Περιμένοντας τους Πετσενέγκους

Ήταν στα 1090 και στη Βα­σι­λεύ­ου­σα επι­κρα­τού­σε ανα­βρα­σμός. Η αυ­το­κρα­το­ρία κλυ­δω­νι­ζό­ταν από τα εσω­τε­ρι­κά, οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα και την οι­κτρή κα­τά­στα­ση των βα­σι­λι­κών τα­μεί­ων, που είχαν αδειά­σει εξαι­τί­ας της κα­τα­σπα­τά­λη­σης των χρη­μά­των στις εξα­γο­ρές αξιω­μά­των και τις δω­ρο­δο­κί­ες, την κα­τά­στα­ση εκεί­νη άθλιου και αι­μα­το­βαμ­μέ­νου πα­ρα­σκη­νια­κού πο­λέ­μου που θα χα­ρα­κτη­ρι­στεί βυ­ζα­ντι­νι­σμός.

Στη Θράκη και στην Ασία, τα τουρ­κι­κά φύλα των Πε­τσε­νέ­γκων αλώ­νι­ζαν, καί­γο­ντας, λε­η­λα­τώ­ντας και απει­λώ­ντας την ίδια την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη με μα­κρό­χρο­νη πο­λιορ­κία, άλωση και κα­τα­στρο­φή. Ο αυ­το­κρά­το­ρας Αλέ­ξιος ο Πρώ­τος ο Κο­μνη­νός έπεσε,στην κυ­ριο­λε­ξία, στα πόδια του πα­τριάρ­χη, Νι­κό­λα­ου Κυρ­δι­νιά­τη, του επο­νο­μα­ζό­με­νου αρ­γό­τε­ρα και Γραμ­μα­τι­κού, προ­κει­μέ­νου να ζη­τή­σει βο­ή­θεια.

Και ο πα­τριάρ­χης επέ­βα­λε τους όρους του. Να εξαι­ρε­θεί η εκ­κλη­σία από κάθε νέα φο­ρο­λο­γία, να εξαι­ρε­θούν οι μο­να­χοί από την στρα­το­λο­γία και το πα­τριαρ­χείο να απο­ζη­μιω­θεί τα διπλά, σε κτή­μα­τα και αξιώ­μα­τα, για κάθε κα­ρά­τιο χρυ­σού τά­μα­τος που θα έλιω­ναν τα αυ­το­κρα­το­ρι­κά νο­μι­σμα­το­κο­πεία, προ­κει­μέ­νου να κο­πούν νέα νο­μί­σμα­τα ώστε να δω­ρο­δο­κη­θούν οι Πε­τσε­νέ­γκοι και να πλη­ρω­θούν προ­κα­τα­βο­λι­κά οι μι­σθο­φό­ροι Κου­μά­νοι, τους οποί­ους ο Κο­μνη­νός υπο­λό­γι­ζε να εξα­πο­λύ­σει ενα­ντί­ον των πρώ­των και στη συ­γκυ­ρία με­γά­λων εχθρών της αυ­το­κρα­το­ρί­ας.

Έτσι και έγινε. Οι εκ­κλη­σί­ες της Πόλης απο­γυ­μνώ­θη­καν από τα χρυσά τά­μα­τα και τους χρυ­σούς πο­λυ­ε­λαί­ους, τα νο­μι­σμα­το­κο­πεία έκο­βαν νυ­χθη­με­ρόν ιστά­με­να και τερ­τη­ρά, τα νο­μί­σμα­τα της επο­χής, νο­θευ­μέ­να κατά το 1/3 και ο πα­τριάρ­χης συ­νέ­γρα­φε τον πρώτο κα­τα­στα­τι­κό χάρτη του Αγίου Όρους, στον οποί­ον εντάσ­σο­νταν όλες οι αυ­το­κρα­το­ρι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις, σε είδος, σε κτή­μα­τα και σε αξιώ­μα­τα, στα μο­να­στή­ρια και το πα­τριαρ­χείο. Οι Κου­μά­νοι πλη­ρώ­θη­καν το βάρος τους σε νο­θευ­μέ­να χρυσά νο­μί­σμα­τα, οι Πε­τσε­νέ­γκοι αρ­νή­θη­καν τις δω­ρο­δο­κί­ες, εκτε­λώ­ντας τους πρέ­σβεις του αυ­το­κρά­το­ρα, θα­μπω­μέ­νοι από τον πολ­λα­πλά­σιο πλού­το που νό­μι­ζαν ότι υπήρ­χε πίσω από τα τείχη της Βα­σι­λεύ­ου­σας, και οι πρώ­τοι κα­τέ­σφα­ξαν τους δεύ­τε­ρους στη μάχη του Λε­βου­νί­ου, λί­γους μήνες αρ­γό­τε­ρα.

Η αυ­το­κρα­το­ρία είχε σωθεί. Έτσι νό­μι­ζε ο Κο­μνη­νός. Η αυ­το­κρα­το­ρία είχε απω­θή­σει τους Πε­τσε­νέ­γκους και είχε πα­ρα­δο­θεί στους ρα­σο­φό­ρους. Έτσι θα μά­θαι­ναν, με πικρό και άσχη­μο τρόπο, όλοι οι με­τέ­πει­τα αυ­το­κρά­το­ρες, έως την άλωση από τους πλια­τσι­κο­λό­γους της τέ­ταρ­της σταυ­ρο­φο­ρί­ας. Το Βυ­ζά­ντιο είχε γίνει μια θε­ο­κρα­τι­κή επι­κρά­τεια, επει­δή τα μο­να­στή­ρια και το πα­τριαρ­χείο κρα­τού­σαν τα κλει­διά της αυ­το­κρα­το­ρί­ας, δη­λα­δή τον πλού­το, τον χρυσό, τους χι­λιά­δες  νέους που φο­ρού­σαν υστε­ρό­βου­λα το ράσο του μο­να­χού ή του παπά, τα κτή­μα­τα και τη φο­ρο­λο­γία.

Κοντά εν­νια­κό­σια τριά­ντα χρό­νια μετά τη συμ­φω­νία Κο­μνη­νού και Κυρ­δι­νιά­τη, τα φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κά ΜΜΕ πα­νη­γυ­ρί­ζουν για τον... ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό ανά­με­σα στην κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ και την εκ­κλη­σία και προ­σω­πι­κά τη.. συμ­φω­νία ανά­με­σα στον Αλέ­ξιο Τσί­πρα και τον Ιε­ρώ­νυ­μο Λιάπη!

Θα ήταν για γέλια, αν δεν ήταν για κλά­μα­τα. Δεν πέ­ρα­σαν ούτε δέκα λεπτά από τις ον κά­με­ρα δη­λώ­σεις και ο Ιε­ρώ­νυ­μος Λιά­πης τρά­βη­ξε το χαλί κάτω από την κυ­βέρ­νη­ση : Δεν υπάρ­χει συμ­φω­νία. Υπάρ­χει... πρό­θε­ση συμ­φω­νί­ας! Και μόνο αυτή η δή­λω­ση, σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις, όπως εκεί­νη του Αντώ­νη Τρί­τση που αυτές τις μέρες τα κό­κα­λά του τρί­ζουν, μιας και ήταν ο πρώ­τος και ο μόνος έως σή­με­ρα αστός πο­λι­τι­κός που όντως πά­λε­ψε και για τον δια­χω­ρι­σμό εκ­κλη­σί­ας - κρά­τους και κυ­ρί­ως για την κα­τα­γρα­φή της πε­ρι­βό­η­της εκ­κλη­σια­στι­κής και μο­να­στη­ρια­κής πε­ριου­σί­ας, σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις, λοι­πόν μια τέ­τοια δή­λω­ση θα συ­νε­πα­γό­ταν από­λυ­ση και εκ­πα­ρα­θύ­ρω­ση για όσους εξέ­θε­σαν τον πρω­θυ­πουρ­γό που βγήκε με το χα­μό­γε­λο στα χείλη για να μι­λή­σει περί συμ­φω­νί­ας, χωρίς σκιές και... προ­θέ­σεις.

Αλλά, τέ­τοια ώρα, τέ­τοια λόγια για τους πα­θια­σμέ­να ερω­τευ­μέ­νους με την εξου­σία ΣΥ­ΡΙ­ΖΑί­ους και ΑΝΕ­Λί­τες που θε­ω­ρούν πως με μια τέ­τοια «συμ­φω­νία» θα εξα­σφα­λί­σουν τη μνη­μό­νευ­ση των ονο­μά­των τους στις λει­τουρ­γί­ες της Κυ­ρια­κής, στις μη­τρο­πό­λεις και τους ναούς έτσι ώστε το χρι­στε­πώ­νυ­μο πλή­θος των θρη­σκευό­με­νων να πάει να ψη­φί­σει με το χέρι στο σχήμα του σταυ­ρού, όποτε και αν γί­νουν εκλο­γές, τους κα­λούς χρι­στια­νούς της κυ­βέρ­νη­σης που «τα βρή­καν» με την εκ­κλη­σία.

Τα... βρή­καν; Δεν θα το έλεγα. Και με ποιά εκ­κλη­σία όμως από όλες, τα βρή­καν;

Ήδη μετά τον Λιάπη, που ανα­δι­πλώ­θη­κε αμέ­σως μετά το... κοινό διάγ­γελ­μα(!), η αυ­το­κέ­φα­λη εκ­κλη­σία της Κρή­της τό­νι­σε σε ανα­κοί­νω­ση της δικής της ιε­ραρ­χί­ας, ότι δεν έχει ερω­τη­θεί για το θέμα, καθώς απο­τε­λεί ιδιαί­τε­ρο, διοι­κη­τι­κό εκ­κλη­σια­στι­κό σύ­στη­μα εντός της ελ­λα­δι­κής επι­κρά­τειας και σε καμία πε­ρί­πτω­ση δεν την δε­σμεύ­ουν οι απο­φά­σεις Τσί­πρα και Λιάπη.

Το ίδιο θα μπο­ρού­σε να ισχυ­ρι­στεί και το οι­κου­με­νι­κό πα­τριαρ­χείο για τα Δω­δε­κά­νη­σα, τα οποία υπά­γο­νται διοι­κη­τι­κά και «πνευ­μα­τι­κά» στον Βαρ­θο­λο­μαίο και φυ­σι­κά το Άγιο Όρος, οι μονές του οποί­ου ση­μειω­τέ­ον κα­τέ­χουν πολύ, με­γά­λη ακί­νη­τη πε­ριου­σία κυ­ρί­ως στη Βό­ρεια Ελ­λά­δα, καυτό ζή­τη­μα πρώ­της γραμ­μής, όταν και εφό­σον ανοί­ξει ο φά­κε­λος της μο­να­στη­ρια­κής πε­ριου­σί­ας και της πε­ρί­φη­μης «αξιο­ποί­η­σής» της.

Με ποιον λοι­πόν... συμ­φώ­νη­σε ο Τσί­πρας και κυ­ρί­ως τι συμ­φώ­νη­σε; Την δια­γρα­φή των ιε­ρέ­ων από το Μη­τρώο Δη­μο­σί­ων Υπαλ­λή­λων, όταν κατά τα άλλα θα μι­σθο­δο­τού­νται κα­νο­νι­κά από το κρά­τος διά της πλα­γί­ας οδού; Δου­λευό­μα­στε;

Όταν ο Τσί­πρας ανοί­γει τέ­τοια θέ­μα­τα, δεν μπο­ρεί να «συμ­φω­νή­σει» και να συν­δια­λε­χθεί μόνο με τον Ιε­ρώ­νυ­μο Λιάπη, έτσι όπως έχει κα­τα­τμη­θεί, σαν ταψί μπα­κλα­βά, η ελ­λα­δι­κή επι­κρά­τεια του ενιαί­ου, μι­κρο­ελ­λα­δι­κού (παρα)κρά­τους, της «ενιαί­ας», «επι­κρα­τού­σας θρη­σκεί­ας» και των πέντε (!) δια­φο­ρε­τι­κών, διοι­κη­τι­κών εκ­κλη­σια­στι­κών συ­στη­μά­των, τα οποία έχουν εγκα­θι­δρυ­θεί και ανα­πτύσ­σο­νται στο έδα­φός της.

Έτσι οι πλα­στοί, δι­θυ­ραμ­βι­κοι τί­τλοι και τα ψεύ­τι­κα, θριαμ­βευ­τι­κά οχτά­στη­λα στις φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές εφη­με­ρί­δες πάνε για τον κά­λα­θο των αχρή­στων - ο Αλέ­ξιος Τσί­πρας δεν είναι ένας Μπερ­λιν­γκου­έρ από τα Lidl που πέ­τυ­χε έναν... ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό, αλλά ένας Αλέ­ξιος Κο­μνη­νός που προ­σέ­πε­σε στα πόδια του Ιε­ρώ­νυ­μου Λιάπη για να του προ­σφέ­ρει ο αρ­χιε­πί­σκο­πος χείρα βοη­θεί­ας, μπρο­στά στην έλευ­ση της κάλ­πης των εθνι­κών εκλο­γών και την επέ­λα­ση μιας με­γά­λης ήττας.

Θα τον βοη­θή­σει ο αρ­χιε­πί­σκο­πος και κυ­ρί­ως θα τον βοη­θή­σουν και οι υπό­λοι­ποι ή οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ιε­ράρ­χες; Άγνω­στο. Και μόνο η επι­λο­γή του Λιάπη όχι απλώς να αμ­βλύ­νει τις αρ­χι­κές εντυ­πώ­σεις, αλλά να ακυ­ρώ­σει ου­σια­στι­κά το πλαί­σιο που πα­ρου­σί­α­σε από κοι­νού με τον πρω­θυ­πουρ­γό, δεί­χνει πως η εκ­κλη­σία δεν θα κάνει απα­ραί­τη­τα τις «εκλο­γι­κές» επι­λο­γές που θα ήθελε η κυ­βέρ­νη­ση.

Πά­ντως, στη ΝΔ και αιφ­νι­διά­στη­καν και πα­νι­κο­βλή­θη­καν και δεν κα­τά­φε­ραν να κρύ­ψουν τον πα­νι­κό τους - η... Δεξιά του Κυ­ρί­ου δεν μένει στο Μο­σχά­το, έχει πιά­σει στα­σί­δι για να μην γρά­ψου­με αρ­χιε­πι­σκο­πι­κό θρόνο στην πλα­τεία Κου­μουν­δού­ρου! Ο,τι και να λέει και ο Νίκος ο Φίλης που και αυτός νωρίς θυ­μή­θη­κε την... υψηλή κρι­τι­κη στην κυ­βέρ­νη­ση που πρώτα τον εξέ­θε­σε, έπει­τα τον απέ­πεμ­ψε και κα­τό­πιν δεν χάνει ευ­και­ρία ου­σια­στι­κά να τον εκ­θέ­τει πο­λι­τι­κά, ει­δι­κά όταν έρ­χε­ται η ώρα της... υψη­λής κρι­τι­κής από την ασφά­λεια της κυ­βερ­νη­τι­κής, βου­λευ­τι­κής έδρας.

Όπως και αν έχει, η με­γά­λη ώρα θα έρθει όταν και αν ανοί­ξει ο φά­κε­λος της «αξιο­ποί­η­σης» της εκ­κλη­σια­στι­κής και της μο­να­στη­ρια­κής πε­ριου­σί­ας. Γιατί οι ιε­ράρ­χες, είτε της εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δας, είτε του πα­τριαρ­χεί­ου, είτε οι διά­φο­ροι ηγού­με­νοι των διά­φο­ρων μονών, δεν έχουν κρύ­ψει ποτέ τις φι­λο­δο­ξί­ες τους να έχουν όχι μόνο πο­λι­τι­κό αλλά και οι­κο­νο­μι­κό και εμπο­ρι­κό ρόλο στην μι­κρο­ελ­λα­δι­κή επι­κρά­τεια. Με τις ανά­λο­γες, διε­θνείς συ­νερ­γα­σί­ες, μά­λι­στα, και με τις ανά­λο­γες, αντα­γω­νι­στι­κές, εκ­κλη­σια­στι­κές φα­τρί­ες που αλ­λη­λο­μά­χο­νται, κατά πε­ριό­δους, όπως συμ­βαί­νει και ξανά και πάλι ανά­με­σα στο οι­κου­με­νι­κό πα­τριαρ­χείο και το πα­τριαρ­χείο της Μό­σχας, με αφορ­μή την εκ­κλη­σία της Ου­κρα­νί­ας, ενώ οι αι­τί­ες είναι βα­θύ­τε­ρες και πο­λυ­ε­πί­πε­δες.

Γιατί εν­δε­χο­μέ­νως εν­νια­κό­σια τριά­ντα χρό­νια μετά το Λε­βού­νι, οι Πε­τσε­νέ­γκοι όχι μόνο ήρθαν, αλλά νο­μο­θέ­τη­σαν κιό­λας...