Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πασχίζει να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Έχει ήδη αποδεχτεί κάποια και διαπραγματεύεται και άλλα σκληρά μέτρα, που έρχονται να προστεθούν στο φόντο μιας εξελισσόμενης κοινωνικής καταστροφής.
Η ήδη τσακισμένη κοινωνική πλειοψηφία «υποδέχτηκε» το 2017 με νέες αυξήσεις φόρων σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, ενώ 6 χρόνια μνημονιακών πολιτικών έχουν οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού, με δραματικές συνέπειες εν μέσω κακοκαιρίας.
Ο βαρύς χειμώνας έχει μετατραπεί σε φονικός από τις κυβερνητικές πολιτικές. Οι ζωές των αστέγων κινδυνεύουν (ήδη υπάρχουν οι πρώτοι νεκροί), χιλιάδες νοικοκυριά έχουν μετατραπεί σε επικίνδυνα «ψυγεία» (ένας ακόμη θάνατος από μαγκάλι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα), οι σκηνές των προσφύγων βουλιάζουν στο χιόνι και τα στρατόπεδα μετατρέπονται σε πραγματική κόλαση, με τις συνθήκες που επικρατούν να οδηγούν τους πρόσφυγες να δίνουν σκληρό αγώνα επιβίωσης.
Εν τω μεταξύ, παρά την διατεταγμένη «αισιοδοξία» των κυβερνητικών στελεχών, η διαπραγμάτευση για την 2η αξιολόγηση δείχνει να έχει «μπλοκάρει».
Οι ανελαστικές απαιτήσεις του ΔΝΤ, η επιμονή των ευρωπαϊκών κρατών να συμμετέχει αυτό στο πρόγραμμα, η άρνηση της Γερμανίας να συζητήσει σε αυτήν τη φάση μέτρα για το ελληνικό χρέος, αλλά και πολιτικοί υπολογισμοί (αναμονή ανάληψης της προεδρίας από τον Τραμπ, επερχόμενες εκλογές σε Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, σκέψεις για «αναδόμηση» της ευρωζώνης και της ΕΕ σε νέες βάσεις) συντείνουν αφενός στο ότι η πλευρά των δανειστών δεν δείχνει να βιάζεται, και αφετέρου στη δημιουργία ενός κλίματος αδιεξόδου για την ελληνική πλευρά.
Η κατάληξη δείχνει τόσο αβέβαιη, που πλέον έχει ανοίξει στους κόλπους της αστικής τάξης και των καθεστωτικών ΜΜΕ δημόσια η συζήτηση για την προοπτική ενός «βελούδινου» Grexit. Είναι αυτή η προοπτική που έχει πυροδοτήσει «νευρικότητα» στους κόλπους της αστικής τάξης και κινητικότητα σε όλο το πολιτικό φάσμα, που δείχνει να προετοιμάζεται για «μη ομαλές» εξελίξεις και πολιτική αστάθεια.
Δεν είναι μόνο τα προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού στη βάση αυτών των εκτιμήσεων. Αυτό που διαμορφώνει κρισιακό περιβάλλον είναι η γενικότερη κατάσταση της ευρωζώνης. 25 χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχ, το σχέδιο της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» βυθίζεται σε μια υπαρξιακή κρίση, αντιμέτωπο με αδιέξοδα, αμφισβήτηση, φυγόκεντρες τάσεις.
Στη «γειτονιά μας», αυτή η κρισιακή κατάσταση συναντιέται και με τη γενικευμένη αστάθεια στην ανατολική Μεσόγειο. Σε αυτό το ρευστό κι επικίνδυνο φόντο, οι πολεμοχαρείς εθνικιστικές φωνές και η κούρσα των εξοπλισμών αποτελούν πολύ σοβαρές απειλές για τους λαούς.
Εν μέσω «αναδασμού» στην περιοχή και καθώς οξύνονται οι ανταγωνισμοί γύρω από τη μεγάλη μπίζνα των υδρογονανθράκων έχει προκύψει και η ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά και το άνοιγμα της συζήτησης για «λύση» στο κυπριακό.
Για την Αριστερά είναι κρίσιμο μαζί με την πάλη ενάντια στα μνημόνια, μαζί με την οικοδόμηση της δικής της απάντησης στην ευρω-κρίση και τις σκέψεις για ένα Grexit αστικό και αντιδραστικό («Lexit από λιτότητα και ρατσισμό!») να υπερασπιστεί την ειρήνη και τη φιλία των λαών, με πάλη ενάντια στους εξοπλισμούς, με πάλη ενάντια στον εθνικισμό, με σύνθημα «Καμιά εμπιστοσύνη σε κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστές».
