Πυροτεχνήματα ενός «θεσμικού» ανένδοτου

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει κατ’ επανάληψη υπογραμμίσει την απόφασή του να παραμείνει «απόλυτα θεσμικός».

Αυτή η επιλογή που εκλογικά απευθύνεται στο χιλιοτραγουδισμένο «κέντρο» -αλλά ταυτόχρονα στέλνει διαβεβαιώσεις «υπευθυνότητας» στις καθεστωτικές δυνάμεις…- καθορίζει τα όρια του «ανένδοτου» αγώνα που έχει κηρύξει ο ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Της κυβέρνησης που ενώ έχει πιαστεί με τη γίδα των υποκλοπών στην πλάτη του Μαξίμου, που ενώ έχει προφανώς παραβιάσει κάθε έννοια (αστικής) νομιμότητας, εξακολουθεί να διατηρεί, σε ένα βαθμό, τον έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων: Ο Μητσοτάκης θα επιλέξει τελικά τον χρόνο των εκλογών και στο μεταξύ θα φέρει, λέει, στη Βουλή 30 νομοσχέδια με τα οποία θα ολοκληρώνει το αντιμεταρρυθμιστικό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της ΝΔ.

Ο χαρακτηρισμός της εκλογικής και πολιτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Μητσοτάκη ως «ανένδοτου αγώνα» παραπέμπει ευθέως στις παραδόσεις των μεγάλων πολιτικών συγκρούσεων, είτε της περιόδου 1960-65 ενάντια στην ΕΡΕ του Καραμανλή, είτε της περιόδου 1989-1993 ενάντια στη ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και στις δύο αυτές εποχές, ο Γ. Παπανδρέου και ο Αντρέας Παπανδρέου αποδέχτηκαν (ή υποχρεώθηκαν να αποδεχτούν…) μαζικές και δραστήριες παρεμβάσεις του κόσμου από τα κάτω, που τελικά οδήγησαν στην ήττα της Δεξιάς. Και οι δύο «ανένδοτοι» του παρελθόντος υπήρξαν πολιτικές συγκρούσεις που περιλάμβαναν το «πεζοδρόμιο» και παραβίασαν τα όρια των θεσμών και του κοινοβουλευτικού καθωσπρεπισμού. Όποιος αμφιβάλει, ας ρίξει μια ματιά στα πρωτοσέλιδα και στις φωτογραφίες των εφημερίδων της εποχής.

Ο σημερινός «ανένδοτος» του Τσίπρα είναι καρικατούρα. Και κυρίως γι’ αυτό παραμένει ακόμα ανοιχτό το ενδεχόμενο της πολιτικής επιβίωσης του Μητσοτάκη.

Η απόφαση του Τσίπρα να απέχει ο ΣΥΡΙΖΑ από τις ψηφοφορίες στη Βουλή μέσα στους τελευταίους 2-3 μήνες μέχρι τις εκλογές (ενώ στα προηγούμενα 3,5 χρόνια επί της ουσίας έκανε μια από τις πιο συναινετικές αντιπολιτεύσεις στην ιστορία της μεταπολίτευσης…) είναι ένα πυροτέχνημα τακτικισμού. Ένα πυροτέχνημα στα χνάρια του ανεκδιήγητου «ελάτε να με συλλάβετε» προς τον Ντογιάκο, ή της τζούφιας πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης στη Βουλή, εκεί όπου ο Μητσοτάκης έχει δεμένους τους 156 της ΝΔ.

Όμως τα πυροτεχνήματα καίγονται γρήγορα και έχουν ελάχιστη πραγματική ισχύ.

Αν προσέξει κανείς την ουσία της πολιτικής, πέρα από τους δημαγωγικούς τακτικισμούς, θα διαπιστώσει ότι ο Τσίπρας φροντίζει προσεκτικά να μην παραβιαστεί η «θεσμική» ισορροπία, να μην ξεφύγει η εκλογική αντιπαράθεση προς την κατεύθυνση μιας περιπετειώδους πολιτικής σύγκρουσης.

Στο ζήτημα των υποκλοπών/παρακολουθήσεων της ΕΥΠ προσπαθεί να εκθέσει τον Μητσοτάκη στην κατηγορία της παραβίασης της καθεστωτικής νομιμότητας και σταθερότητας. Γι’ αυτό και επιλέγει τα παραδείγματα των θυμάτων ανάμεσα στους μεγαλοκαραβανάδες και τους υπουργούς της ΝΔ. Αλήθεια, ποιοι είναι οι υπόλοιποι 18.000 παρακολουθούμενοι από την ΕΥΠ ετησίως; Πόσοι και ποιοι μαχητικοί συνδικαλιστές, κοινωνικοί ακτιβιστές, πολιτικά στελέχη της Αριστεράς κ.ο.κ. είναι μέσα σε αυτήν την εφιαλτικών διαστάσεων λίστα παρακολουθήσεων; Ο λόγος που κανείς δεν «ακουμπά» αυτό το ζήτημα είναι ότι αν αυτό ανοίξει στις αποκαλύψεις, τότε δεν θα απομείνει έδαφος για μπουρδολογίες, όπως αυτή που εκστόμισε ο Τσίπρας στο Περιστέρι με την υπόσχεση για «διαφανή και δημοκρατική λειτουργία της… ΕΥΠ».

Ο Τσίπρας έχει έναν πρόσθετο λόγο γι’ αυτήν τη γραμμή που προσπαθεί να αφήσει στο απυρόβλητο την «εύρυθμη» λειτουργία της ΕΥΠ. Και αυτός είναι τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του. Προκλήθηκε από την Liberation να εξηγήσει την εκτίναξη του αριθμού των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ στην περίοδο 2015-19. Και απάντησε ότι, έχοντας τότε να αντιμετωπίσει «πρωτοφανείς προσφυγικές ροές» όφειλε να προστατεύσει την Ευρώπη από τη μετακίνηση ανθρώπων με «τρομοκρατικές προθέσεις». Αλήθεια, η ΕΥΠ του Γ. Ρουμπάτη παρακολουθούσε 16.000 άτομα ετησίως για να εντοπίσει πράκτορες του ISIS ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες; Πρόκειται για ένα ασύστολο ψέμα, που δεν διστάζει να βάζει βούτυρο στο ψωμί του Μηταράκη και της Βούλτεψη, προκειμένου να κουκουλώσει τα ασυμμάζευτα.

Δυστυχώς τα πράγματα είναι χειρότερα στο άλλο καυτό θέμα της επικαιρότητας, στο ζήτημα της Greek Police Mafia. Είναι εγκληματικές οι ευθύνες του Μητσοτάκη μπροστά στις αποκαλύψεις που δείχνουν ότι ηγετικά στελέχη της Αστυνομίας είναι οι οργανωτές ενός πλατιού δικτύου σκληρής μαφιόζικης δραστηριότητας, που περιλαμβάνει νταβατζιλίκια, διακίνηση ναρκωτικών και μια μακρά σειρά φόνους. Ο Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ «η ΕΥΠ παρακολουθούσε τη Μαφία, ενώ τώρα διοικεί τη Μαφία».

Το κύκλωμα της Greek Police Mafia έχει αποδειχθεί μακροβιότερο πολλών κυβερνήσεων. Ήρθε στην επιφάνεια για πρώτη φορά το 1996 (!) μετά από τυχαία σύλληψη αστυνομικών με ναρκωτικά στη Φιλοθέη. Το πόρισμα του εισαγγελέα Γεράκη το 1998 (!) κάνει για πρώτη φορά λόγο για τον ρόλο του παρασημοφορημένου αξιωματικού των ΕΚΑΜ, Σπ. Παπαχρήστου, ως πιθανού αρχηγού του κυκλώματος. Ο Σπ. Παπαχρήστος, άνθρωπος της Εκκλησίας, των εθνικών ιδεών, φίλος των συνοριοφυλάκων και των εφεδρικών οργανώσεων, κουμπάρος του Π. Καμένου και του εφοπλιστή Ν. Πατέρα, υπεύθυνος ασφαλείας της οικογένειας Λάτση, παρέμεινε αλώβητος στην θέση του μέχρι τη δολοφονία του το 2018! Τον διαδέχθηκε ο λογιστής του, ο διαβόητος «τραπεζίτης της νύχτας» Δημ. Μάλαμας, που δολοφονήθηκε ένα χρόνο αργότερα, το 2019. Νωρίτερα ο Μάλαμας, αξιοποιώντας τις πολιτικές σχέσεις το προκατόχου του, είχε αποκτήσει την άδεια λειτουργίας του κυλικείου… της Βουλής. Την άδεια ακύρωσε ο Ν. Βούτσης που, αποκρούοντας ένα φαρμακερό πέναλτι στο 90’, έσωσε την τότε κυβέρνηση από τη συνενοχή στο ξέπλυμα των εσόδων αστυνομικών από την «προστασία» σε ατιμωτικές εγκληματικές δραστηριότητες. Ακολούθησαν οι δολοφονίες του Καπετανάκη ή Καπέ (δίπλα στο διαβόητο Α.Τ. Βριλησσίων) και του δημοσιογράφου του αστυνομικού ρεπορτάζ, Γ. Καραϊβάζ. Η ΕΥΠ του Γ. Ρουμπάτη φέρεται να έχει δώσει στην κυβέρνηση στοιχεία για τη δράση του κυκλώματος αξιωματικών της αστυνομίας, με πιθανή σχέση με βουλευτές, δημοσιογράφους και ισχυρούς επιχειρηματίες. Ο Τσίπρας λέει σήμερα ότι τότε έστειλε «όλα τα στοιχεία στον εισαγγελέα». Θεσμικά και όμορφα. Όμως τι έκανε πολιτικά μια κυβέρνηση που είχε την εξουσία στο όνομα μιας «ριζοσπαστικής Αριστεράς»; Ούτε μια ΕΔΕ δεν ήρθε στη δημοσιότητα. Ούτε μια ΕΔΕ! Ο «απόλυτα θεσμικός» ρόλος, αποδείχθηκε απόλυτα αναποτελεσματικός: η Greek Mafia επιβίωσε άνετα κατά την «πρώτη φορά Αριστερά», για να συνεχίσει επί Μητσοτάκη και να απλώσει τις δραστηριότητές της στις υποθέσεις σωματεμπορίας που πρόσφατα συγκλόνισαν την κοινή γνώμη.

Επιστρέφοντας στο πιο πολιτικό περιεχόμενο, ο Τσίπρας εγκαινίασε στο Περιστέρια μια «πορεία προς το λαό». Εκεί υποσχέθηκε μια «επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα», μια «ενίσχυση των δυνάμεων της παραγωγής που θα οδηγήσει, λέει, «στην αύξηση του παραγόμενου πλούτου» που στη συνέχεια «θα διαχυθεί στο σύνολο της κοινωνίας». Με «ασφάλεια και δικαιοσύνη» βεβαίως βεβαίως. Πρόκειται για επανάληψη της κεντρικής ιδέας του σοσιαλφιλελευθερισμού. Κάποια στιγμή, οι συγκεντρωμένοι φώναζαν ένα πιο παραδοσιακό συριζαϊκό σύνθημα: Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς – Εμπρός για μια κυβέρνηση της Αριστεράς! Ο εκλεγμένος «από το λαό» Πρόεδρος φρόντισε αμέσως, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, να διορθώσει: Πράγματι, είπε, το μέλλον ανήκει στον κόσμο της παραγωγής και της δημιουργίας (σ.σ.: που στη γλώσσα του «κέντρου» περιλαμβάνει τους επιχειρηματίες και τα ανώτερα μεσοστρώματα) και ο τόπος χρειάζεται μια προοδευτική κυβέρνηση (σ.σ.: που, ως γνωστόν, δεν είναι το ίδιο με μια κυβέρνηση της Αριστεράς).

Πρόκειται για ένα σύνολο προειδοποιήσεων για το πόσο έχει στραφεί σε συντηρητικότερη κατεύθυνση το πολιτικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για το πόσο μεγαλύτερα είναι σήμερα τα περιθώρια για «κωλοτούμπα» σε σύγκριση με το 2015.

Αυτή η στροφή στον σοσιαλφιλελεύθερο «κεντρώο» συντηρητισμό είναι η τελευταία ελπίδα σωτηρίας του… Μητσοτάκη. Είναι όμως και ένα μήνυμα προς τις καθεστωτικές δυνάμεις ότι, αν η κάλπη δεν βγάλει «καθαρό» αποτέλεσμα, τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα είναι διαθέσιμη για ευρύτερες κυβερνητικές λύσεις συνεργασίας. Και αυτές τις προειδοποιήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσει κανένας άνθρωπος του κόσμου της εργασίας, κανένας άνθρωπος της Αριστεράς.