Υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών ενάντια στην ιδιωτική εκμετάλλευση

Οι δημόσιες σχέσεις του Μπακογιάννη αναδεικνύονται ως  η μόνη του σχέση με την έννοια δημόσιο, όλα τα άλλα πολιτικές, στόχοι, μέσα είναι ιδιωτικά ή προς ιδιωτικοποίηση.

Ως Ανυπότακτη Αθήνα θα θέλαμε να επικεντρώσουμε ακριβώς σε αυτή τη σύγκρουση δημόσιου-ιδιωτικού που διαπερνά όλες τις σημαντικές  αποφάσεις  του δήμου και κάθε δημοτική παράταξη /κίνηση καλείται να διαλέξει πλευρά.

Οι αντιπολιτευτικές κορώνες εντός ή εκτός  του δημοτικού συμβουλίου για  δευτερεύοντα ή διαδικαστικά ζητήματα ταιριάζουν σε όσους υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. 

Οι γενικόλογες αναφορές για απαράδεκτη πολιτική στο δήμο ως τοπική εφαρμογή της συνολικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης από τις δημοτικές παρατάξεις της αριστεράς  λειτουργούν αντικειμενικά ως αυτεπιβεβαιωτική περιχαράκωση του καθαρού αριστερού λόγου. Με σημαντικότερη συνέπεια, λόγω  και του ιδεολογικοπολιτικού συσχετισμού στο δήμο, αλλά και συνολικά στην κοινωνία, να μένουν χωρίς πολιτική έκφραση τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμμάτων που ζουν, εργάζονται, σπουδάζουν, περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους  στην Αθήνα.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι ας επικεντρώσουμε στο θέμα του δημόσιου χώρου.

Ο δημόσιος χώρος είναι χώρος όπου κινούμαστε συναντιόμαστε, συναθροιζόμαστε, είναι ο δρόμος, η πλατεία, το πάρκο κλπ που θα πρέπει να είναι ανοικτός σε όλους.

Οι κάτοικοι της Αθήνας, μετά και την εμπειρία των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας, συνειδητοποίησαν πιο έντονα, την ανάγκη για ελεύθερους δημόσιους χώρους αναψυχής, άθλησης, περιπάτου, δημιουργικών δράσεων στις γειτονιές. 

Η απάντηση του δήμου της Αθήνας ποια ήταν; 

Η πλατεία, το πεζοδρόμιο, ο πεζόδρομος, με την επιστροφή στην κανονικότητα καταλαμβάνονται από περισσότερα τραπεζοκαθίσματα των επιχειρήσεων εστίασης.

Η συνεύρεση των κατοίκων στα ελεύθερα παγκάκια, στα πεζούλια  πχ  στην  Κυψέλη αντιμετωπίστηκε ως απειλή με αστυνομική καταστολή, αλλά και ως επιχείρημα της αναγκαιότητας επιτάχυνσης  ανοίγματος   επιχειρήσεων, ώστε οι κάτοικοι  να βρίσκονται  στο δημόσιο χώρο πια ως πελάτες και καταναλωτές.

Ούτε λόγος για πρόγραμμα αναβάθμισης των ελεύθερων δημόσιων χώρων στις πιο πυκνοκατοικημένες υποβαθμισμένες γειτονιές.

Αντίθετα υλοποιείται ως πρώτης προτεραιότητας ο Μεγάλος Περίπατος, με απροκάλυπτα διακηρυγμένο στόχο το κέντρο της πόλης ως βιτρίνα για να περπατούν θαυμάζοντας οι τουρίστες.

Ο φαινομενικά θετικός στόχος της πεζοδρόμησης, λόγω αύξησης του χώρου που διατίθεται στους πεζούς ή τους ποδηλάτες, δεν είναι καθόλου ουδέτερος και προφανής.

Ασφαλώς υπάρχουν  τα σημαντικά θέματα του τρόπου λήψης των αποφάσεων ( σε έκτακτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου και με ακραία προσχηματική χρήση των συνθηκών που δημιούργησε ο COVID -19) ή της κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος μέσω απευθείας αναθέσεων, υπερτιμολογήσεων κλπ

Αν επικεντρώνουμε την κριτική μας  στα παραπάνω θα χάσουμε την ουσία που είναι η  ίδια τη σημασία του δημόσιου χώρου που είναι επιπλέον ο χώρος όπου διεκδικούμε και διαδηλώνουμε.

Ας σκεφτούμε ότι  ένα δίκτυο πεζοδρόμων  μπορεί να λειτουργεί και ως αποστειρωμένο σκηνικό για ξενάγηση και φωτογράφιση των αξιοθέατων της πόλης από τους επισκέπτες, χωρίς τους ενοχλητικούς απεργούς, διαδηλωτές.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η φροντίδα, καθαριότητα, συντήρηση, φύλαξη των δημόσιων ελεύθερων χώρων ανατίθεται ολοένα και περισσότερο σε ιδιώτες με εργολαβίες καθώς οι υπηρεσίες καθαριότητας, πρασίνου, φύλαξης κλπ του μεγαλύτερου δήμου της χώρας υποβαθμίζονται και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων κυριαρχεί.

Η Ανυπότακτη Αθήνα σε αυτή την πολύ κρίσιμη συγκυρία θεωρεί ότι οι αγώνες  κατοίκων, συλλογικοτήτων γειτονιών και εργαζομένων στους ΟΤΑ για τη διεκδίκηση της ποιότητας της ζωής που αξίζουμε, μας οδηγεί στην ίδια πλευρά αντίστασης απέναντι στην νεοφιλευθέρη πολιτική Μπακογιάννη.

 Με δυο λόγια η μάχη υπεράσπισης των δημοσίων αγαθών ενάντια στην κυριαρχία της ιδιωτικής εκμετάλλευσης γίνεται δίλημμα επιβίωσης: ή αυτοί ή εμείς.

*Μέλος του Συντονιστικού της Ανυπότακτης Αθήνας

**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά