Ζώντας με τον ιό - Περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Υγείας

Με το υπερμεταδοτικό στέλεχος Όμικρον να κυριαρχεί, παρά το γεγονός ότι ο ιός δεν έχει γίνει ενδημικός και παραμένει φονικός, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, τα κράτη προχωρούν στη σταδιακή άρση όλων των (ανεπαρκών) μέτρων προστασίας, ενστερνιζόμενα το νέο δόγμα του Μπ. Τζόνσον στη Βρετανία: «living with Covid». Και αυτό, παρόλο που  δεν υπάρχει ακόμα το εμβόλιο που θα μας προστατεύει για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ η πιθανότητα νέων εξάρσεων ή ακόμα πιο επικίνδυνων μεταλλάξεων, παραμένει ισχυρή. Είναι προφανές ότι παντού στον κόσμο, οι κρατούντες βάζουν τα κέρδη του κεφαλαίου, πάνω από την ανάγκη για προστασία της κοινωνίας. 

Όπως εύστοχα σημειώνει και ο Μπεν Χίλιερ (βλ. "Πέντε πράγματα που μάθαμε από την πανδημία"), “όταν οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη φράση «να μάθουμε να ζούμε με τον ιό», αυτό που πραγματικά εννοούν είναι ότι πρέπει να μάθουμε να αποδεχτούμε ως «φυσιολογικό» ένα υψηλότερο επίπεδο ασθένειας και θανάτου στην κοινωνία. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον COVID όπως μαθαίνουμε να αποστρέφουμε το βλέμμα μας από την ύπαρξη άστεγων ή από οποιοδήποτε απεχθές παράγωγο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Θέλουν να αγνοήσουμε τον COVID και τα βάσανα που προκαλεί στους ανθρώπους”.

Με τις προετοιμασίες για το άνοιγμα του Τουρισμού από το Μάρτιο να υπερισχύουν της ανθρώπινης ζωής, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βαδίζει με την ίδια κυνική στρατηγική, δύο χρόνια μετά τη διάγνωση του πρώτου κρούσματος κορονοϊού. Τα όποια κονδύλια στήριξης της δημόσιας υγείας και των εργαζόμενων που υποφέρουν από την ακρίβεια, «πρέπει» να περιοριστούν στο ελάχιστο. Έτσι, πολύτιμοι οικονομικοί πόροι κατευθύνονται στην ελληνική εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ή επιδοτούν τα επενδυτικά πλάνα κρατικοδίαιτων καπιταλιστών, που ορέγονται τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης. Πίσω από την τεχνοκρατική γλώσσα της «πράσινης μετάβασης» και του «ψηφιακού μετασχηματισμού», κρύβονται τα χρήματα που λείπουν από τα νοσοκομεία και την ΠΦΥ. 

Στη συνάντηση με αντιπροσωπείες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ, που πραγματοποιήθηκε μετά την απεργιακή κινητοποίηση των υγειονομικών στις 23/2, ο Υπουργός Υγείας Θ. Πλεύρης ξεδίπλωσε όλες τις αντεργατικές επιλογές της κυβέρνησης, που στοχεύουν στην περαιτέρω  εμπορευματοποίηση της Υγείας, νέες ιδιωτικοποιήσεις υπηρεσιών και απολύσεις. Συγκεκριμένα, ο υπουργός έκανε σαφές ότι επιλογή της κυβέρνησης είναι να επανέλθουν οι εργολάβοι στις υποστηρικτικές υπηρεσίες (καθαριότητα, φύλαξη, εστίαση, τεχνικές κλπ), επέμεινε ότι οι ανεμβολίαστοι εργαζόμενοι που είναι σε αναστολή θα πεταχτούν στο δρόμο και φυσικά δεν θα υπάρξει καμία νομιμοποίηση συμβασιούχου.  

«Νέο ΕΣΥ»

Μάλιστα, επανέλαβε και τον σχεδιασμό που πρόσφατα αποκάλυψε, για να αντιμετωπιστούν τα εκατοντάδες χιλιάδες χειρουργεία που αναβλήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, εξαιτίας της μετατροπής του συστήματος Υγείας σε σύστημα μιας νόσου: τη λειτουργία απογευματινών χειρουργείων, στο πρότυπο των απογευματινών ιατρείων, δηλαδή επί πληρωμή, από γιατρούς του ΕΣΥ και όχι μόνο. Γιατί το μεγάλο παιχνίδι είναι η μεγαλύτερη είσοδος των ιδιωτών της Υγείας στα δημόσια νοσοκομεία, μέσα από τις περίφημες «συμπράξεις» με το Δημόσιο. Συνεχίζεται έτσι η προκλητική κυβερνητική υποστήριξη στους εμπόρους της Υγείας. Οι ιδιωτικές μονάδες υγείας και τα διαγνωστικά κέντρα, όχι μόνο δεν επιτάχθηκαν χωρίς αποζημίωση μπροστά στην υγειονομική κρίση, αλλά έχουν κυριολεκτικά θησαυρίσει την τελευταία διετία, τόσο από το κρατικό χρήμα, όσο και από την πελατεία των non covid περιστατικών. 

Αν κάτι μας δίδαξε η πανδημία είναι η ανάγκη για την ουσιαστική ενίσχυση και στελέχωση των δημόσιων δομών Υγείας, αλλά και τη δημιουργία νέων, με έμφαση στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Απέναντι όμως στην αναγκαιότητα παροχής ποιοτικών υπηρεσιών Υγείας για τους πολλούς, οι νεοφιλελεύθεροι κανίβαλοι που μας κυβερνούν, βρήκαν την τέλεια ευκαιρία για να δρομολογήσουν το διαβόητο «νέο ΕΣΥ». Ο αντιδραστικός σχεδιασμός αναδιάρθρωσης του ΕΣΥ που περιλαμβάνει καταργήσεις-συγχωνεύσεις νοσοκομείων, που θα λειτουργούν ως αυτοχρηματοδοτούμενες επιχειρήσεις, με την αποθέωση των ΣΔΙΤ και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Με άλλα λόγια, απόσυρση του κράτους από κρίσιμες κοινωνικές υπηρεσίες και εξασφάλιση σίγουρης κερδοφορίας για τον ιδιωτικό τομέα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Νοσοκομείο Σαντορίνης, υπό τη διαχείριση της Ανώνυμης Εταιρείας Μονάδων Υγείας ΑΕ (ΑΕΜΥ ΑΕ), που εγκαινιάστηκε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τώρα παρουσιάζεται ως πρότυπο από τη ΝΔ για την επέκταση αυτού του «ευέλικτου μοντέλου λειτουργίας» και σε άλλες δημόσιες μονάδες Υγείας. Ένα νοσοκομείο που λειτουργεί χωρίς το απαραίτητο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό (που άλλοτε αντιμετωπίζονται ως εργαζόμενοι ιδιωτικού δικαίου και άλλοτε δημόσιου δικαίου), με ελλείψεις σε εξοπλισμό και χωρίς να μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρά περιστατικά, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες που ο πληθυσμός του νησιού αυξάνεται. Αυτό το «πετυχημένο» μοντέλο αφαίμαξης των ασθενών και λειτουργίας μέσω ΣΔΙΤ, θέλουν να γενικεύσουν ο Πλεύρης και οι φίλοι του επιχειρηματίες. 

Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους κατάφεραν την τελευταία διετία να μετατρέψουν ακόμα μια κρίση, σε ευκαιρία κερδοφορίας, επιχειρώντας να φορτώσουν τις επιπτώσεις στις πλάτες των «από κάτω». Η τάξη μας πλήρωσε τεράστιο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές, σε εισοδήματα και δουλειές, σε εργατικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες. Τα δημόσια συστήματα υγείας, ρημαγμένα από την  διαχρονική πολιτική της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, δέχτηκαν τρομακτική πίεση, χειρουργεία και θεραπείες ακυρώθηκαν και μόνο η ηρωική στάση των υγειονομικών περιόρισε σε κάποιο βαθμό την δραματική κατάσταση. Την ίδια ώρα, ο ιδιωτικός τομέας απολάμβανε παχυλές κρατικές ενισχύσεις. 

Η μαζική και ενωτική δράση σωματείων, συλλογικών φορέων και της Αριστεράς, με συντονισμένες πρωτοβουλίες και καλά προετοιμασμένες κινητοποιήσεις, είναι η μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει την προστασία της υγείας και της ζωής του κόσμου μας. Για αυτό και τα αιτήματα για δημόσια και δωρεάν Υγεία και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, ήταν από τις βασικές αιχμές στην μεγάλη κινητοποίηση των συνδικάτων στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, το Σάββατο 26/2, όπως και στα υπόλοιπα κινηματικά ραντεβού αντίστασης, τα τελευταία δύο χρόνια. Γιατί είναι βέβαιο, πώς μια καλύτερη δημόσια Υγεία, δεν πρόκειται να μας δοθεί από αυτούς που την οδηγούν στη διάλυση και την εμπορευματοποίηση. Όπως και για τις άλλες ζωτικές ανάγκες μας, χρειάζεται να παλέψουμε επίμονα και οργανωμένα για αυτή. 

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά