Συναινώντας… αναθεωρητικά

Ο Μη­τσο­τά­κης ομο­λο­γεί ευ­θέ­ως ότι αυτό θα πρέ­πει να γίνει προ­κει­μέ­νου η επό­με­νη Βουλή να προ­χω­ρή­σει στην ανα­θε­ώ­ρη­ση, όντας απο­λύ­τως δε­σμευ­μέ­νη στο έργο της από τις συ­ναι­νε­τι­κά προ­τει­νό­με­νες δια­τά­ξεις των δύο, του­λά­χι­στον, με­γα­λύ­τε­ρων κομ­μά­των. Έμ­με­σα η πα­ρα­δο­χή Μη­τσο­τά­κη απο­κα­λύ­πτει τρία δε­δο­μέ­να: α) Την αγω­νία, πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών, αντι­δρα­στι­κών κύ­κλων να δρο­μο­λο­γη­θεί η ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος από αυτήν την τόσο βο­λι­κή φι­λο­μνη­μο­νια­κή σύν­θε­ση της Βου­λής. β) Την κατά προ­τε­ραιό­τη­τα δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ότι η ανα­θε­ώ­ρη­ση θα συ­μπε­ρι­λά­βει και δια­τά­ξεις που πι­θα­νώς ακόμη για με­ρί­δα βου­λευ­τών και στε­λε­χών του νε­ο­μνη­μο­νια­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­τε­λούν «κόκ­κι­νο πανί». Πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πε­ρί­πτω­ση το άρθρο 16 και ο προ­φα­νής υπαι­νιγ­μός Μη­τσο­τά­κη ότι η ΝΔ θα επι­μεί­νει στην ίδρυ­ση ιδιω­τι­κών πα­νε­πι­στη­μί­ων και την πε­ραι­τέ­ρω ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της ανώ­τα­της εκ­παί­δευ­σης στην Ελ­λά­δα, με θε­σμι­κή πια κά­λυ­ψη και πρό­βλε­ψη. γ) Την πε­ποί­θη­ση του υπο­ψη­φί­ου προ­έ­δρου της ΝΔ ότι ως προς το πε­ριε­χό­με­νο των ανα­θε­ω­ρη­τέ­ων δια­τά­ξε­ων, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΝΔ δεν θα έχουν ου­σιώ­δεις δια­φω­νί­ες και δια­φο­ρές, και αυτό, όπως έχω ξα­να­γρά­ψει στη φι­λό­ξε­νη γωνιά του Rproject, οφεί­λε­ται στην πα­ρου­σία του Προ­κό­πη Παυ­λό­που­λου στην Προ­ε­δρία της Δη­μο­κρα­τί­ας. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι ο Παυ­λό­που­λος υπήρ­ξε ο βα­σι­κός συ­ντά­κτης της πρό­τα­σης ανα­θε­ώ­ρη­σης του Συ­ντάγ­μα­τος, την οποία είχε κα­τα­θέ­σει η ΝΔ του Αντώ­νη Σα­μα­ρά το φθι­νό­πω­ρο του 2014, λίγες μόνο ημέ­ρες προ­τού ξε­κι­νή­σει η δια­δι­κα­σία για την εκλο­γή Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας και ανοί­ξει ο δρό­μος για τις πρώ­τες κάλ­πες του 2015. Ο Μη­τσο­τά­κης υπο­λο­γί­ζει βά­σι­μα ότι αυτή ακρι­βώς η πρό­τα­ση θα είναι η πυ­ξί­δα που θα ακο­λου­θη­θεί στην ανα­θε­ω­ρη­τι­κή δια­δι­κα­σία του­λά­χι­στον από τα δύο κόμ­μα­τα, κάτι που προ­φα­νώς επι­θυ­μούν οι πο­λι­τι­κοί και κοι­νω­νι­κοί αντι­δρα­στι­κοί κύ­κλοι, επεν­δύ­ο­ντας κε­φα­λαιώ­δη ση­μα­σία στην ανα­θε­ώ­ρη­ση του κα­τα­στα­τι­κού χάρτη της χώρας.

Για του λόγου το αλη­θές, στη συ­ζή­τη­ση για την ανα­θε­ώ­ρη­ση του Συ­ντάγ­μα­τος πα­ρε­νέ­βη από τις στή­λες αρ­θρο­γρα­φί­ας του «Βή­μα­τος της Κυ­ρια­κής» και ο πρώην υπουρ­γός των κυ­βερ­νή­σε­ων ΠΑΣΟΚ, Αλέ­κος Πα­πα­δό­που­λος. Με τίτλο «Το αλη­θές “πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα­’’», ο Πα­πα­δό­που­λος αφιε­ρώ­νει 11 βα­σι­κά ση­μεία πο­λι­τι­κής και θε­σμι­κής πα­ρέμ­βα­σης, προ­κει­μέ­νου όπως το­νί­ζει πολύ εύ­γλωτ­τα «να υιο­θε­τη­θούν από την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία με­γά­λες πει­θαρ­χί­ες». Η Ελ­λά­δα, για την ακρί­βεια η χει­μα­ζό­με­νη από τα μνη­μό­νια και τον κα­πι­τα­λι­σμό σε κρίση κοι­νω­νία, πρέ­πει κατά το θε­σμι­κό ευαγ­γέ­λιο Πα­πα­δό­που­λου να πε­ρά­σει σε εποχή πει­θαρ­χί­ας, επι­τή­ρη­σης, «ασφα­λειο­ποί­η­σης» της πο­λι­τι­κής κουλ­τού­ρας και της δη­μό­σιας ζωής. Με απλά λόγια, σε εποχή «συ­νταγ­μα­το­ποί­η­σης του μνη­μο­νί­ου». Αξί­ζει να υπο­γραμ­μι­στεί ότι ο Πα­πα­δό­που­λος, στη δομή και το πε­ριε­χό­με­νο του άρ­θρου του, δεί­χνει να γνω­ρί­ζει και να έχει με­λε­τή­σει σε βάθος την πρό­τα­ση συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης της ΝΔ δια χει­ρός Παυ­λό­που­λου.

Έτσι το… αγα­πη­μέ­νο και προ­σφι­λέ­στε­ρο θέμα είναι η πάση θυσία και με κάθε τρόπο ενί­σχυ­ση των αρ­μο­διο­τή­των, του κύ­ρους και της πα­ρεμ­βα­τι­κό­τη­τας του όποιου αυ­ρια­νού Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας, ο οποί­ος -φυ­σι­κά…- θα εκλέ­γε­ται πια απευ­θεί­ας από τον λαό κάθε πέντε χρό­νια. Της εκλο­γής του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας θα προη­γεί­ται η εκλο­γή βου­λευ­τών, πάλι κάθε πέντε χρό­νια και μά­λι­στα με πλήρη απο­δυ­νά­μω­ση της πι­θα­νό­τη­τας να δια­λύ­ε­ται η Βουλή και να προ­κη­ρύσ­σο­νται πρό­ω­ρες εκλο­γές. Ο Πα­πα­δό­που­λος είναι σαφής σε αυτό το ση­μείο. Πρέ­πει να «απο­τρέ­πο­νται οι εν­διά­με­σες εκλο­γές», να απο­τρέ­πο­νται οι «κα­τα­χρη­στι­κές» δια­λύ­σεις της Βου­λής καθώς συ­ντη­ρούν «το κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κα­κέ­κτυ­πο» - οι φρά­σεις σε ει­σα­γω­γι­κά, αυ­τού­σιες. Και επει­δή όπως υπο­γραμ­μί­ζει ο αρ­θρο­γρά­φος χρειά­ζο­νται «με­γά­λες πει­θαρ­χί­ες στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία», προ­τεί­νει και τη θέ­σπι­ση Γε­ρου­σί­ας προ­κει­μέ­νου να λει­τουρ­γεί ως «δευ­τε­ρο­βάθ­μιο, νο­μο­θε­τι­κό σώμα», με «νο­μο­θε­τι­κές, εγ­γυ­η­τι­κές, με­τρια­στι­κές και ελεγ­κτι­κές αρ­μο­διό­τη­τες» - προς τη Βουλή υπο­θέ­τω, καθώς εδώ ο Πα­πα­δό­που­λος δεν είναι σαφής, ει­δι­κά μά­λι­στα όταν αφή­νει να εν­νοη­θεί ότι η Γε­ρου­σία των 50 μελών θα έχει εν­διά­με­σο, βο­λι­κά απροσ­διό­ρι­στο και νε­φε­λώ­δη ρόλο ανά­με­σα στη Βουλή και τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, το σχήμα φέρ­νει την εσω­τε­ρι­κή, «με­γά­λη πει­θαρ­χία», στο κοι­νο­βου­λευ­τι­κό σύ­στη­μα και επο­μέ­νως στη θε­με­λί­ω­ση και την έκ­φρα­ση της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Στο μο­ντέ­λο Πα­πα­δό­που­λου – υπεν­θυ­μί­ζω ότι προ­σο­μοιά­ζει με τις προ­τά­σεις Παυ­λό­που­λου – η κυ­ριαρ­χία με­τα­το­πί­ζε­ται απρο­κά­λυ­πτα στην κο­ρυ­φή της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας και τα λαϊκά, αντι­προ­σω­πευ­τι­κά στοι­χεία του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού απο­σαρ­θρώ­νο­νται, ει­δι­κά μά­λι­στα όταν γί­νε­ται ανοι­χτά λόγος ακόμη και για «με­γά­λη πει­θαρ­χία» στην πε­ριο­δι­κό­τη­τα της εκλο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας.

Τέλος, ο αρ­θρο­γρά­φος του «Βή­μα­τος» προ­χω­ρά ένα βήμα ακόμη – με­τα­ξύ άλλων πολ­λών που έρ­χο­νται μάλ­λον σε δεύ­τε­ρη μοίρα. Προ­τεί­νει την άρση της μο­νι­μό­τη­τας στο δη­μό­σιο, την πλήρη κα­τάρ­γη­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων δη­μο­σί­ου δι­καί­ου σε όλο τον δη­μό­σιο τομέα και την αντι­κα­τά­στα­ση τους από σχέ­σεις ιδιω­τι­κού δι­καί­ου ορι­σμέ­νου χρό­νου και κα­τό­πιν «αξιο­λό­γη­σης», με ορι­σμέ­νες όμως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές εξαι­ρέ­σεις: την αστυ­νο­μία (και όχι τα σώ­μα­τα ασφα­λεί­ας γε­νι­κά), τις ένο­πλες δυ­νά­μεις, το δι­πλω­μα­τι­κό και το δι­κα­στι­κό σώμα.  Οι πα­ρα­πά­νω εξαι­ρέ­σεις συν­δυά­ζο­νται και με την πρό­τα­ση, οι ηγε­σί­ες των ανώ­τα­των δι­κα­στη­ρί­ων και των ανε­ξάρ­τη­των αρχών να προ­κύ­πτουν με διο­ρι­σμό από τη νέα, ενι­σχυ­μέ­νη εκτε­λε­στι­κή εξου­σία του Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας – και μόνο από αυτόν. Με άλλα λόγια, στο μο­ντέ­λο Πα­πα­δό­που­λου ανα­βιώ­νει ένα χακί κρά­τος – νυ­χτο­φύ­λα­κας του 19ου αιώνα με πα­γιω­μέ­νο κα­θε­στώς μιας μό­νι­μης έκτα­κτης ανά­γκης και πει­θάρ­χη­σης θε­σμών και πο­λι­τών, μια στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση δη­λα­δή της δη­μό­σιας ζωής ιδα­νι­κή ίσως μόνο για τους απο­φοί­τους των στρα­τιω­τι­κών λυ­κεί­ων που ονει­ρεύ­ε­ται ο υπουρ­γός Άμυ­νας, Πάνος Καμ­μέ­νος. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι το μικρό όνομα του αρ­θρο­γρά­φου πα­ρα­μέ­νει Αλέ­κος, και όχι, δεν το έχει αλ­λά­ξει στο «Γε­ώρ­γιος»…

Δε­δο­μέ­νης και αυτής της (πρω­το­χρο­νιά­τι­κης) αρ­θρο­γρα­φί­ας, κα­θί­στα­ται κρί­σι­μη η επα­γρύ­πνη­ση και η κι­νη­το­ποί­η­ση της Αρι­στε­ράς και της κοι­νω­νί­ας, ενό­ψει της – αστι­κά παν­θο­μο­λο­γού­με­νης ως φαί­νε­ται – συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης και της εκ­κί­νη­σης της δια­δι­κα­σί­ας ίσως και μέσα στους επό­με­νους μήνες. Το μνη­μό­νιο, οι πο­λι­τι­κοί και οι τα­ξι­κοί οπα­δοί του, οι εφαρ­μο­στές του και οι απο­λο­γη­τές του αντι­στρα­τεύ­ο­νται τη δη­μο­κρα­τία, τις λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις, τα ατο­μι­κά, κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και σπεύ­δουν να κα­τα­στή­σουν την υπο­νό­μευ­ση τους, την κα­τάρ­γη­ση και την πε­ρι­στο­λή τους, νέο, πνι­γη­ρό και νο­ση­ρό, συ­νταγ­μα­τι­κό πλαί­σιο της χώρας. Με τη συ­ναί­νε­ση, προ­φα­νώς και τη συ­νέρ­γεια και των νέων μνη­μο­νια­κών κομ­μά­των που συν­θέ­τουν τη συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛΛ, τα οποία θα ανα­λά­βουν να συ­στη­μα­το­ποι­ή­σουν αυτές τις προ­τά­σεις, καθ’ υπό­δει­ξη του πο­λυ­πράγ­μο­να Προ­έ­δρου, Προ­κό­πη Παυ­λό­που­λου.