Η ΛΑΕ βαδίζει προς την Ιδρυτική Συνδιάσκεψή της στα τέλη του Ιούνη. Η συγκυρία ταιριάζει γάντι με αυτή την κρίσιμη διαδικασία: μετά την ψήφιση των θηριωδών νομοσχεδίων για το Ασφαλιστικό και τη νέα φοροεπιδρομή, ένα κόσμος των κοινωνικών αντιστάσεων και της Αριστεράς έχει «παγώσει».
Ίσως η πιο βαριά απόδειξη του εκφυλισμού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι σήμερα, πλέον, οι πολιτικές προοπτικές του βασίζονται πάνω σε αυτό το «πάγωμα». Το σύνολο των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών, κυρίως οι κρατικοί και μηντιακοί μηχανισμοί που συμπλέουν με την ομάδα Τσίπρα, προσπαθούν να συντηρήσουν αυτό το «πάγωμα», να του κάνουν, αν είναι δυνατόν, «βαθιά κατάψυξη», ώστε η ελπίδα, που κάποτε υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, να μετατραπεί σε ελπίδα επιβολής του 3ου Μνημονίου.
Η Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ (αλλά και όλη η Αριστερά) θα κριθεί κυρίως από το εάν και κατά πόσο θα μπορέσει να εμπνεύσει ένα υπαρκτό, πολύτιμο, πολιτικό δυναμικό, για να ριχτεί αποφασιστικά στη μάχη της κοινωνικής αντίστασης, με στόχο την ανατροπή των μνημονίων και της βάρβαρης πολιτικής της λιτότητας.
Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις είναι εδώ
Η κρίση του καπιταλισμού διεθνώς παρατείνεται και βαθαίνει, με συνέπεια οι δανειστές και οι «θεσμοί» να επανέρχονται με όλο και σκληρότερες απαιτήσεις. Το «Δόξα σοι ο Θεός», που ακούστηκε από το Μαξίμου το κρίσιμο βράδυ της ψηφοφορίας στη βουλή, έχει ήδη δώσει τη θέση του στο «βοήθα Χριστέ και Παναγιά»...
Όπως καλά γνωρίζουν οι παλαιότεροι και εμπειρότεροι αγωνιστές της Αριστεράς, είναι άλλο πράγμα να ψηφιστεί ένας αντιδραστικός νόμος και τελείως άλλο πράγμα το να εφαρμοστεί στην πράξη. Στους επόμενους μήνες ο κόσμος της εργασίας θα δεχτεί σκληρά χτυπήματα, αλλά αυτό, ταυτόχρονα, σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να βαδίσει μέσα σε ένα κοινωνικό και πολιτικό ναρκοπέδιο.
Η πρώτη δοκιμασία θα αφορά ασφαλώς το Ασφαλιστικό, όπου θα υπάρξουν σκληρότατες ανατροπές και πιθανότητες για σκληρές μάχες προκειμένου να εφαρμοστεί «η πιο νεοφιλελεύθερη παρέμβαση που έγινε ποτέ στο Ασφαλιστικό στην Ευρώπη» («Γκάρντιαν»). Ας απαριθμήσουμε μερικές από τις εκκρεμότητες του Κατρούγκαλου και του κυβερνητικού μνημονιακού επιτελείου: «Ενοποίηση» όλων των Ταμείων, με ένα διοικητικό μηχανισμό που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις ανάγκες του ΙΚΑ! Συντριβή των «ευγενών» Ταμείων (Τύπος, Νομικοί, Μηχανικοί κ.ά.). Διάψευση των παραπλανητικών υποσχέσεων στους αγρότες. Περικοπή επικουρικών και εφάπαξ. Διάψευση των εφησυχαστικών υποσχέσεων στους αυτοαπασχολούμενους...Το Ασφαλιστικό θα παραμείνει ως ενεργό ρήγμα ικανό να δώσει πανίσχυρους πολιτικούς σεισμούς.
Και πριν στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής αυτής της αντιδραστικής αντιμεταρρύθμισης, οι δανειστές απαιτούν τώρα (υπό το πρόσχημα βεβαίως της «ισότητας») αίμα στον ιδιωτικό τομέα: κατάργηση 13ου και 14ου μισθού, «ελευθερία» ομαδικών απολύσεων, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία και θεσμοθέτηση του εργοδοτικού λοκ-άουτ, είναι λέει απαραίτητες προϋποθέσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και –κατά συνέπεια– προϋποθέσεις για την «αξιολόγηση» του Οκτώβρη. Τόμπολα...
Το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά πρέπει να γίνουν βάθρα του πολιτικού προγραμματισμού της ΛΑΕ και ενός ολόκληρου κόσμου της αντίστασης. Δεν είναι όμως τα μόνα.
Το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων του 3ου Μνημονίου είναι πρωτοφανές. Πρόκειται για μια κολοσσιαία μεταφορά πλούτου από το Δημόσιο στο Ιδιωτικό, για μια γενναιόδωρη προσφορά ευκαιριών κερδοφορίας στο «λιμνάζον» καπιταλιστικό δυναμικό. Γι’ αυτό άλλωστε σπεύδουν τα διεθνή κερδοσκοπικά funds, αλλά μαζί τους και τα ντόπια «μεγάλα τζάκια» με πρώτους-πρώτους τους εφοπλιστές. Κάθε δημόσια επιχείρηση, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, τα δάση και οι παραλίες, τα λουτρά και τα οικόπεδα-φιλέτα, μετατρέπονται αντικειμενικά σε πεδία μάχης ενάντια στην καπιταλιστική απληστία. Και η μάχη αυτή πρέπει να στηριχθεί σε ενωτικές πρωτοβουλίες από τα κάτω, αλλά και σε ένα, πιο επίκαιρο από ποτέ, πολιτικό μέτωπο αντίστασης στις ιδιωτικοποιήσεις.
Με ιδιαίτερη ένταση θα επανέλθει το ζήτημα των πλειστηριασμών κατοικιών. Παρά τις αντίθετες δεσμεύσεις, οι προστασίες της κατοικίας «απελευθερώθηκαν» πλήρως. Τα κοράκια των αγορών βρίσκονται σε παροξυσμό προετοιμασιών. Η προστασία των σπιτιών του κόσμου, μαζί με την προστασία του δικαιώματος σε πόσιμο νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, είναι μια ακόμα μεγάλη μάχη που έρχεται.
Όλα αυτά δένονται με το ζήτημα των προσφύγων που παραμένει καυτό. Τα απανωτά «ναυάγια» και η αθλιότητα των στρατοπέδων αποδεικνύουν ότι μια κυβέρνηση που έγινε νεοφιλελεύθερη δεν μπορεί παρά να γίνει και ακραία αντιδημοκρατική. Ο αντιρατσισμός μένει στις πλάτες των ριζοσπαστικών αριστερών δυνάμεων.
Όλα αυτά συνθέτουν ένα συνεκτικό «πρόγραμμα πάλης». Μαζί με την πολιτική προοπτική της ανατροπής των μνημονιακών δυνάμεων και γι’ αυτό τον αναγκαίο πλήρη διαχωρισμό απέναντί τους, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, μαζί με τους «ενδιάμεσους» στόχους που εκ πείρας γνωρίζουμε ότι είναι απαραίτητοι (στάση πληρωμών-διαγραφή χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, έξοδος από το ευρώ-σύγκρουση με ΕΕ), θα μπορούσαν να είναι τα βάθρα μιας συμπαγούς «πολιτικής απόφασης». Που θα ενοποιεί την ΛΑΕ, αλλά θα απευθύνεται και πέρα από αυτή.
Σε ποιους;
Οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν τη διόγκωση στα «αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ» ενός πολιτικά σημαντικού τμήματος των λαϊκών δυνάμεων. Όλοι κατανοούν ότι αυτό το φαινόμενο είναι στην αρχή του, ότι πρόκειται να μεγεθυνθεί. Ανεξάρτητα από τα «παιχνίδια» των εταιριών στην κατάτμηση αυτού του δυναμικού, είναι φανερό ότι το φαινόμενο αυτό αφορά τη ΛΑΕ, την Πλεύση Ελευθερίας, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αυτοί, όλοι, οφείλουν άμεσα να πάρουν πολιτικές πρωτοβουλίες. Που θα αφορούν την ενωτική οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης, αλλά και μια μονιμότερη πολιτική συνεργασία. Αν σε αυτόν τον αναγκαίο «χορό» αποφασίσει κάποτε να εμπλακεί και το ΚΚΕ ακόμα καλύτερα. Αλλά κανείς δεν δικαιούται να περιμένει επ’ αόριστο μια κάποια «ωρίμανση» των συνθηκών». Γιατί ο κόσμος μας αντιμετωπίζει εδώ και τώρα μεγάλες προκλήσεις.
