Προεκλογικές σκέψεις

-Κατάργηση μνημονιακών διατάξεων και άρση της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας

-Διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την απομείωση του χρέους και για την επίτευξη συμφωνίας αποπληρωμής του με ευνοϊκούς για την Ελλάδα όρους, εντός της ευρωζώνης και χωρίς εφαρμογή επιπλέον μνημονιακών μέτρων

-Εφαρμογή αναπτυξιακής/ κοινωνικής πολιτικής (βλέπε πρόγραμμα Θες/νίκης)

-Πόλεμο ενάντια στις εγχώριες ελίτ και τα χρόνια συστημικά κατεστημένα, για θεσμική κάθαρση και εξοθορθολογισμό της δημόσιας διοίκησης.

2.Αντί των προεκλογικών και προγραμματικών της δεσμεύσεων, τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ συνοψίζονται ως εξής:

-Όχι  μόνο δεν κατήργησε μνημονιακές πολιτικές, αλλά ψήφισε νέα σκληρά και επώδεινα μέτρα

-Απέτυχε (εκ του αποτελέσματος) παταγωδώς στην όποια διαπραγμάτευση, αναγκαζόμενος τελικά να υιοθετήσει στην πράξη τις θέσεις- επιδιώξεις τόσο των δανειστών  όσο και των εγχώριων μνημονιακών

-Δε συγκρούστηκε με τα εγχώρια ολιγαρχικά κατεστημένα (ενδεικτικά παραδείγματα η- τελικά- μη ψήφιση του νομοσχεδίου για τις συχνότητες, όπως και η «χορηγια» 600.000 € στο Μέγαρο Μουσικής του Ψυχάρη από την …παραιτηθείσα κυβέρνηση στις 20 Αυγούστου- δες φώτο πρωτοσέλιδο- «ανταπόδοση» των Νέων 22-23/8 δύο μέρες μετά)

-Δεν προχώρησε σε πολιτικές πραγματικής ανακούφισης των χτυπημένων από τα μνημόνια λαϊκών στρωμάτων, ούτε στις εξορθολογιστικές τομές στο κράτος, όπως είχε δεσμευτεί

3.Επίσης, πρωτοτυπώντας, κατάφερε:

-Να κατακρεουργήσει τη λαϊκή ετυμηγορία για τη μη εφαρμογή επιπλέον μέτρων, όπως αυτή συντριπτικά εκφράστηκε στο δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη

-Με την αποτυχημένη στρατηγική της να μην μπορέσει να προλάβει ή έστω να ελαχιστοποιήσει τις καταστρεπτικές συνέπειες για την πραγματική οικονομία της εφαρμογής των capital controls

-Υιοθετώντας τη ρητορική προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων («μέτρα ή καταστροφή», «διαπραγματευτήκαμε σκληρά αλλά μόνη λύση είναι το μνημόνιο»,   «έξοδος από την ευρωζώνη = θάνατος» κτλ) να αυτοξεφτιλίσει την ίδια δική της ρητορική έτσι όπως αυτή εκφράστηκε προεκλογικά και μετεκλογικά ως τις 12/7

-Με την εφαρμογή Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, με την απαξίωση θεσμικών οργάνων και συνταγματικών διαδικασιών εντός και εκτός Βουλής, υιοθετώντας τη μέθοδο των διαρροών για την ενημέρωση των πολιτών και όχι τις επίσημες- επώνυμες ανακοινώσεις, με νομοθετήματα εξπρές και τελικά με εκλογές εξπρές, να καταργήσει την όποια διαφορετικότητα της με τις προηγούμενες κυβερνήσεις του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Παπαδήμου, του Παπανδρέου

-Με την μονομερή συμπεριφορά μιάς ομάδας πολιτευτών κινούμενη πέριξ της ηγεσίας Τσίπρα, να πάψει κάθε δημοκρατική και καταστατική λειτουργία του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, καταργώντας όργανα και αρχές, οδηγώντας ουσιαστικά στη διάλυσή του.

4.Σήμερα ζητεί και πάλι τη ψήφο του ελληνικού λαού ισχυριζόμενος ότι:

-Διαπραγματεύτηκε σκληρά, εκβιάστηκε από τους δανειστές και τελικά αντί της «καταστροφής» έφερε συμφωνία

-Το δικό του μνημόνιο είναι λιγότερο χειρότερο από τα προηγούμενα

-«Κέρδισε» μία προφορική (!) δέσμευση από τους δανειστές για μελλοντική απομείωση του χρέους (τόσο πολύ εμπιστοσύνη τους έχει πια;)

-Θέλει «ισχυρή εντολή» για να εφαρμόσει μεν τη συμφωνία, αντισταθμίζοντας όμως δε τους αρνητικούς της όρους με φιλολαϊκά μέτρα

-Οι «πρώην σύντροφοι» της Λαϊκής Ενότητας και έριξαν την «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» και έχουν το ίδιο σχέδιο με τον…Σόιμπλε (ναι, καλά διαβάσατε) για να βγάλουν τη χώρα από την Ευρωζώνη και να φέρουν νέα- χειρότερη- δανειακή σύμβαση με νέο- χειρότερο- μνημόνιο.

5. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δε διαφέρει στην πράξη από αυτά της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, των ΑΝΕΛ, αφού και τα 5 αυτά κόμματα ζητούν την ψήφο των πολιτών στις 20 Σεπτέμβρη για να εφαρμόσουν το 3ο Μνημόνιο. Σε κλίμα φαρσοκωμωδίας, πένθιμης. Με κάποιες …ρητορικές (μικρο) διαφορές:

-Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί το «νέο» ( βλέπε Κουρουμπλής, Δραγασάκης, Μάρδας, Μπόλαρης και σία), ότι ζητά μια δεύτερη ευκαιρία για την κυβερνώσα «αριστερά», ότι θα βάλει τέλος στο πάρτι των εγχώριων διαπλεκόμενων ελίτ (δες φώτο πρωτοσέλιδο των Νέων 22-23/8) κι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστεί με τη ΝΔ

-Ο Μεϊμαράκης υπόσχεται ότι θα κάνει το παν για να έχει ισχυρή κυβέρνηση η χώρα ώστε να εφαρμοστεί στα σίγουρα το μνημόνιο κι ότι η «δεξιά» είναι μόνο αυτή- λόγω …εμπειρίας- που μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο υπευθυνότητας απέναντι στα «καπρίτσια» του ανεύθυνου Τσίπρα

-Ο Σ. Θεοδωράκης φωνάζει ότι το Ποτάμι είναι η μόνη σοβαρή πολιτική δύναμη και ζητά μια ευκαιρία να μας δείξει πόσο καλά μπορεί να εφαρμόσει αυτός τα μνημόνια

-Η Φώφη επιμένει ότι…το ΠΑΣΟΚ είναι (ξανά) εδώ…ενωμένο δυνατό

-Ο Καμμένος δηλώνει ακόμη…”αντιμνημονιακός”

6. Δύο παρατηρήσεις:

-Ενώ στις εκλογές του Μάη- Ιούνη του’12, του Γενάρη του ’15 και στο πρόσφατο δημοψήφισμα, οι «εταίροι» είχαν σκυλιάσει για το «πόσο κακές» είναι για την Ελλάδα οι εκλογές, τώρα πάμε στις κάλπες με τις ευλογίες τους, αν όχι καθ’ υπόδειξή τους (Μέρκελ: «οι εκλογές αποτελούν μέρος της λύσης για την Ελλάδα»). Είναι φανερή η επιδίωξη τους για την επίτευξη μιάς όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής “συναίνεσης” που εξυπηρετεί ασφαλέστερα τα (νέο)αποικιακά σχέδιά τους.

-Το χτεσινό debate έγινε για ένα και μόνο λόγο. Για να τεθεί στον κόσμο το (ψευτο)δίλλημα Τσίπρας ή Μεϊμαράκης. Δηλαδή μνημόνιο ή…μνημόνιο. Ενώ ο λαός στο δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη ψήφισε στεντόρεια ΟΧΙ σε νέα μέτρα, ψήφισε ΟΧΙ στην υποτέλεια και στη φτώχεια, 222 “εκπρόσωποί” του στο κοινοβούλιο υπερψήφισαν παραμονές δεκαπενταύγουστου ένα 3ο και τρις χειρότερο μνημόνιο. Ο ιστορικός του μέλλοντος ένα χαρακτηρισμό θα δώσει στη συγκεκριμένη πράξη: ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

7. Κλείνοντας:

Η Λαϊκή Ενότητα οφείλέι να σηκώσει το βάρος της μόνης αντιπολιτευτικής δύναμης στην επόμενη Βουλή. Μένοντας αταλάντευτη στις θέσεις της, προβάλλοντας αναλυτικότερα το προοδευτικό πρόγραμμά της και τρέχοντας μετεκλογικά αμεσοδημοκρατικές και πλατιές εσωκομματικές διαδικασίες, ανοιχτές σε ριζοσπαστικές οργανώσεις και συλλογικότητες –μα κυρίως στον απλό κόσμο-, μπορεί να αποτελέσει κεντρικό πυρήνα της αντιμνημονιακής δράσης. Η πραγματική όμως μάχη των αντιμνημονιακών, αντι-νεοφιλελεύθερων, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, των φτωχών στρωμάτων, των πληγέντων από την κρίση, των ανέργων, ξεκινά στις 21 Σεπτέμβρη εκτός Βουλής, στους –γνώριμους- δρόμους του Αγώνα. Για την ανατροπή των μνημονίων, για την ανατροπή της πολιτικής εποπτίας της χώρας, της οικονομικής ασφυξίας και του κοινωνικού μαρασμού, για την επιστροφή της ελπίδας (που κάποιοι μετέτρεψαν σε λεπίδα) στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία.

*Άνεργος, Απόφοιτος Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων Msc