15 μήνες γενοκτονικού πολέμου: Ένας απολογισμός

Απο­τε­λούν και μια ανάσα για όσους κι όσες αγω­νιού­σαν για τη Γάζα, πο­νού­σαν για αυτήν και αγω­νί­ζο­νταν να στα­μα­τή­σουν τη φρίκη. Είναι η πρώτη φορά μετά από 470 μέρες που οι ει­κό­νες που έρ­χο­νται από τη μικρή λω­ρί­δα γης δεν είναι γρο­θιά στο στο­μά­χι αλλά προ­κα­λούν ανα­κού­φι­ση: Τα φορ­τη­γά με την αν­θρω­πι­στι­κή βο­ή­θεια, η επι­στρο­φή των αν­θρώ­πων στις γει­το­νιές τους, τα πρό­σω­πα των αγω­νι­στριών και των αγω­νι­στών που βγαί­νουν από τις ισ­ραη­λι­νές φυ­λα­κές. 

Εκτός από μια γε­νο­κτο­νία, στις 19 Γε­νά­ρη στα­μά­τη­σε (προ­σω­ρι­νά;) η πιο μα­κρό­χρο­νη πο­λε­μι­κή επι­χεί­ρη­ση στην ιστο­ρία του Κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ. Ανε­ξάρ­τη­τα από την πο­ρεία που θα πά­ρουν οι εξε­λί­ξεις στο άμεσο μέλ­λον, η μο­να­δι­κή ιστο­ρι­κά έκτα­ση κι έντα­ση της Σιω­νι­στι­κής εκ­στρα­τεί­ας στη Γάζα επι­βά­λει έναν απο­λο­γι­σμό αυτών των 15 μηνών.

Την επο­μέ­νη της 7ης Οκτώ­βρη, ανα­κοι­νώ­νο­ντας την επί­θε­ση του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού (IDF), η Σιω­νι­στι­κή ηγε­σία έθετε δύο πο­λε­μι­κούς στό­χους: Την εξο­λό­θρευ­ση της Χαμάς και την ανά­κτη­ση των Ισ­ραη­λι­νών αιχ­μα­λώ­των/ομή­ρων από τις IDF. 

Ανά­κτη­ση των ομή­ρων;

Μετά από 15 μήνες πο­λέ­μου, που έφθει­ρε με πολ­λα­πλούς τρό­πους τις IDF, δο­κί­μα­σε σκλη­ρά την ισ­ραη­λι­νή οι­κο­νο­μία, προ­κά­λε­σε πό­λω­ση με το κί­νη­μα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των ισ­ραη­λι­νών ομή­ρων, έφερε τριγ­μούς στο εσω­τε­ρι­κό της ισ­ραη­λι­νής κυ­βέρ­νη­σης και οδή­γη­σε σε ιστο­ρι­κό χα­μη­λό την πα­γκό­σμια ει­κό­να του Ισ­ρα­ήλ, ο Νε­τα­νιά­χου και οι στρα­τη­γοί του απέ­τυ­χαν και στους δύο δια­κη­ρυγ­μέ­νους στό­χους. 

Σή­με­ρα διά­φο­ροι δη­μο­σιο­λο­γού­ντες πα­σχί­ζουν να πεί­σουν ότι το Ισ­ρα­ήλ «πέ­τυ­χε τον στόχο του: Φέρ­νει πίσω τους ομή­ρους». Είναι προ­κλη­τι­κό. Οι ίδιες «ευαί­σθη­τες ψυχές» επι­κα­λού­νταν την αιχ­μα­λω­σία των Ισ­ραη­λι­νών για να δι­καιο­λο­γή­σουν την στή­ρι­ξή τους στο με­γα­λύ­τε­ρο έγκλη­μα του 21ού αιώνα. Αν εν­δια­φέ­ρο­νταν πραγ­μα­τι­κά (έστω και με­ρο­λη­πτι­κά/απο­κλει­στι­κά) για την μοίρα των Ισ­ραη­λι­νών αιχ­μα­λώ­των, θα όφει­λαν να ζη­τούν μια συμ­φω­νία, σαν αυτή που ζη­τού­σε η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση από τις… 8 Οκτώ­βρη του 2023, όταν οι Σιω­νι­στές, οι διε­θνείς σύμ­μα­χοί τους και τα πα­πα­γα­λά­κια τους στα ΜΜΕ ούρ­λια­ζαν «δεν δια­πραγ­μα­τευό­μα­στε με τρο­μο­κρά­τες», ζη­τώ­ντας πα­λαι­στι­νια­κό αίμα. Μετά από 15 μήνες πο­λέ­μου και ανεί­πω­της κα­τα­στρο­φής, χρειά­στη­κε «δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους τρο­μο­κρά­τες» για να εξα­σφα­λι­στεί η επι­στρο­φή τους. 

Κα­τα­στρο­φή της Χαμάς;

Βά­ζο­ντας ο Νε­τα­νιά­χου ως δικό του πο­λε­μι­κό στόχο την εξο­λό­θρευ­ση  της Αντί­στα­σης, έθετε ταυ­τό­χρο­να σε αυτήν ένα πολύ πε­ριο­ρι­σμέ­νο στόχο: Την επι­βί­ω­ση. Πολ­λοί θυ­μί­ζουν σωστά την φράση του Κί­σι­γκερ: «Ο τα­κτι­κός στρα­τός, όταν δεν κερ­δί­ζει, χάνει. Ο αντάρ­τι­κος στρα­τός, εφό­σον δεν χάνει, κερ­δί­ζει». Σε προη­γού­με­νο φύλλο γρά­φα­με ότι είναι δια­χρο­νι­κός νόμος ότι «όσο/όπου  υπάρ­χει Κα­το­χή, υπάρ­χει και Αντί­στα­ση». Αλλά το συ­γκε­κρι­μέ­νο επί­τευγ­μα των ορ­γα­νώ­σε­ων της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης σε αυτόν τον πό­λε­μο αδι­κεί­ται από αυτές τις γε­νι­κές ιστο­ρι­κές αλή­θειες. 

Δεν είναι κα­θό­λου αυ­το­νό­η­το ότι μια συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή ορ­γά­νω­ση μπο­ρεί να αντέ­ξει -ως τέ­τοια- έναν ολο­κλη­ρω­τι­κό πό­λε­μο. Από την αρχή της Σιω­νι­στι­κής εκ­στρα­τεί­ας, πριν γίνει σαφής η γε­νο­κτο­νι­κή μορφή της, κά­ποιοι ει­δι­κοί επί της «τρο­μο­κρα­τί­ας» προει­δο­ποιού­σαν για αυτό το εν­δε­χό­με­νο. Εξη­γώ­ντας ότι «υπάρ­χει μόνο ένας τρό­πος να δια­λυ­θεί μια τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση –μια αδί­στα­κτη γε­νο­κτο­νία», πα­ρέ­πε­μπαν στην γε­νο­κτο­νία των Ταμίλ από τον κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό της Σρι Λάνκα, που κα­τέ­λη­ξε στην αι­μα­τη­ρή  συ­ντρι­βή και την εξα­φά­νι­ση του ένο­πλου αυ­το­νο­μι­στι­κού κι­νή­μα­τος των Ταμίλ Τί­γρε­ων.  

Τα ύψη στα οποία έφτα­σε η γε­νο­κτο­νι­κή βία κά­νουν σαφές ότι επι­χει­ρή­θη­κε το ίδιο. Αλλά δεν συ­νέ­βη. Οι ορ­γα­νώ­σεις της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης άντε­ξαν. 

Δεν ήταν επί­σης κα­θό­λου σί­γου­ρη η κα­τά­στα­ση από την οποία θα έβγαι­νε –έστω ζω­ντα­νή– η Αντί­στα­ση. Γνω­ρί­ζου­με ήδη από τα πλέον επί­ση­μα χείλη (Μπλίν­κεν) ότι «η Χαμάς στρα­το­λό­γη­σε τό­σους νέους μα­χη­τές όσους έχασε». Μετά από 15 μήνες σφυ­ρο­κο­πή­μα­τος, όχι μόνο δεν υπο­χώ­ρη­σε η ένο­πλη δράση, αλλά ο Γε­νά­ρης του 2025 εξε­λί­χθη­κε σε έναν από τους πιο φο­νι­κούς μήνες (!) για τον στρα­τό ει­σβο­λής/κα­το­χής. Με την κα­τά­παυ­ση του πυρός, η δη­μό­σια επα­νεμ­φά­νι­ση της Χαμάς σε κοινή θέα (σε αριθ­μούς, οπλι­σμό, πει­θαρ­χία, υπο­στη­ρι­κτές, ικα­νό­τη­τα να «κυ­βερ­νά» τη Γάζα) δεν θυ­μί­ζει μια «τσα­κι­σμέ­νη» ορ­γά­νω­ση. 

Πρό­κει­ται για ένα συ­γκλο­νι­στι­κό επί­τευγ­μα, αν υπο­λο­γί­σει κα­νείς το μέ­γε­θος και τις τε­χνο­λο­γι­κές-εξο­πλι­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού, την ολο­κλη­ρω­τι­κή του κι­νη­το­ποί­η­ση, το μέ­γε­θος της βο­ή­θειας που δε­χό­ταν αδιά­κο­πα από την ισχυ­ρό­τε­ρη πο­λε­μι­κή μη­χα­νή του πλα­νή­τη, την διάρ­κεια του πο­λέ­μου και το μι­κρο­σκο­πι­κό έδα­φος της λω­ρί­δας της Γάζας. 

Υπάρ­χουν -διό­λου αμε­λη­τέ­ες- «επι­χει­ρη­σια­κές» ερ­μη­νεί­ες. Το ιδιο­φυώς εκλε­πτυ­σμέ­νο και εξαι­ρε­τι­κά αν­θε­κτι­κό δί­κτυο των τού­νελ, ο απο­κε­ντρω­μέ­νος χα­ρα­κτή­ρας της Χαμάς (με τα λόγια Ισ­ραη­λι­νού αξιω­μα­τι­κού: «θα πάρει άλλα 2 χρό­νια να τους ξε­τρυ­πώ­σου­με, λει­τουρ­γούν σαν ένα απο­κε­ντρω­μέ­νο πλέγ­μα πυ­ρή­νων εν υπνώ­σει»), τα 20 χρό­νια προ­ε­τοι­μα­σί­ας για έναν τέ­τοιο πό­λε­μο και το γε­γο­νός ότι η Χαμάς δεν επο­πτεύ­ει μόνο τις Τα­ξιαρ­χί­ες Αλ Κασάμ ως πα­ρα­στρα­τιω­τι­κό σώμα «πλή­ρους απα­σχό­λη­σης», αλλά και τη μα­ζι­κή εφε­δρεία αυτού που ο Τα­ου­φίκ Χα­ντάντ είχε πε­ρι­γρά­ψει ως «Al-Jayshal-Sha’bi», έναν «λαϊκό στρα­τό». Αλλά ούτε αυτά δεν θα αρ­κού­σαν χωρίς την πο­λι­τι­κή ερ­μη­νεία: Την διά­θε­ση του Πα­λαι­στι­νια­κού λαού να αντι­στα­θεί και να στη­ρί­ξει τις ορ­γα­νώ­σεις της Αντί­στα­σής του. 

Πα­λαι­στι­νια­κή αν­θε­κτι­κό­τη­τα

Εδώ εντο­πί­ζε­ται η τρίτη απο­τυ­χία του Ισ­ρα­ήλ, αυτή που αφορά τον στρα­τη­γι­κό (κι ανο­μο­λό­γη­το) στόχο του: Να εκ­κε­νώ­σει τη Γάζα από Πα­λαι­στί­νιους ή –έστω– να τους συν­θλί­ψει πνευ­μα­τι­κά, να τους δια­λύ­σει ως «συλ­λο­γι­κό σώμα». Τα σχέ­δια εκ­κέ­νω­σης συ­να­ντού­σαν ασφα­λώς και την άρ­νη­ση της Αι­γύ­πτου να ανοί­ξει τα σύ­νο­ρα (για δι­κούς της ιδιο­τε­λείς λό­γους), αλλά έγινε σαφής και η επι­μο­νή των Πα­λαι­στι­νί­ων να εξα­ντλή­σουν κάθε πε­ρι­θώ­ριο να πα­ρα­μεί­νουν κοντά στη γη τους. Συν­δε­δε­μέ­νη με αυτή την επι­μο­νή, αλλά πολύ πιο εντυ­πω­σια­κή ήταν η αν­θε­κτι­κό­τη­τα του λαού της Γάζας ως συλ­λο­γι­κό σώμα με πνεύ­μα αντί­στα­σης. Επί 15 μήνες, τα Ισ­ραη­λι­νά ΜΜΕ έψα­χναν εξο­νυ­χι­στι­κά να βρουν πε­ρι­στα­τι­κά όπου οι Γα­ζαί­οι στρέ­φο­νται κατά της Χαμάς, να εντο­πί­σουν σκη­νές χάους,  αλ­λη­λο­σπα­ραγ­μού και αγριό­τη­τας, ει­κό­νες «κα­νι­βα­λι­σμού» μέσα στην γε­νι­κευ­μέ­νη και πρω­το­φα­νή κα­τάρ­ρευ­ση, πείνα και πο­λιορ­κία που επέ­βα­λαν τα Ισ­ραη­λι­νά εγκλή­μα­τα. Δεν βρή­καν. 

Μετά την κα­τά­παυ­ση του πυρός, ο λαός της Γάζας γιόρ­τα­σε την αντο­χή του, συ­γκε­ντρώ­νε­ται μα­ζι­κά και πα­νη­γυ­ρί­ζει στις πλα­τεί­ες όπου η Χαμάς πα­ρου­σιά­ζει τους Ισ­ραη­λι­νούς προς ανταλ­λα­γή και -κα­θώς γρά­φο­νταν αυτές οι γραμ­μές- σχη­μα­τί­ζει ένα θη­ριώ­δες αν­θρώ­πι­νο πο­τά­μι που επι­στρέ­φει με τα πόδια στη ρη­μαγ­μέ­νη βό­ρεια Γάζα, περ­νώ­ντας το  στρα­τιω­τι­κό «Διά­δρο­μο Νε­ζα­ρίμ» (που στή­θη­κε για να κόψει τη Γάζα στα δύο). 

Μια άλλη απο­τυ­χία του Νε­τα­νιά­χου ήταν πο­λι­τι­κή. Η διε­θνής συ­ντο­νι­σμέ­νη πο­λι­τι­κή και μι­ντια­κή κά­λυ­ψη και στή­ρι­ξη στο Ισ­ρα­ήλ μετά τις 7 Οκτώ­βρη, του έδινε ένα «πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο» που ήλ­πι­ζε ότι θα του επι­τρέ­ψει να ολο­κλη­ρώ­σει τη δου­λειά του 1948. Δεν τα κα­τά­φε­ρε και επι­μέ­νο­ντας λυσ­σα­σμέ­να σε αυτόν το στόχο επί 15 μήνες, δεν ξό­δε­ψε μόνο αυτό το πο­λι­τι­κό κε­φά­λαιο, αλλά γκρέ­μι­σε και ό,τι έχτι­ζε η Χα­σμπά­ρα (ο μη­χα­νι­σμός σιω­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας) επί δε­κα­ε­τί­ες… Ποτέ στην ιστο­ρία του δεν υπήρ­ξε το Σιω­νι­στι­κό Κρά­τος τόσο απο­μο­νω­μέ­νο και στιγ­μα­τι­σμέ­νο στην πα­γκό­σμια κοινή γνώμη. 

Οι πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες στο εσω­τε­ρι­κό του Ισ­ρα­ήλ δεν είναι δε­δο­μέ­νες και είναι νωρίς για να προ­βλε­φθούν.Το κύμα πα­ραι­τή­σε­ων ανώ­τα­των στε­λε­χών των IDF «για την απο­τυ­χία της 7ης Οκτώ­βρη», δεί­χνει ότι η έκ­βα­ση των 15 μηνών γε­νο­κτο­νι­κού πο­λέ­μου δεν αφή­νει μια αί­σθη­ση νίκης που «κλεί­νει την πληγή» για την Ισ­ραη­λι­νή κοι­νω­νία. Αυτή εξα­κο­λου­θεί να ζει στους «με­τα­σει­σμούς» της 7ης Οκτώ­βρη…

Από την επι­χεί­ρη­ση της 7ης Οκτώ­βρη στη συμ­φω­νία της 19ης Γε­νά­ρη

Η κα­τά­παυ­ση του πυρός ανοί­γει και την συ­ζή­τη­ση ενός απο­λο­γι­σμού της  Επι­χεί­ρη­σης «Πλημ­μύ­ρα του Αλ Άκσα» στις 7 Οκτώ­βρη του 2023. 

Δεν ανα­φε­ρό­μα­στε εδώ στις ύπου­λες ανα­φο­ρές που αθω­ώ­νουν τους γε­νο­κτό­νους και το σιω­νι­στι­κό σχέ­διο εποι­κι­στι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας, δη­λώ­νο­ντας ότι η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση «το προ­κά­λε­σε όλο αυτό στο λαό της». Η ιστο­ρία των αντια­ποι­κια­κών αγώ­νων, από το Αλ­γέ­ρι και τη Λιβύη ως την Αν­γκό­λα και το Βιετ­νάμ, είναι γε­μά­τη από κα­τα­στρο­φι­κές, θη­ριώ­δεις αι­μα­τη­ρές επι­χει­ρή­σεις «συλ­λο­γι­κής τι­μω­ρί­ας». Αυτά τα εγκλή­μα­τα βα­ραί­νουν τους αποι­κιο­κρά­τες και όχι εκεί­νους που επέ­λε­ξαν να τους αντι­στα­θούν. 

Αξί­ζει χί­λιες λέ­ξεις ανά­λυ­σης η κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή απο­τύ­πω­ση («το Λιο­ντά­ρι της Ερή­μου») ενός  πραγ­μα­τι­κού δια­λό­γου ανά­με­σα στον Ιταλό στρα­τη­γό Γκρα­τσιά­νι και τον αιχ­μά­λω­το Λίβυο αντάρ­τη ηγέτη Ομάρ Μου­χτάρ μετά την συ­ντρι­βή μιας ένο­πλης εξέ­γερ­σης κατά της ιτα­λι­κής κα­το­χής: 

«-Για­τί συ­νέ­χι­ζες τόσον καιρό; Σί­γου­ρα δεν πε­ρί­με­νες να μας διώ­ξεις…

-Σας πο­λε­μή­σα­με. Αυτό αρ­κού­σε.

-Και δε σε νοιά­ζει η κα­τα­στρο­φή της χώρας σου; 

-Εσείς είστε η κα­τα­στρο­φή της χώρας μου». 

Ο απο­λο­γι­σμός που μας απα­σχο­λεί εδώ, αφορά στους στό­χους που έθεσε η ηγε­σία της Γάζας στις 7 Οκτώ­βρη, πέρα από τα κα­θή­κο­ντα επι­βί­ω­σης που της τέ­θη­καν μετά την έναρ­ξη της Σιω­νι­στι­κής ει­σβο­λής. 

Ως επι­χεί­ρη­ση ανταλ­λα­γής αιχ­μα­λώ­των, πέ­τυ­χε τους στό­χους της. Το μέ­γε­θος της επι­τυ­χί­ας θα κρι­θεί όταν (ή αν…) ολο­κλη­ρω­θεί αυτή η δια­δι­κα­σία και μά­θου­με πόσο ψηλά (στην πο­λι­τι­κή πα­λαι­στι­νια­κή ιε­ραρ­χία) θα φτά­σουν οι απε­λευ­θε­ρω­μέ­νοι (Μπαρ­γού­τι; Σα­ντά­ατ;), αλλά έχει ήδη εξα­σφα­λί­σει την απε­λευ­θέ­ρω­ση ση­μα­ντι­κών στε­λε­χών όλων των πα­λαι­στι­νια­κών πα­ρα­τά­ξε­ων και πολ­λών κα­τα­δι­κα­σμέ­νων σε ισό­βια. 

Η αρ­πα­γή αιχ­μα­λώ­των ως μο­να­δι­κή εγ­γύ­η­ση ότι η σιω­νι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα αντι­με­τω­πί­σει πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα στο εσω­τε­ρι­κό της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας έχει μικτό απο­λο­γι­σμό. Ο Νε­τα­νιά­χου και οι σύμ­μα­χοί του απο­δεί­χθη­καν πρό­θυ­μοι να ρι­σκά­ρουν επί 15 μήνες την απώ­λεια ισ­ραη­λι­νών ζωών επι­διώ­κο­ντας την πλήρη συ­ντρι­βή της Αντί­στα­σης. Αλλά –τε­λι­κά– η ύπαρ­ξη αιχ­μα­λώ­των/ομή­ρων υπήρ­ξε το μο­να­δι­κό «ρήγμα» στην ισ­ραη­λι­νή κοι­νω­νία που έπαι­ξε ρόλο και στην από­φα­ση του Τελ Αβίβ να δε­χτεί τε­λι­κά μια κα­τά­παυ­ση του πυρός. 

Ως από­πει­ρα να μα­ταιώ­σει την εξο­μά­λυν­ση των σχέ­σε­ων του Ισ­ρα­ήλ με τα αρα­βι­κά κράτη, ση­μεί­ω­σε μια πρώτη επι­τυ­χία. Το Μπα­χρέιν υπο­χρε­ώ­θη­κε να ανα­στεί­λει τις δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις που είχε απο­δε­χτεί με τις Συμ­φω­νί­ες του Αβρα­άμ, ενώ η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία υπο­χρε­ώ­θη­κε να ανα­στεί­λει τις δια­δι­κα­σί­ες μιας αντί­στοι­χης συμ­φω­νί­ας. Με τα λόγια του Μο­χά­μεντ Μπιν Σαλ­μάν (στον Μπλίν­κεν): «Το 70% του πλη­θυ­σµού είναι νε­ό­τε­ρο από µένα… Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι δεν ήξε­ραν πολλά για το Πα­λαι­στι­νια­κό ζή­τη­µα. Μα­θαί­νουν γι’ αυτό πρώτη φορά µέσα από τη ση­µε­ρι­νή σύ­γκρου­ση. Αυτό είναι τε­ρά­στιο πρό­βλη­µα… Οι µισοί µου σύ­µβου­λοι λένε ότι η συ­µφω­νία δεν αξί­ζει το ρίσκο…». Όμως η συ­γκε­κρι­μέ­νη επι­τυ­χία είναι επι­σφα­λής και προ­σω­ρι­νή. Είναι δε­δο­μέ­νο ότι με την κα­τά­παυ­ση του πυρός, θα επι­χει­ρη­θεί να ξα­να­μπεί στις ράγες αυτή η δια­δι­κα­σία. 

Στην πρώτη επέ­τειο της 7ης Οκτώ­βρη γρά­φα­με ότι η Χαμάς «γνώ­ρι­ζε -από την εµπει­ρία της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής στη Δυ­τι­κή Όχθη-  τη φθορά και την απα­ξί­ω­ση που θα µπο­ρού­σε να φέρει και για την ίδια η επι­λο­γή να πε­ριο­ρι­στεί στη κα­θη­µε­ρι­νή δια­χεί­ρι­ση της µί­ζε­ρης κα­θη­µε­ρι­νό­τη­τας που επι­βά­λει η Κα­το­χή… ήταν υπο­χρε­ω­µέ­νη να κάνει “κάτι”, και κάτι “µε­γά­λο”, για να δια­τη­ρή­σει την νο­µι­µο­ποί­η­σή της ως εκ­πρό­σω­πος σο­βα­ρού τµή­µα­τος του πα­λαι­στι­νια­κού λαού, ως δύ­να­µη που πα­ρα­µέ­νει πο­λι­τι­κά ση­µα­ντι­κή στην εξί­σω­ση». Σε αυτό το πεδίο ίσως κα­τα­γρά­φε­ται η με­γα­λύ­τε­ρη επι­τυ­χία της Χαμάς. 

Η 7η Οκτώ­βρη, οι 15 μήνες σθε­να­ρής αντί­στα­σης κι αν­θε­κτι­κό­τη­τας, η ει­κό­να του μαρ­τυ­ρι­κού θα­νά­του του Σι­νουάρ στο πεδίο της μάχης, η απο­τρο­πή της βί­αι­ης εθνο­κά­θαρ­σης, η συ­γκρο­τη­μέ­νη δη­μό­σια επα­νεμ­φά­νι­ση της Αντί­στα­σης μετά από όλα αυτά, συ­γκρο­τούν ένα «έπος της Γάζας» που έχει ήδη απο­κτή­σει ξε­χω­ρι­στή θέση στη μυ­θο­λο­γία του Ισλα­μι­κού Κι­νή­μα­τος. Το έλε­γαν για την Αντί­στα­ση της Τζε­νίν, θα το λένε για την Αντί­στα­ση στη Γάζα: «Κρά­τη­σε απέ­να­ντι στον Ισ­ραη­λι­νό Στρα­τό πε­ρισ­σό­τε­ρο από όσο άντε­ξαν όλοι οι αρα­βι­κοί στρα­τοί μαζί το 1948». Η Χαμάς πα­ρα­μέ­νει πο­λι­τι­κά κυ­ρί­αρ­χη στη Γάζα, η δη­μο­φι­λία της δεί­χνει ενι­σχυ­μέ­νη στη Δυ­τι­κή Όχθη, ενώ ακόμα και στους πα­νη­γυ­ρι­σμούς στη Δα­μα­σκό της Συ­ρί­ας ακου­γό­ταν το σύν­θη­μα «Κα­τά­ρες στον Αμπάς – Εί­μα­στε οι άντρες σου Χαμάς!». 

Γε­νι­κό­τε­ρα όμως, ο ισχυ­ρι­σμός της ηγε­σί­ας του Ισλα­μι­κού Κι­νή­μα­τος ότι ο Πα­λαι­στι­νια­κός Λαός πλέον «βρί­σκε­ται ένα βήμα πιο κοντά στην απε­λευ­θέ­ρω­σή του» απο­τε­λεί αχρεί­α­στο τριομ­φα­λι­σμό. Μετά από αυτό το πραγ­μα­τι­κό πο­λε­μι­κό έπος, η κα­τά­στα­ση στο έδα­φος θυ­μί­ζει επι­στρο­φή στις… 6 Οκτώ­βρη του 2023. Με τη Γάζα να πα­ρα­μέ­νει τε­λι­κά «ελεύ­θε­ρη» (από εποί­κους και άμεση κα­το­χή), αλλά να πα­ρα­μέ­νει μια υπαί­θρια φυ­λα­κή, πο­λιορ­κη­μέ­νη από το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, το οποίο συ­νε­χί­ζει να κα­τέ­χει/εποι­κί­ζει τη Δυ­τι­κή Όχθη. Η Κα­τα­στρο­φή της Γάζας μπο­ρεί μην είχε την έκ­βα­ση του 1948 (ξε­ρι­ζω­μός και αρ­πα­γή γης), αλλά ήταν μια Νάκ­μπα από τη σκο­πιά της διά­λυ­σης των υπο­δο­μών/«θε­σμών» που στη­ρί­ζουν την πα­λαι­στι­νια­κή κοι­νω­νία, όπως τα σχο­λεία, τα νο­σο­κο­μεία, τα αγρο­κτή­μα­τα, τα δί­κτυα ύδρευ­σης κ.ο.κ. Το ότι απο­τρά­πη­κε η εθνο­κά­θαρ­ση επι­τρέ­πει σή­με­ρα στον συ­γκλο­νι­στι­κά επί­μο­νο κι αν­θε­κτι­κό Πα­λαι­στι­νια­κό λαό να δη­λώ­νει ότι «θα την ξα­να­χτί­σου­με!». Αλλά το πι­σω­γύ­ρι­σμα είναι με­γά­λο. 

Αυτά δεν μειώ­νουν την επι­τυ­χία της ένο­πλης αντί­στα­σης, αλλά υπεν­θυ­μί­ζουν τα όριά της. Μπο­ρεί να πε­τυ­χαί­νει «αμυ­ντι­κές» νίκες, να εμπνέ­ει και να κρατά τη συ­νέ­χεια του αγώνα μέσα από την επί­μο­νη ύπαρ­ξή της, αλλά δεν μπο­ρεί να οδη­γή­σει στην απε­λευ­θέ­ρω­ση. Αν εί­χα­με να κά­νου­με με κλασ­σι­κή ξένη κα­το­χή, πράγ­μα­τι οι τε­λευ­ταί­οι συ­γκλο­νι­στι­κοί 15 μήνες θα μπο­ρού­σαν να λει­τουρ­γή­σουν ως η στιγ­μή που η «μη­τρό­πο­λη» απο­φα­σί­ζει ότι δεν αξί­ζει το κό­στος και πρέ­πει να ανα­κα­λέ­σει τα στρα­τεύ­μα­τά της «πίσω στην πα­τρί­δα». Όμως η σιω­νι­στι­κή εποι­κι­στι­κή αποι­κιο­κρα­τία είναι «δια­φο­ρε­τι­κό ζώο». 

Το Ισ­ρα­ήλ πα­ρα­μέ­νει στη θέση του και η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία θα αντι­με­τω­πί­σει την κα­τα­στρο­φή που προ­κά­λε­σε στη Γάζα ως ένα ακόμα βήμα στο δρόμο για την ολο­κλή­ρω­ση της Νάκ­μπα, είτε στρε­φό­με­νη στη Δυ­τι­κή Όχθη, είτε πε­ρι­μέ­νο­ντας την επό­με­νη ευ­και­ρία να επι­χει­ρή­σει να απο­τε­λειώ­σει την κα­τε­στραμ­μέ­νη λω­ρί­δα γης. 

Βρι­σκό­μα­στε σε ένα πολύ ιδιό­μορ­φο «ιντερ­μέ­διο». Στις 7 Οκτώ­βρη, τι­νά­χτη­κε στον αέρα το παλιό υπό­δειγ­μα («δια­χεί­ρι­σης» και «μη-λύ­σης» του πα­λαι­στι­νια­κού, αργού θα­νά­του της Γάζας ενώ η ισ­ραη­λι­νή κοι­νω­νία απο­λαμ­βά­νει μια ψευ­δαί­σθη­ση ασφά­λειας κι ηρε­μί­ας). Στις 19 Γε­νά­ρη, απο­τρά­πη­κε (προ­σω­ρι­νά) η «λύση» που πρό­τει­νε ο ακρο­δε­ξιός σιω­νι­σμός (ορι­στι­κή εθνο­κά­θαρ­ση) απέ­να­ντι σε αυτήν τη συ­νει­δη­το­ποί­η­ση. Η ολο­κλή­ρω­ση της συμ­φω­νί­ας, εφό­σον συμ­βεί, σκια­γρα­φεί μια επι­στρο­φή στην προη­γού­με­νη κα­τά­στα­ση, χωρίς να επι­λύ­ει καμιά από τις αδι­κί­ες και τις αντι­φά­σεις που οδή­γη­σαν στην κα­τάρ­ρευ­σή της. 

Αν έγινε ένα –στρα­τη­γι­κό– «βήμα μπρο­στά», αυτό αφορά το διε­θνές κί­νη­μα, με τη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση υπέρ της Πα­λαι­στι­νια­κής Υπό­θε­σης και την ενί­σχυ­ση της διε­θνούς πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κής απο­μό­νω­σης του σιω­νι­στι­κού κρά­τους. Γνω­ρί­ζο­ντας ότι αυτός ο πα­ρά­γο­ντας είναι κε­ντρι­κός (μαζί με τις αρα­βι­κές μάζες) για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης, επι­μέ­νου­με ότι είναι ένα προ­χώ­ρη­μα που δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί. Όπως ανα­κα­λού­σαν στις ανα­μνή­σεις τους βε­τε­ρά­νοι Βιετ­κόγκ, ο αρ­χι­κός εσω­τε­ρι­κός απο­λο­γι­σμός της «Επί­θε­σης της Τετ» ήταν κα­τα­δι­κα­στι­κός. Η ένο­πλη δύ­να­μή τους υπέ­στη απώ­λειες που σή­μαι­ναν τε­ρά­στιο στρα­τιω­τι­κό πι­σω­γύ­ρι­σμα και η κα­τα­στρο­φι­κή βία που εξα­πέ­λυ­σε ο αμε­ρι­κα­νι­κός στρα­τός κα­τα­καί­γο­ντας πό­λεις, χωριά, χω­ρά­φια, ζού­γκλες είχε δυ­σκο­λέ­ψει δρα­μα­τι­κά τις δυ­να­τό­τη­τες ανα­συ­γκρό­τη­σης: «Μόνο όταν αντι­λη­φθή­κα­με την αλ­λα­γή στις συ­νει­δή­σεις πα­γκό­σμια, συ­νει­δη­το­ποι­ή­σα­με ότι επρό­κει­το για μια με­γά­λη επι­τυ­χία»… 

*Φωτό: Η με­γά­λη πο­ρεία της επι­στρο­φής στη βό­ρεια Γάζα

**Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά