Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί σήμερα 25/1

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές δυ­νά­μεις πιέ­ζο­νται σκλη­ρά από τις δυ­σκο­λί­ες της επι­βί­ω­σης στην πα­ρα­τε­τα­μέ­νη μνη­μο­νια­κή εποχή, αλλά και με την απο­γο­ή­τευ­ση από μια πα­τα­γώ­δη διά­ψευ­ση.

Όμως, μόλις 15 μήνες μετά τη νίκη του στην κάλπη της 20ής Σε­πτέμ­βρη, ενά­ντια στην αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του κόμ­μα­τός του, ο Αλ. Τσί­πρας και η γύρω του ηγε­τι­κή ομάδα βυ­θί­ζο­νται στην κρίση και στην απα­ξί­ω­ση.

Εγκλω­βι­σμέ­νοι στην απόρ­ρι­ψη των «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», χα­μέ­νοι στο λα­βύ­ριν­θο της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» με την ΕΕ και το ΔΝΤ, έχουν ανα­λά­βει την πο­λι­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επι­θε­τι­κό­τη­τας του κε­φα­λαί­ου, την υλο­ποί­η­ση «κατά γράμ­μα» του Μνη­μο­νί­ου 3, με μο­να­δι­κή προ­ο­πτι­κή να υπο­γρά­ψουν –αν πα­ρα­μεί­νουν στην εξου­σία– ένα... Μνη­μό­νιο 4.

Έχο­ντας απο­δε­χθεί την πα­ρα­μο­νή «πάση θυσία» στο ευρώ, υπο­χρε­ώ­νο­νται να υιο­θε­τή­σουν τις χει­ρό­τε­ρες πλευ­ρές της πο­λι­τι­κής του ΔΝΤ, μαζί με τις χει­ρό­τε­ρες πλευ­ρές της πο­λι­τι­κής της ΕΕ, φτά­νο­ντας στο τέλος της αυ­τα­πά­της ότι θα μπο­ρού­σαν τάχα να αξιο­ποι­ή­σουν τις αντι­θέ­σεις και τους αντα­γω­νι­σμούς με­τα­ξύ της Λα­γκάρντ και του Σόι­μπλε.

Ίσως το χει­ρό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα της κα­τρα­κύ­λας τους είναι το ότι –όπως και οι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες πριν από αυ­τούς– έφτα­σαν στην άτα­κτη υπο­χώ­ρη­ση ακόμα και στα στοι­χειώ­δη ζη­τή­μα­τα δη­μο­κρα­τί­ας: οι πρό­σφυ­γες ζουν τις τρα­γι­κές επι­πτώ­σεις της ρα­τσι­στι­κής συμ­φω­νί­ας με­τα­ξύ Ελ­λά­δας-ΕΕ-Τουρ­κί­ας, η αρ­μά­δα του ΝΑΤΟ πε­ρι­πο­λεί ακόμα στο Αι­γαίο, οι νε­ο­να­ζί της ΧΑ και οι ποι­κι­λό­μορ­φοι ακρο­δε­ξιοί ανα­συ­ντάσ­σο­νται επι­κίν­δυ­να...

Μόλις δυο χρό­νια μετά, και το ερώ­τη­μα πλέον δεν είναι το αν θα πέ­σουν, αλλά το πότε θα πέ­σουν. Οι δη­μο­σκο­πή­σεις αλλά και η πο­λι­τι­κή εμπει­ρία δεί­χνουν τη βαθιά φθορά που αφή­νει ανοι­χτό ακόμα και το εν­δε­χό­με­νο της «πα­σο­κο­ποί­η­σης». Γιατί όσο πα­ρα­μέ­νουν στην εξου­σία, ασκώ­ντας αυτήν την πο­λι­τι­κή, τόσο με­γα­λύ­τε­ρη θα είναι η απο­δο­κι­μα­σία τους από τον κόσμο. Οι ελ­πί­δες σε μια ψευ­δε­πί­γρα­φη «πό­λω­ση», οι ελ­πί­δες ότι η σύ­γκρι­σή τους με τον Μη­τσο­τά­κη θα συ­γκρα­τή­σει τις απώ­λειες, είναι κάλ­πι­κες. Γιατί η πο­λι­τι­κή τους, γιατί τα έργα τους, δια­βρώ­νουν καί­ρια τη δύ­να­μη των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών μαζών, ανοί­γο­ντας έτσι οι ίδιοι το δρόμο σε μια ρε­βαν­σι­στι­κή αντε­πί­θε­ση της Δε­ξιάς.

Θα χρεια­στεί συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια για το χτί­σι­μο της εναλ­λα­κτι­κής απέ­να­ντι σε αυτόν τον εκ­φυ­λι­σμό. Προ­σπά­θεια, κατ’ αρχάς, μέσα στο μα­ζι­κό κί­νη­μα αντί­στα­σης. Πρω­το­βου­λί­ες πα­ντού, για να χτί­σου­με ξανά μα­ζι­κά μέ­τω­πα πάλης,.

Θα χρεια­στούν όμως και πρω­το­βου­λί­ες στην πο­λι­τι­κή. Με δε­δο­μέ­νη την αρ­νη­τι­κή στάση του ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, η Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας, η Δι­κτύ­ω­ση Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, έχουν πιο ει­δι­κά κα­θή­κο­ντα: Θα πρέ­πει να απο­δεί­ξουν ότι πέρα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ενά­ντια στη ΝΔ, μπο­ρεί να υπάρ­ξει πόλος ανα­συ­γκρό­τη­σης, πόλος πο­λι­τι­κής αντί­στα­σης αρ­χι­κά και στη συ­νέ­χεια πόλος πο­λι­τι­κής αντε­πί­θε­σης.

unnamed.jpg