Την περασμένη Κυριακή, τα πρώτα κυριακάτικα φύλλα του αστικού Τύπου για τη νέα χρονιά συμπεριέλαβαν στην ύλη τους, δύο άρθρα με κοινό θέμα. Η «Καθημερινή» έδωσε τον λόγο στον υποψήφιο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων ότι πρώτη του πρόταση προς τον Τσίπρα, όταν θα τον συναντήσει ως αυριανός πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα είναι η άμεση και ταχεία δρομολόγηση της συνταγματικής αναθεώρησης, με έναν και μόνο όρο: Την υπερψήφιση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ όλων των προς αναθεώρηση διατάξεων που θα προτείνει η ΝΔ, ώστε και η ΝΔ από την πλευρά της να υπερψηφίσει όλες τις προτεινόμενες από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ αναθεωρητέες διατάξεις.
Ο Μητσοτάκης ομολογεί ευθέως ότι αυτό θα πρέπει να γίνει προκειμένου η επόμενη Βουλή να προχωρήσει στην αναθεώρηση, όντας απολύτως δεσμευμένη στο έργο της από τις συναινετικά προτεινόμενες διατάξεις των δύο, τουλάχιστον, μεγαλύτερων κομμάτων. Έμμεσα η παραδοχή Μητσοτάκη αποκαλύπτει τρία δεδομένα: α) Την αγωνία, πολιτικών και κοινωνικών, αντιδραστικών κύκλων να δρομολογηθεί η αναθεώρηση του Συντάγματος από αυτήν την τόσο βολική φιλομνημονιακή σύνθεση της Βουλής. β) Την κατά προτεραιότητα δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αναθεώρηση θα συμπεριλάβει και διατάξεις που πιθανώς ακόμη για μερίδα βουλευτών και στελεχών του νεομνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν «κόκκινο πανί». Πιο χαρακτηριστική περίπτωση το άρθρο 16 και ο προφανής υπαινιγμός Μητσοτάκη ότι η ΝΔ θα επιμείνει στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με θεσμική πια κάλυψη και πρόβλεψη. γ) Την πεποίθηση του υποψηφίου προέδρου της ΝΔ ότι ως προς το περιεχόμενο των αναθεωρητέων διατάξεων, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν θα έχουν ουσιώδεις διαφωνίες και διαφορές, και αυτό, όπως έχω ξαναγράψει στη φιλόξενη γωνιά του Rproject, οφείλεται στην παρουσία του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Υπενθυμίζεται ότι ο Παυλόπουλος υπήρξε ο βασικός συντάκτης της πρότασης αναθεώρησης του Συντάγματος, την οποία είχε καταθέσει η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά το φθινόπωρο του 2014, λίγες μόνο ημέρες προτού ξεκινήσει η διαδικασία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και ανοίξει ο δρόμος για τις πρώτες κάλπες του 2015. Ο Μητσοτάκης υπολογίζει βάσιμα ότι αυτή ακριβώς η πρόταση θα είναι η πυξίδα που θα ακολουθηθεί στην αναθεωρητική διαδικασία τουλάχιστον από τα δύο κόμματα, κάτι που προφανώς επιθυμούν οι πολιτικοί και κοινωνικοί αντιδραστικοί κύκλοι, επενδύοντας κεφαλαιώδη σημασία στην αναθεώρηση του καταστατικού χάρτη της χώρας.
Για του λόγου το αληθές, στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος παρενέβη από τις στήλες αρθρογραφίας του «Βήματος της Κυριακής» και ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, Αλέκος Παπαδόπουλος. Με τίτλο «Το αληθές “παράλληλο πρόγραμμα’’», ο Παπαδόπουλος αφιερώνει 11 βασικά σημεία πολιτικής και θεσμικής παρέμβασης, προκειμένου όπως τονίζει πολύ εύγλωττα «να υιοθετηθούν από την ελληνική κοινωνία μεγάλες πειθαρχίες». Η Ελλάδα, για την ακρίβεια η χειμαζόμενη από τα μνημόνια και τον καπιταλισμό σε κρίση κοινωνία, πρέπει κατά το θεσμικό ευαγγέλιο Παπαδόπουλου να περάσει σε εποχή πειθαρχίας, επιτήρησης, «ασφαλειοποίησης» της πολιτικής κουλτούρας και της δημόσιας ζωής. Με απλά λόγια, σε εποχή «συνταγματοποίησης του μνημονίου». Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι ο Παπαδόπουλος, στη δομή και το περιεχόμενο του άρθρου του, δείχνει να γνωρίζει και να έχει μελετήσει σε βάθος την πρόταση συνταγματικής αναθεώρησης της ΝΔ δια χειρός Παυλόπουλου.
Έτσι το… αγαπημένο και προσφιλέστερο θέμα είναι η πάση θυσία και με κάθε τρόπο ενίσχυση των αρμοδιοτήτων, του κύρους και της παρεμβατικότητας του όποιου αυριανού Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος -φυσικά…- θα εκλέγεται πια απευθείας από τον λαό κάθε πέντε χρόνια. Της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας θα προηγείται η εκλογή βουλευτών, πάλι κάθε πέντε χρόνια και μάλιστα με πλήρη αποδυνάμωση της πιθανότητας να διαλύεται η Βουλή και να προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές. Ο Παπαδόπουλος είναι σαφής σε αυτό το σημείο. Πρέπει να «αποτρέπονται οι ενδιάμεσες εκλογές», να αποτρέπονται οι «καταχρηστικές» διαλύσεις της Βουλής καθώς συντηρούν «το κοινοβουλευτικό κακέκτυπο» - οι φράσεις σε εισαγωγικά, αυτούσιες. Και επειδή όπως υπογραμμίζει ο αρθρογράφος χρειάζονται «μεγάλες πειθαρχίες στην ελληνική κοινωνία», προτείνει και τη θέσπιση Γερουσίας προκειμένου να λειτουργεί ως «δευτεροβάθμιο, νομοθετικό σώμα», με «νομοθετικές, εγγυητικές, μετριαστικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες» - προς τη Βουλή υποθέτω, καθώς εδώ ο Παπαδόπουλος δεν είναι σαφής, ειδικά μάλιστα όταν αφήνει να εννοηθεί ότι η Γερουσία των 50 μελών θα έχει ενδιάμεσο, βολικά απροσδιόριστο και νεφελώδη ρόλο ανάμεσα στη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, το σχήμα φέρνει την εσωτερική, «μεγάλη πειθαρχία», στο κοινοβουλευτικό σύστημα και επομένως στη θεμελίωση και την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Στο μοντέλο Παπαδόπουλου – υπενθυμίζω ότι προσομοιάζει με τις προτάσεις Παυλόπουλου – η κυριαρχία μετατοπίζεται απροκάλυπτα στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας και τα λαϊκά, αντιπροσωπευτικά στοιχεία του κοινοβουλευτισμού αποσαρθρώνονται, ειδικά μάλιστα όταν γίνεται ανοιχτά λόγος ακόμη και για «μεγάλη πειθαρχία» στην περιοδικότητα της εκλογικής διαδικασίας.
Τέλος, ο αρθρογράφος του «Βήματος» προχωρά ένα βήμα ακόμη – μεταξύ άλλων πολλών που έρχονται μάλλον σε δεύτερη μοίρα. Προτείνει την άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, την πλήρη κατάργηση των εργασιακών σχέσεων δημοσίου δικαίου σε όλο τον δημόσιο τομέα και την αντικατάσταση τους από σχέσεις ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου και κατόπιν «αξιολόγησης», με ορισμένες όμως χαρακτηριστικές εξαιρέσεις: την αστυνομία (και όχι τα σώματα ασφαλείας γενικά), τις ένοπλες δυνάμεις, το διπλωματικό και το δικαστικό σώμα. Οι παραπάνω εξαιρέσεις συνδυάζονται και με την πρόταση, οι ηγεσίες των ανώτατων δικαστηρίων και των ανεξάρτητων αρχών να προκύπτουν με διορισμό από τη νέα, ενισχυμένη εκτελεστική εξουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας – και μόνο από αυτόν. Με άλλα λόγια, στο μοντέλο Παπαδόπουλου αναβιώνει ένα χακί κράτος – νυχτοφύλακας του 19ου αιώνα με παγιωμένο καθεστώς μιας μόνιμης έκτακτης ανάγκης και πειθάρχησης θεσμών και πολιτών, μια στρατιωτικοποίηση δηλαδή της δημόσιας ζωής ιδανική ίσως μόνο για τους αποφοίτους των στρατιωτικών λυκείων που ονειρεύεται ο υπουργός Άμυνας, Πάνος Καμμένος. Υπενθυμίζεται ότι το μικρό όνομα του αρθρογράφου παραμένει Αλέκος, και όχι, δεν το έχει αλλάξει στο «Γεώργιος»…
Δεδομένης και αυτής της (πρωτοχρονιάτικης) αρθρογραφίας, καθίσταται κρίσιμη η επαγρύπνηση και η κινητοποίηση της Αριστεράς και της κοινωνίας, ενόψει της – αστικά πανθομολογούμενης ως φαίνεται – συνταγματικής αναθεώρησης και της εκκίνησης της διαδικασίας ίσως και μέσα στους επόμενους μήνες. Το μνημόνιο, οι πολιτικοί και οι ταξικοί οπαδοί του, οι εφαρμοστές του και οι απολογητές του αντιστρατεύονται τη δημοκρατία, τις λαϊκές κατακτήσεις, τα ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και σπεύδουν να καταστήσουν την υπονόμευση τους, την κατάργηση και την περιστολή τους, νέο, πνιγηρό και νοσηρό, συνταγματικό πλαίσιο της χώρας. Με τη συναίνεση, προφανώς και τη συνέργεια και των νέων μνημονιακών κομμάτων που συνθέτουν τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ, τα οποία θα αναλάβουν να συστηματοποιήσουν αυτές τις προτάσεις, καθ’ υπόδειξη του πολυπράγμονα Προέδρου, Προκόπη Παυλόπουλου.
