Η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ ως ιστορική ευκαιρία για το μέτωπο του ΟΧΙ

 Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο γε­γο­νός που ση­μα­δεύ­ει αυτή την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο είναι βε­βαί­ως η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, με την απο­χώ­ρη­ση τόσο κο­ρυ­φαί­ων στε­λε­χών που συ­γκρο­τού­σαν την αρι­στε­ρή εσω­κομ­μα­τι­κή  αντι­πο­λί­τευ­ση, και συμ­με­τεί­χαν στη δια­κυ­βέρ­νη­ση το προη­γού­με­νο διά­στη­μα, όσο, κι αυτό είναι το κρί­σι­μο, και εκα­το­ντά­δων με­σαί­ων στε­λε­χών κι απλών μελών, δη­λα­δή της κοι­νω­νι­κής βάσης, που πί­στε­ψε και στή­ρι­ξε την εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις εκλο­γές της 25ης του Γε­νά­ρη. Κα­τα­λύ­της γι αυτή τη ρήξη υπήρ­ξε η υπο­γρα­φή του 3ου μνη­μο­νί­ου από την κυ­βέρ­νη­ση, με όρους επα­χθέ­στε­ρους από αυ­τούς απορ­ρί­φθη­καν ηχηρά στο δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου, ενώ η  κυ­βερ­νη­τι­κή ρη­το­ρι­κή πα­ρου­σί­α­ζε το ΟΧΙ ως απά­ντη­ση στους εκ­βια­σμούς  των πι­στω­τών και δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό όπλο για την επί­τευ­ξη κα­λύ­τε­ρης συμ­φω­νί­ας. Η με­τα­τρο­πή, μέσα σε λίγες μέρες, του Όχι σε Ναι, με­θο­δεύ­τη­κε με την υπο­στή­ρι­ξη της δε­ξιάς και κε­ντρώ­ας αστι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και των με­γά­λων συ­στη­μι­κών ΜΜΕ, που μέχρι πρό­τι­νος κα­τη­γο­ρού­σαν την κυ­βέρ­νη­ση για ανευ­θυ­νό­τη­τα και τυ­χο­διω­κτι­σμό, και προ­πα­γάν­δι­σαν το ΝΑΙ ως τη μόνη ρε­α­λι­στι­κή επι­λο­γή για τη «σω­τη­ρία» της χώρας και τη δια­τή­ρη­ση του «ευ­ρω­παϊ­κού κε­κτη­μέ­νου», ταυ­τι­ζό­με­νου με το θε­σμι­κό κι οι­κο­νο­μι­κό πλαί­σιο του ευρώ. Αυτή η πα­ρα­χά­ρα­ξη της λαϊ­κής βού­λη­σης σε συν­δυα­σμό με την κα­τάρ­γη­ση της εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, την καλ­λιέρ­γεια της προ­σω­πο­λα­τρεί­ας   του «ηγέτη», την συ­κο­φα­ντι­κού χα­ρα­κτή­ρα στο­χο­ποί­η­ση των δια­φω­νού­ντων, τον εξευ­τε­λι­σμό των δη­μο­κρα­τι­κών(κοι­νο­βου­λευ­τι­κών) θε­σμών και δια­δι­κα­σιών, και την υιο­θέ­τη­ση του γνω­στού εκ­βια­στι­κού διλ­λή­μα­τος «μνη­μό­νιο ή κα­τα­στρο­φή», ήταν τα στοι­χεία που επι­σφρά­γι­σαν ορι­στι­κά την προ­σχώ­ρη­ση του ενα­πο­μεί­να­ντος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη λο­γι­κή της TINA(There Is No Alternative), και προ­δια­γρά­φουν την συ­νέ­χι­ση του κα­θε­στώ­τος «έκτα­κτης ανά­γκης» κι εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης, με τη σύ­μπρα­ξη ΝΔ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ και Πο­τα­μιού, όπως απο­τυ­πώ­θη­κε και κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, στην ψή­φι­ση των προ­α­παι­του­μέ­νων και της συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές.

 Αυτές οι εξε­λί­ξεις, πέρα από την ορ­γα­νω­τι­κή απο­διάρ­θρω­ση  και την ιδε­ο­λο­γι­κή νέ­κρω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και τη δι­καιο­λο­γη­μέ­νη οργή κι απο­γο­ή­τευ­ση που προ­κά­λε­σαν στον κόσμο της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς, ορ­γα­νω­μέ­νο κι ανέ­ντα­χτο, επέ­φε­ραν κι ένα καί­ριο πλήγ­μα στην αξιο­πι­στία της ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς, που επέν­δυ­σε στο πρό­ταγ­μα για κα­τάρ­γη­ση της λι­τό­τη­τας και αμ­φι­σβή­τη­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού με τη συ­γκρό­τη­ση της πε­ρί­φη­μης «συμ­μα­χί­ας του Νότου», δη­λα­δή των χωρών της ευ­ρω­παϊ­κής πε­ρι­φέ­ρειας που υφί­στα­νται τη λι­τό­τη­τα. Η έμπρα­κτη κα­τάρ­ρευ­ση αυτού του αφη­γή­μα­τος στην Ελ­λά­δα, μα­ταιώ­νει την ελ­πί­δα που είχε καλ­λιερ­γη­θεί σε πολ­λούς ευ­ρω­παϊ­κούς λαούς, ιδιαί­τε­ρα με την υπο­στή­ρι­ξη και επι­κρά­τη­ση  του ελ­λη­νι­κού ΟΧΙ στα μνη­μό­νια, κάτι που επι­βε­βαιώ­νε­ται και από τη σχε­τι­κή κάμψη της απή­χη­σης των Ισπα­νών Podemos. Οι συν­θή­κες λοι­πόν υπό τις οποί­ες κα­λεί­ται να ανα­συ­ντα­χθεί η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά και να επα­να­φέ­ρει την προ­δο­μέ­νη από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­ο­πτι­κή του κοι­νω­νι­κού με­τα­σχη­μα­τι­σμού με­τα­τρέ­πο­ντάς την σε πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα, είναι πολύ δυ­σμε­νέ­στε­ρες από ό,τι πριν δύο μόλις μήνες. Ωστό­σο, όπως όλες οι κρί­σεις και οι ήττες, έτσι κι αυτή έχει κι ορι­σμέ­νες ση­μα­ντι­κές θε­τι­κές πο­λι­τι­κές κι ιδε­ο­λο­γι­κές συ­νέ­πειες, που αν ερ­μη­νευ­θούν κι αξιο­ποι­η­θούν ορθά, μπο­ρούν με­σο­πρό­θε­σμα να με­τα­τρέ­ψουν την κρίση σε ευ­και­ρία και την ήττα σε νίκη.

  Πρώ­τον, η τρα­γι­κή κα­τά­λη­ξη της με­τα­τρο­πής της δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κής λαϊ­κής ετυ­μη­γο­ρί­ας στο αντί­θε­τό της, με δε­δο­μέ­νους μά­λι­στα τους οι­κο­νο­μι­κούς και πο­λι­τι­κούς εκ­βια­σμούς του ευ­ρω­παϊ­κού κα­τε­στη­μέ­νου προς υπο­στή­ρι­ξη του ΝΑΙ, που η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση κα­τήγ­γει­λε μέχρι την απο­δο­χή του 3ου μνη­μο­νί­ου, υπήρ­ξε το ανα­πό­φευ­κτο απο­τέ­λε­σμα της  εμ­μο­νής της πλειο­ψη­φι­κής τάσης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην προ­ε­κλο­γι­κή γραμ­μή άρσης της λι­τό­τη­τας με «σκλη­ρή δια­πραγ­μά­τευ­ση» εντός ευ­ρω­ζώ­νης. Καθώς το ανέ­φι­κτο και πα­ρά­λο­γο της θέσης αυτής κα­τα­δει­κνυό­ταν όλο και πιο εμ­φα­τι­κά από τα γε­γο­νό­τα, η κυ­βέρ­νη­ση κα­τέ­φευ­γε σε όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο πε­ρί­τε­χνες επι­κοι­νω­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα σο­φι­στεί­ες για να απο­κρύ­ψει αυτή την απο­τυ­χία(από τη «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια» της συμ­φω­νί­ας της 20ης Φλε­βά­ρη, στην ρη­το­ρι­κή περί «ήπιας λι­τό­τη­τας» και ισο­δυ­νά­μων ανα­φο­ρι­κά με τη πα­ρού­σα συμ­φω­νία). Η, έστω και αδι­καιο­λό­γη­τα κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη και με αμ­φι­σβη­τού­με­να για πολ­λούς κί­νη­τρα, απο­χώ­ρη­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, συ­νι­στά ξε­κά­θα­ρη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση του γε­γο­νό­τος ότι ο μη­χα­νι­σμός του ευρώ είναι συ­νώ­νυ­μος και δο­μι­κά ταυ­τι­σμέ­νος με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη προ­σαρ­μο­γή μέσω λι­τό­τη­τας, γι αυτό και η νε­ο­συ­στα­θεί­σα ΛΑΕ, θέτει πλέον πιο ξε­κά­θα­ρα την επι­στρο­φή σε εθνι­κό νό­μι­σμα ως απα­ραί­τη­το στοι­χείο ενός ρι­ζο­σπα­στι­κού προ­γράμ­μα­τος κοι­νω­νι­κής αλ­λα­γής κι ανα­δια­νο­μής πλού­του προς όφε­λος των ασθε­νέ­στε­ρων, από ό,τι το έκανε όσο απο­τε­λού­σε τμήμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

  Δεύ­τε­ρον, και σε από­λυ­τη συ­νά­φεια με το προη­γού­με­νο, η πα­τα­γώ­δης απο­τυ­χία του εγ­χει­ρή­μα­τος και της συμ­βι­βα­στι­κής πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απο­δει­κνύ­ει ευ­ρύ­τε­ρα την ορι­στι­κή χρε­ο­κο­πία του ευ­ρω­κομ­μου­νι­σμού, της αντί­λη­ψης δη­λα­δή της λε­γό­με­νης «ανα­νε­ω­τι­κής Αρι­στε­ράς» ότι η Ευ­ρώ­πη, με τη στενή έν­νοια της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης απο­τε­λεί δήθεν προ­νο­μια­κό πεδίο κοι­νω­νι­κών-τα­ξι­κών-πο­λι­τι­κών αγώ­νων για τις κυ­ριαρ­χού­με­νες τά­ξεις. Αυτή είναι σή­με­ρα μια αυ­τα­πά­τη ακόμη πιο επι­κίν­δυ­νη απ’ ότι στο πα­ρελ­θόν, κι οδη­γεί όλα ανε­ξαι­ρέ­τως τα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα που την υιο­θε­τούν ως στρα­τη­γι­κή εξου­σί­ας στην απώ­λεια του αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού τους προ­σα­να­το­λι­σμού, στη συ­νερ­γα­σία και τέλος την ου­σια­στι­κή ταύ­τι­ση με το «ακραίο Κέ­ντρο» και τη Δεξιά. Αυτή την ολέ­θρια εξέ­λι­ξη επι­ση­μαί­νει εύ­στο­χα ως απευ­κταία ακόμη κι η απο­χω­ρή­σα­σα νε­ο­λαία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όταν υπο­γραμ­μί­ζει ότι το ευρώ και η ΕΕ λει­τουρ­γούν ως «θε­σμο­ποι­η­μέ­νος νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός», προ­τάσ­σο­ντας για πρώτη φορά ευ­θέ­ως, ως λο­γι­κή συ­νέ­πεια, την απο­δέ­σμευ­ση της χώρας από τους ορ­γα­νι­σμούς αυ­τούς. Μια ρε­α­λι­στι­κή πρό­τα­ση που αρ­νή­θη­καν και συ­νε­χί­ζουν να αρ­νού­νται πει­σμα­τι­κά αξιό­λο­γα κατά τ ‘άλλα στε­λέ­χη του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως ο Γ. Κα­τρού­γκα­λος, που στην ανά­λη­ψη του υπουρ­γεί­ου Ερ­γα­σί­ας δή­λω­νε πως στό­χος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι η επι­στρο­φή της Ευ­ρώ­πης στις ιδρυ­τι­κές της αξίες, τη δη­μο­κρα­τία και την κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, στο με­τα­πο­λε­μι­κό μο­ντέ­λο κευν­σια­νού προ­νοια­κού κα­πι­τα­λι­σμού! Αυτή η ανι­στο­ρι­κή επί­κλη­ση της επι­στρο­φής σε ένα εξι­δα­νι­κευ­μέ­νο πα­ρελ­θόν δεν έχει βέ­βαια καμία σχέση με τη δια­λε­κτι­κή εκτί­μη­ση των κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κών συν­θη­κών, που οφεί­λει να χα­ρα­κτη­ρί­ζει την Αρι­στε­ρά. Όσο για τα στε­λέ­χη που συ­γκρό­τη­σαν τη ΛΑΕ, προς το παρόν εκ­πέ­μπουν ένα θολό κι αντι­φα­τι­κό μή­νυ­μα, καθώς από τη μια δη­λώ­νουν πως δεν τί­θε­ται ζή­τη­μα εξό­δου από την ΕΕ, κι από την άλλη στα προ­γραμ­μα­τι­κά τους κεί­με­να πα­ρα­δέ­χο­νται πως η ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη κα­θι­στά πι­θα­νή κι μάλ­λον ανα­γκαία μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή.

   Τρί­τον, και ίσως αυτό είναι μα­κρο­πρό­θε­σμα το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, η μνη­μο­νια­κή στρο­φή και συ­μπα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με όλες τις δυ­νά­μεις δεξιά του, με κοινή στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή το ευρώ και την ΕΕ, διέ­λυ­σε ορι­στι­κά το «αντι­συ­στη­μι­κό» και «πα­τριω­τι­κό» προ­σω­πείο τόσο της συ­γκυ­βερ­νώ­σας λαϊ­κι­στι­κής δε­ξιάς των ΑΝΕΛ, που ψή­φι­σαν τη συμ­φω­νία, όσο και των νε­ο­να­ζι­στών της ΧΑ, αφού ο «φύρερ» Ν. Μι­χα­λο­λιά­κος, δή­λω­σε προ ημε­ρών πως είναι μο­νό­δρο­μος για την Ελ­λά­δα η συμ­με­το­χή στην ΕΕ και την ευ­ρω­ζώ­νη. Κατά συ­νέ­πεια, οι μόνες δυ­νά­μεις που έμει­ναν να υπε­ρα­σπί­ζο­νται το ΟΧΙ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος είναι αυτές της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, κοι­νο­βου­λευ­τι­κής και μη. Δί­νε­ται λοι­πόν η δυ­να­τό­τη­τα ανα­γέν­νη­σης μιας αρι­στε­ράς μαρ­ξι­στι­κής-επα­να­στα­τι­κής, που θα δώσει στην απόρ­ρι­ψη των μνη­μο­νί­ων το ανα­γκαίο τα­ξι­κό-διε­θνι­στι­κό πρό­ση­μο, με ορί­ζο­ντα την κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση και το σο­σια­λι­στι­κό-δη­μο­κρα­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του κρά­τους και της οι­κο­νο­μί­ας, απαλ­λάσ­σο­ντάς την από την κα­πη­λεία εκ μέ­ρους της εθνι­κι­στι­κής Δε­ξιάς. Σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση, οι διερ­γα­σί­ες κι ο διά­λο­γος στο χώρο της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ κι άλλων κομ­μά­των κι ορ­γα­νώ­σε­ων για τη συ­γκρό­τη­ση με­τώ­που του ΟΧΙ είναι το πρώτο κι απα­ραί­τη­το βήμα.

  Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όχι απλώς δεν αίρει την κυ­ρί­αρ­χη διαι­ρε­τι­κή τομή μνη­μό­νιο-αντι­μνη­μό­νιο, όπως σπεύ­δουν να δια­κη­ρύ­ξουν ευ­τυ­χείς οι απο­λο­γη­τές της πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας, αλλά αντί­θε­τα, με ορό­ση­μο το δη­μο­ψή­φι­σμα, την κα­θι­στά πιο ισχυ­ρή και δια­κρι­τή σε σχέση με τα προη­γού­με­να χρό­νια, με ξε­κά­θα­ρο πλέον ιδε­ο­λο­γι­κό πρό­ση­μο. Είναι λοι­πόν αυτή η με­τάλ­λα­ξη ιστο­ρι­κή και πι­θα­νόν μο­να­δι­κή ευ­και­ρία για το υπό συ­γκρό­τη­ση αρι­στε­ρό μέ­τω­πο του ΟΧΙ, με γνώ­μο­να  την πο­λυ­τα­σι­κό­τη­τα, την εσω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τία, τη συ­νέ­πεια αρχών και πρά­ξε­ων και την προ­γραμ­μα­τι­κή σα­φή­νεια, να κάνει ο κάθε συμ­με­τέ­χων την ανα­γκαία αυ­το­κρι­τι­κή για τα λάθη και τις ψευ­δαι­σθή­σεις του πα­ρελ­θό­ντος, ώστε, όπως προ­α­να­φέρ­θη­κε,  να με­τα­τρα­πεί το όραμα για δη­μο­κρα­τία και κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη που ενώ­νει την Αρι­στε­ρά όλων των απο­χρώ­σε­ων, σε πο­λι­τι­κή πράξη κι άμεσα υλο­ποι­ή­σι­μο πρό­γραμ­μα.