Οι προϋποθέσεις της αντεπίθεσης

Ενώ η κα­τά­στα­ση όπως δια­μορ­φώ­νε­ται επι­τρέ­πει απο­λύ­τως την αι­σιο­δο­ξία για μια με­γά­λη εκλο­γι­κή - πο­λι­τι­κή νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, για μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή νίκη όλης της Αρι­στε­ράς (το άρθρο είναι γραμ­μέ­νο πριν το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα) τα εκα­τομ­μύ­ρια των πραγ­μα­τι­κών πρω­τα­γω­νι­στών αυτής της νίκης ετοι­μά­ζο­νται να την πα­νη­γυ­ρί­σουν σαν δική τους. Ακο­νί­ζουν τις ελ­πί­δες τους και ζυ­γί­ζουν τις ανά­γκες τους ενό­ψει της «επό­με­νης μέρας».

Το μή­νυ­μα που στέλ­νουν, είναι ευα­νά­γνω­στο: οι ανά­γκες μας δεν μπο­ρούν να συ­μπιε­στούν άλλο. Αλ­λά­ζο­ντας τους πο­λι­τι­κούς όρους του παι­χνι­διού, θέ­λου­με να αρ­χί­σου­με να παίρ­νου­με πίσω όλα όσα χά­σα­με τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Το μή­νυ­μα αυτό, πα­ρα­πέ­μπει ευ­θέ­ως σε ένα στοί­χη­μα που είναι το «κλει­δί» των πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων: ο τρό­πος, ο χρό­νος και ο βαθ­μός ενερ­γο­ποί­η­σης, ει­σβο­λής στο προ­σκή­νιο, των εκα­τομ­μυ­ρί­ων πρω­τα­γω­νι­στών της με­γά­λης πο­λι­τι­κής νίκης θα κρί­νει τα πάντα.

Πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις

Ασφα­λώς η μα­ζι­κή κι­νη­μα­τι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση συ­ναρ­τά­ται με πολ­λές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Οι πιο θε­με­λιώ­δεις όμως απ’ αυτές, του­λά­χι­στον στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, είναι οι πο­λι­τι­κές. Και μόνο το γε­γο­νός της ανα­τρο­πής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά - Βε­νι­ζέ­λου, είναι μια με­γά­λη αλ­λα­γή των πο­λι­τι­κών όρων για τη μα­ζι­κή κι­νη­μα­τι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση. Όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Χρειά­ζο­νται πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα:

1. Το γε­νι­κό πο­λι­τι­κό «σήμα» που θα δώσει η κυ­βέρ­νη­ση, αλλά και η γε­νι­κή κα­τεύ­θυν­ση της κί­νη­σης του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αν η κα­τεύ­θυν­ση είναι η ανα­ζή­τη­ση ενός «έντι­μου συμ­βι­βα­σμού» με το εγ­χώ­ριο και διε­θνές σύ­στη­μα, στο πλαί­σιο μιας στρα­τη­γι­κής win-win όπου δα­νει­στές, εγ­χώ­ρια αστι­κή τάξη αλλά και ερ­γα­ζό­με­νοι, όλες οι τά­ξεις, κερ­δί­ζουν και «συμ­φι­λιώ­νο­νται» πάνω σε ένα έδα­φος κοι­νών συμ­φε­ρό­ντων, τότε θα δη­μιουρ­γη­θούν οι πο­λι­τι­κές συν­θή­κες για την απο­γο­ή­τευ­ση και τη μη ενερ­γο­ποί­η­ση του κι­νή­μα­τος. Και στο έδα­φος αυτό, θα δη­μιουρ­γη­θούν τα­χύ­τα­τα οι όροι για μια σκλη­ρή αντε­πί­θε­ση του συ­στή­μα­τος.
Η μα­ζι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση των «από κάτω» δεν προ­ϋ­πο­θέ­τει βέ­βαια μια τυφλή ρήξη, αλλά το «κέ­ντρι­σμα» της πο­λι­τι­κής απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας και την αυ­το­πε­ποί­θη­ση που γεννά η γε­νι­κή πο­λι­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση για τη μάχη με το σύ­στη­μα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα πρέ­πει να πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση.

2. Η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα πρέ­πει όχι απλώς να θε­ω­ρή­σουν ευ­πρόσ­δε­κτη την κι­νη­μα­τι­κή πίεση, ακόμη και την ερ­γα­τι­κή και κοι­νω­νι­κή «ανυ­πο­μο­νη­σία» που δι­καιώ­νε­ται από τον τε­ρά­στιο όγκο των συ­μπιε­σμέ­νων ανα­γκών, αλλά και να τη διευ­κο­λύ­νουν με κάθε τρόπο: η άμεση υλο­ποί­η­ση των δε­σμεύ­σε­ων για αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 751 ευρώ, επα­να­φο­ρά της 13ης σύ­ντα­ξης, επα­να­φο­ρά του πλαι­σί­ου των συλ­λο­γι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων κ.λπ. πρέ­πει να συν­δυα­στεί με μέτρα όπως η κα­τάρ­γη­ση της πα­ρά­νο­μης και κα­τα­χρη­στι­κής απερ­γί­ας, η κα­τάρ­γη­ση της πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης, η αλ­λα­γή του νόμου για τα συν­δι­κά­τα, δί­νο­ντας σαφές μή­νυ­μα ότι η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα όχι μόνο δεν φο­βού­νται την ενερ­γο­ποί­η­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κι­νη­μά­των αλλά τη θε­ω­ρούν ευ­πρό­σε­κτη και την εν­θαρ­ρύ­νουν, αλλά και προ­στα­τεύ­ο­ντας έτσι το δι­καί­ω­μα στην απερ­γία από την ανα­με­νό­με­νη υπο­νό­μευ­ση του δι­κα­στι­κού σώ­μα­τος. Είναι βέ­βαιο ότι κά­ποιοι όχι μόνο θα δουν φο­βι­κά το κί­νη­μα, αλλά θα θε­ω­ρή­σουν κιό­λας ότι «πα­ρε­νο­χλεί» και υπο­νο­μεύ­ει την υλο­ποί­η­ση του κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος. Θα ισχυ­ρί­ζο­νται (όπως το κά­νουν ήδη) ότι τα πράγ­μα­τα πρέ­πει να γί­νουν «υπεύ­θυ­να και θε­σμι­κά» από τα πάνω και όχι με «κα­τσα­πλια­δι­σμούς» από τα κάτω. Η λο­γι­κή αυτή είναι λο­γι­κή εν­σω­μά­τω­σης και συμ­βι­βα­σμού με το σύ­στη­μα, και πρέ­πει να κα­τα­πο­λε­μη­θεί αμεί­λι­κτα!

3. Ο ρόλος του κι­νή­μα­τος δεν είναι απλώς να πιέ­ζει απ’ τ’ αρι­στε­ρά την κυ­βέρ­νη­ση ή να την υπε­ρα­σπί­ζε­ται από τις επι­θέ­σεις που θα δέ­χε­ται από το σύ­στη­μα. Θέ­λου­με η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να αξιο­ποι­η­θεί σαν με­τα­βα­τι­κό βήμα ώστε να μπει ο κό­σμος στο προ­σκή­νιο για να πάρει την υπό­θε­ση στα χέρια του, να διεκ­δι­κή­σει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ο κό­σμος που θα πα­λέ­ψει στα ερ­γο­στά­σια και τους ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους για να υλο­ποι­η­θεί η αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού και να διεκ­δι­κή­σει αν­θρώ­πι­νες συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας, θα συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ότι δεν μπο­ρεί να τα πε­τύ­χει όλα αυτά αν δεν αμ­φι­σβη­τή­σει το «διευ­θυ­ντι­κό δι­καί­ω­μα» του ερ­γο­δό­τη. Ο κό­σμος που θα πα­λέ­ψει στην εκ­παί­δευ­ση για την άμεση κα­τάρ­γη­ση του νόμου Δια­μα­ντο­πού­λου, την άμεση επα­να­πρό­σλη­ψη των διοι­κη­τι­κών υπαλ­λή­λων στα πα­νε­πι­στή­μια, την άμεση κά­λυ­ψη των ανα­γκών στα σχο­λεία κ.λπ., θα συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ότι πρέ­πει να αμ­φι­σβη­τή­σει το «διευ­θυ­ντι­κό δι­καί­ω­μα» των Φορ­τσά­κη­δων, των διευ­θυ­ντών, της ακρί­δας που λυ­μαί­νε­ται τα πα­νε­πι­στή­μια έχο­ντάς τα με­τα­τρέ­ψει σε πα­ρο­χείς υπη­ρε­σιών στον ιδιω­τι­κό τομέα. Οι κα­θα­ρί­στριες, οι δια­θέ­σι­μοι, οι απο­λυ­μέ­νοι, οι αγω­νι­στές στις Σκου­ριές, ο κό­σμος στις ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες επι­χει­ρή­σεις, στην υγεία κ.λπ. στην κί­νη­σή του θα τα βάλει ανα­πό­φευ­κτα με τους μη­χα­νι­σμούς εξου­σί­ας που θα βρει στο δρόμο του, το­πι­κούς, πε­ρι­φε­ρεια­κούς, κε­ντρι­κούς. Αυτή είναι η πραγ­μα­τι­κή συ­νέ­χεια της «μάχης για την εξου­σία», που έρ­χε­ται απ’ τα κάτω και συ­γκρο­τεί το κί­νη­μα σαν εν δυ­νά­μει άλλο πόλο εξου­σί­ας ενά­ντια στην εξου­σία των «από πάνω». Οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς που το κα­τα­νο­ούν αυτό, μέσα κι έξω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρέ­πει να το υπη­ρε­τή­σουν με όλες τους τις δυ­νά­μεις.

