Πολιτική απόφαση της συνδιάσκεψης της ΔΕΑ

Το τιµόνι των καθεστωτικών δυνάµεων έχει αναλάβει η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΝΔ υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη, µε ένα πρόγραµµα που συνοψίζεται στην ενίσχυση των επιχειρήσεων, χωρίς προσχήµατα, δισταγµούς και ιδεολογικές αναστολές. Αυτό αντικειµενικά σηµαίνει επιτάχυνση των νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων (που υπήρξαν η βασική επιλογή της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών-συµµάχων της, σε όλη την περίοδο µετά το ξέσπασµα της κρίσης) και εντατικοποίηση της επίθεσης ενάντια στα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα.

Ο "φιλελευθερισµός" του Μητσοτάκη στην οικονοµική και κοινωνική πολιτική, συνδυάζεται άρρηκτα µε τις πιο παραδοσιακές και αντιδραστικές πολιτικές της Δεξιάς σε όλα τα άλλα µέτωπα: η ενίσχυση των κατασταλτικών µηχανισµών, η πολιτική επιβολής «νόµου και τάξης», η υπονόµευση των δηµοκρατικών ελευθεριών και δικαιωµάτων, η προώθηση του ρατσισµού, του εθνικισµού και του σεξισµού, θα είναι σηµαντικές µάχες της περιόδου.

2. Η συγκράτηση των εκλογικών δυνάµεων που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, ερµηνεύεται από την απέχθεια του κόσµου προς τη Δεξιά, όπως και από την πολιτική αποτυχία των εγχειρηµάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

2α. Το τµήµα του κόσµου που αποδεσµεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, αρνούµενο να αποδεχθεί τη νεοφιλελεύθερη µνηµονιακή πολιτική των κυβερνήσεων Τσίπρα, υπήρξε σηµαντικών διαστάσεων. Όµως η πολιτική  του ΚΚΕ και τα αδιέξοδα των βασικών µετωπικών συγκροτήσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς (της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν του έδωσαν πολιτική και οργανωτική συγκρότηση, αφήνοντάς το να "χαθεί" κυρίως στη θάλασσα της αποχής και στη ψήφο στο ΜΕΡΑ25.

Θα είναι σοβαρό πολιτικό λάθος να θεωρηθεί αυτός ο κόσµος που "χάθηκε" εκλογικά, ως πολιτικά και κινηµατικά χαµένος: στις σηµερινές συνθήκες και µε το κεντρί της πολιτικής Μητσοτάκη που έχει πάρει τη θέση της σύγχυσης που δηµιουργούσε η, τάχα, αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα, ο κόσµος αυτός µπορεί να παίξει κρίσιµο ρόλο στην ανασύνταξη του ευρύτερου κινήµατος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Η µετεωρική εµφάνιση του ΜΕΡΑ25 δεν έχει τα πολιτικά και οργανωτικά θεµέλια που θα του επιτρέψουν να έχει ανοδική συνέχεια, µετά την επιτυχία του στις κάλπες. Οι ισχυρές δόσεις σοσιαλδηµοκρατικών ιδεών στην πολιτική γραµµή -όπως και στην καταγωγή και τη διαδροµή του Γ. Βαρουφάκη- δεν πρέπει να υποτιµώνται.

2β. Το εκλογικό αποτέλεσµα του Ιούλη του 2019 ερµηνεύουν τα πραγµατικά πεπραγµένα των κυβερνήσεων Τσίπρα: η υιοθέτηση των µνηµονιακών νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων, ο εναγκαλισµός µε τις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις (τόσο της ΕΕ, όσο και των ΗΠΑ του Τραµπ), η ενσωµάτωση στην εθνικιστική/κρατική πολιτική (στα Βαλκάνια και στην ανατολική Μεσόγειο), η επιµονή στην απαράδεκτη πολιτική για τους πρόσφυγες και τους µετανάστες (στα όρια του θεσµικού ρατσισµού), ήταν ταυτοτικές εξελίξεις για ένα κόµµα που αυτοπροσδιοριζόταν ως ριζοσπαστική Αριστερά.

Αυτά τα κυβερνητικά πεπραγµένα του Τσίπρα καθορίζουν τα όρια στην πολιτική του σήµερα ως αντιπολίτευση, αλλά και τα θεµέλια για τη µετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πλήρως σοσιαλδηµοκρατικό-κεντροαριστερό κόµµα/παράταξη, στην εποχή της σοσιαλφιλελεύερης µετάλλαξης της σοσιαλδηµοκρατίας διεθνώς. Η "πασοκοποίηση" σήµερα έχει λιγότερη σχέση µε τη σοσιαλδηµοκρατική πολιτική στα τέλη του 20ού αιώνα και µεγαλύτερη οµοιότητα µε τις πολιτικές που αναπτύσσει ο Μακρόν στη Γαλλία ή ανέπτυξε ο Ρέντσι στην Ιταλία. Αυτήν την προοπτική κίνησης προς τα δεξιά, µε αποκλειστικό στόχο µια 2η κυβερνητική θητεία, έχει ήδη αναδείξει -µε λόγια και µε πράξεις- η ηγετική οµάδα γύρω από τον Αλ. Τσίπρα, µέσα στην εκκωφαντική σιωπή εκείνων που παρέµειναν µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 διεκδικώντας έναν ρόλο "αριστερής" πτέρυγάς του.

3. Αυτή η εξέλιξη, µετά την καµπή των εκλογών του 2019, συχνά περιγράφεται ως συγκρότηση ενός "νέου δικοµµατισµού". Πράγµατι, διαµορφώθηκαν δύο ισχυροί εκλογικά πόλοι, µετατοπισµένοι πολιτικά, ως "οµπρέλες" που επιχειρούν να εκφράσουν το παλιό δίπολο "συντηρητισµός - δηµοκρατική παράταξη", επιτυγχάνοντας την περιθωριοποίηση ή τη συρρίκνωση άλλων πολιτικών σχεδίων, µε την προοπτική να εναλλάσσονται σχετικά οµαλά στην κυβερνητική εξουσία. Το ΚΚΕ, το µοναδικό κόµµα µε µαζική επιρροή εκτός αυτού του διπόλου, µε την πολιτική που επιλέγει, λειτουργεί κυρίως ως καταγραφή της αυτονοµίας και της διαφοράς του και όχι ως κέντρο πραγµατικών πρωτοβουλιών µε στόχο την ουσιαστική αντίσταση και την ανατροπή.

3α. Αυτή η περιγραφή της νέας πολιτικής συγκυρίας δεν είναι ολοκληρωµένη και ακριβής. Ο "νέος δικοµµατισµός" είναι ακόµα υπό κατασκευή, δεν είναι δοµηµένος και σταθερός, όπως ήταν το "σύστηµα" µεταξύ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην προ της κρίσης περίοδο ("σύστηµα" που και αυτό είχε περάσει τις δικές του περιπέτειες, µέχρι να εµπεδωθεί ως πολιτικό/κυβερνητικό µοντέλο στην υπηρεσία του ελληνικού καπιταλισµού). Η ηγετική οµάδα Τσίπρα, αλλά και ορατές δυνάµεις µέσα στη ΝΔ, τρέχουν αυτήν την τακτοποίηση, αλλά έχουν ακόµα πολλά καρβέλια να φάνε πριν φτάσουν σε µια νέα πολιτική σταθεροποίηση.

3β. Το σηµαντικότερο από τα προβλήµατά τους, είναι η επιδείνωση των οικονοµικών συνθηκών διεθνώς.

Το σύνολο των αναλυτών (ακόµα και των συστηµικών) συγκλίνει στην άποψη ότι το ερώτηµα δεν είναι, πλέον, το εάν ο καπιταλισµός βαδίζει προς µια νέα "βαθιά ύφεση" (ανάλογη ή και χειρότερη από εκείνη του 2007-08), αλλά κυρίως το πότε αυτή θα ξεσπάσει. Η πλειοψηφία συγκλίνει στην εκτίµηση ότι αυτό θα συµβεί στον παρόντα πολιτικό χρόνο, πιθανότατα µέσα στο 2020.

Οι συνέπειες θα είναι σεισµικού χαρακτήρα για τον ακόµα εξασθενηµένο από την προηγούµενη κρίση ελληνικό καπιταλισµό. Η συµφωνία µε τους δανειστές, που πήρε τον ψευδεπίγραφο τίτλο της "εξόδου" απ0ό τη µνηµονιακή εποχή, στηρίζεται στην αισιόδοξη εκτίµηση µιας µακράς περιόδου οµαλής ανάπτυξης. Μια νέα διεθνής επιδείνωση θα κάνει ανέφικτη την προοπτική µείωσης των αιµατηρών "πλεονασµάτων" και θα καταστήσει υποχρεωτική την επιβολή νέων ακόµα πιο βάρβαρων προγραµµάτων λιτότητας και περικοπών. Το ποια κυβέρνηση, ποιο κόµµα ή συνασπισµός κοµµάτων, θα µπορέσει να επεξεργαστεί, θα τολµήσει να προτείνει, και θα µπορέσει να επιχειρήσει να επιβάλει µια τέτοια πολιτική, δεν έχει για την ώρα απάντηση.

3γ. Οι πονοκέφαλοι των πολιτικών επιτελείων εντείνονται, µέσα από τη "µετάσταση" της οικονοµικής κρίσης στην πολιτική κρίση και στην κρίση των ανταγωνισµών που ήδη µαίνεται διεθνώς. Το Brexit, ο εµπορικός πόλεµος ΗΠΑ-Κίνας, οι αλλαγές των συµµαχιών στη γεωπολιτική σκακιέρα, η ενίσχυση των ρευµάτων της εθνικιστικής-ρατσιστικής ακροδεξιάς, η παράλυση των διεθνών οργανισµών µπροστά σε προφανείς απειλές όπως η κλιµατική αλλαγή, είναι µόνο κάποιες από τις συντεταγµένες που περιγράφουν την παγκόσµια κατάσταση, µια κατάσταση που περιπλέκεται και επιδεινώνεται καθηµερινά.

3δ. Οι ενδοϊµπεριαλιστικοί ανταγωνισµοί φτάνουν στην περιοχή µας µε µορφή πολύ πιεστική πολιτικά.

Η Ελλάδα έχει αναδειχθεί σε «στρατηγικό» στήριγµα των ΗΠΑ στο σηµαντικό τόξο Πολωνία-Ελλάδα-Ισραήλ. Η αντιιµπεριαλιστική πάλη παραµένει καθοριστική υποχρέωση στην πολιτική της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Στην ανατολική Μεσόγειο ο ελληνοτουρκικός ανταγωνισµός για τις ΑΟΖ φτάνει σε επικίνδυνο σηµείο. Εδώ η αντιιµπεριαλιστική πάλη συναντιέται µε τον αντιεθνικισµό, µε την πάλη ενάντια στον πόλεµο και τον µιλιταρισµό, όπως και µε το ταυτοτικό ζήτηµα της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους µετανάστες.

Στις «εξορύξεις», στη νέα Μεγάλη Ιδέα (υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, της ΕΕ και του κράτους του Ισραήλ) οι ανταγωνισµοί για κυριαρχία στις ΑΟΖ συνδέονται µε την απόλυτη αδιαφορία για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, για τον κίνδυνο της κλιµατικής αλλαγής, αλλά και τον «τζόγο» µε φαραωνικά έργα (αγωγός East Med) µεγάλης επικινδυνότητας.

Η ανάδειξη των συνδέσεων σε όλα αυτά τα µέτωπα, η ρήξη µε την «εθνική ενότητα», αποτελεί υποχρέωση και είναι προϋπόθεση για να αντιµετωπιστεί αποτελεσµατικά το ανερχόµενο ρεύµα του ακροδεξιού εθνικισµού/ρατσισµού.

3ε. Αυτή η εικόνα έχει στη βάση της ερµηνείας της την υποχώρηση -που πολλοί ερµήνευσαν ως οριστική ήττα- του µεγάλου κύµατος εργατικών αγώνων και λαϊκών εξεγέρσεων που σηµάδεψαν την αµέσως µετά την κρίση του 2007-08 πολιτική περίοδο (αντινεοφιλελεύθερες εργατικές κινητοποιήσεις στη νότια Ευρώπη, αραβικές εξεγέρσεις, λαϊκοί αγώνες στη Λατ. Αµερική κ.ο.κ.).

Το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο στη συγκυρία είναι η τάση επανεµφάνισης των µαζικών αγώνων σε µεγάλη κλίµακα: Οι εξεγέρσεις στην Αλγερία, στο Λίβανο και στο Ιράκ, οι αγώνες στην Αίγυπτο, η εµβληµατική εξέγερση στη Χιλή και η αντίσταση στη Βολιβία, ο παρατεταµένος αγώνας στο Χονγκ-Κονγκ, είναι µια "αλυσίδα" που δεν µπορεί να υποτιµηθεί.

Στο "κέντρο" του παγκόσµιου συστήµατος, το νέο κύµα της δράσης των γυναικών ενάντια στην ενισχυµένη εκµετάλλευση που υφίστανται, όπως και ενάντια στο σεξισµό, αλλά και η µεγάλη µαζικότητα των κινητοποιήσεων για την κλιµατική αλλαγή, αποδεικνύουν την ανθεκτικότητα των κοινωνικών κινηµάτων.

Για τη δική µας άποψη, οι εξελίξεις στη Γαλλία έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον: οι εργατικοί αγώνες, µε την πιο "κεντρικοποιηµένη" µορφή, της γενικής απεργίας και της ανακυκλούµενης διαρκούς απεργιακής δράσης, επιστρέφουν ως κορµός της κοινωνικής αντίστασης και παίρνουν τα σκυτάλη από τα κίτρινα γιλέκα. Αξίζει να θυµόµαστε ότι η προηγούµενη γενικευµένη εργατική δράση στη Γαλλία, ο µεγάλος απεργιακός Δεκέµβρης του 1995, ήταν ο παράγοντας που είχε "προαναγγείλει" τη διεθνή κλιµάκωση των αγώνων και του ριζοσπαστισµού που ακολούθησε µε το κίνηµα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσµιοποίηση.

3στ. Συνυπολογίζοντας όλους αυτούς τους παράγοντες, το συµπέρασµά µας είναι ότι -παρά τη σηµαντική ήττα που προηγήθηκε- ο πολιτικός χαρακτήρας της περιόδου που έρχεται είναι "ανοιχτός". Το αποτέλεσµα δεν έχει κριθεί και η "περιπέτεια" -για όλες τις πλευρές, και τους από πάνω και τους από κάτω- θα συνεχιστεί. Με αυτήν την εκτίµηση και αυτήν την νοοτροπία θα πρέπει να επιχειρήσουµε στους µήνες που έρχονται.

4. Αυτή η εκτίµηση είναι καθοριστική για τις επιλογές τόσο της δικής µας οικοδόµησης, όσο και της συνέχειας της προσπάθειάς µας για µια ευρύτερη µετωπική συγκρότηση της µάχιµης, αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Όπου έχουµε να αντιµετωπίζουµε έναν δίδυµο κίνδυνο: αφενός, του διαλυτισµού µέσα σε µεταρρυθµιστικούς µέσους όρους, αφετέρου, της σεχταριστικής αναδίπλωσης, που οδηγεί σε παθητικότητα, σε αναστολή κρίσιµων καθηκόντων για ένα απώτερο µέλλον, υπό το πρόσχηµα ότι τώρα προηγείται η κοµµατική οικοδόµηση.

4α. Η ΔΕΑ από το 2015 επέµεινε, µέσα από τη συµµετοχή στη ΛΑΕ στην προσπάθεια για τη διαµόρφωση ενός µετωπικού "πόλου" που θα έδινε εναλλακτική στη δεξιά κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ της εποχής του µνηµονίου 3. Η υποχρέωση αυτή ήταν αυτονόητη στις εκλογές του Σεπτέµβρη 2015. Η ΛΑΕ στις εκλογές του 2019 έφτασε στην πολιτική κατάρρευση. Είχε προηγηθεί η αποτυχία συγκρότησης του αριστερού δυναµικού που για ένα διάστηµα είχε συσπειρωθεί ή είχε ελπίσει στη ΛΑΕ.

Τα βασικά αίτια της κατάρρευσής της το 2019 ήταν:

α) Η πολιτική γραµµή. Η κεντρική ηγεσία της ΛΑΕ "διάβασε" τη στροφή τµηµάτων της κυρίαρχης τάξης προς τον προστατευτισµό, τον οικονοµικό εθνικισµό και την οχύρωση στο "δικό της" κράτος λόγω της όξυνσης των ανταγωνισµών (Τραµπ, Brexit κ.ά.) ως µια τάχα "αντικειµενικά προοδευτική" ρήξη µε την νεοφιλελεύθερη παγκοσµιοποίηση. Στράφηκε προς µια πολιτική στήριξης στην "εθνική κυριαρχία" και στο "εθνικό κράτος" ως πιθανών οχυρών προστασίας των εργατικών και λαϊκών µαζών µέσα στην κρίση, αδιαφορώντας για τη γειτνίαση αυτών των ιδεών µε το ανερχόµενο ρεύµα της "λαϊκιστικής" ακροδεξιάς. Δυστυχώς στην Ελλάδα αυτή η κατεύθυνση συνέβαλε σε υποτίµηση των κινδύνων του εθνικιστικού ρεύµατος (Πρέσπες, Αλβανία και κυρίως ελληνοτουρκικός ανταγωνισµός) και οδήγησε στην αυταπάτη µιας εκλογικής στήριξης από τµήµατα του "εθνικού-πατριωτικού" χώρου. Αυτή η τάση που προβλήθηκε στο δηµόσιο λόγο αυθαίρετα και ασύντακτα, ερµηνεύει τα τραγικά ηγετικά λάθη που έγιναν µέσα στη µακρά προεκλογική περίοδο και οδήγησαν στην αποµόνωση της ΛΑΕ από το ευρύτερο αριστερό δυναµικό.

β) Έναν προγραµµατισµό εκλογοκεντρικό, που υποβάθµιζε τη σχεδιασµένη παρέµβαση και την αναγκαία έµφαση στην οικοδόµηση ενωτικών σχηµάτων σε χώρους και γειτονιές που θα βοηθούσαν το ρίζωµα της ΛΑΕ και το δέσιµο µε τον κόσµο που ήταν ενεργός. Ένα αρχηγικό και υπερσυγκεντρωτικό µοντέλο λειτουργίας και δηµόσιας παρέµβασης, που δεν αντιστοιχεί σε µετωπικό σχήµα, ούτε στις ανάγκες της περιόδου. Αυτό το µοντέλο δεν επέτρεψε ουσιαστικές διορθώσεις στην πολιτική γραµµή, στην οργανωµένη παρέµβαση και στην οργανωτική πολιτική, ακόµα και όταν τα προβλήµατα βοούσαν.

Μέσα στην εξέλιξη αυτή ακολουθήσαµε διαφορετικές τακτικές: από τη συµµετοχή στο «πρώτο βαγόνι», στο "βήµα στο πλάι" και στη συνέχεια στην αναγκαία όλο και πιο συχνά δηµόσια διαφοροποίηση της ΔΕΑ και του ΚΔ (αυτοδιοικητικές εκλογές, συνυπογραφή µε άλλες οργανώσεις για τα "εθνικά", αυτόνοµα δικά µας υλικά κ.ο.κ.), όπως και στην προσπάθεια για έναν εναλλακτικό πόλο πολιτικής αντιπαράθεσης µαζί µε την ΑΡΑΝ και την ΑΡΑΣ στο εσωτερικό της ΛΑΕ.

Μετά τις εκλογές δηλώσαµε ότι για εµάς η ΛΑΕ έφτασε "στο τέλος της διαδροµής της". Δεν εκτιµούµε πια ότι µπορεί να αποτελέσει το "κέντρο" διαδικασιών ανασύνταξης.

Οι επιλογές που έγιναν µετά τις ευρωεκλογές κατέστησαν ανέφικτο ακόµα και το να προκύψει ένας ενιαίος, έστω µίνιµουµ, απολογισµός.

Με τη συµµετοχή της στην "πρωτοβουλία των 4", η ΔΕΑ ουσιαστικά ανήγγειλε το τέλος της εµπλοκής της στην ΛΑΕ. Αυτήν την απόφαση επιβεβαιώνει η Συνδιάσκεψή µας.

Θεωρούµε ότι µεγάλο µέρος των συντρόφων και συντροφισσών που δουλέψαµε µαζί στο εσωτερικό της ΛΑΕ θα είναι πολύτιµοι σε µελλοντικές µετωπικές δράσεις. Η συνεργασία µαζί τους σε µακρό χρόνο έχει χτίσει σχέσεις και δυνατότητες που µπορούν ξανά να φανούν χρήσιµες. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να διαφυλαχθεί. Σε αυτήν την κατεύθυνση θα είναι θετικό να σταµατήσουν όλοι να χρησιµοποιούν τον τίτλο της ΛΑΕ και οι οργανώσεις που την συναποτέλεσαν να παρεµβαίνουν µε το όνοµα και τα σύµβολά τους. 

4β. Η κατάρρευση της ΛΑΕ και η παράλληλη αποτυχία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν πρέπει να οδηγήσουν σε σεχταριστική αναδίπλωση, σε παραίτηση από την πολιτική που διεκδικεί την ενότητα στη δράση, συστηµατικά και επίµονα, σε µια περίοδο κρίσιµη για τον κόσµο µας.

Υπάρχουν δυνάµεις που επιχείρησαν στην προηγούµενη περίοδο είτε µέσα στη ΛΑΕ, είτε µέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε στα κινήµατα χωρίς "κεντρική" µετωπική επιλογή, που έχουν βγάλει ανάλογα συµπεράσµατα και µπορούν να στηρίξουν ένα νέο ξεκίνηµα.

Στην παρούσα φάση πρόκειται για δυνάµεις της µάχιµης, αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Η "πρωτοβουλία των 4" (ΑΡΑΝ, Αναµέτρηση, ΔΕΑ, Συνάντηση) δείχνει ένα δρόµο. Η σύνθεση µπορεί και πρέπει να διευρυνθεί. Σε αυτόν το δρόµο θα προχωρήσουµε. Χωρίς βιασύνες. Η συστηµατοποίηση κοινών παρεµβάσεων, ο συντονισµός κινηµατικών σχηµάτων δράσης (αυτοδιοικητικές κινήσεις, γυναικείο κίνηµα, περιβαλλοντικές παρεµβάσεις, νεολαία και όλο και πιο επίµονα στα εργατικά), οι κοινές πολιτικές συζητήσεις/εκδηλώσεις πάνω σε κρίσιµα θέµατα της συγκυρίας, είναι τα καθήκοντα της στιγµής. Κάνοντας αυτά και επιµένοντας σε υπεύθυνη διεύρυνση θα πρέπει να επιδιώξουµε να φτάσουµε σε ένα συγκροτηµένο "χώρο" διαλόγου και κοινής δράσης. Μέσα από αυτόν το δρόµο θέλουµε να συγκροτηθεί µια νέα µετωπική πρωτοβουλία της µάχιµης, αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς, που σε ερχόµενες πολιτικές αναµετρήσεις θα πρέπει να διεκδικήσει το ρόλο της εναλλακτικής απέναντι στο δίπολο Μητσοτάκης-Τσίπρας.

5. Η επιµονή στη "µετωπική" πολιτική, δεν πρέπει να κατανοείται ως αντίφαση µε τα καθήκοντα της αυτόνοµης δικής µας συγκρότησης. Αντίθετα, από καιρό γνωρίζουµε ότι οργανώσεις µε όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη "ταυτότητα" είναι αυτές που έχουν την αυτοπεποίθηση να στηρίξουν πραγµατικά και ειλικρινά χρήσιµες µετωπικές πρωτοβουλίες.

Θα συνεχίσουµε µε αµείωτη ένταση την έµφαση στην οικοδόµηση της οργάνωσής µας. Η καλύτερη δυνατή λειτουργία των ΠΟ, η τακτοποίηση της παρέµβασής µας στο εργατικό κίνηµα, η συνέχεια της ανάπτυξής µας στη νεολαία, η επιµονή στη δουλειά για την ενίσχυση των αυτοδιοικητικών κινήσεων όπου συµµετέχουµε, η στήριξη των θεµατικών οµάδων συντρόφων και συντροφισσών της ΔΕΑ στο γυναικείο/αντισεξιστικό κίνηµα, στις περιβαλλοντικές κινητοποιήσεις, στον αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό αγώνα, περιγράφουν βασικές υποχρεώσεις της νέας ΚΕ που εκλέγει η Συνδιάσκεψη, αλλά και όλων των δυνάµεων της Οργάνωσης.

Σε αυτήν την προσπάθεια τα "εργαλεία" διαµόρφωσης και προβολής της γραµµής µας -η εφηµερίδα, το περιοδικό, οι εκδόσεις, οι δραστηριότητες στην Κοµµούνα- έχουν αποδειχθεί πολύτιµα και θα πρέπει να ενισχυθούν µε κάθε αναγκαίο τρόπο.

Με εµπιστοσύνη στις δυνάµεις του κινήµατος και της τάξης µας, αλλά και στα συµπεράσµατα από τη συνολική διαδροµή της Οργάνωσής µας, θα πρέπει να αντιµετωπίσουµε µια περίοδο γεµάτη κινδύνους και προκλήσεις, αλλά επίσης γεµάτη από ευκαιρίες ανασύνταξης.