Με βάση τη διαλεκτική φιλοσοφική προσέγγιση, η πρόσθεση των αριθμών δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και συγκεκριμένο γινόμενο. Κι αυτό επειδή κάθε άτομο ή πράγμα είναι ξεχωριστό και άρα δεν είναι ίδιο το ένα στοιχείο με το άλλο, ώστε να προστεθεί και να βγάλει συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Συνεπώς, ενώ με βάση τα μαθηματικά, αν ένας και ένας άνθρωπος ισούται με δύο, εντούτοις με βάση τη φιλοσοφία δεν κάνουν αναγκαστικά δύο. Διότι, έχουν άλλο βάρος, διαφορετικό ύψος, ηλικία, τρόπο σκέψης, εμπειρίες, μορφωτικό επίπεδο κλπ.
Με βάση αυτό το σκεπτικό, «7η Τέχνη, 7 Γυναίκες, 7 Ταινίες, 7 Εικαστικές Προτάσεις», είναι δυνατό να δώσουν μόνο τον αριθμό «7», αντί του προσθετικού «28». Επίσης, με αυτό τον τίτλο, «7», διοργανώνεται Έκθεση Ζωγραφικής, στην Γκαλερί ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ (στη Στοά Κοραή, έως τις 6 Δεκεμβρίου 2018).
Επίκεντρο της Έκθεσης είναι ο κόσμος της γυναίκας. Έτσι, 7 γυναίκες καλλιτέχνιδες επέλεξαν 7 ταινίες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, οι οποίες έχουν ως πρωταγωνίστριες 7 γυναίκες, και συνομίλησαν μαζί τους εικαστικά. Επτά ταινίες, οι οποίες όμως οι περισσότερες έγιναν υπό το βλέμμα αντρών σκηνοθετών, εκτός από μία.
Βέβαια, εδώ, στην εικαστική παρέμβαση, έχουμε αντιστροφή των ρόλων. Τα ζωγραφικά έργα είναι μέσα από το βλέμμα των γυναικών, που κατά πως φαίνεται τα δημιούργησαν με βάση τις κινηματογραφικές ταινίες που τις επηρέασαν, οι οποίες είναι το «Ορλάντο» (1992), της Σάλι Πόρτερ, το «Η κυρία θέλει έρωτα» (1961) μια αισθηματική γαλλική κομεντί του Ζαν Λικ Γκοντάρ, την «Persona» (1966) ψυχόδραμα του Bergman, το «Η Ωραία της Ημέρας» (1966) του Μπουνιουέλ, την «Ευδοκία» (1971) του Αλέξη Δαμιανού, το «Vivre sa vie» (1962) δραματική ταινία του Γκοντάρ, και το «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» (1991) του Κισλόφσκι.
Όπως επισημαίνει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, οι γυναικείες μορφές αποτυπώνουν «Μεγάλα αισθήματα πνιγμένα μέσα στα στερεότυπα της καθημερινότητας, δέσμιοι έρωτες και ασυγκράτητα πάθη, τολμηρά και απελπισμένα γυναικεία ίχνη σε ανδροκρατούμενες, καταπιεστικές και καταπιεσμένες κοινωνίες. Σχέσεις ζευγαριών και κοινωνικά περιβάλλοντα που γεννούν συναισθηματικές αναστολές και ψυχικά τραύματα, υπαρξιακά διλήμματα και υπόγειες εκρήξεις, ανατροπές και υπερβάσεις των συμβατικών ορίων».
Όμως, όπως τονίζει στον κατάλογο της έκθεσης η Λήδα Καζαντζάκη, «Η εικόνα της γυναίκας μορφώθηκε επί αιώνες μέσα από το βλέμμα του άνδρα. […] Πραγματώθηκε, κυρίως, μέσα από το αμφίσημο σχήμα μητέρα και σύζυγος – ερωμένη και πόρνη». Όχι τυχαία, λοιπόν, «οι ταινίες των σκαπανέων του ριζοσπαστικού κινηματογράφου», μέσω των οποίων επιχειρούν να προβάλλουν την γυναικεία εικόνα, γράφονται πάλι από άνδρες δημιουργούς, «πάνω σε αυτό το ίδιο αμφίσημο και καθιερωμένο σχήμα». Εξαίρεση, η Σάλι Πόρτερ, στην ταινία «Ορλάντο», που δείχνει το ταξίδι μέσα στο χρόνο ενός ευγενή, ο οποίος θα ξυπνήσει στο σώμα μιας γυναίκας.
Ουσιαστικά, η εν λόγω ταινία έχει διάφορες αναγνώσεις. Αφενός δείχνει «μέσα από τη μετάλλαξη μιας ανδρόγυνης φιγούρας την οδυνηρή πορεία της ανθρώπινης χειραφέτησης», αφετέρου τη συνεχή ανάγκη για αλλαγή και για ανακάλυψη των πολλών εαυτών μας, που τις περισσότερες φορές κρύβουμε μέσα μας.
Επειδή, η εν λόγω ταινία αναφέρεται στη μεταμόρφωση ενός άνδρα σε γυναίκα και έχει άμεση σχέση με την Έκθεση, ίσως θα είχε μια αξία να πούμε ότι ένα κομμάτι του άνδρα, που δεν επιτρέπει να εμφανισθεί, είναι το σιωπηλό θηλυκό του κομμάτι. Και όμως, ο «ανδρισμός» θα μπορούσε, αντί του επιθετικού, βίαιου και καταστροφικού χαρακτήρα, να ενθαρρύνει τον θετικό και δημιουργικό.
Η ανάγκη κατανόησης του άλλου υπάρχει επειδή καθένας/-μια από εμάς, έχει ταυτόχρονα ένα θηλυκό και ένα αρσενικό κομμάτι μέσα του. Είναι η «ανδρόγυνη φιγούρα», όπως λέει η Λήδα Καζαντζάκη, η συνάντηση του εσωτερικού άντρα με την εσωτερική γυναίκα σε μια σύνθεση υπερβατική. Και ο μόνος τρόπος για να κατανοηθεί αυτό είναι η συνάντηση των δύο ξεχωριστών εξωτερικών κόσμων, η ανάπτυξη μιας οικείας σχέσης με τον άλλο άνθρωπο, η ανοιχτότητα και το μοίρασμα. Έτσι, η σχέση γίνεται καθρέπτης, που αντανακλάται και μέσα μας. Ή όπως λέει ο Osho, εκείνη «τη μέρα που συναντιέται ο εσωτερικός άντρας με την εσωτερική γυναίκα, φωτίζεσαι».
Με βάση αυτό το σκεπτικό, «7η Τέχνη, 7 Γυναίκες, 7 Ταινίες, 7 Εικαστικές Προτάσεις», είναι δυνατό να δώσουν μόνο τον αριθμό «7», αντί του προσθετικού «28». Επίσης, με αυτό τον τίτλο, «7», διοργανώνεται Έκθεση Ζωγραφικής, στην Γκαλερί ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ (στη Στοά Κοραή, έως τις 6 Δεκεμβρίου 2018).
Επίκεντρο της Έκθεσης είναι ο κόσμος της γυναίκας. Έτσι, 7 γυναίκες καλλιτέχνιδες επέλεξαν 7 ταινίες από τον παγκόσμιο κινηματογράφο, οι οποίες έχουν ως πρωταγωνίστριες 7 γυναίκες, και συνομίλησαν μαζί τους εικαστικά. Επτά ταινίες, οι οποίες όμως οι περισσότερες έγιναν υπό το βλέμμα αντρών σκηνοθετών, εκτός από μία.
Βέβαια, εδώ, στην εικαστική παρέμβαση, έχουμε αντιστροφή των ρόλων. Τα ζωγραφικά έργα είναι μέσα από το βλέμμα των γυναικών, που κατά πως φαίνεται τα δημιούργησαν με βάση τις κινηματογραφικές ταινίες που τις επηρέασαν, οι οποίες είναι το «Ορλάντο» (1992), της Σάλι Πόρτερ, το «Η κυρία θέλει έρωτα» (1961) μια αισθηματική γαλλική κομεντί του Ζαν Λικ Γκοντάρ, την «Persona» (1966) ψυχόδραμα του Bergman, το «Η Ωραία της Ημέρας» (1966) του Μπουνιουέλ, την «Ευδοκία» (1971) του Αλέξη Δαμιανού, το «Vivre sa vie» (1962) δραματική ταινία του Γκοντάρ, και το «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» (1991) του Κισλόφσκι.
Όπως επισημαίνει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, οι γυναικείες μορφές αποτυπώνουν «Μεγάλα αισθήματα πνιγμένα μέσα στα στερεότυπα της καθημερινότητας, δέσμιοι έρωτες και ασυγκράτητα πάθη, τολμηρά και απελπισμένα γυναικεία ίχνη σε ανδροκρατούμενες, καταπιεστικές και καταπιεσμένες κοινωνίες. Σχέσεις ζευγαριών και κοινωνικά περιβάλλοντα που γεννούν συναισθηματικές αναστολές και ψυχικά τραύματα, υπαρξιακά διλήμματα και υπόγειες εκρήξεις, ανατροπές και υπερβάσεις των συμβατικών ορίων».
Όμως, όπως τονίζει στον κατάλογο της έκθεσης η Λήδα Καζαντζάκη, «Η εικόνα της γυναίκας μορφώθηκε επί αιώνες μέσα από το βλέμμα του άνδρα. […] Πραγματώθηκε, κυρίως, μέσα από το αμφίσημο σχήμα μητέρα και σύζυγος – ερωμένη και πόρνη». Όχι τυχαία, λοιπόν, «οι ταινίες των σκαπανέων του ριζοσπαστικού κινηματογράφου», μέσω των οποίων επιχειρούν να προβάλλουν την γυναικεία εικόνα, γράφονται πάλι από άνδρες δημιουργούς, «πάνω σε αυτό το ίδιο αμφίσημο και καθιερωμένο σχήμα». Εξαίρεση, η Σάλι Πόρτερ, στην ταινία «Ορλάντο», που δείχνει το ταξίδι μέσα στο χρόνο ενός ευγενή, ο οποίος θα ξυπνήσει στο σώμα μιας γυναίκας.
Ουσιαστικά, η εν λόγω ταινία έχει διάφορες αναγνώσεις. Αφενός δείχνει «μέσα από τη μετάλλαξη μιας ανδρόγυνης φιγούρας την οδυνηρή πορεία της ανθρώπινης χειραφέτησης», αφετέρου τη συνεχή ανάγκη για αλλαγή και για ανακάλυψη των πολλών εαυτών μας, που τις περισσότερες φορές κρύβουμε μέσα μας.
Επειδή, η εν λόγω ταινία αναφέρεται στη μεταμόρφωση ενός άνδρα σε γυναίκα και έχει άμεση σχέση με την Έκθεση, ίσως θα είχε μια αξία να πούμε ότι ένα κομμάτι του άνδρα, που δεν επιτρέπει να εμφανισθεί, είναι το σιωπηλό θηλυκό του κομμάτι. Και όμως, ο «ανδρισμός» θα μπορούσε, αντί του επιθετικού, βίαιου και καταστροφικού χαρακτήρα, να ενθαρρύνει τον θετικό και δημιουργικό.
Η ανάγκη κατανόησης του άλλου υπάρχει επειδή καθένας/-μια από εμάς, έχει ταυτόχρονα ένα θηλυκό και ένα αρσενικό κομμάτι μέσα του. Είναι η «ανδρόγυνη φιγούρα», όπως λέει η Λήδα Καζαντζάκη, η συνάντηση του εσωτερικού άντρα με την εσωτερική γυναίκα σε μια σύνθεση υπερβατική. Και ο μόνος τρόπος για να κατανοηθεί αυτό είναι η συνάντηση των δύο ξεχωριστών εξωτερικών κόσμων, η ανάπτυξη μιας οικείας σχέσης με τον άλλο άνθρωπο, η ανοιχτότητα και το μοίρασμα. Έτσι, η σχέση γίνεται καθρέπτης, που αντανακλάται και μέσα μας. Ή όπως λέει ο Osho, εκείνη «τη μέρα που συναντιέται ο εσωτερικός άντρας με την εσωτερική γυναίκα, φωτίζεσαι».
