Μετά από 22 μήνες αγώνα οι καθαρίστριες δωματίων του ξενοδοχείου Ibis Batignolles, το δεύτερο μεγαλύτερο της Γαλλίας κέρδισαν τη μάχη.
Τον Ιούλιο του 2019, 23 γυναίκες και ένας άντρας κατέβηκαν σε απεργία ενάντια στις συνθήκες εργασίας στο κλάδο και ειδικά στην καθαριότητα. Καταγγέλλουν τους εξοντωτικούς ρυθμούς και τις απλήρωτες υπερωρίες που αποτελούν ρατσιστικές διακρίσεις αφού οι καμαριέρες είναι συνήθως μετανάστριες. Αναδεικνύουν επίσης το καθεστώς εργολαβίας στο κλάδο των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Γιατί το προσωπικό καθαριότητας δεν προσλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο με τους υπόλοιπους εργαζόμενους/ες. Οι καθαρίστριες είναι συστηματικά σε μειονεκτική θέση σαν εργαζόμενες.
Χρειάζεται να καταλάβουμε τι σημαίνει καθαριότητα στο ξενοδοχείο. Υπάρχει ορισμένος χρόνος για τα δωμάτια. Αν ξεπεραστεί ο χρόνος αυτός, οι ώρες αυτές δεν πληρώνονται. Ανάλογα με τα ξενοδοχεία ο χρόνος αυτός μπορεί να είναι 15 ή 20 ή 25 λεπτά. Ποτέ δεν είναι αρκετός και πάντα υπάρχουν απλήρωτες υπερωρίες. Οι καθημερινές και επαναλαμβανόμενες κινήσεις είναι αιτίες τενοντίτιδων, πόνων στη πλάτη και τους ώμους και οι ασθένειες λόγω του φόρτου εργασίας συχνές αλλά όχι αναγνωρίσιμες. Οι εργολάβοι γνωρίζουν ότι οι καμαριέρες που είναι εξαρτημένες από την εργασία για να ανανεώνουν την άδεια παραμονής τους κάθε χρόνο είναι πολλές. Και με το ρατσισμό που κυριαρχεί δεν αξίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Γι` αυτό οι γυναίκες απεργοί του Ibis Batignolles έδωσαν ένα καλό μάθημα στους ξενοδοχειάρχες και τους εργολάβους. Έδωσαν μαζί τη ταξική και αντιρατσιστική μάχη και κέρδισαν την απευθείας πρόσληψη και όχι από τους εργολάβους.
Η υγειονομική κρίση πίεσε πολύ τους διευθυντές του ξενοδοχείου. Απαιτούσαν διαρκώς περισσότερα από τις καμαριέρες χωρίς αλλάξουν τις συνθήκες εργασίας. Είναι ικανοί να γκρινιάζουν για ένα κόκκο σκόνης που κυκλοφορεί αυτοί που δεν γνωρίζουν από σκούπα. Μέσα σε πολλά ξενοδοχεία δεν υπάρχουν διαλλείματα όταν μάλιστα δουλεύουν από 9 έως 14 ώρες ημερησίως. Τα βεστιάρια που αλλάζουν ρούχα είναι συνήθως μικρά χωρίς πάντα ντουλάπια. Στο τέλος της ημέρας πρέπει να γεμίσουν τα καρότσια με καθαρές πετσέτες και σεντόνια, εργασία που δεν πληρώνεται. Πρέπει να κατεβάσουν τα βρώμικα πολλές φορές σε σάκους βαρείς γιατί δεν έχουν όλα τα ξενοδοχεία ανελκυστήρες προσωπικού. Και αυτό απλήρωτη εργασία. Όλα για την εργοδοσία που αδιαφορεί πλήρως για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενες.
Απέναντι σ` όλα αυτά οι καμαριέρες έδωσαν τη μάχη με θάρρος, δύναμη και αποφασιστικότητα για δύο χρόνια περίπου. Κατήγγειλαν τη σεξουαλική παρενόχληση που ασκήθηκε από ένα διευθυντή προς μια συνάδελφό τους και ο οποίος μετά από αυτό απολύθηκε. Όπως επίσης και την ψυχολογική βία στις εργαζόμενες τις πιο διεκδικητικές. Διαμαρτυρίες μέσα στο ξενοδοχείο, απεργία, παραστάσεις σε άλλα ξενοδοχεία, κάλεσμα σε μποϊκοτάρισμα του Ibis και πολλές άλλες δράσεις που έφεραν αποτέλεσμα. Κέρδισαν σημαντική αύξηση μισθού, μείωση ρυθμών, διάλλειμα φαγητού, συνδικαλιστικά δικαιώματα. Μια μεγάλη νίκη ανάλογη με αυτή του Holiday Inn το 2018.
Αυτοί οι νικηφόροι αγώνες που είναι ταυτόχρονα ταξικοί αντιρατσιστικοί και αντισεξιστικοί είναι πολύ σημαντικοί. Αμφισβητούν με εξαιρετικό τρόπο το καπιταλισμό και αντικρούουν την ηττοπάθεια που συναντάμε. Αν ο κόσμος είναι άδικος τότε ο αγώνας μπορεί να τον αλλάξει!
Ελεύθερη μετάφραση Ιωάννας Γαϊτάνη από
https://www.facebook.com/cerveauxnondisponibles/posts/4037794872986034
