Το κατάπτυστο νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη υπερψηφίστηκε στη Βουλή από την κυβέρνηση και την ακροδεξιά Ελληνική Λύση του Βελόπουλου και αποτελεί πλέον νόμο του κράτους.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επενδύοντας στο δόγμα του «νόμος και τάξη» αποφάσισε προκλητικά να φέρει αυτό το νομοσχέδιο στη βουλή την ίδια στιγμή που με δική της ευθύνη παραμένουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα κλειστά εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, ευελπιστώντας πως θα κατευνάσει οποιαδήποτε αντίσταση από τη στιγμή που οι φοιτητές είναι μακριά από τους κοινωνικούς τους χώρους και αδυνατούν να πραγματοποιήσουν τις συλλογικές τους διαδικασίες.
Πανεκπαιδευτική συσπείρωση
Αυτή όμως η πολιτική εκτίμηση της κυβέρνησης δεν έπεσε απλώς έξω, αλλά αντιθέτως αποδείχθηκε ότι το φοιτητικό κίνημα, όχι μόνο δεν έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα κατάφερε μέσω γενικών συνελεύσεων, συντονιστικών φοιτητικών συλλόγων, διαφόρων πρωτοβουλιών και πολύμορφων δράσεων μέσα κι έξω από τις σχολές και εξορμήσεων σε γειτονιές, να συσπειρώσει τον κόσμο της φοιτητικής κοινότητας, να γνωστοποιήσει τα αιτήματά του στην κοινωνία, να μαζικοποιήσει τις συλλογικές του διαδικασίες και να κατεβάσει χιλιάδες κόσμο στο δρόμο για συνεχόμενες εβδομάδες κόντρα στον αυταρχισμό και τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ωστόσο δεν ήρθε αντιμέτωπη μόνο με το φοιτητικό κίνημα αλλά με το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας. Σύλλογοι μεταπτυχιακών, εργαζομένων και μελών ΔΕΠ, πήραν αποφάσεις και συντάχθηκαν πλάι στους φοιτητικούς συλλόγους στον αγώνα τους απέναντι στο νομοσχέδιο. Επίσης χαρακτηριστικό της απομόνωσης της κυβέρνησης, είναι το γεγονός πως ακόμη και η Σύνοδος των Πρυτάνεων, η οποία μόνο τα ίδια συμφέροντα με τους φοιτητές δεν εκπροσωπεί, αντιτάχθηκε στην ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ρωγμές στο δικό τους στρατόπεδο. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν καμπάνιες και πρωτοβουλίες πανεπιστημιακών καθηγητών που εναντιώνονταν συνολικά στο νομοσχέδιο αυτό. Αποδείχθηκε έτσι με τον καλύτερο τρόπο πως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες δεν είναι μόνοι-ες σε αυτό τον αγώνα απέναντι στο νομοσχέδιο.
Έχουν μαζί τους το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας, έχουν τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, καθώς και αποφάσεις εργατικών σωματείων. Τη στιγμή που η κυβέρνηση όξυνε την επίθεση προς τη νεολαία με τόσο αυταρχικό κι αλαζονικό τρόπο, ήταν επιβεβλημένη η ανάγκη της μέγιστης δυνατής συσπείρωσης των δυνάμεων της φοιτητικής Αριστεράς τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά για να μπορέσει το φοιτητικό κίνημα να μπει ως ανάχωμα στα σχέδια της κυβέρνησης. Πράγμα πολύ θετικό και ενδεικτικό του πώς πρέπει να παρεμβαίνει η φοιτητική Αριστερά μέσα στα πανεπιστήμια, στο δρόμο και στις διαδηλώσεις, και να διεκδικεί με όρους οι οποίοι μπορούν να ενισχύσουν τα αιτήματα και να επιφέρουν νίκες για το κίνημα. Εξίσου σημαντική υπήρξε άλλωστε και η ενιαία στάση της και παρουσία της στα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, αλλά και στις γενικές συνελεύσεις και τις πρωτοβουλίες που στήθηκαν.
Αγώνες ενάντια στο νομοσχέδιο
Το νομοσχέδιο αυτό παρότι ψηφίστηκε δεν πρόκειται να εφαρμοστεί εύκολα στην πράξη, όπως έχουμε δει να συμβαίνει αντίστοιχα σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, όπου νόμοι ψηφίστηκαν αλλά δεν εφαρμόστηκαν μέσα από τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος. Η πραγματική αντιπαράθεση με το νομοσχέδιο αυτό, θα παιχτεί όταν ανοίξουν οι σχολές. Προς το παρόν η κυβέρνηση, έντρομη απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις και την αγωνιστικότητα των φοιτητικών συλλόγων, πήρε την πολιτική απόφαση να μην ανοίξει τα πανεπιστήμια για το εαρινό εξάμηνο και να συνεχίσουν την λειτουργία τους μέσω της τηλεκπαίδευσης. Γνωρίζει πολύ καλά πως σε περίπτωση που τα ανοίξει, αυτά μπορούν να αποτελέσουν κέντρα αγώνα κι αμφισβήτησης της πολιτικής της και μπορεί να πυροδοτήσουν νέες πολιτικές εξελίξεις σε μια συνθήκη στην οποία η ίδια φαίνεται να χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος, με την κοινωνία να δυσανασχετεί με τη διαχείριση της πανδημίας και να είναι ένα καζάνι που βράζει.
Η κατεύθυνση που πρέπει να βάλει η φοιτητική Αριστερά για το επόμενο διάστημα πρέπει να είναι η κλιμάκωση του αγώνα απέναντι στον νόμο. Αυτό σημαίνει μαζικές γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις καθώς και διάφορες δράσεις όπως αποκλεισμοί σχολών και παρεμβάσεις στα όργανα διοίκησης των ιδρυμάτων ώστε να μπλοκαριστεί κάθε πτυχή εφαρμογής του νόμου. Το μεγάλο φοιτητικό συλλαλητήριο στις 10 του Μάρτη, την ημέρα συμπλήρωσης ενός χρόνου με κλειστά πανεπιστήμια, πρέπει να αποτελέσει δυναμικό κόμβο στην οικοδόμηση ενός ισχυρού πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα ακυρώνει το νόμο στην πράξη και θα συνδέεται με την υπόλοιπη πληττόμενη κοινωνία.
Η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συγκέντρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων το επόμενο διάστημα θα παίξει σημαντικό ρόλο για τη ροή των εξελίξεων. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη η ριζοσπαστική φοιτητική Αριστερά να ανεβάσει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση συνδέοντας τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος με αυτά των εργαζομένων και των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας. Να ενώσει τα αιτήματα για δημόσια και δωρεάν παιδεία με αυτά για την ενίσχυση της δημόσιας υγείας κόντρα στους πολυδάπανους και επικίνδυνους εξοπλισμούς για στρατό και αστυνομία.
Μόνο αν ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος γίνει αγώνας των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας, οι ανάγκες μας θα σταθούν όρθιες απέναντι στα κέρδη των καπιταλιστών. Μόνο έτσι θα νικήσουμε.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
