Περιμένοντας τους Πετσενέγκους

Ήταν στα 1090 και στη Βασιλεύουσα επικρατούσε αναβρασμός. Η αυτοκρατορία κλυδωνιζόταν από τα εσωτερικά, οικονομικά προβλήματα και την οικτρή κατάσταση των βασιλικών ταμείων, που είχαν αδειάσει εξαιτίας της κατασπατάλησης των χρημάτων στις εξαγορές αξιωμάτων και τις δωροδοκίες, την κατάσταση εκείνη άθλιου και αιματοβαμμένου παρασκηνιακού πολέμου που θα χαρακτηριστεί βυζαντινισμός.

Στη Θράκη και στην Ασία, τα τουρκικά φύλα των Πετσενέγκων αλώνιζαν, καίγοντας, λεηλατώντας και απειλώντας την ίδια την Κωνσταντινούπολη με μακρόχρονη πολιορκία, άλωση και καταστροφή. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος ο Πρώτος ο Κομνηνός έπεσε,στην κυριολεξία, στα πόδια του πατριάρχη, Νικόλαου Κυρδινιάτη, του επονομαζόμενου αργότερα και Γραμματικού, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια.

Και ο πατριάρχης επέβαλε τους όρους του. Να εξαιρεθεί η εκκλησία από κάθε νέα φορολογία, να εξαιρεθούν οι μοναχοί από την στρατολογία και το πατριαρχείο να αποζημιωθεί τα διπλά, σε κτήματα και αξιώματα, για κάθε καράτιο χρυσού τάματος που θα έλιωναν τα αυτοκρατορικά νομισματοκοπεία, προκειμένου να κοπούν νέα νομίσματα ώστε να δωροδοκηθούν οι Πετσενέγκοι και να πληρωθούν προκαταβολικά οι μισθοφόροι Κουμάνοι, τους οποίους ο Κομνηνός υπολόγιζε να εξαπολύσει εναντίον των πρώτων και στη συγκυρία μεγάλων εχθρών της αυτοκρατορίας.

Έτσι και έγινε. Οι εκκλησίες της Πόλης απογυμνώθηκαν από τα χρυσά τάματα και τους χρυσούς πολυελαίους, τα νομισματοκοπεία έκοβαν νυχθημερόν ιστάμενα και τερτηρά, τα νομίσματα της εποχής, νοθευμένα κατά το 1/3 και ο πατριάρχης συνέγραφε τον πρώτο καταστατικό χάρτη του Αγίου Όρους, στον οποίον εντάσσονταν όλες οι αυτοκρατορικές παραχωρήσεις, σε είδος, σε κτήματα και σε αξιώματα, στα μοναστήρια και το πατριαρχείο. Οι Κουμάνοι πληρώθηκαν το βάρος τους σε νοθευμένα χρυσά νομίσματα, οι Πετσενέγκοι αρνήθηκαν τις δωροδοκίες, εκτελώντας τους πρέσβεις του αυτοκράτορα, θαμπωμένοι από τον πολλαπλάσιο πλούτο που νόμιζαν ότι υπήρχε πίσω από τα τείχη της Βασιλεύουσας, και οι πρώτοι κατέσφαξαν τους δεύτερους στη μάχη του Λεβουνίου, λίγους μήνες αργότερα.

Η αυτοκρατορία είχε σωθεί. Έτσι νόμιζε ο Κομνηνός. Η αυτοκρατορία είχε απωθήσει τους Πετσενέγκους και είχε παραδοθεί στους ρασοφόρους. Έτσι θα μάθαιναν, με πικρό και άσχημο τρόπο, όλοι οι μετέπειτα αυτοκράτορες, έως την άλωση από τους πλιατσικολόγους της τέταρτης σταυροφορίας. Το Βυζάντιο είχε γίνει μια θεοκρατική επικράτεια, επειδή τα μοναστήρια και το πατριαρχείο κρατούσαν τα κλειδιά της αυτοκρατορίας, δηλαδή τον πλούτο, τον χρυσό, τους χιλιάδες  νέους που φορούσαν υστερόβουλα το ράσο του μοναχού ή του παπά, τα κτήματα και τη φορολογία.

Κοντά εννιακόσια τριάντα χρόνια μετά τη συμφωνία Κομνηνού και Κυρδινιάτη, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για τον... ιστορικό συμβιβασμό ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την εκκλησία και προσωπικά τη.. συμφωνία ανάμεσα στον Αλέξιο Τσίπρα και τον Ιερώνυμο Λιάπη!

Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλάματα. Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά από τις ον κάμερα δηλώσεις και ο Ιερώνυμος Λιάπης τράβηξε το χαλί κάτω από την κυβέρνηση : Δεν υπάρχει συμφωνία. Υπάρχει... πρόθεση συμφωνίας! Και μόνο αυτή η δήλωση, σε άλλες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Αντώνη Τρίτση που αυτές τις μέρες τα κόκαλά του τρίζουν, μιας και ήταν ο πρώτος και ο μόνος έως σήμερα αστός πολιτικός που όντως πάλεψε και για τον διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους και κυρίως για την καταγραφή της περιβόητης εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, σε άλλες περιπτώσεις, λοιπόν μια τέτοια δήλωση θα συνεπαγόταν απόλυση και εκπαραθύρωση για όσους εξέθεσαν τον πρωθυπουργό που βγήκε με το χαμόγελο στα χείλη για να μιλήσει περί συμφωνίας, χωρίς σκιές και... προθέσεις.

Αλλά, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια για τους παθιασμένα ερωτευμένους με την εξουσία ΣΥΡΙΖΑίους και ΑΝΕΛίτες που θεωρούν πως με μια τέτοια «συμφωνία» θα εξασφαλίσουν τη μνημόνευση των ονομάτων τους στις λειτουργίες της Κυριακής, στις μητροπόλεις και τους ναούς έτσι ώστε το χριστεπώνυμο πλήθος των θρησκευόμενων να πάει να ψηφίσει με το χέρι στο σχήμα του σταυρού, όποτε και αν γίνουν εκλογές, τους καλούς χριστιανούς της κυβέρνησης που «τα βρήκαν» με την εκκλησία.

Τα... βρήκαν; Δεν θα το έλεγα. Και με ποιά εκκλησία όμως από όλες, τα βρήκαν;

Ήδη μετά τον Λιάπη, που αναδιπλώθηκε αμέσως μετά το... κοινό διάγγελμα(!), η αυτοκέφαλη εκκλησία της Κρήτης τόνισε σε ανακοίνωση της δικής της ιεραρχίας, ότι δεν έχει ερωτηθεί για το θέμα, καθώς αποτελεί ιδιαίτερο, διοικητικό εκκλησιαστικό σύστημα εντός της ελλαδικής επικράτειας και σε καμία περίπτωση δεν την δεσμεύουν οι αποφάσεις Τσίπρα και Λιάπη.

Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί και το οικουμενικό πατριαρχείο για τα Δωδεκάνησα, τα οποία υπάγονται διοικητικά και «πνευματικά» στον Βαρθολομαίο και φυσικά το Άγιο Όρος, οι μονές του οποίου σημειωτέον κατέχουν πολύ, μεγάλη ακίνητη περιουσία κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, καυτό ζήτημα πρώτης γραμμής, όταν και εφόσον ανοίξει ο φάκελος της μοναστηριακής περιουσίας και της περίφημης «αξιοποίησής» της.

Με ποιον λοιπόν... συμφώνησε ο Τσίπρας και κυρίως τι συμφώνησε; Την διαγραφή των ιερέων από το Μητρώο Δημοσίων Υπαλλήλων, όταν κατά τα άλλα θα μισθοδοτούνται κανονικά από το κράτος διά της πλαγίας οδού; Δουλευόμαστε;

Όταν ο Τσίπρας ανοίγει τέτοια θέματα, δεν μπορεί να «συμφωνήσει» και να συνδιαλεχθεί μόνο με τον Ιερώνυμο Λιάπη, έτσι όπως έχει κατατμηθεί, σαν ταψί μπακλαβά, η ελλαδική επικράτεια του ενιαίου, μικροελλαδικού (παρα)κράτους, της «ενιαίας», «επικρατούσας θρησκείας» και των πέντε (!) διαφορετικών, διοικητικών εκκλησιαστικών συστημάτων, τα οποία έχουν εγκαθιδρυθεί και αναπτύσσονται στο έδαφός της.

Έτσι οι πλαστοί, διθυραμβικοι τίτλοι και τα ψεύτικα, θριαμβευτικά οχτάστηλα στις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες πάνε για τον κάλαθο των αχρήστων - ο Αλέξιος Τσίπρας δεν είναι ένας Μπερλινγκουέρ από τα Lidl που πέτυχε έναν... ιστορικό συμβιβασμό, αλλά ένας Αλέξιος Κομνηνός που προσέπεσε στα πόδια του Ιερώνυμου Λιάπη για να του προσφέρει ο αρχιεπίσκοπος χείρα βοηθείας, μπροστά στην έλευση της κάλπης των εθνικών εκλογών και την επέλαση μιας μεγάλης ήττας.

Θα τον βοηθήσει ο αρχιεπίσκοπος και κυρίως θα τον βοηθήσουν και οι υπόλοιποι ή οι περισσότεροι ιεράρχες; Άγνωστο. Και μόνο η επιλογή του Λιάπη όχι απλώς να αμβλύνει τις αρχικές εντυπώσεις, αλλά να ακυρώσει ουσιαστικά το πλαίσιο που παρουσίασε από κοινού με τον πρωθυπουργό, δείχνει πως η εκκλησία δεν θα κάνει απαραίτητα τις «εκλογικές» επιλογές που θα ήθελε η κυβέρνηση.

Πάντως, στη ΝΔ και αιφνιδιάστηκαν και πανικοβλήθηκαν και δεν κατάφεραν να κρύψουν τον πανικό τους - η... Δεξιά του Κυρίου δεν μένει στο Μοσχάτο, έχει πιάσει στασίδι για να μην γράψουμε αρχιεπισκοπικό θρόνο στην πλατεία Κουμουνδούρου! Ο,τι και να λέει και ο Νίκος ο Φίλης που και αυτός νωρίς θυμήθηκε την... υψηλή κριτικη στην κυβέρνηση που πρώτα τον εξέθεσε, έπειτα τον απέπεμψε και κατόπιν δεν χάνει ευκαιρία ουσιαστικά να τον εκθέτει πολιτικά, ειδικά όταν έρχεται η ώρα της... υψηλής κριτικής από την ασφάλεια της κυβερνητικής, βουλευτικής έδρας.

Όπως και αν έχει, η μεγάλη ώρα θα έρθει όταν και αν ανοίξει ο φάκελος της «αξιοποίησης» της εκκλησιαστικής και της μοναστηριακής περιουσίας. Γιατί οι ιεράρχες, είτε της εκκλησίας της Ελλάδας, είτε του πατριαρχείου, είτε οι διάφοροι ηγούμενοι των διάφορων μονών, δεν έχουν κρύψει ποτέ τις φιλοδοξίες τους να έχουν όχι μόνο πολιτικό αλλά και οικονομικό και εμπορικό ρόλο στην μικροελλαδική επικράτεια. Με τις ανάλογες, διεθνείς συνεργασίες, μάλιστα, και με τις ανάλογες, ανταγωνιστικές, εκκλησιαστικές φατρίες που αλληλομάχονται, κατά περιόδους, όπως συμβαίνει και ξανά και πάλι ανάμεσα στο οικουμενικό πατριαρχείο και το πατριαρχείο της Μόσχας, με αφορμή την εκκλησία της Ουκρανίας, ενώ οι αιτίες είναι βαθύτερες και πολυεπίπεδες.

Γιατί ενδεχομένως εννιακόσια τριάντα χρόνια μετά το Λεβούνι, οι Πετσενέγκοι όχι μόνο ήρθαν, αλλά νομοθέτησαν κιόλας...