4. Για να ενερ­γο­ποι­η­θεί, στη­ρι­χτεί, συ­ντο­νι­στεί και προ­σα­να­το­λι­στεί πο­λι­τι­κά το κί­νη­μα σε μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση, είναι απα­ραί­τη­το το ενιαίο μέ­τω­πο των κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων της Αρι­στε­ράς. Αυτό έχει επί­σης τις δικές του πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις: α. Αφή­νου­με πίσω τις δια­φο­ρε­τι­κές εκλο­γι­κές τα­κτι­κές και αντι­με­τω­πί­ζου­με τις προ­κλή­σεις της τα­ξι­κής πάλης την «επό­με­νη μέρα» σαν κοινή υπό­θε­ση όλης της Αρι­στε­ράς, του κό­σμου όλης της Αρι­στε­ράς. Με αλ­λη­λεγ­γύη και με τη λο­γι­κή του ενιαί­ου με­τώ­που. Και κυ­ρί­ως χωρίς τη δια­σπα­στι­κή λο­γι­κή να βά­ζου­με τον πήχη εκεί που ξέ­ρου­με ότι ο άλλος δεν θα μπο­ρεί να τον πε­ρά­σει... β. Ο στό­χος δεν μπο­ρεί να είναι να ρί­ξου­με την κυ­βέρ­νη­ση επει­δή δεν υλο­ποιεί το πρό­γραμ­μα που έχου­με εμείς στο κε­φά­λι μας, αλλά να αξιο­ποι­ή­σου­με τη νέα κα­τά­στα­ση για να με­γι­στο­ποι­ή­σου­με τα κέρδη για το κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά, να κερ­δί­σου­με θέ­σεις στη μάχη ενά­ντια στο σύ­στη­μα. Να τα πά­ρου­με όλα πίσω, δεν ση­μαί­νει ότι πρέ­πει να τα ζη­τή­σου­με από την κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «όλα εδώ και τώρα» -θα ήταν ανά­πο­δος κυ­βερ­νη­τι­σμός- αλλά να ορ­γα­νώ­σου­με το κί­νη­μα για να τα διεκ­δι­κή­σει. γ. Η στάση απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση: να την υπε­ρα­σπι­στού­με στις επι­θέ­σεις που θα δέ­χε­ται από το σύ­στη­μα, να «κα­το­χυ­ρώ­σου­με» κι­νη­μα­τι­κά όσα θε­σμο­θε­τού­νται από την κυ­βέρ­νη­ση, να στρέ­ψου­με πάνω της όλη την πίεση των απαι­τή­σε­ων του κι­νή­μα­τος, να την πιέ­ζου­με απ’ τ’ αρι­στε­ρά και από τα κάτω.
Αυτά είναι τα ελά­χι­στα ενός πο­λι­τι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού που κάτω από το γε­νι­κό σύν­θη­μα «Να τα πά­ρου­με όλα πίσω» θα προ­σπα­θή­σει να ορ­γα­νώ­σει τη γε­νι­κή αντε­πί­θε­ση του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς.