Συνέντευξη με τον Γ. Χαρίση: "Πλέον δεν μπορεί ο καθένας να πορεύεται μόνος του"

Ερ.: Ποιες είναι οι νέες επι­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ στην ερ­γα­τι­κή τάξη και πώς αντι­με­τω­πί­ζο­νται από τον κόσμο;

Απ.: Ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας, ιδιαί­τε­ρα τα τε­λευ­ταία επτά μνη­μο­νια­κά χρό­νια, είναι στρι­μωγ­μέ­νος στο «κα­να­βά­τσο» και δέ­χε­ται συ­νε­χή χτυ­πή­μα­τα από τις κυ­βερ­νή­σεις που νο­μο­θε­τούν και από το κε­φά­λαιο και τους δα­νει­στές (ΕΕ-ΔΝΤ) που κυ­βερ­νούν.

Αφού η ερ­γα­τι­κή τάξη έχασε το 30%-50% των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, αφού πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο διευ­ρύν­θη­κε η με­ρι­κή και εκ πε­ρι­τρο­πής ερ­γα­σία και η ανερ­γία τρι­πλα­σιά­στη­κε και αφού φαλ­κι­δεύ­τη­καν τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, με την κα­τάρ­γη­ση των ΣΣΕ, σή­με­ρα, συ­νε­χί­ζουν τον τα­ξι­κό πό­λε­μο σε βάρος της.

Συμ­φω­νή­θη­καν νέες μειώ­σεις στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις (μέσω της μεί­ω­σης τους αφο­ρο­λό­γη­του και της κα­τάρ­γη­σης της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς), απε­λευ­θέ­ρω­ση των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων και πε­ριο­ρι­σμός των συν­δι­κα­λι­στι­κών και ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις -ιδιαί­τε­ρα στο χώρο της ενέρ­γειας-, και διεύ­ρυν­ση της ελα­στι­κής απα­σχό­λη­σης. Και να μην ξε­χνά­με πως προ­ω­θούν και την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του νερού (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΥΑ) και των μέσων μα­ζι­κής με­τα­φο­ράς.

Στον επό­με­νο γύρο, ετοι­μά­ζε­ται η κα­τάρ­γη­ση του 13ου και 14ου μι­σθού στον ιδιω­τι­κό τομέα και η απο­ψί­λω­ση του βα­σι­κού μι­σθού από τα επι­δό­μα­τα που τον συ­να­παρ­τί­ζουν, καθώς και η επι­σφρά­γι­ση της συρ­ρί­κνω­σης του Δη­μο­σί­ου, ιδιαί­τε­ρα των κοι­νω­νι­κών του υπη­ρε­σιών, μέσω της αξιο­λό­γη­σης των δομών, των υπη­ρε­σιών και του προ­σω­πι­κού του. Ταυ­τό­χρο­να, θα τεθεί και το θέμα του ύψους των μι­σθών στον δη­μό­σιο τομέα, που από τους δα­νει­στές θε­ω­ρού­νται υψη­λοί.

Ερ.: Πώς πι­στεύ­εις ότι δια­μορ­φώ­νε­ται το κλίμα στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους; Δια­πι­στώ­νε­ται μια αντο­χή κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και αγω­νι­στών βάσης και με ποια αι­τή­μα­τα;

Απ.: Είναι γε­γο­νός ότι το σύ­νο­λο του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας υφί­στα­ται τη συ­νέ­χι­ση των συ­νε­πειών των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και με τη ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Πρέ­πει να ση­μειώ­σου­με όμως ότι οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις δεν είναι αντί­στοι­χες της οξύ­τη­τας των προ­βλη­μά­των, οι αντι­στά­σεις είναι μειω­μέ­νες και ο κό­σμος νιώ­θει βαθιά απο­γοη­τευ­μέ­νος. Γε­γο­νό­τα που ενι­σχύ­ο­νται και από την ανα­ξιο­πι­στία και την αδρά­νεια των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των και ιδιαί­τε­ρα της ηγε­σί­ας τους, αλλά και από την έλ­λει­ψη ορα­τής ρε­α­λι­στι­κής εναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής διε­ξό­δου από τη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση.

Ταυ­τό­χρο­να, όμως, υπάρ­χουν και θε­τι­κά ση­μά­δια, όπως ήταν οι γε­νι­κές απερ­γί­ες του Νο­έμ­βρη του 2015 και του Φλε­βά­ρη του 2016, που δεί­χνουν ότι, όταν υπάρ­χει καλή προ­ε­τοι­μα­σία των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, μπο­ρού­με να έχου­με θε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.

Επί­σης, θε­τι­κό γε­γο­νός είναι η άρ­νη­ση της συ­ναί­νε­σης στην εφαρ­μο­ζό­με­νη κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή και η μα­ζι­κό­τε­ρη συμ­με­το­χή σε το­πι­κές και κλα­δι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, των οποί­ων η συ­νέ­νω­ση σ’ ένα ευ­ρύ­τε­ρο ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο για την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, απο­τε­λεί χρέος μας.

Ερ.: Ποια είναι η κα­τά­στα­ση στη ΓΣΕΕ και ποια στην ΑΔΕΔΥ;

Απ.: Η πλειο­ψη­φία της ΓΣΕΕ δια­κρί­νε­ται για τη «συ­νέ­πειά» της στην αδρά­νεια και στον δια­χρο­νι­κό, ερ­γο­δο­τι­κό της ρόλο. «Ξύ­πνη­σε» από τη χει­με­ρία νάρκη της για να συ­νυ­πο­γρά­ψει με τους ερ­γο­δό­τες τη νέα ΕΓΣΣΕ και μά­λι­στα θε­ώ­ρη­σε ως κα­τόρ­θω­μά της ότι δεν έληξε η με­τε­νέρ­γεια και ότι δια­σφα­λί­ζο­νται τα επι­δό­μα­τα που προ­έ­βλε­πε η προη­γού­με­νη σύμ­βα­ση.

Το με­γά­λο πρό­βλη­μα είναι ότι η σύμ­βα­ση, και από τη ΓΣΕΕ αλλά και από άλλες ομο­σπον­δί­ες, αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως μια γρα­φειο­κρα­τι­κή δια­δι­κα­σία διεκ­πε­ραί­ω­σης μιας ετή­σιας υπο­χρέ­ω­σης, κι όχι ως ένα ερ­γα­λείο διεκ­δί­κη­σης που με όρους κι­νή­μα­τος απαι­τεί­ται από τους ερ­γο­δό­τες και την κυ­βέρ­νη­ση.

Η ηγε­σία των συν­δι­κά­των έχει πα­ρα­δο­θεί και έχει συμ­βι­βα­στεί με την υπάρ­χου­σα μνη­μο­νια­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Βάζει την υπο­γρα­φή της σε ΣΣΕ, που έχουν κα­τα­ντή­σει να είναι αδεια­νό που­κά­μι­σο, αφού δεν προ­βλέ­πουν ικα­νο­ποί­η­ση οι­κο­νο­μι­κών αι­τη­μά­των. Απο­δέ­χε­ται στην πράξη τη φαλ­κί­δευ­ση των συλ­λο­γι­κών ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ενώ δίνει και βήμα κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σης των συν­δι­κά­των απ’ την κυ­βέρ­νη­ση, όταν χωρίς αιδώ ο κ. Τσί­πρας τις εγκα­λεί και τις κα­τη­γο­ρεί ότι δεν αγω­νί­ζο­νται για την επα­να­φο­ρά του θε­σμού των ΣΣΕ.

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή η πρό­σφα­τη δή­λω­σή του στη Ρώμη, που μόνον ως τρο­λά­ρι­σμα μπο­ρού­με να την εκλά­βου­με, ότι δηλ. η κυ­βέρ­νη­σή του δίνει τη μάχη «για λο­γα­ρια­σμό των ερ­γα­ζο­μέ­νων της χώρας μας, χωρίς να έχου­με τη στή­ρι­ξη σε αυτή τη μάχη των επί­ση­μων συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γά­νων στη χώρα μας» και πα­ρα­κά­τω ότι «στο κρί­σι­μο δη­μο­ψή­φι­σμα βρέ­θη­καν για να υπε­ρα­σπι­στούν την ανά­γκη να πούμε “ναι” σε μια κακή συμ­φω­νία και όχι να υπε­ρα­σπι­στού­με και να διεκ­δι­κή­σου­με μια κα­λύ­τε­ρη»!

Στην ΑΔΕΔΥ, δεν είναι ίδια τα πράγ­μα­τα με τη ΓΣΕΕ. Όμως και εκεί πρέ­πει να πούμε ότι, ενώ σε βα­σι­κά ζη­τή­μα­τα έχει γε­νι­κά σω­στές θέ­σεις ή εύ­κο­λα υιο­θε­τεί έναν αντι­μνη­μο­νια­κό, αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό και αγω­νι­στι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό, αυτά δεν απο­τε­λούν οδηγό της δρά­σης της και κυ­ρί­ως δεν υπε­ρα­σπί­ζο­νται απ’ τις δυ­νά­μεις που τις συ­νο­μο­λο­γούν.

