Νόμπελ ΣΥΡΙΖΑ και... εθνικής, μνημονιακής ομοψυχίας

Με δέος και, θα έγραφα, με κομμένη την ανάσα, η οικουμένη παρακολουθεί την κούρσα για τα φετινά Νόμπελ (το ορθότερο είναι Νομπέλ, αλλά ας κρατήσουμε την πεπατημένη) στα οποία ήδη η υποψηφιότητα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, για το ομώνυμο βραβείο Ειρήνης, έχει προκαλέσει διεθνή αίσθηση. Μετά τα δυο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στον Σεφέρη και τον Ελύτη, τα οποία ως γνωστόν (γνωστόν;) είχαν πολύ έντονο παρασκήνιο και κάμποσες «κομμένες» ανθυποψηφιότητες, με κύρια εκείνη του Ρίτσου το 1979, σε ένα μπάχαλο που δεν έχει μελετηθεί ακόμη επαρκώς, νομίζω πως όντως ήρθε η ώρα για ένα τρίτο, ελληνικό Νόμπελ, ανεξάρτητα από τον τομέα και το πρόσωπο που θα είναι υποψήφιο.

Γιατί, αγαπητοί αναγνώστες και κατά την ταπεινή μου γνώμη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και προθύμων είναι μια κυβέρνηση που κάλλιστα θα μπορούσε να διεκδικήσει και κυρίως να κερδίσει όχι μόνο ένα, αλλά όλα τα Νόμπελ κάνοντας ξανά περήφανη τη μικρά και έντιμο Ελλάδα από τη μια άκρη της γης στην άλλη. Δηλαδή, μόνο για τον Αντετονκούμπο, τον Πετρούνια και τον Τσιτσιπά θα είναι πλέον γνωστή η ημετέρα πατρίς; Κρίμα και άδικο, μιας και στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει συγκεντρωθεί πάρα πολύ πολιτικό και επιστημονικό ταλέντο, το οποίο υπό προϋποθέσεις μπορεί να ξεπεράσει τη φήμη, τις ικανότητες και την αποτελεσματικότητα των αθλητών της γαλανόλευκης.

Έτσι λοιπόν και με αίσθημα ευθύνης προς τις επερχόμενες γενιές και την ιστορία, υποστηρίζω ενθέρμως τις κάτωθι υποψηφιότητες για όλα τα βραβεία Νόμπελ που μπορούν να απονείμουν η σουηδική και η νορβηγική ακαδημία.

Εντάξει, ο Τσίπρας, με καύσιμο τις «Πρέσπες» και επιβιβασμένος σε αμερικανικό μαχητικό, γερμανικό υποβρύχιο ή γαλλική φρεγάτα, για να μην ξεχνάμε τα προγράμματα αγοράς και εκσυγχρονισμού οπλικών συστημάτων που βρίσκονται σε εξέλιξη, πάει πλησίστιος και κυρίως πανάξια για Νόμπελ Ειρήνης. Τη βράβευση θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ο Μπαράκ ο Ομπάμα, κάτοχος του βραβείου στη σκιά όλων των πολέμων που εξαπέλυσε ή συνέχισε ανά την υφήλιο.

Στη συνέχεια, μια υποψηφιότητα Ευκλείδη Τσακαλώτου για το Νόμπελ Οικονομικών θα ήταν κέρδος για τη χώρα, μεγάλο όσο η άντληση κεφαλαίων στο πενταετές ομόλογο. Κακά τα ψέματα, και μόνο οι πανηγυρικές και αποκλειστικές δηλώσεις του υπουργού - πού αλλού!; - στην Εφημερίδα των Συντακτών για την... επιτυχία του πενταετούς αρκούν για μια ισχυρή υποψηφιότητα στα βήματα του Μίλτον του Φρίντμαν, μιας και ο έλληνας υπουργός διεκδικεί επαξίως τις δάφνες και τις πικροδάφνες της πετυχημένης εκπλήρωσης και της τήρησης όλων των μνημονιακώς συμφωνηθέντων. Στην περίπτωση νίκης του υπουργού, και ειδικά για τη συγκεκριμένη απονομή θα κληθεί η Σκάρλετ Τζοχάνσον η οποία φορώντας μια φανέλα του ΠΑΟΚ θα δώσει το βραβείο και θα κάνει τη δεδηλωμένη ονείρωξη του υπουργού, πραγματικότητα, έστω και για λίγα λεπτά.

Στο Νόμπελ Χημείας, πάλι ο Τσίπρας είναι μια πολύ ισχυρή υποψηφιότητα. Μόνο ένας γεννημένος πολιτικός αλχημιστής θα μπορούσε να συγκροτήσει κυβέρνηση αντιδεξιού μετώπου, όπως πιθανότατα θα υποστήριζε και η ΕΦΣΥΝ, με τον Παπαγγελόπουλο, τη Θάνου, την Παπακώστα, την Ξενογιαννακοπούλου και δεν θυμάμαι και εγώ πια ποιον άλλον βετεράνο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τα ωραία χρόνια της ευρώπληκτης και τραπεζοκίνητης ευμάρειας των μικροαρρωστούληδων νεοελλήνων. Είναι μια κυβέρνηση με εκρηκτικές ιδιότητες - ξέχασα και τον.... εκρηκτικό και αστάθμητο Φώτη-Φανούρη Κουβέλη της συνευθύνης!-, ένα χημικό κοκτέιλ που ακόμη δεν έχει δώσει το σύνολο των παρενεργειών του στην τοξική πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Πάντως, είναι μια κυβερνητική, χημική ένωση που χρήζει διεθνούς προσοχής και κυρίως επιβράβευσης. Ο Μάρτιν ο Σουλτς, αφού πρώτα εντοπιστεί με άμπερ αλέρτ, θα μπορούσε να παραδώσει το βραβείο εκ μέρους του συνόλου της γερμανικής, πολιτικής σκηνής, στην οποία οι φαινομενικά παράδοξες πολιτικές χημικές ενώσεις και οι συνασπισμοί είναι κεντρικός κανόνας.

Το Νόμπελ Φυσικής και λόγω της συγκυρίας θα δινόταν εξ ημισείας στον Τσίπρα και την υπουργό Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου. Για την ακρίβεια, θα ήταν Νόμπελ Μεταφυσικής, με την αριστοτελική έννοια του όρου, καθώς μόνο μια μεταφυσική προσέγγιση της μνημονιακής πραγματικότητας θα μπορούσε να εξηγήσει τη διά υπουργικών χειροκροτημάτων αλά ψευδοΧουντίνι αύξηση του κατώτατου μισθού την οποία η ίδια η σκληρή μνημονιακή και φιλοεργοδοτική πολιτική της κυβέρνησης αρνείται λυσσωδώς και πολεμάει πεισματικά προκειμένου να έρθει η περιλάλητος ανάπτυξη για το ελλαδικό κεφάλαιο. Την απονομή θα έκανε ο Πιέρ Μοσκοβισί, αυτός ο δεδηλωμένος φίλος της Ελλάδας και των επιτυχιών της στο πεδίο του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού.

Το Νόμπελ Ιατρικής ανήκει δικαιωματικά στο σύνολο της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και στα μέλη του προεδρείου της Βουλής που προέρχονται από αυτήν. Τέτοιο διαδοχικό «χειρουργείο» στους...θεσμούς και το κοινοβούλιο είναι στοιχείο άξιο διεθνούς αναγνώρισης, είτε πρόκειται για τους όρους διεξαγωγής της συζήτησης για τις «Πρέσπες» είτε για τα θεωρητικώς απλά νομοσχέδια. Πιθανότατα το βραβείο θα μπορούσε να δοθεί σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, που δεν έχουν υστερήσει στην εσωτερική διάβρωση των...θεσμών που προμηνύει... γύψους όπως ενδεχομένως θα έγραφε και η κυβερνητική «Αυγή» αν είχε τυπώσει και κυκλοφορήσει, με οξυδέρκεια και δημοσιογραφική εγκυρότητα, το φύλλο της 21ης Απριλίου 1967. Την απονομή θα έκανε εκπρόσωπος της Πρεσβείας (μία είναι η Πρεσβεία!), με μακρόχρονη εξειδίκευση στα μοντέρνα, τα μεταμοντέρνα και τα παραδοσιακά πραξικοπήματα, τους γύψους, τα ξεπουλημένα ΜΜΕ και τους ένστολους ιατρούς παρά της χειρουργικής κλίνης του κοινωνικά ασθενούς, που χρήζει αντικομμουνιστικής και αντικοινοβουλευτικής θεραπείας.

Τέλος, το Νόμπελ Λογοτεχνίας θα μπορούσε να δοθεί εξ ημισείας στους άγνωστους, κομματικούς στρατιώτες και λογογράφους του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη, προκειμένου να πρυτανεύσει κλίμα, εθνικής και μνημονιακής συμφιλίωσης, εκείνο που - φευ! - δεν κυριάρχησε το 1979, ανάμεσα στον ποιητή του Αιγαίου και τον ποιητή της Ρωμιοσύνης... Βέβαια και ειδικά για την περίσταση ίσως θα μετονομαζόταν σε βραβείο Βαρόνου Μινχάουζεν, λόγω των ψεμάτων που δεν έχουν ντραπεί τα ίδια για όσα έχουν ειπωθεί από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ενόψει και της ψηφοθηρευτικής περιόδου.

Αν ζούσε ο αμετανόητα και σταθερά κομμουνιστής, νομπελίστας για το Περί Τυφλότητας, Ζοζέ Σαραμάγκου θα ήταν ο ιδανικός ώστε την ώρα της απονομής να τους έριχνε μια αντινεοφιλεύθερη και αντικαπιταλιστική κατσάδα, αλλά δυστυχώς αυτός έχει πεθάνει και ευτυχώς έχουν μείνει πίσω τα υπερπολύτιμα γραπτά του: «Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου. Και μιας και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα τη μάνα που σας γέννησε».