Η Γαλλία μπαίνει στην τελική ευθεία για τις προεδρικές εκλογές που θα διεξαχθούν σε δύο γύρους τον Απρίλη. Έχουμε γράψει επανειλημμένα ότι -κατά το δεύτερο μισό της θητείας του Εμανουέλ Μακρόν- η Γαλλία περνά μια πολύ «σκοτεινή» περίοδο. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα αναμένεται να αποτυπωθεί στις κάλπες του Απρίλη, με μια συνολική δεξιά μετατόπιση του εκλογικού σκηνικού.
Καταρχήν έχουμε τη μετεωρική εμφάνιση του «φαινομένου Ζεμούρ». Η Μαρίν Λεπέν βρέθηκε με έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή στα (ακρο)δεξιά της. Ο ανερχόμενος μιντιακός αστέρας της ακροδεξιάς απευθύνεται σε όσους ακροδεξιούς δυσανασχετούν με τη στρατηγική «αποτοξικοποίησης» του RN (πρώην FN), υιοθετώντας την πιο ωμή ρατσιστική, σεξιστική, εθνικιστική ρητορική και δηλώνοντας ότι «η Λεπέν μιλάει όπως ο Μακρόν και ο Μακρόν μιλάει όπως η Λεπέν». Ασφαλώς, όπως έχει σημειώσει εύστοχα ο Στάθης Κουβελάκης, «η Λεπέν μιλάει όπως όλοι οι άλλοι, αφού πρώτα έκανε όλους τους άλλους να μιλάνε όπως αυτή». Η άνοδος του κραυγαλέα αντιδραστικού Ζεμούρ υπήρξε παράγωγο αυτής της διαδικασίας ακροδεξιάς μετατόπισης του δημόσιου διαλόγου, αλλά πλέον λειτουργεί και ως επιταχυντής της. Αντί ανάλυσης για τις θέσεις του Ζεμούρ (για τις οποίες έχουμε γράψει σε παλιότερο φύλλο), θα αρκεστούμε στο όνομα της εκλογικής του καμπάνιας: «Επανακατάκτηση». Πρόκειται για αναφορά στην ισπανική Reconquista, τους παλιούς πολέμους του Πάπα και των Χριστιανών βασιλιάδων για να πετάξουν τους Άραβες Μουσουλμάνους έξω από την Ιβηρική Χερσόνησο –ένα αγαπημένο θέμα και των δυνάμεων του στρατηγού Φράνκο καθώς «ανακαταλάμβαναν» την Ισπανία από τον «άθεο κομμουνισμό» του Λαϊκού Μετώπου. Ο Ζεμούρ έχει διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Και αν και «τρώει» τμήμα της εκλογικής δύναμης του RN/FN, παρατηρείται μια γενικότερη διεύρυνση του ακροδεξιού ακροατηρίου, με την Μαρίν Λεπέν να διατηρεί σημαντικές δυνάμεις και να παραμένει αρκετά ψηλά στις δημοσκοπήσεις.
Ο Μακρόν, του οποίου τα κυβερνητικά πεπραγμένα (στην οικονομία, αλλά και στο ρατσισμό, τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές και τον αυταρχισμό) μιλάνε από μόνα τους, παραμένει πρώτος στις δημοσκοπήσεις (με ένα «αμετακίνητο» 24-25% που του αρκεί στο κατακερματισμένο τοπίο που επικρατεί μετά το 2017). Ενώ το πολυσυζητημένο τους τελευταίους μήνες ενδεχόμενο να σπάσει το γνώριμο δίπολο «Μακρόν-Λεπέν» και να προκύψει «κούρσα για τρεις» φαίνεται να αφορά περισσότερο την ανάκαμψη της παραδοσιακής Δεξιάς, των Ρεπουμπλικάνων.
Οι Ρεπουμπλικάνοι
Η υποψήφιά τους, Βαλερί Πεκρέζ, εμφανίζεται να δίνει μάχη με τη Λεπέν για την δεύτερη θέση, αν και μένει να φανεί κατά πόσο αυτό αντανακλά μια εφήμερη «ώθηση» λόγω της διαδικασίας των εσωκομματικών προκριματικών που έστρεψε τα βλέμματα στο δεξιό κόμμα.
Η Πεκρέζ μεγάλωσε σε εύπορη οικογένεια και συνοικία, σπούδασε σε ιδιωτικό σχολείο και σε επιχειρηματική σχολή της «ελίτ», πριν γίνει σύμβουλος του Ζακ Σιράκ (όταν απέκτησε από συναδέλφους της το προσωνύμιο «μπουλντόζα» γιατί «κινείται αργά, αλλά είναι ακατάβλητη») και υπουργός του Νικολά Σαρκοζί (όταν συγκρούστηκε με το συγκλονιστικό φοιτητικό κίνημα της εποχής). Ως περιφερειάρχης τηςΙλ-ντ-Φρανς (ευρύτερη περιοχή του Παρισιού), έχτισε τεχνοκρατικό, φιλο-επιχειρηματικό, ευρωπαϊστικό προφίλ, ενώ πρωτοστάτησε στην προσπάθεια να αντικαταστήσει το Παρίσι το Σίτι του Λονδίνου μετά το Brexit, «ξεδιπλώνοντας το κόκκινο-μπλε-λευκό χαλί» στους ανησυχούντες τραπεζίτες του Ηνωμένου Βασιλείου. Με αυτή την έννοια, προσπαθεί να αποδειχθεί «πιο μακρονική από τον Μακρόν».
Ταυτόχρονα όμως, προσπαθεί (και αυτή) να αποδειχθεί «λεπενικότερη της Λεπέν». Πρόσφατα η Πεκρέζ δήλωσε ότι θα πάρει το «Karcher» (μάρκα με την οποία είναι γνωστό το λάστιχο που ρίχνει νερό υψηλής πίεσης) με στόχο «να καθαρίσω αυτές τις γειτονιές που έχουν μετατραπεί σε περιοχές χωρίς νόμους και, μερικές φορές, χωρίς Γαλλία». Είναι σαφής η νοηματοδότηση που αποκτά η υπόσχεσή της να αποκαταστήσει «την ενότητα, την αξιοπρέπεια και την περηφάνια» της Γαλλίας, προσχωρώντας κι αυτή στην ακροδεξιά θεματολογία της «παρακμής του έθνους».
Αυτές οι εκδοχές ακροδεξιάς και κεντρο(;)δεξιάς μονοπωλούν το προεκλογικό ενδιαφέρον, τη στιγμή που η Αριστερά βρίσκεται κατακερματισμένη αλλά και αδύναμη, ακόμα και ως άθροισμα που συμπεριλαμβάνει και τους σοσιαλδημοκράτες.
Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα κειμένου του Ούγκο Παλέτα (NPA), [ολόκληρο το άρθρο εδώ, Η πάλη ενάντια στο γαλλικό φασισμό σημαίνει πολύ περισσότερα από το «οποισδήποτε εκτός από τον Ζεμούρ»] που -ξεκινώντας από την υποψηφιότητα Ζεμούρ- αναλύει περισσότερο την γενικότερη δεξιά μετατόπιση στη γαλλική πολιτική σκηνή, ενώ θίγει τον πυρήνα του ζητήματος της κρίσης στα αριστερά, πέρα από τις τακτικές που προτείνονται ως πανάκεια στην τελική ευθεία προς την κάλπη. Στο επόμενο φύλλο της «Ε.Α.» θα συνεχίσουμε το αφιέρωμα στην γαλλική πολιτική σκηνή με μια πιο αναλυτική επισκόπηση των εκλογικών τακτικών και επιλογών που έχουν ξεδιπλωθεί στα αριστερά του κέντρου.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
