Η επιστροφή των εργαζομένων στους δρόμους των αγώνων

Η ανατροπή της εικόνας και του ήχου της καραντίνας είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός: από τους άδειους δρόμους και τη σιωπή του φόβου και της ερημιάς, περάσαμε σε πλήθος εργατικών κινητοποιήσεων και φωνές αντίστασης, διεκδίκησης και αλληλεγγύης.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, με την «υπεύθυνη» και συναινετική αντιπολίτευση και την αυξανόμενη πίεση του ΣΕΒ και των μεγαλοεργοδοτών, θεώρησαν πρώτης τάξεως ευκαιρία την υγειονομική κρίση λόγω κορονοϊού. Και πίστεψαν ότι ο φόβος της πανδημίας, η ακινησία που αποδέχτηκε και τήρησε ο λαός, μαζί με την κατάσταση διάλυσης και κατακερματισμού που κυριαρχεί στο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα, εγγυούνταν το αδιατάρακτο πέρασμα σε ένα ακόμα πιο ακραία αντεργατικό περιβάλλον και την εύκολη επιβολή όλων των επιλογών του κεφαλαίου πάνω στο σύνολο του κόσμου της δουλειάς.

Αποδείχτηκε ότι η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση της συναίνεσης και της εθνικής συνεννόησης δεν θα κάνουν τον… Μεγάλο Περίπατο ανενόχλητοι!

Χιλιάδες άνθρωποι που ζουν από τη δουλειά τους βρίσκονται αντιμέτωποι με απολύσεις, εκ περιτροπής εργασία και μισθοδοσία, με αναστολή σύμβασης, μειώσεις μισθών, υποχρεωτική και χωρίς κανόνες τηλε-εργασία, εργοδοτικούς εκβιασμούς, χωρίς άδειες, ρεπό και «ανάσα», χωρίς προοπτική παρά μόνο τον κατώτατο μισθό ή επίδομα ανεργίας στην καλύτερη περίπτωση, χωρίς δικαιώματα. Ζωή-λάστιχο!

Ακόμα χειρότερα αν είσαι γυναίκα, μιας και ο Μητσοτάκης, στην ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, έδειξε άλλη μια φορά τη θέση που η Δεξιά και το σύστημα βάζουν τη γυναίκα: στο σπίτι δηλαδή, φορτώνοντάς τη με δουλειά νοικοκυριού και με δουλειά γραφείου μαζί… Είχε το θράσος να δηλώσει ευθαρσώς ότι η δουλειά από το σπίτι φέρνει προστιθέμενη αξία και περισσότερη ευελιξία, ειδικά για τις γυναίκες!

Η άλλη πλευρά, οι εργοδότες, απολαμβάνει παροχές σε ζεστό χρήμα, απαλλαγές φόρων και εισφορών, νομικά κατοχυρωμένη απόλυτη ευελιξία, προγράμματα όπως το ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ που κατοχυρώνουν την ασυλία της.

Η απουσία πιστευτού αφηγήματος από το σύστημα, του τύπου «μαζί τα φάγαμε», η ωμή πραγματικότητα, η εμπειρία της προηγούμενης κρίσης και το ταξικό ξεσάλωμα από κυβέρνηση και ΣΕΒ, ξαναθέτουν εκείνο το αλησμόνητο και σωστό δίλημμα «ή εμείς, ή αυτοί» και υποχρεώνουν σε συνειδητή ταξική ένταξη σε κάποια πλευρά.

Παρόλο που η κυβέρνηση δεν απειλείται, ακόμα, από ανατροπή με τη ραγδαία εισβολή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό του μεγάλου παράγοντα, του εργατικού κινήματος, είναι ορατό σε όλες κι όλους ότι με το πλήθος κάθε είδους κινητοποιήσεων, συσσωρεύονται δυνάμεις στη δική μας πλευρά.

Σημαντικές διαφορές, με ελπιδοφόρα μηνύματα

Στο κέντρο, όχι μόνο της Αθήνας, αλλά κι άλλων πόλεων, οι κινητοποιήσεις αποκτούν μαζικότητα με διαφορά στην τάξη μεγέθους από αρκετά χρόνια πριν. Και καθεμιά εκφράζει πολύ περισσότερο κόσμο από τους συμμετέχοντες, κουβαλάει τη συμπαράσταση και την «έγκριση» συναδέλφων, συγγενών, φίλων, ενός «κρυμμένου», ακόμα, κόσμου.

Κλαδικές, αλλά και συνολικότερες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες έχουν γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.

Από την εκπαίδευση και τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που απέρριψαν το νομοσχέδιο της Κεραμέως, αλλά και κάθε άλλη τροπολογία που φέρνει η κυβέρνηση υποβαθμίζοντας και αλλοιώνοντας τραγικά τη δημόσια παιδεία, μέχρι τα εργοτάξια όπου οι εργοδότες βλέπουν συχνά επί τόπου διαμαρτυρίες μηχανικών, από τη ΛΑΡΚΟ μέχρι την ΕΥΔΑΠ, όπου η αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις συγκεντρώνει μαχητικό κόσμο, από τους ΟΤΑ που θέτουν και αυτοί τα ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων, καταστρατήγησης εργασιακών σχέσεων και καταστροφικές παρεμβάσεις στο περιβάλλον, μέχρι τον επισιτισμό-τουρισμό που κινητοποιείται συστηματικά βλέποντας την εξοργιστική ταξική αδικία υπέρ των μεγαλο-ξενοδόχων, αγώνες ξεσπούν σε πολλά σημεία και διεκδικούν. Σε όλους τους εργατικούς χώρους συνυπάρχει η διαρκής αγωνία για τον κίνδυνο και την οργανωμένη παροχή προστασίας από τον κορονοϊό, την ώρα που οι εργοδότες αψηφούν επιδεικτικά και κυνικά την υγεία των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες στη δημόσια υγεία, με τις συνεχείς κινητοποιήσεις τους και την ιδιαίτερη συμβολή τους την κρίσιμη μέρα της 7 Απρίλη, οπότε έσπασε αγωνιστικά το σιωπητήριο της καραντίνας, συγκεντρώνουν την προσοχή και την αλληλεγγύη όλης της εργατικής τάξης και οι διαδηλώσεις τους γίνονται τόποι συνάντησης και συνένωσης πολλών εργατικών τμημάτων.

Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για τον ιδιωτικό τομέα και η φιλικότητα προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, που λάνσαρε ως αυθεντικός εκφραστής η ΝΔ και είχε προσχωρήσει σε αυτές ο μεταλλαγμένος και μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, έχουν δεχθεί ισχυρό πλήγμα, αφού στην εργαζόμενη κοινωνία είναι πιο ξεκάθαρη από ποτέ, η αναγκαιότητα του Δημοσίου, ως το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει από την ίδια τη ζωή (στο ΕΣΥ και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας), μέχρι το περιβάλλον (με τη δημόσια διαχείριση των σκουπιδιών, χωρίς καύση κι άλλες βλαβερές διαδικασίες των ιδιωτών) και κάθε είδους φροντίδα της ανθρώπινης ζωής.

Έχουν επανέλθει σε χρήση όλα τα εργαλεία του εργατικού κινήματος: συγκεντρώσεις, πορείες, παραστάσεις διαμαρτυρίες, συνελεύσεις σωματείων, συνελεύσεις εργατικών-συνδικαλιστικών σχημάτων.

Και μάλιστα, αυτά τα εργαλεία φαίνεται να «ανακαλύπτονται» και να αξιοποιούνται από πιο νέους ανθρώπους, που μέχρι τώρα είχαν δοκιμάσει μόνο την απαξιωμένη και παρακμιακή πλευρά που «πρόσφερε» η διαχείριση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του συστημικού/κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ο συνδικαλισμός και η οργάνωση της αντίστασης σε πρωτοβάθμιο επίπεδο παίρνουν νέες διαστάσεις, απαιτούνται απαντήσεις, δημιουργούνται αυθόρμητες ανάγκες συλλογικότητας και υποχρεώνονται όποιες κι όποιοι δεσμεύονται από ταξική και ριζοσπαστική πολιτική να ασχοληθούν με τη βάση σε κάθε εργατικό χώρο και τη δυναμική της. Πώς όμως;

Η Αριστερά;

Η Αριστερά όπως κι αν αυτοπροσδιορίζεται (κομμουνιστική, ριζοσπαστική, αυτόνομη, ταξική, ριζοσπαστική), από το ΠΑΜΕ και αριστερότερα δηλαδή, δηλώνει διαρκώς τα τελευταία χρόνια ότι κατανοεί το απαραίτητο της κοινής δράσης και καλεί σε ενωτικά σχήματα, σε κάθε ευκαιρία.

Έχουμε ξαναγράψει σε αυτήν την εφημερίδα ότι αυτή η ρητορική έχει ξοδευτεί και κινδυνεύει να γίνει γραφική στα μάτια όλου του κόσμου της δουλειάς, αν δεν γίνει πράξη αυτή η επίκληση της ενότητας.

Σε συνδικαλιστικό/εργατικό επίπεδο, στον τομέα των αιτημάτων, όσο επιμελώς κι αν ψάξουμε, διχαστικές διαφορές μεταξύ των συνδικαλιστικών παρατάξεων-σχημάτων-ομάδων, στο βασικό τους τμήμα δεν υπάρχουν.

Οι διαχωρισμοί μεταξύ της Αριστεράς, ιδιαίτερα στις συλλογικότητες των χώρων δουλειάς, βασίζονται στην εκτίμηση της ήττας και των περιθωρίων αντιστροφής των ταξικών συσχετισμών, στην υποκατάσταση του κινήματος και στην αναφορά σε μικρόκοσμους, σε πολιτικά σχέδια που αναλύουν την περίοδο είτε υπεραισιόδοξα, είτε ηττοπαθώς.

Η κατάσταση μετά τον εγκλεισμό φανερώνει δυνατότητες επαναφοράς του πολύπαθου εργατικού κινήματος στο προσκήνιο, με δυναμικό τρόπο.

Με τις πολλαπλές κινητοποιήσεις, συσσωρεύονται δυνάμεις, νέες και παλιές και δημιουργούνται οι όροι για ανάκαμψη, παρόλο που δεν είναι αυτή η στιγμή που θα συμβεί.

Για να συμβεί, ωστόσο, χρειάζεται συνειδητή και αποφασιστική παρέμβαση των οργανωμένων ταξικών και αριστερών σχημάτων, άμεσα. Δεν χωράει άλλη καθυστέρηση.

Η υπέρβαση των υπαρκτών σχημάτων, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε κλαδικό επίπεδο και η συνένωση δυνάμεων μπορεί να γίνει θελκτική για νέους αγωνιστές και νέες αγωνίστριες, να επανεντάξει απογοητευμένους και υπό απόσυρση συναγωνιστές και συντρόφους, να δώσει αυτοπεποίθηση, αγωνιστική τεχνογνωσία και εμπειρία, ορατότητα και σήμα απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, μήνυμα σε όσες κι όσους αρνούνται ακόμα την κοινή δράση, ότι «μόνο έτσι γίνεται».

Επιμέρους, αλλά θετικό, παράδειγμα βρίσκουμε στην ομοσπονδία των νοσοκομειακών γιατρών (ΟΕΝΓΕ), όπου το κοινό σχήμα της Αριστεράς (Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή), μαζί με το ΠΑΜΕ, στο προεδρείο, κατάφερε να προκαλέσει αγωνιστικό ρήγμα στο μέσον της καραντίνας και να καταστρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης για σιγή διαρκείας. Και με την κίνηση ευθύνης απέναντι στο κίνημα, στην πανυγειονομική απεργία της 16 Ιούνη, με την κοινή διαδήλωση ΟΕΝΓΕ-ΠΟΕΔΗΝ μπορέσαμε να πάρουμε μια γεύση για το πόσο μεγαλύτερα και πιεστικά μπορεί να λειτουργήσει το κίνημα, όταν συνενώνει δυνάμεις. 

Οι διαδικασίες στην ταξική και ριζοσπαστική Αριστερά, η μετωπική λογική,  τουλάχιστον στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα, δείχνουν πιο ώριμες αυτό το διάστημα. Ακόμα και το διαφορετικό αυτό καλοκαίρι φαίνεται ότι μπορεί να αποδειχτεί πιο χρήσιμο από πολλούς περασμένους χειμώνες!

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά