«Το σύστημα υγείας θα καταρρεύσει»

Να ξεκινήσουμε από τα αποτελέσματα των εκλογών της ΕΙΝΑΠ, Μερόπη. Τι να κρατήσουμε;

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να πούμε ότι απαξιώθηκαν οι συνδυασμοί των μεγάλων κομμάτων, των κομμάτων εξουσίας. Έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, εξαφανίστηκαν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που είχαν κοινό ψηφοδέλτιο. Τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς πήγαν καλά, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή, ενός κοινού ψηφοδελτίου της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλο αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος κοιτάει αριστερά. Στα θετικά λοιπόν είναι ότι σε αυτές τις εκλογές δηλώθηκε μια διεκδικητική πρόθεση. Πώς να μην ήταν έτσι άλλωστε όταν η τελευταία ηγεσία της EINAΠ ήταν απογοητευτική, τραγική. Δεν έκανε απολύτως τίποτα. Αλλά δυστυχώς είχαμε και μεγάλη αποχή. Ψήφισε μόνο το 55% των γιατρών στο σύνολο. Θα έλεγα όμως ότι αυτές οι εκλογές έστειλαν ένα γερό χαστούκι στον ΣΥΡΙΖΑ και ένα χαστούκι στον συστημικό συνδικαλισμό.

Τα αποτελέσματα στο νοσοκομείο σας, το Σωτηρία, πώς ήταν;

Ήρθαμε πρώτοι. Όσες και όσοι μας ψήφισαν το έκαναν συνειδητά. Η ΝΔ πάτωσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε δεύτερος. Θα έλεγα όμως ότι ενσωμάτωσε αντισυστημική ψήφο, δηλαδή οι διευθυντές που θα ψήφιζαν κανονικά ΠΑΣΟΚ ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι αυτό σηματοδοτεί μια αλλαγή στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαμε βέβαια μεγαλύτερα ποσοστά αποχής από ό,τι σε κεντρικό επίπεδο. Στο δικό μας το νοσοκομείο ήταν τρομαχτική η αποχή. Από τους 512 γιατρούς ψήφισαν οι 125. Όλο αυτό έγινε με ευθύνη της ΕΙΝΑΠ και της ΟΕΝΓΕ, που έχουν γίνει ουρά της εξουσίας. Φυσικά δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Υπάρχει μεγάλη απαξίωση και έλλειψη εμπιστοσύνης. Οι τριαντάρηδες γιατροί είναι φοβισμένοι, επικρατεί πολλές φορές ο ατομισμός, ο φόβος και το «δεν γίνεται τίποτα». Η ατομική διέξοδος. Θεωρώ επίσης ότι η αποχή έχει να κάνει και με μια μεγάλη σιωπηρή διαμαρτυρία για την τρομαχτική απαξίωση του νοσοκομείου. Ένα όχι σε όλα. Και σε αυτό έχουμε να απαντήσουμε.

Η κατάσταση στο νοσοκομείο; Τραγική;

Το νοσοκομείο έχει να αγωνιστεί για την ίδια του την ύπαρξη. Αν και μεγάλο (ανάμεσα στα τρία πρώτα σε κρεβάτια), έχει τον χαμηλότερο προϋπολογισμό, και αυτό γιατί θέλουν να το κλείσουν ή να το ιδιωτικοποιήσουν. Είναι μεγάλο το φιλέτο. Και το χειρότερο είναι ότι παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις δεν άλλαξε σε τίποτα η κυβερνητική πολιτική σε σχέση με το νοσοκομείο μας. Να σου πω, ας πούμε ότι εν μέσω της επιδημίας της γρίπης τα μισά κρεβάτια στη ΜΕΘ έχουν κλείσει. Από 26 έχουμε 13. Αυτό που λέμε ότι το μνημόνιο σκοτώνει το ζούμε καθημερινά μέσα στα νοσοκομεία. Με τη γρίπη λόγω της κατάργησης της πρωτοβάθμιας υπήρξε τεράστιος φόρτος, σε σημείο που δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε. Δεν γίνονταν εξετάσεις παρά μόνο στους διασωληνωμένους και στους νοσούντες. Δεν έχουμε υλικά. Όσον αφορά εμάς τους γιατρούς, είμαστε πέντε και έξι ταχυτήτων εργαζόμενοι-ες. Δεν υπάρχει μονιμότητα. Οι μικροί γιατροί είναι σκλάβοι. Το νοσοκομείο δεν έχει λίστα ειδικευόμενων, πράγμα που σημαίνει ότι αδειάζουν θέσεις και δεν γεμίζουν. Το υπουργείο κρατά γιατρούς που ενώ έχουν τελειώσει την ειδικότητα εκτελούν χρέη ειδικευόμενου, με εφτά εφημερίες. Και από την άλλη το προσωπικό είναι γερασμένο. Δεν μπορεί να σε βλέπει στο εφημερείο 65χρονος γιατρός. Να το πούμε καθαρά: τα νοσοκομεία διαλύονται, σε όλα τα επίπεδα. Το δικό μας δεν έχει ούτε διοικητικό συμβούλιο, δεν μπορεί να αποφασίσει για τίποτα. Το δε νομοσχέδιο για τους ανασφάλιστους έχει μείνει στα χαρτιά αφού το υπουργείο δεν έχει εγκρίνει ούτε μισό ευρώ για τους ανασφάλιστους. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι διευθυντές δεν έχουν πληγεί καθόλου και οι ρουσφετολογικοί μηχανισμοί λειτουργούν κανονικότατα.

Πριν από λίγες μέρες είχαμε τον εορτασμό της μέρας της γυναίκας. Πώς είναι η ζωή σας στο νοσοκομείο;

Με το μνημόνιο έχει επιδεινωθεί πολύ η θέση μας. Από τις νοσηλεύτριες οι μισές έχουν τους άντρες τους άνεργους. Τρέφουν τις οικογένειές τους, δεν υπάρχουν ρεπό και αυτό καταλαβαίνεις ότι για τις γυναίκες είναι πολύ επιβαρυντικό. Να δουλεύουν μέχρι τα 67, μέχρι τελικής πτώσης, να τρέφουν οικογένειες, να εργάζονται διπλά.

Τι θα έλεγες για το Προσφυγικό; Τι σημαίνει δημόσια υγεία για όλους;

Το σύστημα έτσι όπως είναι δεν σηκώνει. Πρέπει να φτιάξει καινούργιες δομές, να ενισχύσει πρωτοβάθμια ιατρεία ώστε να πηγαίνουν οι άνθρωποι εκεί. Θέλω να πω πάντως ότι το δημοψήφισμα και η αλληλεγγύη στους μετανάστες, μαζί με το γεγονός ότι δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα ρατσισμός, είναι τα πιο σημαντικά γεγονότα των τελευταίων μηνών. Ούτε οι δεξιοί δεν μιλάνε. Όλη αυτή η αλληλεγγύη είναι τρομερά ελπιδοφόρα.

Άρα υπάρχει ελπίδα; Για τα νοσοκομεία μας και για την κοινωνία;

Ναι, αλλά όχι με αυτή την πολιτική. Το σύστημα υγείας θα καταρρεύσει. Στο νοσοκομείο μας υπολογίζουμε ότι σε πέντε χρόνια θα είμαστε είκοσι ειδικοί. Εγώ βλέπω ανταρσίες, εξεγέρσεις διαφορετικές από αυτές που έχουμε ζήσει. Ο κόσμος θα λέει ότι δεν δουλεύει πια. Και η ευθύνη της ΛΑΕ σε αυτές τις συνθήκες αυξάνεται. Πρέπει να συγκροτηθεί, να μην την εκπροσωπούν μόνο οι ίδιοι και οι ίδιοι, να τολμήσει να παρουσιάσει την πρότασή της στην κοινωνία, ένα πρόγραμμα σύγκρουσης, όχι ντε και καλά για να κυβερνήσουμε. Ξεκάθαρα και όχι φοβικά. Να αφήσουμε το φόβο πίσω μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε.