«Η αριστερά καλείται να υπερβεί τον εαυτό της»

• Έχου­με ακού­σει πά­μπολ­λες φορές στα ΜΜΕ τη φράση «[…] η κρίση ως ευ­και­ρία…», με τους εκ­προ­σώ­πους των αστι­κών κομ­μά­των να πα­σχί­ζουν να πε­ρι­γρά­ψουν ένα πε­ριε­χό­με­νο που αφορά σε ένα απώ­τε­ρο μέλ­λον προ­κει­μέ­νου να δια­σκε­δά­σουν την οργή της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας για την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που κα­θη­με­ρι­νά βιώ­νει. Η φράση όμως αυτή έχει ισχύ στο παρόν και εφαρ­μό­ζε­ται κατά γράμ­μα για με­γά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που δρα­στη­ριο­ποιού­νται σε πλη­θώ­ρα το­μέ­ων και ιδιαί­τε­ρα σε αυ­τούς των δη­μό­σιων – κοι­νω­νι­κών αγα­θών όπως η ενέρ­γεια. Ποια είναι η κα­τά­στα­ση στη Στε­ρεά σε σχέση με τον εν λόγω τομέα, τι επι­χει­ρεί­ται και ποιοι είναι αυτοί που σπεύ­δουν να αξιο­ποι­ή­σουν τις ευ­και­ρί­ες της κρί­σης;

H Στε­ρεά είναι μια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή πε­ρί­πτω­ση αξιο­ποί­η­σης της κρί­σης από τα με­γά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα ιδιαί­τε­ρα γιατί το έδα­φος είχε στρω­θεί από προη­γού­με­να χρό­νια. Λόγω της κε­ντρο­βα­ρι­κής της θέσης, της εθνι­κής οδού και της γειτ­νί­α­σης με την Ατ­τι­κή, αλλά και λόγω άλλων ει­δι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών, στη Στε­ρεά ήδη υπήρ­χαν εγκα­τε­στη­μέ­νοι οι με­γα­λύ­τε­ροι όμι­λοι της χώρας και είχαν επι­βάλ­λει τους όρους τους, ή μάλ­λον την άνευ όρων λει­τουρ­γία και εκ­με­τάλ­λευ­ση. Η άτυπη βιο­μη­χα­νι­κή ζώνη Σχη­μα­τά­ρι– Οι­νό­φυ­τα- Χαλ­κί­δα- Θήβα, το Αλου­μί­νιο της Ελ­λά­δας και η ΛΑΡΚΟ, οι εξο­ρύ­ξεις στη Φω­κί­δα και στην Εύ­βοια έχουν δη­μιουρ­γή­σει ένα πα­νί­σχυ­ρο πλέγ­μα εξαρ­τή­σε­ων σε όλο το σώμα της κοι­νω­νί­ας. Στη Βοιω­τία ο σχε­δια­σμός για μα­ζι­κή εγκα­τά­στα­ση ιδιω­τι­κών μο­νά­δων ηλε­κτρο­πα­ρα­γω­γής άρ­χι­σε ήδη από το 2004 όταν μπήκε σε λει­τουρ­γία η πρώτη μο­νά­δα φυ­σι­κού αε­ρί­ου της ΗΡΩΝ (ΤΕΡ­ΝΑ-Πε­ρι­στέ­ρης) κοντά στη Θήβα. Έξω από κάθε λο­γι­κή σχε­δια­σμού και αντι­στοί­χη­σης με τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες ξε­κί­νη­σαν προ­σπά­θειες για άλλες 9 μο­νά­δες ενώ μαζί με Φθιώ­τι­δα και Εύ­βοια ο αριθ­μός ανήλ­θε σε 17 μο­νά­δες (!)  με καύ­σι­μο λι­θάν­θρα­κα & φυ­σι­κό αέριο. Ταυ­τό­χρο­να άρ­χι­σε η επέ­λα­ση των βιο­μη­χα­νι­κής κλί­μα­κας αιο­λι­κών πάρ­κων και η κα­τά­λη­ψη  πρώτα των βου­νών της Βοιω­τί­ας και της Ν. Κα­ρυ­στί­ας ενώ στη συ­νέ­χεια ακο­λού­θη­σαν και οι ορει­νοί όγκοι σε Φω­κί­δα, Φθιώ­τι­δα, Ευ­ρυ­τα­νία. Σή­με­ρα εί­μα­στε στον αστε­ρι­σμό της μα­ζι­κής αδειο­δό­τη­σης όχι μόνο αιο­λι­κών αλλά και φω­το­βολ­ταϊ­κών και μι­κρών υδροη­λε­κτρι­κών που έχουν προ­σλά­βει δια­στά­σεις εφιάλ­τη, αφού σχε­δόν για κάθε μικρό πο­τά­μι στις λε­κά­νες του Αχε­λώ­ου, του Μόρ­νου, του Εύ­η­νου, του Σπερ­χειού και του Κη­φι­σού υπάρ­χουν δε­κά­δες αι­τή­σεις. Πα­ράλ­λη­λα τα  5 πρώτα ερ­γο­στά­σια ηλε­κτρο­πα­ρα­γω­γής με φυ­σι­κό αέριο έχουν εγκα­τα­στα­θεί στη Βοιω­τία, ενώ σε εξέ­λι­ξη είναι οι σχε­δια­σμοί για την Εύ­βοια και τη Φθιώ­τι­δα. Για ενερ­γεια­κό σχε­δια­σμό ούτε λόγος: μόνο οι μο­νά­δες που σχε­διά­ζο­νται στη Στε­ρεά θα υπερ­κά­λυ­πταν τη ση­με­ρι­νή κα­τα­νά­λω­ση της χώρας.

Αυτό που συμ­βαί­νει στον τομέα της ενέρ­γειας είναι πρό­δη­λο στην πε­ριο­χή μας. Οι αγω­γοί φυ­σι­κού αε­ρί­ου κα­τα­σκευά­ζο­νται ως δη­μό­σιες υπο­δο­μές και εν συ­νε­χεία αντί να τρο­φο­δο­τούν απευ­θεί­ας σπί­τια και βιο­μη­χα­νί­ες οδη­γού­νται σε με­γά­λες ιδιω­τι­κές μο­νά­δες που το χρη­σι­μο­ποιούν ως καύ­σι­μο για να πα­ρά­γουν ρεύμα το οποίο πω­λούν στη δη­μό­σια επι­χεί­ρη­ση σε τιμή πολύ υψη­λό­τε­ρη από αυτήν που πα­ρά­γει η ΔΕΗ. Είναι  μια δια­δι­κα­σία που επι­βα­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο το πε­ρι­βάλ­λον και υπο­βαθ­μί­ζει την ενερ­γεια­κή από­δο­ση, αλλά πα­ρά­γει κέρδη για τους με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες (ξένοι και ελ­λη­νι­κοί όμι­λοι). Η διά­λυ­ση της δη­μό­σιας επι­χεί­ρη­σης και η εκ­ποί­η­ση του δη­μό­σιου πλού­του και χώρου επι­τα­χύ­νε­ται και από τον απο­κλει­σμό της από την εκ­με­τάλ­λευ­ση των ΑΠΕ που επί­σης συ­γκε­ντρώ­νο­νται στα χέρια των ίδιων –λί­γων- ομί­λων. Στο τέλος αυτής της δια­δρο­μής - που όλοι βλέ­που­με πια ξε­κά­θα­ρα - η τιμή του ρεύ­μα­τος θα συ­νε­χί­σει να αυ­ξά­νε­ται με γρή­γο­ρους ρυθ­μούς, λίγοι όμι­λοι θα πα­ρά­γουν ενέρ­γεια μέσα από την εκ­με­τάλ­λευ­ση  δη­μό­σιων υπο­δο­μών, εθνι­κού φυ­σι­κού πλού­του (πο­τά­μια, λι­γνί­τες, δάση και δη­μό­σιοι χώροι) ενώ η ενερ­γεια­κή επι­σφά­λεια θα αυ­ξη­θεί. Στον χορό των κερ­δών και του αντα­γω­νι­σμού, οι μόνοι σί­γου­ρα χα­μέ­νοι είναι οι κα­τα­να­λω­τές και η οποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια κοι­νω­νι­κού ελέγ­χου της ενέρ­γειας.

• Που εντο­πί­ζο­νται σή­με­ρα τα ση­μα­ντι­κό­τε­ρα μέ­τω­πα στην πε­ρι­φέ­ρεια της Στε­ρε­άς; Στο πα­ρελ­θόν είχαν δοθεί ση­μα­ντι­κοί κι­νη­μα­τι­κοί αγώ­νες σε πολ­λές πε­ριο­χές της πε­ρι­φέ­ρειας με ση­μα­ντι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα. Σή­με­ρα σε ποια κα­τά­στα­ση βρί­σκο­νται οι το­πι­κές κι­νη­μα­τι­κές αντι­στά­σεις και σε ποια μέ­τω­πα εστιά­ζουν;

Τα μέ­τω­πα είναι πολ­λα­πλά, όπως είναι ανα­με­νό­με­νο, λόγω της ισο­πε­δω­τι­κής κρί­σης που επι­δει­νώ­νει τα ήδη υπάρ­χο­ντα προ­βλή­μα­τα και ταυ­τό­χρο­να βάζει νέα. Τα προη­γού­με­να χρό­νια το­πι­κές αντι­στά­σεις ανέ­δει­ξαν το πρό­βλη­μα του Ασω­πού, ανέ­στει­λαν τις μο­νά­δες λι­θάν­θρα­κα (σε Αντί­κυ­ρα-Αλου­μί­νιο, Μα­ντού­δι, Λά­ρυ­μνα-ΛΑΡ­ΚΟ, Αλι­βέ­ρι)  και ακύ­ρω­σαν αρ­κε­τές προ­σπά­θειες για μο­νά­δες φυ­σι­κού αε­ρί­ου (Θή­βα-Βά­για, Λι­βα­δειά-Χαι­ρώ­νεια, Αλί­αρ­τος, Δο­μο­κός), καθώς και μια από τις πρώ­τες προ­σπά­θειες για μο­νά­δα καύ­σης απορ­ριμ­μά­των του ομί­λου Μπό­μπο­λα στη Θήβα. Πα­ράλ­λη­λα εδώ ανα­πτύ­χθη­καν νωρίς οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις απέ­να­ντι στα αιο­λι­κά όταν έγινε φα­νε­ρό ότι με το μαν­δύα της «πρά­σι­νης» ενέρ­γειας, δρο­μο­λο­γού­νταν η κα­τά­λη­ψη δη­μό­σιων δα­σι­κών εκτά­σε­ων και μια οι­κο­λο­γι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κα­τα­στρο­φή με­γά­λης κλί­μα­κας.  

Σή­με­ρα οι αντι­δρά­σεις συ­νε­χί­ζο­νται: από την Γκιώ­να, τα Βαρ­δού­σια, την Οίτη, στην Ευ­ρυ­τα­νία μέχρι το Μα­ντού­δι, την Αγ. Άννα, τα Μεσ­σά­πια, το Αλι­βέ­ρι, την Κά­ρυ­στο, την Σκύρο, πα­ντού ανα­πτύσ­σο­νται αντι­δρά­σεις και αντι­στά­σεις για την ασυ­δο­σία στις εξο­ρύ­ξεις, τις κάθε εί­δους ενερ­γεια­κές και βιο­μη­χα­νι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες, την κα­τά­λη­ψη δη­μό­σιων χώρων και τους με­γα­λο­ερ­γο­λά­βους των εθνι­κών οδών. Η αλή­θεια είναι όμως ότι σε αντί­θε­ση με προη­γού­με­να χρό­νια, οι αγώ­νες αυτοί μέ­νουν απο­σπα­σμα­τι­κοί και σπά­νια ξε­περ­νούν το το­πι­κό επί­πε­δο.

Οι αι­τί­ες προ­φα­νώς οφεί­λο­νται σε πολ­λούς πα­ρά­γο­ντες. Η κρίση ανέ­δει­ξε νέα μέ­τω­πα με οξύ­τη­τα: την διά­λυ­ση δομών υγεί­ας, παι­δεί­ας και κοι­νω­νι­κών πα­ρο­χών, την κα­τάρ­ρευ­ση βα­σι­κών οι­κο­νο­μι­κών δρα­στη­ριο­τή­των, τον φα­σι­σμό και τον ρα­τσι­σμό, την ανά­γκη κοι­νω­νι­κών δι­κτύ­ων. Μέχρι σή­με­ρα οι αντι­στά­σεις που ανα­πτύσ­σο­νται δεν έχουν κα­τορ­θώ­σει να κι­νη­το­ποι­ή­σουν ση­μα­ντι­κά με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της κοι­νω­νί­ας από αυτό που κι­νη­το­ποιού­νταν τα προη­γού­με­να χρό­νια. Πι­στεύω ότι σε με­γά­λο βαθμό η έλ­λει­ψη αυτή οφεί­λε­ται στην κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στον χώρο που αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως αρι­στε­ρά και αυ­το­νο­μία σε όλες τις εκ­φρά­σεις του. Οι συ­γκρού­σεις στο εσω­τε­ρι­κό των πο­λι­τι­κών μορ­φω­μά­των, η κα­χυ­πο­ψία, η δογ­μα­τι­κή πε­ρι­χα­ρά­κω­ση, το σύν­δρο­μο της πρω­το­πο­ρί­ας και πάνω από όλα το έν­στι­κτο της κομ­μα­τι­κής επι­βί­ω­σης που εξα­κο­λου­θεί να τί­θε­ται ως προ­τε­ραιό­τη­τα σε σχέση με τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες -παρά τις δη­λώ­σεις για το αντί­θε­το-  είναι κυ­ρί­αρ­χα και σή­με­ρα. Είναι προ­φα­νώς δύ­σκο­λο, για χώ­ρους που επί πολλά χρό­νια λει­τούρ­γη­σαν στο πλαί­σιο, αν και στο πε­ρι­θώ­ριο, μιας κοι­νω­νί­ας που καλ­λιέρ­γη­σε τον ατο­μι­σμό, το βό­λε­μα και την κα­ριέ­ρα, να αλ­λά­ξουν πο­ρεία για να υπο­στη­ρί­ξουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τα κοι­νω­νι­κά αι­τή­μα­τα.  Ταυ­τό­χρο­να όμως παρά τις κατά και­ρούς ελ­πί­δες που γεν­νούν τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα (από το Σηάτλ και τη Γέ­νο­βα μέχρι τους Αγα­να­κτι­σμέ­νους) και παρά τα αι­τή­μα­τα για ου­σια­στι­κή δη­μο­κρα­τία, δεν έχει γεν­νη­θεί ακόμη ένας εναλ­λα­κτι­κός τρό­πος πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης  και ορ­γά­νω­σης των λαϊ­κών αγώ­νων. Έτσι ένα ση­μα­ντι­κό δυ­να­μι­κό αν­θρώ­πων που θα μπο­ρού­σε να δρά­σει προ­ω­θη­τι­κά, είτε εγκλω­βί­ζε­ται σε αντι­πα­ρα­θε­τι­κούς χώ­ρους, είτε απο­θαρ­ρύ­νε­ται και απο­στα­σιο­ποιεί­ται, είτε σε κάθε πε­ρί­πτω­ση δεν παί­ζει τον ρόλο του κα­τα­λύ­τη στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες.

• Η το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών της ακραί­ας λι­τό­τη­τας. Στην πρό­σφα­τη μά­λι­στα επί­σκε­ψη της κα­γκε­λα­ρί­ου της Γερ­μα­νί­ας υπήρ­χε  μια πα­ράλ­λη­λη ατζέ­ντα που αφο­ρού­σε ει­δι­κά στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση και στις «ευ­και­ρί­ες» κερ­δο­φο­ρί­ας που πα­ρου­σιά­ζο­νται για με­γά­λους γερ­μα­νι­κούς αλλά και εγ­χώ­ριους ομί­λους σε αυτό το επί­πε­δο. Σε ποιους το­μείς στο­χεύ­ουν; Πως επι­δρά ο Καλ­λι­κρά­της σε αυτή την επέ­λα­ση του με­γά­λου κε­φα­λαί­ου και στο επί­πε­δο της Τ.Α.

Νο­μί­ζω ότι ο το­μέ­ας αιχ­μής στην αυ­το­διοί­κη­ση είναι σή­με­ρα η προ­ω­θού­με­νη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση της δια­χεί­ρι­σης των απορ­ριμ­μά­των και η εγκα­τά­στα­ση με­γά­λων ερ­γο­στα­σί­ων μη­χα­νι­κής δια­λο­γής και καύ­σης, ει­σα­γό­με­νης – κυ­ρί­ως γερ­μα­νι­κής- τε­χνο­λο­γί­ας. Η προ­ε­τοι­μα­σία ξε­κί­νη­σε όταν ο έλεγ­χος της δια­χεί­ρι­σης έφυγε από τους Δή­μους και με­τα­φέρ­θη­κε σε δια­δη­μο­τι­κούς φο­ρείς με τη μορφή ανω­νύ­μων εται­ρειών ή συν­δέ­σμων. Στη συ­νέ­χεια με  τον Καλ­λι­κρά­τη δήμοι και νο­μαρ­χί­ες συγ­χω­νεύ­τη­καν και το παι­χνί­δι απο­μα­κρύν­θη­κε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους πο­λί­τες και έγινε ακόμη πιο εύ­κο­λα ελεγ­χό­με­νο από την  οι­κο­νο­μι­κή εξου­σία: ένας πε­ρι­φε­ρειάρ­χης να απο­φα­σί­ζει για τον σχε­δια­σμό και ένας φο­ρέ­ας ανά πε­ρι­φέ­ρεια να είναι αρ­μό­διος για τη δια­χεί­ρι­ση των απορ­ριμ­μά­των.

Οι πε­ρι­φέ­ρειες στο πο­λι­τι­κό επί­πε­δο είναι ένας απο­δυ­να­μω­μέ­νος και μη αντι­προ­σω­πευ­τι­κός θε­σμός. Ο αντι­δη­μο­κρα­τι­κός τρό­πος εκλο­γής των ορ­γά­νων επι­τρέ­πει τον από­λυ­το έλεγ­χο ακόμη και από μειο­ψη­φί­ες π.χ. του 25%. Οι αρ­μο­διό­τη­τες του πε­ρι­φε­ρεια­κού συμ­βου­λί­ου είναι δευ­τε­ρεύ­ου­σες, οι πε­ρι­φε­ρεια­κές πα­ρα­τά­ξεις και οι σύμ­βου­λοι δεν έχουν καμιά υπο­στή­ρι­ξη για να επι­τε­λέ­σουν το έργο τους (σε σχέση π.χ. με τα κόμ­μα­τα και τους βου­λευ­τές). Στο πρα­κτι­κό όμως επί­πε­δο της δια­χεί­ρι­σης οι πε­ρι­φε­ρεια­κές αρχές παί­ζουν ένα βα­σι­κό ρόλο. Από την πε­ρι­φε­ρεια­κή αρχή μοι­ρά­ζο­νται οι χρη­μα­το­δο­τή­σεις του ΕΣΠΑ που αφο­ρούν σχε­δόν το σύ­νο­λο των επι­δο­τή­σε­ων για έργα και επεν­δύ­σεις. Από τις πε­ρι­φε­ρεια­κές υπη­ρε­σί­ες γί­νο­νται οι αδειο­δο­τή­σεις για πλή­θος δρα­στη­ριο­τή­των και ο έλεγ­χος (ή μη) της λει­τουρ­γί­ας των βιο­μη­χα­νιών, των ενερ­γεια­κών εγκα­τα­στά­σε­ων, των λι­μέ­νων κλπ.

Ο ρόλος του Καλ­λι­κρά­τη ήταν απο­φα­σι­στι­κός τόσο στο επί­πε­δο της απο­δυ­νά­μω­σης των κοι­νω­νι­κών και δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών όσο και στο επί­πε­δο της «δρά­σης» των με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών εθνι­κών και υπε­ρε­θνι­κών.

• Η δια­πλο­κή στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, δη­λα­δή η ακραία δια­σύν­δε­ση των με­γά­λων οι­κο­νο­μι­κών συμ­φε­ρό­ντων και του αστι­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού, που γι­γα­ντώ­θη­κε τις δε­κα­ε­τί­ες του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού που προη­γή­θη­καν, ως «συ­στα­τι­κή του ουσία», εκ­φρά­ζε­ται με την κα­ται­γί­δα σκαν­δά­λων που κα­τα­κλύ­ζει κα­θη­με­ρι­νά την επι­και­ρό­τη­τα. Πρό­σφα­τα  κα­ταγ­γεί­λα­τε πε­ρι­φε­ρεια­κό σύμ­βου­λο για ευ­θεία δια­σύν­δε­ση με επι­χει­ρη­μα­τι­κό όμιλο και ίδια συμ­φέ­ρο­ντα σε θέ­μα­τα για τα οποία ψή­φι­ζε στην αντί­στοι­χη επι­τρο­πή. Αυτός, αφού πα­ραι­τή­θη­κε, κα­τέ­θε­σε εξώ­δι­κο προ­κει­μέ­νου να ανα­κα­λέ­σε­τε τις κα­ταγ­γε­λί­ες. Μπο­ρεί­τε να μας πε­ρι­γρά­ψε­τε τη συ­γκε­κρι­μέ­νη υπό­θε­ση;

Πρό­κει­ται για μια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ιστο­ρία, εν­δει­κτι­κή της επι­κρα­τού­σας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας.

Ο ση­με­ρι­νός Πε­ρι­φε­ρειάρ­χης Στε­ρε­άς Ελ­λά­δας διε­τέ­λε­σε επί δύο θη­τεί­ες νο­μάρ­χης Βοιω­τί­ας, κατά τη διάρ­κεια των οποί­ων κα­ταγ­γέλ­θη­κε τόσο για την απρα­ξία στην υπό­θε­ση των βιο­μη­χα­νιών που ρυ­παί­νουν τον Ασωπό, όσο και για τη γε­νι­κή διευ­κό­λυν­ση των με­γά­λων ομί­λων. Με την ανά­λη­ψη της πε­ρι­φε­ρεια­κής αρχής, ένα από τα πρώτα με­λή­μα­τά του ήταν να αφαι­ρέ­σει όλες τις αρ­μο­διό­τη­τες για το πε­ρι­βάλ­λον και τις αδειο­δο­τή­σεις έργων και βιο­μη­χα­νι­κών από το πε­ρι­φε­ρεια­κό συμ­βού­λιο. Τις αρ­μο­διό­τη­τες αυτές τις με­τέ­φε­ρε -κά­νο­ντας χρήση του Καλ­λι­κρά­τη – σε ένα όρ­γα­νο που ονό­μα­σε «Επι­τρο­πή πε­ρι­βάλ­λο­ντος και ανά­πτυ­ξης» απο­τε­λού­με­νο από 9 μέλη, στην οποία δεν με­τέ­χουν ούτε καν όλες οι πε­ρι­φε­ρεια­κές πα­ρα­τά­ξεις. 6 από τα μέλη της Επι­τρο­πής ανή­κουν στην πε­ρι­φε­ρεια­κή αρχή και ένας από αυ­τούς ήταν σύμ­βου­λος που είναι βα­σι­κός υπερ­γο­λά­βος με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων (Αλου­μί­νιο της Ελ­λά­δος, Δελ­φοί-Δί­στο­μο του ομί­λου Μυ­τι­λη­ναί­ου, S&Bτου Κυ­ρια­κό­που­λου, ΛΑΡΚΟ, ΑΚΤΩΡ κλπ), για τις αδειο­δο­τή­σεις των οποί­ων ψή­φι­ζε στην Επι­τρο­πή Πε­ρι­βάλ­λο­ντος. Ταυ­τό­χρο­να ο ίδιος σύμ­βου­λος είναι υπερ­γο­λά­βος και σε έργα που υλο­ποιού­σε η Πε­ρι­φέ­ρεια, όπως σε με­γά­λο οδικό άξονα που έχει εντα­χθεί στο ΕΣΠΑ, κα­τα­σκευά­ζε­ται από την ΜΕΤΚΑ του ομί­λου Μυ­τι­λη­ναί­ου και εξυ­πη­ρε­τεί κυ­ρί­ως την ιδιω­τι­κή ΒΙΠΕ του ομί­λου Στα­σι­νό­που­λου στην Θίσβη Βοιω­τί­ας.

Όταν έκανα τη σχε­τι­κή ερώ­τη­ση, η οξύ­τη­τα της αντί­δρα­σης, τόσο του ίδιου του Πε­ρι­φε­ρειάρ­χη, όσο και των πε­ρισ­σό­τε­ρων μελών του συμ­βου­λί­ου, ήταν απο­κα­λυ­πτι­κή του τρό­που με τον οποίο διεκ­δι­κούν ως ανα­φαί­ρε­το δι­καί­ω­μά τους να μην ελέγ­χο­νται στην άσκη­ση της εξου­σί­ας. Το εξώ­δι­κο από τον τέως πλέον πε­ρι­φε­ρεια­κό σύμ­βου­λο και όσα τυχόν ακο­λου­θή­σουν, εντάσ­σο­νται προ­φα­νώς στη στρα­τη­γι­κή της φί­μω­σης και του πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμού, στρα­τη­γι­κή που έχει εξα­σκη­θεί και κατά το πα­ρελ­θόν τόσο στη Γκιώ­να όσο και στην Αντί­κυ­ρα.

• Ποια πρέ­πει να είναι η στάση της αρι­στε­ράς και συ­γκε­κρι­μέ­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην απο­κά­λυ­ψη της δια­πλο­κής σε όλα τα επί­πε­δα, αλλά και στη ρα­γδαία ποι­νι­κο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, της πε­ρι­στο­λής κάθε δη­μο­κρα­τι­κού δι­καιώ­μα­τος και της τα­χύ­τα­της με­τά­βα­σης σε κρά­τος έκτα­κτης ανά­γκης; 

Η αρι­στε­ρά κα­λεί­ται να υπερ­βεί τον εαυτό της σε κρί­σι­μες συν­θή­κες, όντας και η ίδια επί πολλά χρό­νια εν­σω­μα­τω­μέ­νη στις αντι­λή­ψεις λει­τουρ­γί­ας των αστι­κών κομ­μά­των. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σή­με­ρα επεν­δύ­ε­ται εξ’ αντι­κει­μέ­νου με το ρόλο της σα­νί­δας σω­τη­ρί­ας. Ωστό­σο τμή­μα­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στον οποίο συ­σπει­ρώ­νο­νται και νέοι εκ­πρό­σω­ποι από το πα­λαιό πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό της χώρας, υπη­ρε­τούν πρα­κτι­κές προ­ώ­θη­σης στε­νών κομ­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων αντι­γρά­φο­ντας και ανα­πα­ρά­γο­ντας το πρό­τυ­πο «οι δικοί μας άν­θρω­ποι σε θέ­σεις ευ­θύ­νης, για να αυ­ξά­νου­με την επιρ­ροή μας και να προ­ω­θού­νται οι δου­λειές των δικών μας» ακόμη και όταν η πο­λι­τι­κή που ασκούν «οι δικοί μας» εναρ­μο­νί­ζε­ται και υπη­ρε­τεί το πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό κα­τε­στη­μέ­νο. Αυτό το ζή­σα­με και σε προη­γού­με­νες πε­ριό­δους ακόμη και τότε που η κυ­ριαρ­χία των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων αντι­λή­ψε­ων και του πε­λα­τεια­κού κρά­τους ήταν ισχυ­ρή και η εκλο­γι­κή επιρ­ροή ήταν εξαι­ρε­τι­κά ισχνή. Δεν ήταν λίγες οι πε­ρι­πτώ­σεις που πα­ρα­βιά­στη­καν προ­γραμ­μα­τι­κές αρχές και πο­λι­τι­κές εξαγ­γε­λί­ες. Ούτε και σή­με­ρα όμως έχει αρ­θρω­θεί ένας πει­στι­κός εναλ­λα­κτι­κός δρό­μος. Αντί­θε­τα: υπάρ­χει ένας αριθ­μός εκλεγ­μέ­νων ή αν­θρώ­πων που φι­λο­δο­ξούν να εκλε­γούν, σε όλες τις βαθ­μί­δες (δή­μους, πε­ρι­φέ­ρειες, βουλή, συν­δι­κα­λι­στι­κά όρ­γα­να) καθώς και ένας αριθ­μός στε­λε­χών που αντι­με­τω­πί­ζουν το «κόμμα» ως εφαλ­τή­ριο προ­σω­πι­κών επι­διώ­ξε­ων και στρα­τη­γι­κών, ιδιαί­τε­ρα τώρα που η «κα­τά­λη­ψη» της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας φαί­νε­ται εφι­κτή. Το πρό­βλη­μα διαιω­νί­ζε­ται όσο οι πα­λαιο­κομ­μα­τι­κές τα­κτι­κές χει­ρα­γώ­γη­σης καλά κρα­τούν. Ωστό­σο η κρίση έχει στε­νέ­ψει απελ­πι­στι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια για τέ­τοιες κι­νή­σεις. Το σύν­θη­μα «ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είσαι εσύ», το κά­λε­σμα στην κοι­νω­νία να συμ­με­τέ­χει και να αυτό- ορ­γα­νώ­σει τους αγώ­νες της, δεν θα απο­κτή­σει πε­ριε­χό­με­νο εάν δεν γίνει η εσω­τε­ρι­κή ανα­τρο­πή, η δη­μο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση και το άνοιγ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε άλλες δυ­νά­μεις. Όσο αυτό κα­θυ­στε­ρεί, τόσο πιο ανί­σχυ­ροι γι­νό­μα­στε απέ­να­ντι στον αυ­ταρ­χι­σμό, την κα­τα­στο­λή και τε­λι­κά τον εκ­φα­σι­σμό του κρά­τους και της κοι­νω­νί­ας.

*Τη συ­νέ­ντευ­ξη πήρε για το Rp ο Πέ­τρος Ψαρ­ρε­άς.