Ο Τσίπρας και η λιτότητα

Νομίζω, αξίζει να το επισημαίνουμε γιατί θα παίξει βαρύνοντα ρόλο στην προεκλογική χρονιά που  έχουμε μπει ήδη. Με δεδομένο, μάλιστα, πως απέναντί του, στο πλαίσιο του νέου δικομματισμού, θα έχει πραγματικούς θατσερικούς κανίβαλους, είναι εύκολο να ψηθεί ένας κόσμος πως τα πράγματα είναι περίπου όπως τα λέει ο Τσίπρας.

Όχι ακριβώς, ΟΚ. Αλλά περίπου, ναι.

Ας δούμε, λοιπόν, τον πρώτο προϋπολογισμό «μετά το Πρόγραμμα».  Αυτόν, που σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, τερματίζει τη λιτότητα!

Πρόκειται πραγματικά για μεταμνημονιακό προϋπολογισμό –για τους «δανειστές». Οι οποίοι δεν έχουν πλέον καμία «υποχρέωση», αλλά  μας έχουν … κλειδώσει μέχρι το 2060, με ενδιάμεσο το 2022.

Τα περίφημα πλεονάσματα είναι η πιο άγρια μορφή λιτότητας, που μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους. Και σε ό,τι αφορά το αναπτυξιακό αποτύπωμα (sic), αρκεί να σημειωθεί πως για κάθε 1% πλεονάσματος (και υπερπλεονάσματος, που επιτρέπει και «παροχές»), ο ρυθμός μεγέθυνσης υπολογίζεται πως μειώνεται κατά περισσότερο από 1.5%. Πράγμα που εξηγεί γιατί  το σύνολο των σοβαρών ανθρώπων διεθνώς θεωρεί πως ζούμε εσώκλειστοι σε πραγματικό ζουρλομανδύα.

Ο Τσίπρας, όμως, έφερε την ανάπτυξη.

Δείτε τι εκστόμισε, πριν από λίγες μέρες στην Ελληνοαμερικανική Ένωση: «Σήμερα μπορείτε εσείς, όπως κι εμείς, να αισθανόμαστε δικαιωμένοι […] Η Ελλάδα –και δεν είναι υπερβολή να το ισχυριστεί κανείς- σήμερα είναι μια νέα οικονομία […] Ο ΟΟΣΑ μας απέδωσε την πρωτιά στην εφαρμογή δραστικών μεταρρυθμίσεων και πλέον όλοι, διεθνείς οργανισμοί, αναλυτές και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, αναγνωρίζουν την ποιοτική δουλειά, που συντελέστηκε τα τριάμισι αυτά χρόνια».

Και ξέρετε σε τι συνίσταται, μεταξύ άλλων, αυτή η «ποιοτική δουλειά» σε ό,τι αφορά τον κρίσιμο τομέα των επενδύσεων; Να, λοιπόν: «Σε ώριμη και τελική φάση βρίσκεται ένα ολοκληρωμένο πακέτο επενδύσεων στα ακίνητα, στις μεταφορές, στην ενέργεια, τον τουρισμό, την έρευνα και τις υποδομές με εγχώριους και ξένους επενδυτές. Ενδεικτικά αναφέρω το Ελληνικό, το θέρετρο Atalanti Hills, την επέκταση παραχώρησης αυτοκινητοδρόμων, την ανακατασκευή των αεροδρομίων από την Fraport». Όλα τα παραδείγματα ήταν στο στόχαστρο των κινημάτων όσο και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ επί χρόνια! Αλλά, ας το παραβλέψουμε. Δεν υπάρχει τίποτε σε αυτά που να συνιστά παραγωγική επένδυση υπό οποιαδήποτε έννοια –πλιάτσικο είναι. Γι αυτό κιόλας οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Είμαστε ακόμη σε μια κατάσταση, όπου οι ακαθάριστες επενδύσεις είναι μικρότερες από τις αποσβέσεις! Που σημαίνει πως έχουμε μείωση του παγίου κεφαλαίου. Σε ό,τι αφορά δε την αξιοπιστία των προβλέψεων, αρκεί να σημειωθεί πως στον προϋπολογισμό του 2018 προβλέπονταν αύξηση των επενδύσεων κατά περίπου 11%, για να έχουμε τελικά μόνο 1%! Δεδομένης δε και της μεγάλης συμπίεσης των δημόσιων επενδύσεων, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού συνιστούν πραγματικό ανέκδοτο.

Ναι, θα μπορούσε να πει κανείς. Δεν είναι, όμως, ο προϋπολογισμός ταξικά μεροληπτικός; Δεν θα λαϊκίσω (sic) λέγοντας πως μειώνεται η φορολογία των κερδών και των μερισμάτων. Ούτε πως ο χιλιοτραγουδισμένος «κοινωνικός προϋπολογισμός» είναι μόλις το 2.9% του συνολικού –και μειωμένος σε σχέση με τις προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου. Δεν μπορώ, όμως, να μην επισημάνω πως στα «βαριά νούμερα» τα πράγματα είναι περισσότερο από τραγικά: έχουμε τη μεγαλύτερη έμμεση –δηλαδή, κατεξοχήν αντιπροοδευτική- φορολογία στην ΕΕ, ενώ από τον φόρο των φυσικών προσώπων το 87% τον πληρώνουν οι μισθωτοί! Τόση ευαισθησία και μεροληπτικότητα. Φτάνει! Είναι πλέον προκλητικό για τους «ευκατάστατους» συμπατριώτες μας. Θα τους κάνετε σαν τα μούτρα μας.

Έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα. Περί αυτού πρόκειται. Πράγμα που φαίνεται και από την «επιστροφή του απωθημένου», στην οποία υποκύπτει από καιρού εις καιρόν ο Τσίπρας. Να τι είπε, στα ξεκούδουνα, κυριολεκτικά, στην τελευταία ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ:  «Κάποιοι –και σ’ αυτό εδώ τον χώρο, σύντροφοί μας- θεωρούσαν την επιλογή του Grexit ως επαναστατική επιλογή, ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη. Δείτε τώρα τι ακριβώς συμβαίνει με τη Βρετανία και ποιος ωφελείται […] Διότι δεν υπάρχει Brexit soft και μαλακό, υπάρχει μόνο σκληρό και αβέβαιο για την πορεία των εργατικών δυνάμεων που η Αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί. Ας πάρουμε διδάγματα».

Η προτροπή, βέβαια, γίνεται μόνο από σεμνότητα. Διότι πήρανε και παραπήρανε διδάγματα. Γι’ αυτό και τα κάνανε όλα, όπως ακριβώς τους υποδείχτηκε. Κι έτσι η Ελλάδα είναι πραγματικό πρότυπο για τη Βρετανία, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν 586 κατώτατο ούτε όλα τα άλλα προνόμια των Ελλήνων εργαζομένων. Που δεν ζουν σε μια «νέα οικονομία» κατά τη διατύπωση του πρωθυπουργού, αλλά σε μια οικονομία πραγματική παλιατζούρα. Που, μέσα στη μαύρη φτώχια τους, μας ζηλεύουν τόσο που κινδυνεύουμε να μας ματιάσουν. Και που κάνουν κρα να μας μιμηθούν –με πρώτη τη Super League μας.

Σταματάω εδώ. Τι να πεις για άνθρωπο που δεν έχει μέτρο –ούτε κατ’ ελάχιστο. Που μπορεί πραγματικά να πει τα πάντα και τα αντίθετά τους.

Κρατάω μόνο πως, με όλη την κολοσσιαία επιτυχία της κυβέρνησής του, ο Τσίπρας νιώθει την ανάγκη να μιλήσει πάλι για τους πρώην «συντρόφους» του της «ρήξης», για να τους ξανασυνετίσει, να τους νουθετήσει αυτούς τους περιθωριακούς.

Κάτι τρέχει μέσα του. Ας το δει λίγο καλύτερα.