Δυο χρόνια μετά το Γενάρη του 2015, τίποτα δεν θυμίζει το κύμα της ελπίδας που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία.
Οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις πιέζονται σκληρά από τις δυσκολίες της επιβίωσης στην παρατεταμένη μνημονιακή εποχή, αλλά και με την απογοήτευση από μια παταγώδη διάψευση.
Όμως, μόλις 15 μήνες μετά τη νίκη του στην κάλπη της 20ής Σεπτέμβρη, ενάντια στην αριστερή πτέρυγα του κόμματός του, ο Αλ. Τσίπρας και η γύρω του ηγετική ομάδα βυθίζονται στην κρίση και στην απαξίωση.
Εγκλωβισμένοι στην απόρριψη των «μονομερών ενεργειών», χαμένοι στο λαβύρινθο της «διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ και το ΔΝΤ, έχουν αναλάβει την πολιτική καθοδήγηση της νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας του κεφαλαίου, την υλοποίηση «κατά γράμμα» του Μνημονίου 3, με μοναδική προοπτική να υπογράψουν –αν παραμείνουν στην εξουσία– ένα... Μνημόνιο 4.
Έχοντας αποδεχθεί την παραμονή «πάση θυσία» στο ευρώ, υποχρεώνονται να υιοθετήσουν τις χειρότερες πλευρές της πολιτικής του ΔΝΤ, μαζί με τις χειρότερες πλευρές της πολιτικής της ΕΕ, φτάνοντας στο τέλος της αυταπάτης ότι θα μπορούσαν τάχα να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς μεταξύ της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε.
Ίσως το χειρότερο παράδειγμα της κατρακύλας τους είναι το ότι –όπως και οι σοσιαλδημοκράτες πριν από αυτούς– έφτασαν στην άτακτη υποχώρηση ακόμα και στα στοιχειώδη ζητήματα δημοκρατίας: οι πρόσφυγες ζουν τις τραγικές επιπτώσεις της ρατσιστικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας, η αρμάδα του ΝΑΤΟ περιπολεί ακόμα στο Αιγαίο, οι νεοναζί της ΧΑ και οι ποικιλόμορφοι ακροδεξιοί ανασυντάσσονται επικίνδυνα...
Μόλις δυο χρόνια μετά, και το ερώτημα πλέον δεν είναι το αν θα πέσουν, αλλά το πότε θα πέσουν. Οι δημοσκοπήσεις αλλά και η πολιτική εμπειρία δείχνουν τη βαθιά φθορά που αφήνει ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της «πασοκοποίησης». Γιατί όσο παραμένουν στην εξουσία, ασκώντας αυτήν την πολιτική, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η αποδοκιμασία τους από τον κόσμο. Οι ελπίδες σε μια ψευδεπίγραφη «πόλωση», οι ελπίδες ότι η σύγκρισή τους με τον Μητσοτάκη θα συγκρατήσει τις απώλειες, είναι κάλπικες. Γιατί η πολιτική τους, γιατί τα έργα τους, διαβρώνουν καίρια τη δύναμη των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών, ανοίγοντας έτσι οι ίδιοι το δρόμο σε μια ρεβανσιστική αντεπίθεση της Δεξιάς.
Θα χρειαστεί συνειδητή προσπάθεια για το χτίσιμο της εναλλακτικής απέναντι σε αυτόν τον εκφυλισμό. Προσπάθεια, κατ’ αρχάς, μέσα στο μαζικό κίνημα αντίστασης. Πρωτοβουλίες παντού, για να χτίσουμε ξανά μαζικά μέτωπα πάλης,.
Θα χρειαστούν όμως και πρωτοβουλίες στην πολιτική. Με δεδομένη την αρνητική στάση του ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, η Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς, έχουν πιο ειδικά καθήκοντα: Θα πρέπει να αποδείξουν ότι πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και ενάντια στη ΝΔ, μπορεί να υπάρξει πόλος ανασυγκρότησης, πόλος πολιτικής αντίστασης αρχικά και στη συνέχεια πόλος πολιτικής αντεπίθεσης.
