“Τώρα ξέρω ότι η επανάσταση είναι εφικτή” - Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό μιλάει για την Τυνησία

Οι εντυ­πώ­σεις του, που πε­ριέ­γρα­ψε το Γε­νά­ρη του 2011 στο πε­ριο­δι­κό International Viewpoint, δεί­χνουν την ιστο­ρι­κό­τη­τα των όσων συμ­βαί­νουν στον αρα­βι­κό κόσμο. Ο Ολι­βιέ Μπε­ζαν­σε­νό θα είναι στο διε­θνές τρι­ή­με­ρο του Rproject, ομι­λη­τής στην συ­ζή­τη­ση "Πο­λι­τι­κές επι­λο­γές της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Κι­νή­μα­τα ανα­τρο­πής και ο στό­χος για την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς»". Στο τρι­ή­με­ρο επί­σης, θα υπάρ­χει συ­ζή­τη­ση για την Αί­γυ­πτο και γε­νι­κό­τε­ρα τις αρα­βι­κές εξε­γέρ­σεις.

Πώς κα­τέ­λη­ξε το τα­ξί­δι στην Τυ­νη­σία;

Πρό­κει­ται για κάτι που δεν το έχω ξα­να­δεί. Ανήκω σε μια γενιά επα­να­στα­τών που δεν είχαν ποτέ τους εμπει­ρί­ες από επα­να­στά­σεις. Είναι η πρώτη φορά που ζω μία. Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Αγά­πη­σα αυτόν τον συλ­λο­γι­κό εν­θου­σια­σμό, πρό­κει­ται για κάτι με­τα­δο­τι­κό, εθι­στι­κό. Τώρα που μι­λά­με χι­λιά­δες πο­λί­τες βρί­σκο­νται στους δρό­μους, σε μπλό­κα, εκα­το­ντά­δες άν­θρω­ποι πε­ρι­γρά­φουν τα γε­γο­νό­τα στο facebook και το Twitter, συν­δι­κα­λι­στές που κι­νη­το­ποιού­νται απαι­τούν την πα­ραί­τη­ση της «νέας» κυ­βέρ­νη­σης. Εδώ, η επα­νά­στα­ση συ­νε­χί­ζε­ται.

Ποιά είναι τα αι­σθή­μα­τά σου για αυτόν τον λαικό ξε­ση­κω­μό;

Η επα­νά­στα­ση είναι μια πε­ρί­πλο­κη δια­δι­κα­σία που κι­νεί­ται αργά και στην πο­ρεία δη­μιουρ­γεί τα δικά της μο­νο­πά­τια. Η επα­νά­στα­ση συ­νε­χί­ζε­ται επέι­δή έχει μόνο έναν στόχο: να ξε­φορ­τω­θεί αυτόν τον κυ­βερ­νη­τι­κό θίασο. Αυτή την στιγ­μή η ολι­γαρ­χία την Τυ­νη­σί­ας ακόμα ελέγ­χει την χώρα. Ελέγ­χει την αστυ­νο­μία και κάθε τομέα της οι­κο­νο­μί­ας, και αυτό δεν αρέ­σει σε κα­νέ­ναν εδώ. Η αντι­πο­λί­τευ­ση ζη­τά­ει την σύ­γκλι­ση συ­ντα­κτι­κής συ­νέ­λευ­σης για να αλ­λά­ξουν οι θε­σμοί και να προ­χω­ρή­σει η χώρα σε έναν άλλο δρόμο.

Η επα­νά­στα­ση λοι­πόν δεν είναι ένα άπια­στο όνει­ρο, έτσι; Σου βάζει αυτό ιδέες;

Βέ­βαια. Με γε­μί­ζει ελ­πί­δες (γέλια). Ξέρω τώρα ότι η επα­νά­στα­ση είναι εφι­κτή, είναι εδώ, μπρο­στά στα ίδια μου τα μάτια. Καμία επα­νά­στα­ση δεν μοιά­ζει με άλλη, δεν υπάρ­χει μο­ντέ­λο. Όπου έγι­ναν προ­σπά­θειες να ξε­πα­τι­κω­θεί κάπου αλλού μια επα­νά­στα­ση, η κα­τά­λη­ξη ήταν συχνά άσχη­μη. Εδώ βρί­σκο­μαι ώστε να μάθω και να κα­τα­λά­βω. Κρα­τάω ση­μειώ­σεις για την ορ­γά­νω­ση, τις δομές του κι­νή­μα­τος και είναι συ­ναρ­πα­στι­κό. Μια κοι­νω­νι­κή-δη­μο­κρα­τι­κή επα­νά­στα­ση, αυτό είναι που χρεια­ζό­μα­στε και εμείς.

Συ­να­ντή­θη­κες με με­ρί­δες της αντι­πο­λί­τευ­σης. Πι­στεύ­εις ότι είναι έτοι­μοι να πά­ρουν την εξου­σία;

Δεν είμαι εδώ να να μι­λή­σω εξ ονό­μα­τος του Τυ­νη­σια­κού λαού – απέ­δει­ξαν ότι δεν χρειά­ζο­νται κα­νέ­ναν για αυτή την δου­λειά – ένα όμως από τα πρώτα πράγ­μα­τα που είπαν είναι ότι «αυτή είναι η δική μας επα­νά­στα­ση και δεν θέ­λου­με να μας την κλέ­ψει κα­νείς». Δεν πε­ρί­με­ναν ότι θα πέρ­να­γε τα σύ­νο­ρα.

Και εσύ;

Όπως είπε και ο Κεν Λο­ουτς, «οι επα­να­στά­σεις είναι με­τα­δο­τι­κές». Τα γε­γο­νό­τα στην Αί­γυ­πτο χθες και αυτό που εδώ και με­ρι­κές μέρες συμ­βαί­νει στην Αλ­γε­ρία είναι εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κό.

Ελ­πί­ζεις να βρε­θείς στην Αί­γυ­πτο τις επό­με­νες μέρες;

Δεν κάνω επα­να­στα­τι­κό του­ρι­σμό (γέλια). Στην Τυ­νη­σία βρέ­θη­κα μετά από πρό­σκλη­ση των εδώ συ­ντό­φων μου με του οποί­ους βρί­σκο­μαι σε επαφή από την αρχή του κι­νή­μα­τος. Απλώς συμ­φω­νή­σα­με να επι­σκε­φθώ την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή. Βρί­σκο­μαι σε επαφή με αν­θρώ­πους και στην Αί­γυ­πτο φυ­σι­κά. Θα δούμε τι θα κά­νου­με εκεί. Πα­ρό­λα αυτά, η δου­λειά μας στην Γαλ­λία είναι να αγω­νι­στού­με ενα­ντί­ον της δι­κιάς μας κυ­βέρ­νη­σης και του δικού μας ιμπε­ρια­λι­σμού. Προ­φα­νώς δεν θα το κάνει η δεξιά αυτό.

Και η αρι­στε­ρά;

Οι Σο­σια­λι­στές δεν πρό­κει­ται πλέον να κά­νουν τί­πο­τα. Θα σας θυ­μί­σω ότι μέχρι πριν λίγες μέρες ο Μπεν Αλί, ανήκε στην Σο­σια­λι­στι­κή Διε­θνή, και αυτή η κυ­βέρ­νη­ση δια­χει­ρί­στη­κε αυτό το κα­θε­στώς.

Τι πι­στεύ­ουν οι Τυ­νή­σιοι για την στάση της Γαλ­λί­ας απέ­να­ντί τους;

Είναι εξα­γριω­μέ­νοι. Οι δι­καιο­λο­γί­ες του Σαρ­κο­ζί είναι γε­λοί­ες. Κα­νείς δεν τον πι­στεύ­ει. Έχω ήδη εξη­γή­σει ότι δεν στη­ρί­ζουν όλοι στην Γαλ­λία την κυ­βέρ­νη­ση και τις πρά­ξεις της. Έχω ακού­σει γαλ­λι­κά ΜΜΕ να κρι­τι­κά­ρουν την δι­στα­κτι­κό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης, τα πράγ­μα­τα όμως είναι χει­ρό­τε­ρα – πρό­κει­ται για ενερ­γή, συ­μπα­γή, οι­κο­νο­μι­κή συν­νε­νο­χή.

Ζη­τά­νε κάτι από την Γαλ­λία;

Δεν σκο­πέ­υουν να ζή­σουν σε δι­κτα­το­ρία, αυτό είναι σί­γου­ρο. Δεν πε­ρι­μέ­νουν τί­πο­τα από την γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Έχουν απο­γοη­τευ­τεί και δεν ζη­τά­νε κάτι.