μαθητών (κατάργηση του νέου Λυκείου), είναι να συσπειρωθούν γύρω τους οι καθηγητές, οι γονείς και μια σειρά από πληττόμενους κλάδους εργαζομένων. Για να επιτευχθεί μια τέτοια συμμαχία, είναι αναγκαία η επίμονη επικοινωνία και έκκληση των μαθητών προς όλους αυτούς. Προτάσεις για κοινές συνελεύσεις –συζητήσεις με τους γονείς και τους καθηγητές σε κάθε περιοχή, με φοιτητικούς συλλόγους είτε με σωματεία, όπου είναι δυνατό, στις οποίες οι μαθητές θα ενημερώνουν και θα καλούν σε κοινή δράση.
2) Συντονιστικό καταλήψεων
Αν και βοηθητικός, ως ένα βαθμό, φαίνεται πως ο συντονισμός μέσω Internet είναι αναποτελεσματικός και ανεπαρκής. Εκτός του ότι εύκολα μπορεί να χτυπηθεί και να αχρηστευθεί (όπως και έγινε μετά από παρέμβαση του Λοβέρδου για λίγες μέρες), δεν μπορούν οι μαθητές να πάρουν αποφάσεις μέσα από αυτόν. Ένα συντονιστικό καταλήψεων, αντίθετα, θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα βοηθητικό . Κάθε σχολείο που βρίσκεται υπό κατάληψη μπορεί να εκλέγει μια μικρή ομάδα από τους συμμαθητές ώστε να το εκπροσωπούν. Το συντονιστικό αυτό θα αποτελείται από αντιπροσώπους κάθε σχολείου και θα συντονίζει τη δράση όλων των μαθητών τουλάχιστον αρχικά σε επίπεδο πόλης και, αν πάρει μεγάλες διαστάσεις, πανελλαδικά.
3) Να μην περάσει η τρομοκρατία
Η τρομοκρατία και καταστολή είναι σταθερή και αγαπημένη τακτική τα τελευταία χρόνια. Έτσι και φέτος σε πολλές περιπτώσεις οι μαθητές(συνήθως αυτοί που είχαν ιδιαίτερα ενεργή συμμέτοχη ) ή οι γονείς τους απειλήθηκαν ότι θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα με το νόμο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, η αστυνομία προχώρησε και σε συλλήψεις. .Η υποστήριξη σε κάθε μαθητή που δέχεται τέτοιες απειλές, υποστήριξη που πρέπει να οργανώνεται από τους ίδιους τους συμμαθητές του ,είναι το μόνο που μπορεί να σταματήσει μια τέτοια πρακτική. Με ανοιχτή καταγγελία οι μαθητές να ενημερώνουν την τοπική κοινωνία και να καλούν σε συμπαράσταση. Η αριστερά, οι εκπαιδευτικοί, οι σύλλογοι γονέων, οι δημοτικές αρχές έχουν χρέος να σταθούν δίπλα στους μαθητές ώστε να τσακιστεί η προσπάθεια τρομοκράτησης.
4) Οι καταλήψεις να γίνουν «ζωντανοί» χώροι
Είναι συνηθισμένο, ενώ πολλοί μαθητές ψηφίζουν υπέρ μιας κατάληψης, λίγοι τελικά να παραμένουν στο χώρο τους. Για να μπορέσει το ποσοστό όσων παραμένουν να αυξηθεί αλλά παράλληλα και οι ώρες της κατάληψης να αυξήσουν τη συνείδηση των μαθητών ,μπορούν να διοργανώνονται μια σειρά από συζητήσεις ( για την εκπαίδευση, τους αγώνες της νεολαίας, το φασισμό , ρατσισμό, σεξισμό), πολιτιστικές ( όπως ζωντανή μουσική, προβολή ταινιών, ανάγνωση ποιημάτων ή διηγημάτων των ίδιων των μαθητών) αλλά και αθλητικές(τουρνουά κτλ) δραστηριότητες.
5) Περιφρούρηση
Η περιφρούρηση των ίδιων των μαθητών και του σχολείου είναι μεγάλης σημασίας. Μια μαθητική ομάδα περιφρούρησης είναι απαραίτητο να λειτουργεί φροντίζοντας να ελέγχει ποιος μπαίνει και βγαίνει από το σχολείο, να προστατεύει το κτίριο από φθορές κα , σε περίπτωση επίθεσης από παρακρατικούς ή φασίστες, να μπορεί στοιχειωδώς να αμυνθεί, μέχρι να φτάσει βοήθεια.
Και… ένα σχόλιο για την αριστερά και το καθήκον της απέναντι στους μαθητές
Ο φόβος της «κομματικοποίησης» εκτός του ότι στρώνει το έδαφος στη θεωρία της υποκίνησης των καταλήψεων (καθώς οι μαθητές υποπτεύονται όσους τους παρακινούν σε κατάληψη ως μαριονέτες σκοτεινών δυνάμεων) δυσκολεύει ιδιαίτερα την περαιτέρω πολιτικοποίηση του μαθητικού κινήματος ώστε να αναλύσει καλύτερα τον ρόλο της εκπαίδευσης ως ιδεολογικού μηχανισμού του αστικού κράτους και θέσει αιτήματα όπως η ανατροπή συνολικά του μνημονίου και η πτώση της κυβέρνησης. Αν σύμφωνα με την αντίληψη «και οι 300 είναι τα ίδια χάλια, όποιος και να είναι στην κυβέρνηση», τα χάλια θα συνεχιστούν.
Είναι χρέος της αριστεράς να πείσει τους μαθητές πως δεν είναι «μια απ΄τα ίδια» και πως δεν τους αντιμετωπίζει σαν ψηφοφόρους που θέλει να εκμεταλλευτεί και πως θα σταθεί δίπλα τους υπερασπίζοντας τις ανάγκες και αγωνιζόμενη μαζί τους σε κάθε τους βήμα.