Οι αι­τί­ες είναι βα­θύ­τε­ρες και σχε­τί­ζο­νται με τη δομή και τον προ­σα­να­το­λι­σμό συ­νο­λι­κά τους ερ­γα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια. Δεν είναι τυ­χαίο ότι επτά μνη­μο­νια­κά χρό­νια, με μια ηγε­σία της ΓΣΕΕ συμ­βι­βα­σμέ­νη και με το μέρος ου­σια­στι­κά των τα­ξι­κών μας αντι­πά­λων, με την ανερ­γία στα ύψη και με τη ζωή της ερ­γα­τι­κής τάξης στο ναδίρ, δεν έχει αλ­λά­ξει τί­πο­τα στους συ­σχε­τι­σμούς και αυτή η ηγε­σία πα­ρα­μέ­νει αλώ­βη­τη και δια­τη­ρεί τις δυ­νά­μεις της και στο τε­λευ­ταίο (36ο) συ­νέ­δριο της ΓΣΕΕ (Μάρ­της 2016).

Το ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα χρειά­ζε­ται μια επα­νεκ­κί­νη­ση με την απο­κα­τά­στα­ση της ορ­γα­νω­τι­κής του ενό­τη­τας και την ενο­ποί­η­ση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τη συ­γκρό­τη­ση ισχυ­ρών κλα­δι­κών συν­δι­κά­των και την έντα­ξη όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανε­ξαρ­τή­τως σχέ­σης ερ­γα­σί­ας σ’ αυτά, ώστε να πάψει η πο­λυ­διά­σπα­ση και η ύπαρ­ξη ανί­σχυ­ρων συν­δι­κά­των που δεν μπο­ρούν να υπε­ρα­σπί­σουν τα δι­καιώ­μα­τα των μελών τους και υπάρ­χουν απλώς για να ικα­νο­ποιούν των πα­ρα­γο­ντι­σμό και τον συ­ντε­χνια­σμό.

Ερ.: Πώς μπο­ρούν οι συν­δι­κα­λι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς να ξε­πε­ρά­σουν τη «στα­σι­μό­τη­τα» που επι­βάλ­λει η πλειο­ψη­φία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και να δη­μιουρ­γή­σουν όρους γε­νι­κευ­μέ­νης ερ­γα­τι­κής απά­ντη­σης;

Απ.: Οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­τι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα όλες όσες έχουν έναν αγω­νι­στι­κό και τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό πρέ­πει να «δια­βά­σουν» σωστά τη ση­με­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και την κα­τά­στα­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης στη χώρα μας, μετά την εμπει­ρία των αγώ­νων της μνη­μο­νια­κής ιδιαί­τε­ρα πε­ριό­δου και την αρ­νη­τι­κή εξέ­λι­ξη σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, με τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ και το κλίμα απο­γο­ή­τευ­σης και ητ­το­πά­θειας που επι­κρα­τεί σε ευ­ρύ­τε­ρα στρώ­μα­τά της.

Πλέον, δεν μπο­ρεί ο κα­θέ­νας να πο­ρεύ­ε­ται μόνος του. Όποιος συ­νε­χί­σει να το κάνει, μπο­ρεί να δια­τη­ρεί έναν μη­χα­νι­σμό, να δια­θέ­τει κά­ποιους θυ­λά­κους για να νο­μί­ζει ότι κάτι κάνει, μπο­ρεί να κάνει κάθε τόσο και μια «πα­ρέ­λα­ση» ή να βαυ­κα­λί­ζε­ται ότι με πέ­ντε-δέ­κα σω­μα­τεία μπο­ρεί να επη­ρε­ά­σει το ρου των πραγ­μά­των και να απο­κρού­σει την ακραία νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση του ελ­λη­νι­κού και ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου. Κάνει όμως με­γά­λο σφάλ­μα. Δεν είναι χρή­σι­μος για τους ερ­γα­ζό­με­νους και απο­τε­λεί μια ακίν­δυ­νη για το σύ­στη­μα δύ­να­μη.

Όπως το­νί­ζε­ται και στις απο­φά­σεις της πρό­σφα­της συν­διά­σκε­ψης του ΜΕΤΑ «αυτό που απαι­τεί­ται είναι ο συ­ντο­νι­σμός των δυ­νά­με­ων της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και η συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου αγω­νι­στι­κού και διεκ­δι­κη­τι­κού πόλου στο ερ­γα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και ευ­ρύ­τε­ρα, για να συ­ντο­νί­σει τη δράση, να συ­νε­νώ­σει τις αγω­νι­στι­κές-κι­νη­μα­τι­κές αντι­στά­σεις και να βάλει, όπου μπο­ρεί, και τα συν­δι­κά­τα σε αγω­νι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση». Και πα­ρα­κά­τω ότι «δεν μπο­ρούν αυτές οι δυ­νά­μεις να στέ­κο­νται πα­θη­τι­κοί θε­α­τές της γρα­φειο­κρα­τι­κής ακι­νη­σί­ας της πλειο­ψη­φί­ας των συν­δι­κά­των, να δρουν αντα­γω­νι­στι­κά ή να πε­ριο­ρί­ζο­νται σε μια πα­ρα­τα­ξια­κή ή πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση πε­ριο­ρι­σμέ­νου χα­ρα­κτή­ρα, που πολ­λές φορές λει­τουρ­γεί ως μια απλή συ­ντή­ρη­ση δυ­νά­με­ων και υπο­δη­λώ­νει απλά και τη δικιά τους πα­ρου­σία και ανα­πα­ρα­γω­γή, χωρίς να μπο­ρούν να βά­λουν τη σφρα­γί­δα τους στις εξε­λί­ξεις, να γί­νο­νται ενο­χλη­τι­κοί και επι­κίν­δυ­νοι για την υπάρ­χου­σα τάξη πραγ­μά­των, τους ερ­γο­δό­τες και τις κυ­βερ­νή­σεις τους και χρή­σι­μοι για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους κοι­νω­νι­κά αδύ­να­μους».

Ως ΜΕΤΑ θε­ω­ρού­με ότι η συ­γκρό­τη­ση ενός «Ερ­γα­τι­κού Κέ­ντρου Αγώνα» θα συμ­βάλ­λει κα­θο­ρι­στι­κά στην προ­ώ­θη­ση της αγω­νι­στι­κής πα­ρέμ­βα­σης στις εξε­λί­ξεις.

Η ιδέα που κα­τα­θέ­του­με για συ­ζή­τη­ση είναι ότι ο συ­ντο­νι­σμός αυτός θα πρέ­πει να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει: Ερ­γα­τι­κά Σω­μα­τεία και Ομο­σπον­δί­ες, Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα της ΓΣΕΕ και Νο­μαρ­χια­κά Τμή­μα­τα της ΑΔΕΔΥ, Ερ­γα­τι­κές Συλ­λο­γι­κό­τη­τες, Συν­δι­κα­λι­στι­κές Πα­ρα­τά­ξεις και Κι­νή­σεις, Αγω­νι­στι­κά Ψη­φο­δέλ­τια, Αγω­νι­στές Συν­δι­κα­λι­στές κ.λπ.

Επι­δί­ω­ξή μας επί­σης είναι ότι σ’ αυτό το Κέ­ντρο Αγώνα θα πρέ­πει να συμ­με­τέ­χουν και οι συλ­λο­γι­κό­τη­τες όλων των πλητ­τό­με­νων κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των απ’ τα μνη­μό­νια, οι ελεύ­θε­ροι επαγ­γελ­μα­τί­ες, οι αγρό­τες, οι αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι, τα κι­νή­μα­τα κατά των πλει­στη­ρια­σμών, αλλά και οι άλλες συλ­λο­γι­κό­τη­τες που αγω­νί­ζο­νται σε το­πι­κό επί­πε­δο, όπως αυ­το­διοι­κη­τι­κές κι­νή­σεις, αντι­φα­σι­στι­κές και αντι­ρα­τσι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, κι­νή­μα­τα πόλης κ.λπ. και αυτό να συ­γκρο­τη­θεί και να ρι­ζώ­σει σ’ όλες τις πό­λεις και τους κλά­δους και να απο­τε­λέ­σει τον εναλ­λα­κτι­κό πόλο που θα ανα­ζω­ο­γο­νή­σει και θα αλ­λά­ξει το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, αλλά και που θα μπο­ρεί να ξε­πε­ρά­σει στην πράξη και να κάνει άχρη­στο αυτό το γρα­φειο­κρα­τι­κό που υπάρ­χει σή­με­ρα, το οποίο κρατά τη σφρα­γί­δα και το οποίο απο­στρέ­φο­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, πι­στεύ­ου­με ότι θα οι­κο­δο­μεί­ται από τα κάτω η συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου κοι­νω­νι­κού με­τώ­που που θα υπε­ρα­σπί­ζε­ται τα κοι­νω­νι­κά αγαθά, θα εκ­φρά­ζει την αλ­λη­λεγ­γύη του σε ό,τι αγω­νί­ζε­ται και διεκ­δι­κεί, θα συ­γκρού­ε­ται με φα­σι­στι­κές και να­ζι­στι­κές προ­κλή­σεις, θα γε­νι­κεύ­ει την πάλη του για την ανα­τρο­πή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και θα κα­τα­δει­κνύ­ει την ανά­γκη της πάλης για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και τον ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό έλεγ­χό τους, το στα­μά­τη­μα των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και της εκ­ποί­η­σης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας, καθώς και για την επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση ορ­γα­νι­σμών και επι­χει­ρή­σε­ων στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας, για να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν ως ερ­γα­λεία για την ανα­συ­γκρό­τη­ση και τον πα­ρα­γω­γι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της χώρας σε όφε­λος των λαϊ­κών κοι­νω­νι­κών στρω­μά­των.

Ερ.: Μπο­ρού­με να απο­τρέ­ψου­με και να αντι­στρέ­ψου­με την επί­θε­ση αντι­με­τω­πί­ζο­ντας μόνο τα με­ρι­κά προ­βλή­μα­τα κάθε χώρου ή κλά­δου, όσο ση­μα­ντι­κά κι αν είναι αυτά; Ή απαι­τεί­ται γε­νι­κευ­μέ­νη αντι­πα­ρά­θε­ση στις κυ­βερ­νη­τι­κές-μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές;

Απ.: Εκτί­μη­σή μας είναι ότι εξα­κο­λου­θεί να ισχύ­ει και στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, και με με­γα­λύ­τε­ρη ίσως έντα­ση, το γε­γο­νός ότι η ικα­νο­ποί­η­ση ακόμη και των «μι­κρών» συν­δι­κα­λι­στι­κών αι­τη­μά­των, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η επα­να­φο­ρά κα­τα­κτή­σε­ων και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των, προ­σκρού­ει σε ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μνη­μο­νια­κό τεί­χος, που, αν δεν σπά­σει, καμιά ου­σια­στι­κή λύση δεν μπο­ρεί να δοθεί, αλλά ούτε και να δια­σφα­λι­στούν ακόμη και τα ενα­πο­μεί­να­ντα δι­καιώ­μα­τα.

Και ενώ υπάρ­χει αυτή η ανα­γκαιό­τη­τα, την ίδια στιγ­μή δεν υπάρ­χει στον ορί­ζο­ντα ορατή ρε­α­λι­στι­κή λύση πο­λι­τι­κής διε­ξό­δου σε αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή και προ­ο­δευ­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση, πράγ­μα που ση­μαί­νει ότι, αν δεν αντι­με­τω­πι­στεί, θα ελ­λο­χεύ­ει ο κίν­δυ­νος της απο­γο­ή­τευ­σης και της ανα­μο­νής, θα ανα­τρο­φο­δο­τεί την ανά­θε­ση και στο τέλος θα εγκλω­βί­ζει τους ερ­γα­ζό­με­νους σε δι­λήμ­μα­τα «περί μι­κρό­τε­ρου κακού» και «Τσί­πρας ή Μη­τσο­τά­κης», χωρίς πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο.

Χρέος, λοι­πόν, των τα­ξι­κών και αγω­νι­στι­κών δυ­νά­με­ων του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς είναι να συ­νε­νώ­σουν τους αγώ­νες και τις διεκ­δι­κή­σεις που ανα­πτύσ­σο­νται σε επι­μέ­ρους χώ­ρους δου­λειάς και κλά­δους για τα ιδιαί­τε­ρα προ­βλή­μα­τά τους, για την υπε­ρά­σπι­ση της ερ­γα­σί­ας τους και την από­κρου­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, σε ένα ευ­ρύ­τε­ρο ερ­γα­τι­κό και κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο που θα θέτει και τα γε­νι­κό­τε­ρα πο­λι­τι­κά αι­τή­μα­τα της ανα­τρο­πής των μνη­μο­νί­ων και της σύ­γκρου­σης με τις πο­λι­τι­κές της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και την απο­δέ­σμευ­σή τους απ’ αυτές.

Τέλος, είναι ανά­γκη να επα­νε­ξε­τα­στεί η τα­κτι­κή που ακο­λού­θη­σε όλα τα χρό­νια το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα που κύρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ήταν η αμυ­ντι­κή και πα­θη­τι­κή στάση και η προ­κή­ρυ­ξη απερ­γιών και κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, χωρίς καμιά προ­ε­τοι­μα­σία και πολ­λές φορές για την τιμή των όπλων, πράγ­μα που όσο συ­νε­χί­ζε­ται και σή­με­ρα, θα ανα­πα­ρά­γει και θα ενι­σχύ­ει το κλίμα ητ­το­πά­θειας και απο­γο­ή­τευ­σης.