Υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών ενάντια στην ιδιωτική εκμετάλλευση

Οι δη­μό­σιες σχέ­σεις του Μπα­κο­γιάν­νη ανα­δει­κνύ­ο­νται ως  η μόνη του σχέση με την έν­νοια δη­μό­σιο, όλα τα άλλα πο­λι­τι­κές, στό­χοι, μέσα είναι ιδιω­τι­κά ή προς ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση.

Ως Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα θα θέ­λα­με να επι­κε­ντρώ­σου­με ακρι­βώς σε αυτή τη σύ­γκρου­ση δη­μό­σιου-ιδιω­τι­κού που δια­περ­νά όλες τις ση­μα­ντι­κές  απο­φά­σεις  του δήμου και κάθε δη­μο­τι­κή πα­ρά­τα­ξη /κί­νη­ση κα­λεί­ται να δια­λέ­ξει πλευ­ρά.

Οι αντι­πο­λι­τευ­τι­κές κο­ρώ­νες εντός ή εκτός  του δη­μο­τι­κού συμ­βου­λί­ου για  δευ­τε­ρεύ­ο­ντα ή δια­δι­κα­στι­κά ζη­τή­μα­τα ται­ριά­ζουν σε όσους υπο­στη­ρί­ζουν ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή. 

Οι γε­νι­κό­λο­γες ανα­φο­ρές για απα­ρά­δε­κτη πο­λι­τι­κή στο δήμο ως το­πι­κή εφαρ­μο­γή της συ­νο­λι­κής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης από τις δη­μο­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις της αρι­στε­ράς  λει­τουρ­γούν αντι­κει­με­νι­κά ως αυ­τε­πι­βε­βαιω­τι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση του κα­θα­ρού αρι­στε­ρού λόγου. Με ση­μα­ντι­κό­τε­ρη συ­νέ­πεια, λόγω  και του ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού στο δήμο, αλλά και συ­νο­λι­κά στην κοι­νω­νία, να μέ­νουν χωρίς πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση τα συμ­φέ­ρο­ντα των λαϊ­κών στρωμ­μά­των που ζουν, ερ­γά­ζο­νται, σπου­δά­ζουν, περ­νούν τον ελεύ­θε­ρο χρόνο τους  στην Αθήνα.

Για να γί­νου­με πιο συ­γκε­κρι­μέ­νοι ας επι­κε­ντρώ­σου­με στο θέμα του δη­μό­σιου χώρου.

Ο δη­μό­σιος χώρος είναι χώρος όπου κι­νού­μα­στε συ­να­ντιό­μα­στε, συ­να­θροι­ζό­μα­στε, είναι ο δρό­μος, η πλα­τεία, το πάρκο κλπ που θα πρέ­πει να είναι ανοι­κτός σε όλους.

Οι κά­τοι­κοι της Αθή­νας, μετά και την εμπει­ρία των πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων λόγω της παν­δη­μί­ας, συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν πιο έντο­να, την ανά­γκη για ελεύ­θε­ρους δη­μό­σιους χώ­ρους ανα­ψυ­χής, άθλη­σης, πε­ρι­πά­του, δη­μιουρ­γι­κών δρά­σε­ων στις γει­το­νιές. 

Η απά­ντη­ση του δήμου της Αθή­νας ποια ήταν; 

Η πλα­τεία, το πε­ζο­δρό­μιο, ο πε­ζό­δρο­μος, με την επι­στρο­φή στην κα­νο­νι­κό­τη­τα κα­τα­λαμ­βά­νο­νται από πε­ρισ­σό­τε­ρα τρα­πε­ζο­κα­θί­σμα­τα των επι­χει­ρή­σε­ων εστί­α­σης.

Η συ­νεύ­ρε­ση των κα­τοί­κων στα ελεύ­θε­ρα πα­γκά­κια, στα πε­ζού­λια  πχ  στην  Κυ­ψέ­λη αντι­με­τω­πί­στη­κε ως απει­λή με αστυ­νο­μι­κή κα­τα­στο­λή, αλλά και ως επι­χεί­ρη­μα της ανα­γκαιό­τη­τας επι­τά­χυν­σης  ανοίγ­μα­τος   επι­χει­ρή­σε­ων, ώστε οι κά­τοι­κοι  να βρί­σκο­νται  στο δη­μό­σιο χώρο πια ως πε­λά­τες και κα­τα­να­λω­τές.

Ούτε λόγος για πρό­γραμ­μα ανα­βάθ­μι­σης των ελεύ­θε­ρων δη­μό­σιων χώρων στις πιο πυ­κνο­κα­τοι­κη­μέ­νες υπο­βαθ­μι­σμέ­νες γει­το­νιές.

Αντί­θε­τα υλο­ποιεί­ται ως πρώ­της προ­τε­ραιό­τη­τας ο Με­γά­λος Πε­ρί­πα­τος, με απρο­κά­λυ­πτα δια­κη­ρυγ­μέ­νο στόχο το κέ­ντρο της πόλης ως βι­τρί­να για να περ­πα­τούν θαυ­μά­ζο­ντας οι του­ρί­στες.

Ο φαι­νο­με­νι­κά θε­τι­κός στό­χος της πε­ζο­δρό­μη­σης, λόγω αύ­ξη­σης του χώρου που δια­τί­θε­ται στους πε­ζούς ή τους πο­δη­λά­τες, δεν είναι κα­θό­λου ου­δέ­τε­ρος και προ­φα­νής.

Ασφα­λώς υπάρ­χουν  τα ση­μα­ντι­κά θέ­μα­τα του τρό­που λήψης των απο­φά­σε­ων ( σε έκτα­κτη συ­νε­δρί­α­ση του δη­μο­τι­κού συμ­βου­λί­ου και με ακραία προ­σχη­μα­τι­κή χρήση των συν­θη­κών που δη­μιούρ­γη­σε ο COVID -19) ή της κα­τα­σπα­τά­λη­σης δη­μό­σιου χρή­μα­τος μέσω απευ­θεί­ας ανα­θέ­σε­ων, υπερ­τι­μο­λο­γή­σε­ων κλπ

Αν επι­κε­ντρώ­νου­με την κρι­τι­κή μας  στα πα­ρα­πά­νω θα χά­σου­με την ουσία που είναι η  ίδια τη ση­μα­σία του δη­μό­σιου χώρου που είναι επι­πλέ­ον ο χώρος όπου διεκ­δι­κού­με και δια­δη­λώ­νου­με.

Ας σκε­φτού­με ότι  ένα δί­κτυο πε­ζο­δρό­μων  μπο­ρεί να λει­τουρ­γεί και ως απο­στει­ρω­μέ­νο σκη­νι­κό για ξε­νά­γη­ση και φω­το­γρά­φι­ση των αξιο­θέ­α­των της πόλης από τους επι­σκέ­πτες, χωρίς τους ενο­χλη­τι­κούς απερ­γούς, δια­δη­λω­τές.

Τέλος, ας μην ξε­χνά­με ότι η ίδια η φρο­ντί­δα, κα­θα­ριό­τη­τα, συ­ντή­ρη­ση, φύ­λα­ξη των δη­μό­σιων ελεύ­θε­ρων χώρων ανα­τί­θε­ται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο σε ιδιώ­τες με ερ­γο­λα­βί­ες καθώς οι υπη­ρε­σί­ες κα­θα­ριό­τη­τας, πρα­σί­νου, φύ­λα­ξης κλπ του με­γα­λύ­τε­ρου δήμου της χώρας υπο­βαθ­μί­ζο­νται και η ελα­στι­κο­ποί­η­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων κυ­ριαρ­χεί.

Η Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα σε αυτή την πολύ κρί­σι­μη συ­γκυ­ρία θε­ω­ρεί ότι οι αγώ­νες  κα­τοί­κων, συλ­λο­γι­κο­τή­των γει­το­νιών και ερ­γα­ζο­μέ­νων στους ΟΤΑ για τη διεκ­δί­κη­ση της ποιό­τη­τας της ζωής που αξί­ζου­με, μας οδη­γεί στην ίδια πλευ­ρά αντί­στα­σης απέ­να­ντι στην νε­ο­φι­λευ­θέ­ρη πο­λι­τι­κή Μπα­κο­γιάν­νη.

 Με δυο λόγια η μάχη υπε­ρά­σπι­σης των δη­μο­σί­ων αγα­θών ενά­ντια στην κυ­ριαρ­χία της ιδιω­τι­κής εκ­με­τάλ­λευ­σης γί­νε­ται δί­λημ­μα επι­βί­ω­σης: ή αυτοί ή εμείς.

*Μέλος του Συ­ντο­νι­στι­κού της Ανυ­πό­τα­κτης Αθή­νας

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά