«Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (...) και µακάρι να υπάρξει κάθε δυνατή συνεργασία»

Οι εκλο­γές που έρ­χο­νται δεν έχουν να προ­σφέ­ρουν στο κί­νη­µα καµία κυ­βερ­νη­τι­κή λύση. Μπο­ρούν όµως και πρέ­πει να προ­σφέ­ρουν µια συ­γκρο­τη­µέ­νη πο­λι­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση. Οι δυ­νά­µεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς, στην οποία ανήκω εδώ και 45 χρό­νια, µπο­ρού­σαν και έπρε­πε να ενω­θούν. Γιατί αυτό αντι­στοι­χεί και στην κι­νη­µα­τι­κή τους πα­ρου­σία και ιστο­ρία, και στην δια­κρι­τό­τη­τα του χώρου της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς από τις άλλες πο­λι­τι­κές δυ­νά­µεις. Η άποψη «άλλο η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή, άλλο τα κοι­νω­νι­κά σχή­µα­τα» είναι µε­γά­λο λάθος. Αν δεν υπήρ­χαν τα κοι­νω­νι­κά σχή­µα­τα, αυτός ο χώρος δεν θα ήτανε ποτέ ούτε µια αν­θυ­πο­ση­µεί­ω­ση στον πο­λι­τι­κό χάρτη. Το πρό­σω­πό του το έχει απο­κτή­σει στην κοι­νω­νία µε τους αγω­νι­στές του και µε τις πα­ρα­τά­ξεις του.

Ωστό­σο και οι προ­σε­χείς εκλο­γές ανά­µε­σα σε οτι­δή­πο­τε άλλο ση­µα­το­δο­τούν µια ακόµα χα­µέ­νη ευ­και­ρία ενιαί­ας πο­λι­τι­κής πα­ρέ­µβα­σης της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς. Η από­φα­ση της 5ης συν­διά­σκε­ψης της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, σε­βα­στή, ανα­µε­νό­µε­νη και ανα­µφι­σβή­τη­τη όσον αφορά το εύρος της πλειο­ψη­φί­ας της, έδωσε στη ΛΑΕ (όχι χωρίς αντί­θε­τες φωνές) το προσ­δο­κώ­µε­νο άλ­λο­θι να υλο­ποι­ή­σει την προ­ε­πι­λε­γµέ­νη συ­µπό­ρευ­σή της µε το ΜΕ­ΡΑ­25. Πα­ρό­µοιοι προ­σα­να­το­λι­σµοί, πα­λιό­τε­ρα προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή το ΚΚΕ, πέρα από τον προ­φα­νή µι­κρο­µε­γα­λι­σµό και τον πα­ρα­γο­ντι­σµό τους, απει­λούν την αυ­το­τέ­λεια του χώρου της ρι­ζο­σπα­στι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς και οδη­γούν το κί­νη­µα στην διά­σπα­ση και τους φο­ρείς τους στην πο­λι­τι­κή εξα­φά­νι­ση και στην ανυ­πο­λη­ψία.

Η συ­γκρό­τη­ση της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ το 2009 υπήρ­ξε το µόνο βήµα που έδωσε πα­νελ­λα­δι­κή ανα­γνω­ρι­σι­µό­τη­τα και ταυ­τό­τη­τα στον χώρο αυτό. Δυ­στυ­χώς όµως στη µε­γά­λη πο­λι­τι­κή κο­σµο­γο­νία της µνη­µο­νια­κής πε­ριό­δου αντί να δη­µιουρ­γη­θεί µια µε­γά­λη ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, δη­µιουρ­γή­θη­κε ένας µε­γά­λος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τε­ρά­στια για την εξέ­λι­ξη αυτή στους συ­σχε­τι­σµούς υπήρ­ξε η στή­ρι­ξη του τε­λευ­ταί­ου από ορ­γα­νώ­σεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς που του έδω­σαν το δι­καί­ω­µα να µι­λά­ει εξ ονό­µα­τος των κι­νη­µά­των και τον κόσµο των κι­νη­µά­των να δια­τη­ρεί την αυ­τα­πά­τη ότι θα αλ­λά­ξει “τα πρά­γµα­τα από τα µέσα”. Οσο και αν είναι ει­λι­κρι­νείς οι αυ­το­κρι­τι­κές τους η ιστο­ρία δεν αλ­λά­ζει.

Σή­µε­ρα η κοι­νω­νία αγω­νί­ζε­ται, επι­µέ­νει, κι­νη­το­ποιεί­ται, αρ­νεί­ται να υπο­τά­ξει τον αγώνα της σε εκλο­γι­κές αυ­τα­πά­τες, έστω και αν κάτι θα ψη­φί­σει και αυτό το κάτι εύ­λο­γα προ­σα­να­το­λί­ζε­ται σε “ρε­α­λι­στι­κές λύ­σεις”. Η πο­λι­τι­κή της ανά­γκη είναι να απο­κτή­σει µια ταυ­τό­τη­τα, να εγκα­τα­στα­θεί στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, να διεκ­δι­κή­σει την αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σµών, να βάλει στη Βουλή τον κόσµο του αγώνα όχι για να τον δου­λέ­ψει µε υπο­σχέ­σεις ότι θα σκί­σει τα µνη­µό­νια µε ένα νόµο και να τον που­λή­σει στην άρ­χου­σα τάξη, αλλά για να γίνει η φωνή του µέσα στους θε­σµούς και να ενι­σχύ­σει τη συ­νο­λι­κή θέση του. Και όχι για να µι­νι­µά­ρει τον αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό της προ­σα­να­το­λι­σµό και τις αντί­στοι­χες διεκ­δι­κή­σεις µε προ­γρά­µµα­τα άµε­σης ανα­κού­φι­σης και σύγ­χυ­ση για το ρόλο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, τον εθνι­κι­σµό, τον πό­λε­µο, τα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, το δη­µό­σιο και ιδιω­τι­κό χρέος κλπ Ενό­τη­τα, υπέρ­βα­ση, συ­γκρό­τη­ση, προ­ο­πτι­κή, αυτά είναι τα βή­µα­τα που χρεια­ζό­µα­στε.

Χωρίς να πα­ρα­γνω­ρί­ζου­µε τα προ­βλή­µα­τα και να πα­ραι­τού­µα­στε από τα βή­µα­τα που ανα­φέρ­θη­καν, υπό τις δε­δο­µέ­νες συν­θή­κες, η ψήφος στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ είναι η µόνη που εγ­γρά­φε­ται στον πα­ρα­πά­νω στόχο. Και µα­κά­ρι έστω και την υστά­τη στι­γµή να υπάρ­ξει κάθε δυ­να­τή συ­νερ­γα­σία.